Semua Bab DOCTOR OBSESSION คลั่งรักหมออคิน: Bab 11 - Bab 20

คอนโดชั้นบนสุดยังคงปิดเงียบเหมือนถูกลืมไว้กลางเมือง แสงเช้าอ่อนสาดผ่านม่านสีเทา มัวซึมเหมือนความรู้สึกของใครบางคนที่ไม่เคยเปลี่ยนบนเตียงขนาดคิงไซส์ ร่างของไลลานอนหันหลังให้เขา ไหล่บางนั้นเกร็งแน่นแม้ในยามหลับ รอยแดงช้ำตามลำคอ ไหล่ และข้อมือยังไม่ทันจางไปจากคืนก่อนอคินนอนลืมตาอยู่ด้านหลัง สายตาจ้องเพดานด้วยความคิดที่พันกันยุ่งเหยิงมือของเขายังวางอยู่บนเอวเธอ — ไม่ใช่เพราะต้องการจะกอด แต่เพราะกลัวว่าเธอจะลุกหนีโดยที่เขาไม่รู้ตัวอีกเธอไม่ได้พูดกับเขาเลยนับจากเมื่อคืนไม่มีคำต่อว่า ไม่มีแม้แต่เสียงกดดันใด ๆแต่นั่นแหละ...ที่ทำให้เขารู้ว่าเธอ “พัง” ข้างในและเขาเองก็...ไม่ต่างกันหลังอาบน้ำเสร็จ เขาเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมเสื้อเชิ้ตตัวใหม่ที่พับไว้อย่างเนี้ยบ ใบหน้าเย็นชาเหมือนเดิม แต่ดวงตา...กลับอ่อนล้ากว่าทุกวันไลลายังนั่งกอดเข่าข้างเตียง สวมเสื้อคลุมที่เขาโยนให้เมื่อเช้า เธอไม่ได้พูด และเขาก็ไม่ถามเขาเดินเข้าครัว จัดอาหารเช้าอย่างเคย — ไข่ต้ม ขนมปังปิ้ง ข้าวต้มไก่สูตรเดิมที่เขาเคยทำให้ล

เธอขยับปลายคางขึ้น...ปล่อยให้ริมฝีปากของเขากดซ้ำลงมาบนปากเธออีกครั้ง คราวนี้นุ่มลึกและเนิบนานกว่าครั้งไหน — จูบที่ไม่มีคำขอ ไม่มีเงื่อนไข ไม่มีแม้แต่การบีบบังคับ...แต่มันเต็มไปด้วย “แรงดึงดูด” ที่กลืนกินหัวใจทั้งสองไปทีละนิดมืออุ่นของอคินลูบต้นแขนเธอ ไล้ลงสู่เอว แล้วสอดเข้าใต้เสื้อคลุมในจังหวะที่เธอกำลังเปิดอกให้เขาอย่างเต็มใจเสียงเสียดสีของผ้าบางเบาระหว่างผิวเนื้อ และเสียงลมหายใจที่หนักขึ้นทุกวินาที ทำให้บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่ต้องพูดเขาจูบลำคอของเธออย่างช้า ๆ ลากไล้ริมฝีปากจากมุมกรามลงสู่ไหปลาร้า ดูดเม้มปล่อยรอยจางไว้ราวกับต้องการจารึกว่า—คืนนี้ เธอเป็นของเขา...ในแบบที่ไม่ใช่เพราะเงินหรือสัญญาไลลาหลับตาแน่นเมื่อปลายนิ้วของเขาไล้ผ่านช่วงขาด้านใน แล้วหยุดลงตรงกลางร่างกายเธอ“ได้ไหม...” เขากระซิบแผ่วที่ข้างหู น้ำเสียงต่ำพร่าเจือความสั่นเธอพยักหน้าคำตอบของเธอ...ไม่ใช่คำพูด แต่คือร่างกายที่เบียดเข้าใกล้เขาอย่างเชื่องช้าเธอดึงเขาลงมาอย่างอ่อนโยน แล้วกระซิบเสียงเบา&l

เสียงลมหายใจของไลลาเบาหวิวอยู่ในห้องที่ไร้เสียงภายในห้องนอนของเขา — หรู เรียบ และมืดหม่นไปด้วยความทรงจำที่เธอไม่เคยมีส่วนร่วม“ไลลา ช่วยจัดกระเป๋าให้หน่อย พรุ่งนี้ฉันต้องออกเดินทางแต่เช้า”เขาบอกสั้น ๆ ก่อนออกไปโทรศัพท์นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาขอให้เธอช่วย — ไม่ใช่ออกคำสั่งเธอจึงนั่งลงที่พื้นหน้าตู้เสื้อผ้าเปิดบานประตูตู้ไม้เนื้อดีอย่างเบามือ ไล้ปลายนิ้วไปตามแผ่นพับของเสื้อเชิ้ตที่รีดเรียบจนแทบไม่มีรอยพับเขายังคงเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว เหมือนเดิมเธอหยิบเสื้อสีพื้นสองสามตัวออกมา พับใส่กระเป๋าผ้ากระทั่งสายตาเธอสะดุดเข้ากับกล่องไม้สีน้ำตาลเข้ม ขนาดพอดีฝ่ามือ วางอยู่ลึกในมุมสุดของชั้นเธอชะงักมือค่อย ๆ เอื้อมไปหยิบมันออกมากล่องถูกปิดสนิท แต่ไม่มีแม่กุญแจเธอเปิดออกช้า ๆ —ด้านในมีเพียง “กุญแจดอกหนึ่ง”เป็นกุญแจทรงคลาสสิกแบบเก่า ฝังในโฟมสีดำอย่างประณีต ราวกับเป็นสิ่งของสำคัญ“มันคือกุญแจอะไร...” เธอพึมพำเบา ๆด้วยแร

สองสัปดาห์สิบสี่วันสามร้อยสามสิบหกชั่วโมง...ที่เขาไม่มีเธออคินไม่ได้หลับสนิทแม้แต่คืนเดียว นับตั้งแต่ไลลาหายไปเขายังทำงานเหมือนเดิม ยังคงถือมีดผ่าตัดนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เพียงแค่หลังมือเปื้อนเลือดของคนไข้ เขากลับหลับตาลงแล้วเห็นภาพน้ำตาของผู้หญิงอีกคนในหัวเขาไม่มีภาพใครเลย...นอกจากเธอ“ยังหาไม่ได้เหรอ?”เสียงของอคินราบเรียบ แต่ผู้ช่วยรู้ว่าอีกนิดเดียว — แววตานั้นจะไม่เหลือความอดทนอีกต่อไป“ตอนนี้รู้แค่ชื่อของหมอเวรที่อนุมัติการย้าย...แล้วก็เส้นทางที่คนไข้ถูกย้ายไปค่ะ แต่คนชื่อไลลา...ยังไม่เจอว่าอยู่ที่ไหนแน่”อคินพยักหน้า ก่อนตัดสายเขายืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกสูง ร่างสูงพิงราวระเบียง สูทสีเทาดำยังคงเป๊ะทุกระเบียบนิ้ว...แต่ลมหายใจไม่เป็นจังหวะเสียงในหัวมันดังขึ้นอีกแล้วเสียงของไลลาที่คล้ายกับกระซิบไว้ข้างหู“ฉันไม่ใช่เงาใคร”ในภาพหลอนที่มองเห็นเธอพูดด้วยคำนี้รอยยิ้ม แต่เขากลับได้ยินเหมือนคำสาป...และเขาก็สมควร

หลังจากคืนนั้น...ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนักไลลายังคงอยู่กับเขา — แต่ความเงียบระหว่างพวกเขาเปลี่ยนไป มันไม่ใช่ความเงียบที่เย็นชา แต่กลับเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยคำถามที่ไม่มีใครกล้าตอบเธอไม่แน่ใจว่าอคินมองเธอเป็นใครกันแน่ในแต่ละวันบางเวลา เขามองเธอด้วยแววตาอบอุ่น...เหมือนเขาเห็นเธอในแบบที่เธอเป็นจริง ๆแต่ในบางคืน — เมื่อเขาสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เขากลับเรียกชื่อ “ลลิน” ด้วยเสียงสั่นเครือเหมือนเดิมนั่นทำให้เธอไม่สามารถแน่ใจได้เลยว่า...เธอเป็นใครสำหรับเขาเป็นผู้หญิงที่เขา “อยู่ด้วย” หรือเป็นเพียง “เงาของคนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่”อคินเองก็ไม่ได้ตอบคำถามนี้ เขาเงียบ และหลีกเลี่ยงการพูดถึงความรู้สึกเสมอช่วงนั้นเขาเริ่มจัดการเรื่องย้ายนที — น้องชายของไลลา — กลับมาที่โรงพยาบาล Ravenเขานัดประชุมทีมแพทย์ เตรียมเอกสารและทำแผนการผ่าตัดอย่างละเอียดก่อนถึงวันผ่าตัดไม่กี่วัน ไลลามาขออนุญาตเขาเพื่อนอนเฝ้านทีที่โรงพยาบาลเธอคิดว่าเขา