บทที่ 10 หนึ่งวันของอาเหยา

บทที่ 10

หนึ่งวันของอาเหยา

            ในเช้าวันรุ่งขึ้น อาเหยาตื่นขึ้นมาก่อนท่านแม่ เหมือนรู้ว่าเวลานี้นางจะหนีเขาออกจากบ้าน

            เจ้าตัวเล็กลุกขึ้นมานั่ง ดวงหน้าน้อยๆ เต็มไปด้วยความงัวเงีย บางครั้งศีรษะเล็กก็สัปหงกปรกๆ

            พอเห็นท่านแม่ขยับตัว ความร้อนใจทำให้อาเหยามุดเข้าไปในอ้อมอกของท่านแม่ ส่งเสียง ‘อือ’ อย่างอ้อนๆ

            อาเหยาไม่อยากให้ท่านแม่ไปทำงาน

            อาเหยาอยากอยู่กับท่านแม่

            ฉินหรูลืมตาตื่นเมื่อสัมผัสได้ถึงเจ้าก้อนแป้งที่อยู่ในอ้อมอก นางลูบศีรษะเล็กๆ ของลูกชายพลางว่า “ตื่นแล้วหรือ เป็นอะไรไป”

            อาเหยาอยากบอกให้ท่านแม่อยู่บ้าน อยู่เล่นกับอาเหยา แต่เขายังพูดไม่ได้ ทำได้ส่งเสียง ‘งือ’ และ ‘มามา’

            กลับกัน ฉินหรูเข้าใจว่าที่อาเหยาตื่นเร็วคงเพราะฝันร้าย นางจึงลูบแผ่นหลังนุ่มนิ่มเบาๆ เพื่อปลอบ

            “โอ๋ๆ”

            อาเหยาที่ถูกท่านแม่ลูบหลังรู้สึกสบายตัวมาก บวกกับก่อนหน้านี้ตื่นก่อนเวลา ความง่วงจึงเกาะกุมบนเปลือกตา

            ดวงตากลมโตของเจ้าก้อนแป้งพริ้มลงด้วยความสะลึมสะลือ ไม่นานนัก อาเหยาก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

            พอตื่นขึ้นมา อาเหยาก็พบว่าท่านแม่ออกบ้านไปทำงานแล้ว มีเพียงท่านยายที่อยู่ในห้องกับอาเหยา 

            เจ้าตัวน้อยคิดถึงท่านแม่ อยากให้ท่านแม่อยู่บ้านด้วยกัน แต่นางกลับไม่อยู่ เขาเสียใจมากจึงฟุบหน้าลงกับหมอน ก้นกลมๆ กระดกขึ้นนิดหน่อย จากนั้นก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นบนที่นอน

            “ฮึกๆ แงงงง”

            “อ้าว ตื่นแล้วหรือ”

            ท่านยายเดินเข้ามาอุ้มอาเหยา พร้อมกับลูบแผ่นหลังนุ่มนิ่ม 

            “ฮือ...หม้า”

            “โอ๋ๆ เด็กดีของยาย คิดถึงท่านแม่ของเจ้างั้นหรือ ไม่ร้องนะ ไม่ร้อง” เซียงซือเขย่าปลอบหลานชาย

            อาเหยาร้องไห้อย่างน่าสงสาร แต่แล้ว...ในตอนนั้นเองกระเพาะของเขากลับร้อง ‘จ๊อก’

            ได้เวลากินข้าวของอาเหยาแล้ว

            “ฮือ ฮึก”

            อาเหยาที่ไม่อาจต้านทานความหิวได้หยุดร้องไห้ สองแขนเล็กป้อมกอดคอยายพร้อมกับสะอึกสะสะอื้นไปด้วย 

            ท่านยายอุ้มอาเหยาออกมาที่หลังบ้าน ตักน้ำในตุ่มจากนั้นก็ใช้มือหวักน้ำล้างหน้าให้อาเหยา

            ตอนนี้อาเหยาเดินได้แล้ว พอท่านยายล้างหน้าให้เสร็จ ขาเล็กป้อมก้าวเตาะแตะมาที่โต๊ะกินข้าว เขาเกาะขอบเก้าอี้ ชะเง้อมองของกินบนโต๊ะ แต่ก็มองไม่เห็น

            ท่านยายเดินตามมาทีหลัง อุ้มอาเหยาขึ้นนั่งเก้าอี้

            หลังจากที่เห็นหมั่นโถกับกับข้าวที่อยู่บนโต๊ะ อาเหยาก็ตาเป็นประกาย ส่งเสียง “หม่ำๆ” ทั้งยังลืมเรื่องของท่านแม่ทันที

            มือเล็กป้อมคว้าหมั่นโถขึ้นมาถือไว้ กัดกินคำเล็กๆ ทีละคำ

            “อาเหยา อ้ามมม” เซียงซือคีบกับข้าวยื่นมาตรงปากเล็กๆ

            “อา...”

            อาเหยากินกับข้าวที่ท่านยายป้อนอย่างเอร็ดอร่อย เขาอ้าปากเคี้ยวจนแก้มบวมตุ่ย

            เมื่อกินจนท้องอิ่ม อาเหยาพลันนึกขึ้นมาได้ว่าท่านแม่ไม่อยู่บ้าน

            เด็กน้อยเกาะขอบโต๊ะ นั่งน้ำตาซึม

            ท่านแม่ รีบๆ มาเล่นกับอาเหยานะ

            อาเหยาคิดถึงท่านแม่

            ปฏิกิริยาของเจ้าตัวเล็ก เซียงซือรู้ทันทีว่าอาเหยากำลังจะร้องไห้เพราะคิดถึงแม่ของเขา นางลูบศีรษะของหลานชาย

            “แม่ของเจ้าออกไปทำงานหาเงิน ซื้อเสื้อผ้าและของอร่อยๆ ให้เจ้ายังไงล่ะ”

            เซียงซือพูดกับเจ้าตัวน้อย แม้จะรู้ว่าเขายังฟังคำของนางไม่รู้เรื่อง

            ปากเล็กๆ ของอาเหยาเบะออก น้ำตาเม็ดโตคลอกลางเบ้าตา

            “อาเหยาคนดีของยาย วันนี้พวกเราไปที่ไร่กันดีกว่า”

            คำพูดของท่านยายทำเอาดวงหน้าน้อยๆ ของอาเหยากลับมามีชีวิตชีวา

            อาเหยาชอบไปที่ไร่ ที่นั่นมีที่ให้อาเหยาวิ่งเยอะแยะ มีนกให้อาเหยาวิ่งไล่จับด้วย ถึงจะจับไม่ได้เลยสักตัวก็ตาม แต่พวกมันเหมือนเป็นเพื่อนของอาเหยา พอบินหนีไปก็กลับมาอีก

            คิดถึงเรื่องสนุกๆ ตอนอยู่ที่ไร่ อาเหยาก็ยื่นมือให้ท่านยายแต่โดยดี

            วันนี้อาเหยาจะไม่ร้องไห้

            อาเหยาจะเป็นเด็กดี รอคอยท่านแม่กลับบ้าน!