16 - ความจริงจากปากพ่อ

ความจริงจากปากพ่อ

"พ่อของข้าวเขาเป็นใคร อันนี้พ่อก็ไม่รู้หรอกน่ะ แต่แม่ของข้าว เขาเป็นเพื่อนกันกับแม่น้ำริน ชื่อว่า ราณี เมื่อ 20 กว่าปีก่อน ราณีอุ้มเด็กหญิงต้นข้าววัยสามเดือนมาให้ แม่น้ำริน ฝากให้ช่วยเลี้ยงให้ตลอด ตอนนั้น! พ่อกับแม่แต่งงานกันมาได้สามปีแล้ว แต่ก็ยังไม่มีลูกด้วยกันสักที แม่เขาเป็นคนรักเด็กมาก อยากมีลูก จึงรับปากช่วยเลี้ยงให้ทุกครั้งที่ราณีเอาลูกมาฝากไว้ จนมาวันหนึ่ง ราณีเอาลูกมาฝากไว้ เหมือนเช่นเคย แต่ผ่านไปสัปดาห์ราณีก็หายไปเลย แม่น้ำรินพยายามติดต่อเท่าไหร่ก็ต่อติดไม่ได้ จนเดือนต่อมา พวกเราทราบข่าวว่า แม่ของลูกหนีไปบวช และเสียชีวิตลงในเวลาต่อมา และหลังจากนั้นเมื่อไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ เพราะราณีไม่ยอมบอกว่าพ่อของลูกชื่ออะไร พวกเราก็ไม่รู้จะไปตามหาพ่อของข้าวจาดไหนด้วย พ่อกับแม่จึงลงความเห็นกันว่าจะขอเลี้ยงดูข้าวต่อ และรับข้าวมาเป็นลูกของพวกเรา แม่น้ำรินเลยตั้งชื่อลูกว่า ณัฐนรี จนข้าวได้สองขวบกว่า พึ่งจะเข้าโรงเรียนอนุบาลปีแรก แม่น้ำรินก็ได้ตั้งท้องเจ้าน้ำมันไง แต่น่าเสียดาย... ที่แม่เขาไม่ได้อยู่มองดูน้ำลืมตามาดูโลกเลย" ไตรภพเอ่ยร่ายยาวออกมา พร้อมน้ำเสียงที่สลดลง

"พอเเล้วค่ะ...ข้าวไม่อยากรู้แล้ว เพราะถึงยังไงแม่ทั้งสองก็จากข้าวไปแล้ว ข้าวอยู่กับพ่อกับน้ำ ข้าวมีความสุขแล้วค่ะ" ต้นข้าวรีบเอ่ยห้าม ไม่ให้ไตรภพเล่าต่อ พร้อมกับสวมกอดเอวของไตรภพไว้

"ขอบคุณลูกมากน่ะ..." ไตรภพเอ่ยพร้อมกับลูบศรีษะของต้นข้าวเบาๆ

แล้วหันไปมองทางซุปตาร์หนุ่ม "ผมขอฝากต้นข้าวมันหน่อยน่ะครับ ถ้ามันไม่ตั้งใจทำงาน คุณดุมันเต็มที่ได้เลยครับ" ไตรภพเอ่ยขึ้นบอกกับปุยเมฆ

"ผม..."

"ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ ถือว่าพวกเราเป็นหนี้บุญคุณคุณน่ะ ให้พวกเราได้ตอบแทนเถอะน่ะครับ"

"คุณอาไม่ต้องเรียกผมว่าคุณน่ะครับ เรียกว่าเมฆเฉยๆ ก็พอแล้วครับ"

"..." ไตรภพพยักหน้ารับ

"ส่วนข้าวก็ตั้งใจทำงาน ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด อย่ามัวแต่กินแล้วก็นอนนักล่ะ ออกกำลังกายบ้างน่ะ เดี๋ยวจะอ้วนเป็นหมูหาแฟนไม่ได้เอา" ไตรภพหันมาเอ่ยแซวทางต้นข้าวทันที

"พ่อ...!" ต้นข้าวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ปุยเมฆหัวเราะออกมาทันที

"คุณหัวเราะอะไร" ต้นข้าวตวัดตามองมาทางซุปตาร์หนุ่มตาไม่กระพริบ

"เปล้า!"

"แล้วพวกลูกไม่มีงานที่ไหนเหรอวันนี้" ไตรภพเอ่ยถามขึ้นมา

"อ๋อ...มีช่วงบ่ายครับ สักพักผมก็จะไปกองแล้วครับ" ปุยเมฆเป็นฝ่ายเอ่ยออกไป

"พ่อ...วันนี้ข้าวขออยู่เฝ้าพ่อน่าาา" ต้นข้าวเอ่ยเสียงออดอ้อนขึ้นมาทันที

"ไม่ต้องหรอกพี่ข้าว!...เดี๋ยวน้ำดูพ่อเอง พี่ไปงานกับพี่เมฆเถอะ พึ่งจะทำงานเองน่ะ ไม่ควรลางานพี่..."ต้นน้ำ เอ่ยขึ้นมาขัดทันที เมื่อเดินเข้ามาภายในห้อง "จริงไหมครับพี่เมฆ" แล้วหันมาถามซุปตาร์หนุ่ม

"เอ่อ...พี่ไปรอข้างนอกดีกว่าน่ะ" ปุยเมฆขอตัวเดินออกไปรอด้านนอกทันที

"พี่ข้าว!...เมื่อคืนนี้พี่นอนไหน แล้วพี่เมฆล่ะ" ต้นน้ำหันมากระซิบถามพี่สาวทันที เมื่อซุปตาร์หนุ่มเดินออกไป

"พี่ก็นอนที่บ้านนะสิ ถามทำไมกัน"

"แล้วพี่เมฆล่ะ...พี่อย่าบอกน่ะ ว่าดึกขนาดนั้นพี่ไล่ให้พี่เขาขับรถกลับอ่ะ"

"เปล่า..."

"นั้นก็แสดงว่า...พี่เมฆค้างที่บ้านเราหรอกเหรอ"

"อื้อ..." ต้นข้าวพยักหน้าเชิงเป็นคำตอบ

"พี่ข้าว!"

"ชู่ว์...จะเสียงดังทำไม มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหล่ะ" ต้นข้าวจุ๊ปากเมื่อเห็นว่าน้องชายเริ่มเสียงดัง

"พี่ข้าว...แต่พี่เมฆคือดาราที่พี่ชื่นชอบเลยน่ะ พี่ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ ที่ได้อยู่ใกล้ชิดพี่เขาขนาดนั้น" ต้นน้ำเอ่ยถามพี่สาวขึ้นมาทันที

"จะรู้สึกอะไรล่ะ...พี่ชื่นชอบผลงานเขาน่ะ พี่ไม่ได้ชอบที่ตัวเขาสักหน่อย"

"เหรอ!"

"ก็เออน่ะสิ...พี่ไม่คุยด้วยแล้ว พี่เตรียมตัวไปกองดีกว่า"

"ครับ...ตั้งใจทำงานน่ะพี่ อย่ามัวแต่จ้องพี่เมฆมากล่ะ"

"นี้...คนอย่างเขากับเรามันคนละระดับกันน่ะเมฆ เมฆอย่าลืมสิ ว่าเขาเป็นใคร แล้วพี่ล่ะเป็นใคร"

"ครับ...น้ำก็อยากแซวพี่เล่น พอให้พี่คลายเครียดเฉยๆ"

"สเปคเขาน่ะ ตรงกันข้ามกับพี่ทุกอย่างเลย มันคงไม่มีวันนั้นหรอก...พี่ไปทำงานน่ะ ฝากดูแลพ่อด้วย" ต้นข้าวพูดกับน้องชายพอให้ได้ยินกันสองคน

"ครับ" ต้นน้ำพยักหน้ารับ และเดินเข้าไปดูพ่อที่เตียงต่อ

"ซุปซิป นินทาอะไรกันพี่น้องคู่นี้" ไตรภพเอ่ยถามเมื่อต้นน้ำเดินไปหา

"เปล่าครับพ่อ...แค่คุยเรื่องงานกับพี่ข้าวน่ะ พ่อนอนพักผ่อนได้แล้วครับ จะได้หายไวๆ น่ะ" ต้นน้ำเอ่ยบอกพร้อมกับ เข้าไปช่วยจัดท่าให้ไตรภพได้นอนพักต่อ

"ว่าแต่พ่อดาราคนนี้ ตัวจริงกับภาพลักษณ์ในทีวี นิสัยต่างกัน อย่างราวฟ้ากับเหวเลย" ไตรภพพูดขึ้นเมื่อหัวถึงหมอน

"พ่อก็รู้สึกเหมือนกันใช่ไหม" ต้นน้ำถามไตรภพกลับไป

"อื้อ...ใช้ได้เลยแหล่ะ เฮ้อ...แต่ว่าต้นข้าวของเราวาสนาคงไม่ถึงเขาหรอก" ไตรภพถอนหายใจยาวเมื่อเอ่ยชื่อลูกสาว

"มันก็ไม่แน่หรอกน่ะพ่อ...พี่เมฆน่ะ คือดาราที่พี่จ้าวขื่นชอบมากเลยแหล่ะ และอีกอย่างน่ะ พ่อไม่รู้สึกแปลกใจบ้างเหรอ ว่าคนระดับเขา ทำไมถึงช่วยเหลือพี่ข้าวเยอะขนาดนี้ ยอมบริจาคเลือดให้พ่อ แถมค่าใช้จ่ายทั้งหมด ก็จัดเองทุกอย่าง พี่ข้าวไปเป็นผู้ช่วยน่ะพ่อ แต่น้ำเห็นพี่เมฆจะบริการพี่ข้าวเสียมากกว่า" ต้นน้ำพูดบอกพ่อไปเท่าที่เห็น

"น้ำก็อย่าพูดมาก...เขากับเรามันคนระดับกัน บอกพี่สาวเรา ให้เผื่อใจไว้บ้างน่ะ และที่เขาทำดีกับพวกเรา พ่อก็ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่" ไตรภพพูดออกมาพร้อมกับทำหน้าตายเศร้า

"จะอะไรก็ช่างเถอะ...พ่อนอนได้แล้ว รอหมอมาตรวจน่ะ เดี๋ยวน้ำจะลงไปหาอะไรทานข้างล่างสักหน่อย พ่ออยู่คนเดียวได้น่ะ"

"ไอ้นี้...พ่อเป็นใคร จะกลัวทำไม มีธุระอะไรก็รีบไปทำเถอะ...ก่อนที่พี่สาวเราจะกลับมา แล้วจะดุเอาถ้าไม่เจอน้องชายตัวดีน่ะ"

"ครับ...ผมไปก่อนน่ะครับ"

"..." ไตรภพได้แต่หน้ารับ เชิงเป็นคำตอบว่าอนุญาต และก็หลับตาลง