11 - สูญเสีย(อดีต)

สูญเสีย(อดีต)

ตกเย็น!!

@คอนโดหรูใจกลางเมือง(ปุยเมฆ)

"ฉันถามอะไรหน่อยสิ" ปุยเมฆเอ่ยถามเสียงนุ่ม เมื่อทั้งคู่กลับมาถึงคอนโด และกำลังที่จะเตรียมตัวไปทานข้าวที่บ้านตามที่บอกบิดาและพี่สาวไว้

"ค่ะ" ต้นข้าวเลิกคิ้วเมื่อนั่งลงที่โชฟา

"ทำไมเธอถึงกลัวความเร็วเหรอ!" ปุยเมฆเอ่ยถามพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆหญิงสาว

"..." ต้นข้าวนิ่งเงียบ พร้อมกับมีใบหน้าที่สลดลงทันที

"ถ้าไม่สบายใจก็ไม่ต้องเล่าก็ได้น่ะ"

"ครอบครัวฉันเคยสูญเสียเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ" ต้นข้าวทิ้งตัวเอนหลังแนบไปกับโชฟา และเล่าออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ตอนนี้ฉันพึ่งอายุได้แค่ 3 ขวบ พ่อพาแม่มารับฉันที่โรงเรียน เพื่อที่พวกเราจะได้พาแม่ตรวจครรภ์พร้อมกัน ตอนนั้น แม่ท้องน้องชายของฉันได้ 8 เดือนแล้ว แม่นั่งรอพ่ออยู่ที่รถ เพราะพ่อเดินมารับฉันจากหน้าประตูโรงเรียน พอพวกเราสองคนพ่อลูกกำลังจะเดินกลับไปที่รถ จู่ๆ ก็มีรถคนหนึ่งขับมาด้วยความเร็ว แล้วเกิดเสียหลัก พุ่งมาชนรถที่แม่นั่งอยู่อย่างจัง ต่อหน้าต่อตาพวกเรา แม่อาการสาหัส หมอจึงรีบผ่าเอาเด็กออก แล้วแม่ก็ทนต่อพิษบาดแผลไม่ไหว เสียชีวิตในเวลาต่อมา แลกกลับหนึ่งชีวิตใหม่ที่ลืมตาขึ้นมาดูโลก คือน้องชายฉัน "ต้นน้ำ" ทางคู่กรณีจ่ายค่าชดเชยและค่าทำศพแม่มาให้กตอนหนึ่ง เมื่อเสร็จจากงานของแม่ พ่อเลยขายบ้าน ขายที่ดิน ที่พวกเราเคยอยู่ที่ต่างจังหวัด พาพวกฉันมาอยู่ที่กรุงเทพ ตั้งแต่นั้นมาเลย เพราะพ่อทนอยู่ที่นั่นต่อไม่ไหว พ่อฉันเก่งมากเลยน่ะค่ะ เลี้ยงพวกฉันสองคนมาได้จนถึงขนาดนี้ แต่พ่อก็ไม่ยอมแต่งงานใหม่สักที" ต้นข้าวร่ายยาวเรื่องราวในอดีตของเธอ ที่ยังคงฝั่งใจไม่เคยเลือนหายไปจากใจเลย พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง

ปุยเมฆเห็นดังนั้น ก็แน่นิ่งทันที จ้องมองใบหน้าของหญิงสาว พร้อมกับเลื่อนมือหนาไปกุมมือของต้นข้าว ที่ตอนนี้มีอาการสั่นเพียงเล็กน้อย มืออีกข้างจึงเลื่อนขึ้นมาปาดคราบน้ำตาที่ไหลอาบแก้มให้อย่างเบามือ

"เธอก็เก่งน่ะ...ที่ผ่านเรื่องราวพวกนี้มาได้" เสียงนุ่มเอ่ยชมต้นข้าว พร้อมกับมือลูบแก้มเบาๆ และจ้องมองใบหน้าที่น้ำตาคลอ อย่างน่าส่งสาร

"ขอโทษน่ะ ที่วันนั้นแกล้งเธอ จนเธอเป็นลมไป ฉันไม่รู้นี้ว่าเธอกลัว" ปุยเมฆกล่าวออกมาอย่างรู้สึกผิด

"คุณไม่ผิดหรอก...เป็นฉันเองที่ไม่ได้บอกคุณเอง"

ปุยเมฆไม่รู้ต้องพูดปลอบใจหรือทำอย่างไรต่อ จึงตัดสินใจก้มลงไปจูบปากต้นข้าว โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

ต้นข้าวที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าซุปตาร์หนุ่มจะทำแบบนี้กับเธอ โขมยจูบแรกเธอไปอย่างง่ายดาย เมื่อคิดได้ดังนั้น มือบางจึงดันร่างคนตัวสูงออก แล้วจ้องมองหน้านิ่งอยู่สักพัก อย่างต้องการคำตอบ

"เอ่อ...คือ..." ปุยเมฆไม่รู้จะเอ่ยคำไหน เมื่อเผลอไปโขมยจูบเธอ

เมื่อไม่ได้คำตอบหรือคำอธิบายใดๆ ต้นข้าวจึงผลักซุปตาร์หนุ่มออกห่าง แล้วรีบลุกเดินเข้าห้องของเธอไปทันที

"ดะ เดี๋ยวสิ ต้นข้าว!" เสียงตะกุกตะกักเอ่ยเรียกหญิงสาวตามหลัง "กูเผลอทำอะไรลงไปว่ะเนี้ย อย่าลืมสิไอ้เมฆ ว่าเธอไม่ใช่สเปคน่ะเว้ย...เฮ้อ.." ปุยเมฆเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจตัวเอง และทิ้งตัวลงบนโชฟา พร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียด

นานสองนานเมื่อไม่เห็นหญิงสาวออกมาจากห้อง ปุยเมฆจึงตัดสินใจลุกเดินไปเคาะประตูห้องของต้นข้าว

แกร๊ก!

"มีอะไรค่ะ?" ต้นข้าวเปิดประตูออกมา พร้อมกับเอ่ยปากถาม โดยที่ไม่ได้มองหน้าซุปตาร์หนุ่มเลยแม้แต่น้อย

"ฉันจะกลับบ้าน จะไปด้วยกันไหม" เสียงทุ้มเอ่ยถามคนตรงหน้าขึ้น

"คุณจะกลับไปบ้านแล้วมันเกี่ยวอะไรกันกับฉันล่ะ"

"ก็เธอเป็น..."

"เป็นผู้ช่วยน่ะค่ะ ไม่ใช่ผู้บอดี้การ์ดจะให้ตามติดคุณตลอด24ชั่วโมง" ต้นข้าวสวนขึ้นมาก่อน แล้วกำลังจะปิดประตู

"นี่!...ไปแปปเดียวเอง ไม่ได้ค้างที่นั่นสักหน่อย" ร่างสูงเข้ามาขวางไว้เสียก่อน ไม่ให้เธอปิดประตู

"คุณก็ไปสิค่ะ บ้านคุณนี้ จะมาชวนฉันทำไม" ต้นข้าวเอ่ยบอกไปอย่างไม่สนใจในสายตาของปุยเมฆที่จ้องมองมาที่เธอ

"ยะ...ต้นข้าว! เฮ่อ...ขอโทษเรื่องเมื่อกี้ด้วยน่ะ ที่เผลอทำไม่ดีกับเธอไป" ปุยเมฆเอ่ยเสียงนุ่มลง และยอมเอ่ยคำขอโทษออกมา

"ฉันไม่โกรธคุณหรอกค่ะ...ถือว่าให้ทาน ฉันมันพวกชอบทำบุญอยู่แล้ว"

"ให้ทานเหรอ!...แต่ดูไม่เป็นงานเอาเสียเลยน่ะ เอ้...หรือว่าเป็นจูบแรก" ปุยเมฆเอ่ยขึ้นมาทันที ด้วยวาจาเสียดสี

"..." ต้นข้าวเงียบทันที เมื่อปุยเมฆเดาถูก

"ใช่สิน่ะ...จูบแรกจริงๆด้วย หึ" ปุยเมฆเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าผุดขึ้นมา

"นี่คุณยิ้มอะไร" ต้นข้าวตวัดสายตามองทันที

"เปล้า...แค่..." ปุยเมฆรีบปฏิเสธ แล้วจ้องมองที่ริมฝีปากบางของต้นข้าวอีกครั้ง

"นี้...ไอ้โรคจิต บัก...อื้ม" ต้นข้าวที่กำลังเอ่ยด่าต่อว่าซุปตาร์หนุ่ม คำพูดที่กำลังจะเอ่ยขึ้นมา ถูกกลืนลงไปในลำคอทันที เมื่อคนร่างสูงดึงเธอเข้าไปจูบปิดปาก

"อื้อ...อ่อย..." เสียงประท้วงอู้อี้อยู่ในลำคอ และดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของซุปตาร์หนุ่ม

ปุยเมฆจึงกอดแน่นขึ้น เมื่อเห็นว่าต้นข้าวดิ้น พยายามต่อต้านตน มือหนาจึงกอดรัดตัวเธอไว้แน่น แล้วอุ้มเธอไปวางที่เตียงนอนนุ่ม และร่างหนาของเขาคร่อมทับเธอไว้ โดยที่ปากยังไม่ยอมล่ะออกจากปากบางเลย

มือบางกำหมัดแน่น ทุบเข้าไปที่อกแกร่ง เมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ ปุยเมฆจึงยอมละจูบออกอย่างน่าเสียดาย แล้วปล่อยให้ต้นข้าวได้กอบโกยอากาศเข้าปอดได้เต็มที่

"ลองด่าอีกสิ...จะจูบให้ขาดอากาศตายไปเลย" เสียงทุ่มเอ่ยออกมา พร้อมกับจ้องมองปากบางที่ตอนนี้บวมเจอขึ้นมา

"นี่ไอ้..." ต้นข้าวกำลังจะก้นด่าออกมา

"ไอ้อะไร หืม...คราวนี้อาจจะไม่ใช่แค่จูบน่ะ" ปุยเมฆแกล้งถาม และสายตากวาดมองสำรวจไปทั่วร่างอย่างเจ้าเล่ห์

"คะ คุณก็ลุกออกไปสิ" ต้นข้าวจึงยอมเอ่ยเสียงลง และบอกให้ร่างสูงลุกออกจากตัวเธอ

"จะไปด้วยกันดีๆไหม" เสียงทุ่มเอ่ยถามขึ้นมา

"ปะ ไปก็ได้"

"ก็แค่เนี้ย...ชอบให้บังคับ" ร่างสูงจึงยอมลุกขึ้นมาจากตัวเธอ

"เผด็จการ!"

ร่างสูงไม่ได้สนใจในคำพูดของหญิงสาว และเดินกลับออกไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มขึ้นมาทันที