บททั้งหมดของ ละลายรัก ซุปตาร์มาดนิ่ง: บทที่ 21 - บทที่ 30

ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปหญิงสาวดันอกแกร่งของชายหนุ่มออก เพราะโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้นมาอีกรอบ“รับก่อนเถอะ...เผื่อมีธุระด่วน” เสียงหวานเอ่ยบอกปุยเมฆจึงจำใจลุกขึ้นนั่ง แล้วเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียง“ครับคุณพ่อ...”“ครับ เข้าใจแล้วครับ”“เมฆไม่เป็นไรครับ แค่เมื่อคืนติดฝน ไปต่อไม่ได้ เลยแวะหาที่พักก่อน”“ครับ...สวัสดีครับ” มือหนากดวางสาย แล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆกับหญิงสาว พร้อมกับสวมกอดเธอ อย่างสบายใจ และอารมณ์ดีกว่าเดิม“อารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น” หญิงสาวเลิกคิ้วมอง“คุณพ่อโทรฯมาบอกว่า ไม่ต้องไปถ่ายแล้ว เพราะฝนตกตลอด ไม่ค่อยสะดวกต่อการถ่ายทำ จึงยกเลิกไป ให้เรากลับได้ และพักกองสามเดือน จนกว่าสภาพอากาศจะกลับมาปกติ”“ถ้าอย่างนั้น...เรารีบลุกไป เตรียมตัวกลับกรุงเทพฯกันเถอะ...อ๊ะ...ซีด” ต้นข้าวพูดบอกพร้อมกำลังจะลุกขึ้น แต่ก็ต้องร้องขึ้นมาเพราะเจ็บส่วนล่างที่พร้อมจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ“ยังเจ็บอยู่เหรอ...ไหนเค้าหนูหน่อยสิ”เสียงนุ่มเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง และเหยียดตัวลุกมือหนากังจะเปิดผ้าห่มออกแต่ต้นข้าวดึงไว้เสียก่อน แล้วจ้องมองหน้าชายหนุ่มนิ่งอย่างรู้สึกแปล

ทำความเข้าใจตกเย็น"มีอะไร" ปากหยักเอ่ยถามขึ้นทันที เมื่อรับสายจากคนปลายทาง[อยู่ไหนว่ะ...ได้ข่าวมาว่าทางมึงได้หยุดยาวสามเดือนเลยเหรอ]"อืม...มึงได้ยินมาไม่ผิดหรอก"[แล้วตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน]"กูก็มาพักผ่อนสิถามได้...หยุดงานยาวทั้งที กูจะเอาให้คุ้มเลย" เสียงเข้มเอ่ยบอก พร้อมกับเหลือบสายตาไปเห็นหญิงสาวเปิดประตูออกมา พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ของเธอ"แค่นี้ก่อนน่ะ กูมีเรื่องต้องจัดการ"ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ดปุยเมฆรีบตัดสายทิ้ง แล้วเดินตรงดิ่งไปหาหญิงสาวทันที พร้อมกับจ้องมองไปที่กระเป๋าใบใหญ่ของเธอ"อ้วน...คิดจะทำอะไร" เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นมา แล้วแย่งกระเป๋าจากมือของหญิงสาวมาถือไว้เสียเอง"ก็จะกลับไง..." หญิงสาวพยายามจะแย่งกระเป๋าของเธอคืนมา "ในเมื่อคุณไม่กลับ ฉันก็จะกลับเอง""เค้าก็บอกแล้วไม่ใช่เหรออ้วน ว่าจะพักที่นี่ต่ออีกไง" ชายหนุ่มพูดขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองหญิงสาวตาไม่กระพริบ"แต่ฉันอยากกลับ""อ้วน...มีเหตุผลหน่อย" ชายหนุ่มพูดขึ้นมาเสียงดัง จนทำให้หญิงสาวถึงกับสะดุ้ง"เหตุผลเหรอ...ฉันขอลาออก""อ้วน!" ร่างสูงยืนนิ่งเงียบไปสักครู่ เมื่อได้ยินคำที่หญิงสาวพูดออกมาเสียดื้อๆ"ทำไม...ถึงอยากลาออก

กอบโกยความสุข NC"ว้ายยยย...พี่จะทำอะไร" หญิงสาวร้องขึ้นมา เมื่อโดนชายหนุ่มจับตัวพลิกขึ้นมาอยู่ด้านบนตัวของชายหนุ่ม โดยที่ส่วนนั้นยังเชื่อใจกันอยู่"ขึ้นให้เค้าหน่อย...ที่รัก" เสียงเอ่ยบอกที่ข้างหู"พี่อดอยากมาจากไหนค่ะ ขะ ข้าวทำไม่เป็น" หญิงสาวตาโตขึ้นมาทันที"เค้าไม่ได้อดอยากมาจากไหนหรอกครับ เพียงแค่เค้าเก็บไว้รอของดีๆ แบบอ้วนนี้ไงครับ""..." หญิงสาวจ้องมองหน้าชายหนุ่มนิ่งไม่รู้จะตอบอย่างไร"นะครับ...ขึ้นให้เค้าหน่อย" เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง พร้อมสายตาที่ออดอ้อน"ก็ได้ค่ะ...พี่ลุกขึ้นนั่งได้ไหมค่ะ""ครับ..." ปุยเมฆลุกขึ้นมานั่ง ตามที่หญิงสาวเอ่ยขอ พร้อมกับหญิงสาวที่จัดแจงให้เขานั่ง"ข้าว อยากมองหน้าพี่" หญิงสาวพูดขึ้นมาพร้อมกับเอาแขนพาดบ่าชายหนุ่มไว้"อ่าห์...ทำไมเมียเค้าหุ่นเอ็กซ์ขนาดนี้เนี้ย" มือหนาจับสะโพกของหญิงสาวไว้ แล้วมืออีกข้างก็ลุบที่กน้าอกวนไปมา แล้วสบตาหวานกับหญิงสาวอย่างหวานเยิ้ม"ชอบไหมค่ะ" เสียงหวานเอ่ยถาม เมื่อสะโพกมนเริ่มขยับเข้าออกทีช้าๆ แล้วควงสะโพกหมุนอย่างยั่วยวน"ครับ...อ่าห์ เสียวหัวชิป อ่าห์ เมียกูแมร่งสุดยอดไปเลย..." ชายหนุ่มสบถออกมา พร้อมกับเอ่ยชมหญิงสาวไ

รู้เห็นเป็นใจ"ทำไมถึงมาด้วยกันได้ พี่พัด! นุ่น!" ปุยเมฆถามขึ้นมาทันที เมื่อเห็นพี่สาวเดินเข้ามาพร้อมกับผู้จัดการหนุ่มของตน"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็พี่พัดเป็นคนดูแลนุ่นเรื่องงาน ว่าแต่เรื่องของเมฆเถอะ..." เป็นปุยนุ่นที่เป็นคนตอบคำถามน้องชาย แล้วถามเรื่องของน้องชายกลับไป ที่ได้ยินเมื่อสักครู่นี้ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง"ไม่มีอะไรมากหรอก ก็ตามที่ได็ยินนั้นแหล่ะ" ปุยเมฆเอ่ยตอบออกไป"นายนี้น่ะเมฆ เอาเป็นว่าเรื่องนี้พี่จะไม่เข้าไปยุ่ง เพราะว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของนาย" พัสกรจ้องหน้า พร้อมกับพูดขึ้นมากับซุปตาร์หนุ่มในความดูแลของตน"ขอบคุณน่ะครับ...ที่เข้าใจผม" ปุยเมฆเอ่ยขอบคุณผู้จัดการหนุ่มที่เข้าใจตน"แต่ทำอะไรก็ระวังบ้างล่ะ นักข่าวยิ่งหูตาเป็นสับปะรดอยู่ด้วย" พัสกรเอ่ยเตือนขึ้น"ครับพี่""อาไปร์ กับคุณลุงทราบกันยัง" พัสกรเอ่ยถามต่อทันที"ต้นข้าวขอไว้ ว่าไม่ให้บอกใคร แล้วพวกพี่ที่รู้กันในวันนี้ก็ช่วยเก็บเป็นความลับด้วยน่ะครับ ผมไม่อยากให้ต้นข้าวไม่สบายใจ ไว้พวกเราพร้อม จะบอกกับพวกท่านเองครับ" ปุยเมฆบอกเหตุผลที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะหญิงสาวขอไว้"เชื่องขึ้นมาทันทีเลยเน้อะ...ว่าแต่

ที่ปรึกษารุ่งเช้า!ต้นข้าวลืมตาตื่นขึ้นมา ก็ไม่เห็นคนร่างสูงที่นอนข้างกายเธอมาตลอดทั้งคืนแล้ว เพราะว่าชายหนุ่มลุกออกจากห้องไปตั้งแต่เช้ามืดก่อนที่เธอจะตื่น"พี่เมฆตื่นเช้าจังเลยน่ะค่ะ รับกาแฟไหมค่ะ" หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้ห้องรับแขกของบ้าน"ไม่ครับ""แล้วพ่อล่ะค่ะ" หญิงสาวถามขึ้น ถึงพ่อของเธอ"อยู่สวนหลังบ้านครับ ส่วนน้ำก็ออกไปแต่เช้าแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยตอบหญิงสาวกลับไป เหมือนว่าที่นี่คือบ้านของตน"ถ้าอย่างงั้น ข้าวไปทำอาหารเช้าก่อนน่ะค่ะ" ต้นข้าวเอ่ยบอก แล้วเดินไปที่ครัว"..." ส่วนปุยเมฆก็ได้พยักหน้ารับหญิงสาวมัวแต่งัวเงียอยู่กับการทำอาหาร โดยไม่ได้สนใจคนร่างสูงเลย"ทำอะไรอยู่ครับ อื้ม หอม น่ากินจังเลย" ร่างสูงเดิมมาสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง แล้วแอบหอมแก้มหญิงสาวไปทีหนึ่ง"พี่เมฆ! นี่มันแก้มข้าวน่ะค่ะ ไม่ใช่กับข้าว กินไม่ได้ค่ะ" หญิงสาวรีบเอามือข้างหนึ่งลูบแก้มเธอ แล้วหันไปต่อว่าคนร่างสูง แล้วหันมาสนใจกับอาหารข้างหน้าต่อ"ก็กินมาแล้วทั้งคืนนี้ ลืมแล้วเหรอครับ" ปุยเมฆแกล้งแหย่ขึ้นมา"พี่เมฆ ปล่อยข้าวก่อน แล้วถอยออกไปได้แล้วค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอกเพราะเธอไม่ถนัด