All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที จะเป็นมารดาที่ดีให้ได้! : Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1ฉินหรูตายแล้ว แคว้นเหลียง เมืองถงโจว ค่ำคืนหนึ่ง กลางเดือนสิบเอ็ดเป็นช่วงฤดูหนาว ภายในเรือนสาวใช้ของคฤหาสน์สกุลอวิ่น ท่ามกลางความมืดสลัว หญิงสาวคนหนึ่งนั่งกอดเข่าตัวเอง ร่างกายสั่นเทิ้ม แผ่นหลังแนบติดผนัง สีหน้าตื่นกลัวในขณะที่มองเงาร่างสูงของบุรุษชุดดำที่ยืนตระหง่านตรงหน้า สายตาของเขาเป็นประกายคมกริบ พอยืนหันหลังให้กับแสงจันทร์ ไม่ต่างอะไรกับภูตผีจากเมืองนรก “ภรรยา เหตุใดเจ้าคิดจะสังหารข้ากันเล่า?” “....” นางสั่นศีรษะด้วยความหวาดกลัว ชายหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าจากหวั่นไหวเป็นบึ้งตึง พูดจาแดกดันนางด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ยาพิษของเจ้ารสชาติอย่างไร อร่อยหรือไม่” หญิงสาวยกมือขึ้นกุมลำคอของตน ตอนนี้ลำคอของนางแสบร้อนเหมือนมีน้ำเดือดๆ ลวกอยู่ในนี้ ทั้งยังได้กลิ่นคาวของเลือดแล้ว “ขะ ข้าผิดแล้ว...ชะ ช่วยข้าที” หญิงสาวบีบน้ำตาอย่างน่าสงสาร นางไม่อยากตาย ช่วยที ช่วยด้วย! ทว่า...สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มเย็นยะเยือ

บทที่ 3ฉินหรูเปลี่ยนไปแล้ว ชีวิตในชาติก่อน หลังคลอดลูก ฉินหรูก็หมดสติจึงไม่รู้ว่าคลอดลูกชายหรือลูกสาว ต่อมา ไม่ว่าท่านแม่จะพูดอะไร นางก็ทำหูทวนลมไม่รับรู้ ด้วยเพราะไม่อยากเกิดความผูกพันกับเด็ก ฉินหรูไม่เคยแม้แต่จะมองหน้าหรืออุ้มลูกสักครั้งเดียว คลอดลูกยังไม่ทันครบหนึ่งเดือน นางก็เก็บข้าวของแล้วหนีออกบ้าน เมื่อได้รับโอกาสย้อนกลับมามีชีวิตอีกครั้ง ฉินหรูลั่นสาบานในใจว่าจะเปลี่ยนแปลงเป็นคนใหม่ จะดูแลพ่อแม่กับลูกให้ดี นางถามท่านแม่เกี่ยวกับอาเหยาหลายเรื่อง ท่านแม่เล่าไปยิ้มไป “ตั้งแต่เด็กคนนี้คลอด น้อยมากที่อาเหยาจะร้องไห้งอแง...จริงสิ เพราะเจ้าไม่สบาย อาเหยาก็เลยต้องกินนมของสะใภ้บ้านโจว...สะใภ้บ้านโจวคลอดลูกสาว ชื่อว่าเสี่ยวซินซิน น่ารักน่าชังมากเชียวละ” ตั้งแต่วันที่ฉินหรูอุ้มท้องกลับมาอยู่บ้าน สะใภ้บ้านโจวเป็นหนึ่งคนที่จับกลุ่มนินทาฉินหรู หาว่านางอุ้มท้องลูกคนอื่น บ้านเสิ่นถึงได้ขับไล่นางออกมา พอได้ยินจากท่านแม่บอกว่าสะใภ้บ้านโจวแบ่งปันนมให้กับอาเหยา ฉินหรูเลยทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ ความรู้สึกซับซ้อน

บทที่ 5ได้งานแล้ว! เรื่องในชาติก่อนถือเป็นประสบการณ์ของชาติก่อน สิ่งสำคัญกว่าคือเสิ่นหยาง ต่อให้นางกลายเป็นของคนอื่นไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นยังคงยึดติดในตัวนาง ต้องการพานางกลับมาใช้ชีวิตร่วมกับเขา ถึงนางกับเขาจะไม่มีความรักระหว่างกันก็ตาม ฉินหรูไม่เข้าใจความคิดของเสิ่นหยาง รู้เพียงว่าไม่อยากกลับไปอยู่กับเขา และไม่อยากให้คุณชายใหญ่สกุลอวิ่นรู้ว่าอดีตของนางไม่ได้ขาวสะอาด นางจึงวางแผนกำจัดเสิ่นหยาง เรื่องราวจากนั้นอย่างที่รู้ๆ กัน นางตาย และย้อนกลับมาเมื่อสามปีก่อน ตอนนี้นางทำได้แค่เลี้ยงดูอาเหยาให้ดี และรอให้เสิ่นหยางกลับมา เรื่องต่อจากนั้นค่อยคิดกันอีกที ..... ตั้งแต่หน้าประตูโรงเตี๊ยมจนถึงห้องโถงภายใน ผู้คนมากมายยืนดูพร้อมวิพากษ์วิจารณ์การประลองทำอาหาร ฉินหรูเดินผ่านฝูงชน เข้าไปหาชายสูงวัยที่อายุราวๆ หกสิบกว่า เขานั่งโต๊ะกลางห้อง ตรงหน้าของเขาเต็มไปด้วยอาหารที่ทำจากเต้าหู้ ทั้งยังถูกเสี่ยวเอ้อทยอยยกออกมาจากครัวทีละจาน เพียงมองปราดเดียวก็รู้ทันทีว่าอาวุโสท่านนั้นคือพ่อบ้านเซวีย ฉิน

บทที่ 7เพื่อนใหม่ “ฉินหรู เจ้ามีคนรักหรือไม่” พอพ่อบ้านเซวียสั่งทุกคนให้แยกย้ายแล้วกลับไปทำงาน เสี่ยวจินที่เป็นหญิงรับใช้ของคุณชายรองก็เดินเข้ามาประกบข้างๆ ฉินหรู ถามประโยคนั้น คงเพราะอายุใกล้เคียงกัน ฝ่ายนั้นจึงพูดกับนางด้วยท่าทีสนิทสนม เมื่อถูกถามฉินหรูแกล้งทำเป็นเอียงอาย ก่อนจะตอบเสียงเบา “จริงๆ แล้วข้าแต่งงานมีลูกแล้วน่ะ” “จริงหรือ!” เสี่ยวจินยกมือปิดปาก เบิกตากว้างอย่างสุดจะเชื่อ สตรีพอเข้าสู่วัยปักปิ่น(อายุ15) ส่วนใหญ่ก็ออกเรือนกันแล้ว หรืออย่างน้อยๆ ก็ต้องมีคนรู้ใจสักคนสองคน ปีนี้เสี่ยวจินอายุ 19 หากกลับไม่เคยมีคนรู้ใจสักคน ขืนเป็นแบบนี้ ในอนาคตต้องขึ้นคานแน่ๆ “จริงสิ แล้วเจ้าอายุเท่าไร” คราวนี้คนถามคือบ่าวจากเรือนใหญ่ หากจำไม่ผิด ผู้หญิงคนนี้ชื่อว่าไป๋เหิง ตอนแรกยังทำทีเป็นไม่สนใจฉินหรู แต่พอได้ยินที่นางคุยกับเสี่ยวจิน ไป๋เหิงก็ทำหูผึ่ง ทั้งยังเดินเข้ามาถาม “ปีนี้ข้าอายุ 18 เจ้าค่ะพี่ไป๋เหิง” ฉินหรูตอบด้วยน้ำเสียงให้ความเคารพผู้ใหญ่ ไป๋เหิงได้ยิ

บทที่ 9เจ้าตัวเล็กเรียกแม่ได้แล้ว ตอนที่อาเหยาอายุ 3 เดือน ฉินหรูเข้าเมืองมาสอบถามข่าวของเสิ่นหยาง แต่ถูกท่านพ่อท่านแม่ห้ามไว้ พอรบเร้าถามพวกท่านว่ามีเรื่องอันใด ท่านพ่อก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ ‘พ่อเคยมาถามข่าวของลูกเขยครั้งหนึ่งแล้ว แต่บ้านเสิ่นบอกว่าเขาหายสาบสูญก่อนจะถึงสนามรบ เกรงว่าจะหนีทหาร ถึงมีชีวิตรอดกลับมา เกรงว่าจะถูกทางการตามล่าแล้ว’ ฉินหรูไม่เชื่อ นางรู้แก่ใจว่าเสิ่นหยางไม่ได้ตาย ทั้งไม่ได้หนีทหาร ในอีกสามปีข้างหน้า เขาจะกลับมาปรากฏตัวตรงหน้านาง แต่เพราะไม่มีเหตุผลดีๆ มาปกป้องเสิ่นหยาง นางจึงเม้มปากเงียบๆ ท่านแม่เห็นว่าบุตรสาวนิ่งเงียบไป คิดว่านางกำลังเศร้าเสียใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน นางเดินเข้ามากอดบุตรสาวเป็นการปลอบโยน ‘ไม่เป็นไร เสี่ยวหรู หากเสียใจก็ร้องไห้ออกมา เจ้ายังมีอาเหยา ยังมีพ่อกับแม่’ อ้อมกอดของท่านแม่เกือบทำให้ฉินหรูร้องไห้ออกมาจริงๆ ชาติก่อน นางทิ้งพ่อแม่แสนดีแบบนี้ได้อย่างไร… ในใจของฉินหรูยามนี้เพียงแค่สงสัย หากเสิ่นหยางกลับมารู้เรื่องนี้เข้า เขาจ