12 - เกิดเรื่อง!

เกิดเรื่อง!

"สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่" ปุยเมฆกล่าวทักทายเมื่อเข้ามาภายในบ้าน แล้วสวมกอดมารดาของเขาทันทีอย่างคิดถึง "คิดถึงแม่นิชาที่สุดเลยครับ" พร้อมกับเสียงออดอ้อน

"อ้าว...หนูต้นข้าวก็มาด้วยเหรอ ตามสบายเลยน่ะลูก" นรวิชญ์เอ่ยถามเมื่อมองไปเห็นหญิงสาว ที่อยู่ด้านหลังของลูกชาย

"สวัสดีค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะ" เสียงเอ่ยทักทายอย่างนุ่มนวล พร้อมกับยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองของบ้าน

"คุณแม่ครับ นี่ต้นข้าว เป็นผู้ช่วยคนใหม่ของเมฆเองครับ" ปุยเมฆจึงเอ่ยแนะนำกับมารดา เมื่อเห็นว่าแม่ของเขาทำหน้างงเล็กน้อยที่เห็นหญิงสาวมาด้วย

"ผู้ช่วย!" ณัฐณิชาถามลูกชายย้ำอีกที

"ครับ"

"จ้ะลูก...หนูต้นข้าวตามสบายเลยน่ะลูก" แล้วหันมาส่งยิ้มให้กับหญิงสาวอย่างรู้สึกเอ็นดู

"เรียกว่าข้าวเฉยๆก็ได้ค่ะ คุณท่าน!" ต้นข้าวเอ่ยบอกกับผู้ใหญ่ทั้งสอง เมื่อนั่งลงที่โชฟาห้องรับแขก

"คุณท่านอะไรกัน ในเมื่อรู้จักกับตาเมฆ ก็เรียกพ่อเรียกแม่ เหมือนกันกับตาเมฆนี้แหล่ะ แม่ไม่ถือหรอก ดีเสียอีกแม่จะได้มีลูกสาวเพิ่ม" ณัฐณิชาเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับส่งสายตาไปหาสามี

"ขอบคุณน่ะค่ะ"

"เมฆ!" นรวิชญ์เรียกลูกชายขึ้นมา

"ครับคุณพ่อ"

"หนูต้นข้าว เป็นแค่ผู้ช่วยน่ะลูก ทำไมลูกให้น้องตามติดลูกตลอด แล้วยังใช้งานหนักขนาดนี้ น้องไม่ต้องพักผ่อน หรือกลับบ้านกันหรือไง" เสียงทุ้มถามลูกชายขึ้นมาทันที

"ผมก็ไม่ได้ใช้งานฟรีหนิ่ครับคุณพ่อ ผมจ้างเธอตลอดน่ะ" ปุยเมฆตอบบิดาไปแบบไม่ได้รู้สึกอะไร พร้อมกับทำหน้าตาเฉย

"แต่มันไม่มากจนเกินไปเหรอเมฆ ใช้งานน้องตลอดขนาดนี้ น้องเขาจะกลับบ้านไม่ดึกไปเหรอ ผู้หญิงเดินทางกลางคืนมันไม่ค่อยปลอดภัยน่ะลูก" ณัฐณิชาเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง

"ไม่หรอกครับ...ก็เธอพักอยู่ที่คอนโดผมนี้ จะไปกลับให้เสียเวลาทำไมกันครับ"

"อะไรน่ะ อยู่คอนโด!" ทั้งสองพูดพร้อมกันขึ้นมา และมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อในคำตอบของลูกชายตัวเอง เพราะว่าลูกชายของเขาเป็นที่ห่วงพื้นที่ส่วนตัวมาก ไม่ยอมให้ใครเข้าไปง่ายๆ แต่กลับหญิงสาวคนนี้ ยอมให้พักอาศัยอยู่ด้วย แถมยังขับรถให้นั่งอีกต่างหาก

"ครับ!..."

ทั้งหมดเงียบกันอยู่สักพักใหญ่ เสียงโทรศัพท์มือถือของต้นข้าวก็ดังขึ้นมาทำลายความเงียบ

"ข้าวขอไปรับโทรศัพท์ก่อนน่ะค่ะ" ต้นข้าวเอ่ยบอกพร้อมกับลุกออกไปคุยสาย

"อะไรน่ะ!" เสียงคุยสายอุทานออกมาเสียงดัง ของต้นข้าว ทำให้ทุกคนหันไปมองทางต้นเสียงเป็นทางเดียวกันหมด "ได้ เดี๋ยวพี่จะรีบไปตอนนี้เลย น้ำใจเย็นๆน่ะ"

หญิงสาววางสายลงพร้อมกับมืออันสั่นเทา และน้ำตาที่ไหลออกมา อย่างนึกกลัวกับเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นมาซ้ำซ้อนในอดีต

"มีอะไรหรือเปล่า!" ปุยเมฆเอ่ยถามขึ้น และทุกคนที่ได้ยินเดินมาหาต้นข้าว

"ขะ ข้าว ขอตัวกลับก่อนน่ะค่ะ พะ พ่อเกิดอุบัติเหตุ..." ต้นข้าวเอ่ยเสียงสั่นบอกกับทุกคน

"หนูข้าวใจเย็นๆก่อนน่ะลูก ทำใจดีๆไว้น่ะ แม่เชื่อว่าพ่อของหนูต้องไม่ไเป็นอะไร" ณัฐณิชาเดินเข้าไปสวมกอดหญิงสาว และเอ่บปลอบพร้อมกับศรีษะเธอเบาๆ "เมฆพาน้องไปที่โรงพยาบาลที่ลูก" แล้วหันมาพูดกับลูกชาย

"ถ้าอย่างนั้นเรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ..." ปุยเมฆท่าทางรีบร้อนบอกกับต้นข้าว

"คุณไม่อยู่ทานข้าวกับพวกท่านทั้งสองเหรอ" ต้นข้าวเอ่ยถามขึ้นมา

"ไว้มาทานวันหลังก็ได้ ตอนนี้รีบไปโรงพยาบาลก่อน" ปุยเมฆเอ่ยย้ำขึ้นมาอีกครั้ง

"ใช่ลูก...หนูข้าวรีบไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ ไว้วันหลังก็ได้ลูก" ณัฐณิชาเอ่ยบอกอีกที

"ไปเถอะ!...ผมลาน่ะครับคุณพ่อคุณแม่" ปุยเมฆคว้าเเขนของต้นข้าวแล้วรีบพาเดินออกไปที่รถทันที

"ขับรถดีดี น่ะลูก!" ณัฐณิชาเอ่ยขึ้นตามหลังอย่างเป็นห่วง

"มีอะไรกันหรือค่ะคุณพ่อคุณแม่ เสียงดังกันเชียว เมฆมาหรือค่ะ เหมือนนุ่นได้ยินเสียงรถ" ปุยนุ่นเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน เมื่อได้ยินเหมือนจะเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น

"ใช่ลูก..." ณัฐณิชาหันมาคำตอบกับลูกสาว

"อ้าว!...มาแล้ว ทำไมถึงรีบกลับล่ะค่ะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าค่ะ" ปุยนุ่นถามขึ้นอย่างสงสัยว่าทำไมน้องชายถึงต้องรีบกลับไป

"พ่อหนูข้าวเกิดอุบัติเหตุ เลยต้องรีบไปโรงพยาบาลกัน" นรวิชญ์หันมาตอบลูกสาว

"หนูข้าว!" ปุยนุ่นเลิกคิ้วอย่างสงสัย

"ก็หนูต้นข้าว ผู้ช่วยคนใหม่ของตาเมฆยังไงล่ะ ที่ลูกเห็นอยู่ที่บริษัทวันนี้ไง" นรวิชญ์จึงต้องชี้แจงให้ลูกสาวฟังอีกรอบ

"อ๋อ...ผู้ช่วย! แล้วทำไมถึงมากับเมฆได้ล่ะค่ะ นี่ก็ไม่ใช่เวลางานนี้ค่ะ" ปุยนุ่นถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจอีกครั้ง เพราะว่าน้องชายไม่เคยให้ใครตามติดชีวิตขนาดนี้

"ไว้วันหลังเราค่อยถามน้องกันน่ะ..." นรวิชญ์บอกลูกสาว แล้วพากันเดินไปที่โต๊ะอาหาร "ไปทานข้าวกันเถอะ"

บนรถ

"พ่อเธอถูกส่งไปที่โรงพยาบาลไหน?" ปุยเมฆเอ่ยถามเมื่อขับออกมาบนถนนเส้นหลัก

"น้ำ...บอกว่าโรงพยาบาลXXX ตอนนี้ก็น่าจะถึงแล้ว" หญิงสาวเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงรู้สึกเป็นวิตก

"นั่นมันโรงพยาบาลของลุงหมอฉันเอง ไม่ต้องห่วง ฉันจะโทรบอกลุงหมอก่อน" เสียงทุ้มเอ่ยบอก พร้อมกับกดโทรศัพท์มือถือต่อสายหาลุงของเขาทันที

[ว่าไง!...หลายชายสุดหล่อของลุง]

"ลุงหมอครับ!...ลุงอยู่ที่โรงพยาบาลหรือเปล่าครับ พ่อเพื่อนผมเกิดอุบัติเหตุกำลังถูกส่งตัวไปที่นั้น ฝากลุงช่วยหน่อยครับ"

[เดี๋ยวลุงลงไป น่าจะเป็นเคสเดียวกันที่ห้องฉุกเฉินพึ่งจะต่อสายมาเมื่อกี้]

"ครับ...ผมกำลังรีบไปครับ ขอบคุณลุงหมอมากครับ"

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

เมื่อวางสายจากผู้เป็นลุง ปุยเมฆจึงตีไปเลี้ยวเข้าจอดข้างทางทันที แล้วหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาจากเกะรถ พร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาว

"หลับตาลง...ถึงแล้วฉันจะบอก" ปุยเมฆเอ่ยบอกให้ต้นข้าวปิดตาให้สนิท แล้วเอาหูฟังใส่หูให้กับต้นข้าว เพราะเขาจะได้เร่งความเร็ว

ต้นข้าวทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อรู้ว่าซุปตาร์หนุ่มกำลังจะทำอะไรตาอจากนี้ แต่มือบางอันสั่นเทายังคงกำหมัดแน่น สายตามคมเมื่อเห็นดังนั้น จึงเลื่อนมืออีกข้างของเขา ไปกุมมือของเธอมาวางไว้ที่ตักของตักของเขาแทน และจับประสานกันไว้แน่น แล้วรีบออกตัวรถทันที เพื่อที่จะให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด