บทที่ 9 เจ้าตัวเล็กเรียกแม่ได้แล้ว

บทที่ 9

เจ้าตัวเล็กเรียกแม่ได้แล้ว

            ตอนที่อาเหยาอายุ 3 เดือน ฉินหรูเข้าเมืองมาสอบถามข่าวของเสิ่นหยาง แต่ถูกท่านพ่อท่านแม่ห้ามไว้ พอรบเร้าถามพวกท่านว่ามีเรื่องอันใด ท่านพ่อก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ

            ‘พ่อเคยมาถามข่าวของลูกเขยครั้งหนึ่งแล้ว แต่บ้านเสิ่นบอกว่าเขาหายสาบสูญก่อนจะถึงสนามรบ เกรงว่าจะหนีทหาร ถึงมีชีวิตรอดกลับมา เกรงว่าจะถูกทางการตามล่าแล้ว’

            ฉินหรูไม่เชื่อ นางรู้แก่ใจว่าเสิ่นหยางไม่ได้ตาย ทั้งไม่ได้หนีทหาร ในอีกสามปีข้างหน้า เขาจะกลับมาปรากฏตัวตรงหน้านาง

            แต่เพราะไม่มีเหตุผลดีๆ มาปกป้องเสิ่นหยาง นางจึงเม้มปากเงียบๆ

            ท่านแม่เห็นว่าบุตรสาวนิ่งเงียบไป คิดว่านางกำลังเศร้าเสียใจกับเรื่องที่เพิ่งได้ยิน นางเดินเข้ามากอดบุตรสาวเป็นการปลอบโยน

            ‘ไม่เป็นไร เสี่ยวหรู หากเสียใจก็ร้องไห้ออกมา เจ้ายังมีอาเหยา ยังมีพ่อกับแม่’

            อ้อมกอดของท่านแม่เกือบทำให้ฉินหรูร้องไห้ออกมาจริงๆ

            ชาติก่อน นางทิ้งพ่อแม่แสนดีแบบนี้ได้อย่างไร…

            ในใจของฉินหรูยามนี้เพียงแค่สงสัย หากเสิ่นหยางกลับมารู้เรื่องนี้เข้า เขาจะจัดการบ้านเสิ่นที่แสนเส็งเคร็งนี้อย่างไร

            …..

            กลับมาที่ปัจจุบัน

            ใต้ต้นไม้ลานหลังบ้านสกุลเซวียเงียบเฉียบ

            เสิ่นหยางตายแล้ว!

            คำบอกเล่านี้ทำเอาฉินหรูเงียบไปพักใหญ่ แต่กระนั้น นางกลับไม่ได้สิ้นหวัง

            นางรอเสิ่นหยางมาได้ถึง 2 ปี รอต่ออีก 2 ปี ไม่ว่าใครจะพูดยังไงก็ไม่มีอะไรแตกต่าง

            แต่เดิม นางกับเขาไม่ได้ผูกพันรักใคร่ ถึงข่าวนี้เป็นความจริง นางก็ไม่ได้รู้สึกรู้สา

            “ฉินหรู เจ้าอย่าเสียใจเลยนะ ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะพูดแบบนี้ แต่เพราะเห็นเจ้าเป็นเพื่อน เลยไม่อยากให้เจ้ามานั่งเสียใจทีหลัง” เสี่ยวจินปลอบใจฉินหรูหลังจากลังเลไปพักหนึ่ง

            “ขอบคุณความหวังดีของพี่เสี่ยวจิน แต่ข้ายังเชื่อว่าเขามีชีวิตอยู่”

            ความเชื่อมั่นของฉินหรูปลุกไฟในตัวของไป๋เหิง จู่ๆ นางก็โพล่งออกมา

            “ในเมื่อฉินหรูเชื่อในตัวสามี เช่นนั้นข้าก็เชื่อ...เชื่อว่าคุณชายใหญ่ไม่เป็นอะไร”

            “โถ ทั้งสองคน ได้ฟังที่ข้าพูดหรือไม่”

            ใช่ว่าเสี่ยวจินมองโลกแง่ร้าย แต่คนรู้จักที่ถูกเกณฑ์เข้าสนามรบส่วนใหญ่ไม่เคยได้กลับมา นางจึงไม่อยากให้สหายทั้งสองวาดฝันลมๆ แล้งๆ

            แต่ก็คาดไม่ถึงว่าสามีของฉินหรูจะเป็นคุณชายใหญ่ผู้อาภัพเสิ่นหยาง

            ทันใดนั้น เสี่ยวจินก็ขมวดคิ้วเหมือนนึกบางอย่างออก

            “พูดไปก็แปลกจริงๆ ลูกชายคนโตเพิ่งออกไปรับใช้ชาติไม่ทันครบปี เจ้าบ้านเสิ่นก็มาแจ้งให้นายอำเภอตัดชื่อลูกออกจากวงศ์ตระกูล ยืนกรานว่าที่หายสาบสูญ อาจเพราะหนีทหาร หากทางการตรวจสอบและรับรองว่าเป็นเรื่องจริง บ้านเสิ่นจะเดือดร้อนกันหมด ต้องจำใจนำชื่อลูกชายคนโตออกไป เพื่อปกป้องคนที่เหลือในบ้าน”

            “จริงหรือ เจ้าบ้านเสิ่นพูดอย่างนั้นจริงหรือ” ฉินหรูถามย้ำ

            “ข้าก็ไม่แน่ใจเท่าไร เพราะว่าฟังจากคุณชายรองมาอีกทีน่ะ” เสี่ยวจิน

            “แต่นิสัยคุณชายรองไม่ใช่คนโกหก อาจเป็นความจริงก็ได้” ไป๋เหิงยืนยัน

            “แล้วนายอำเภอเซวียได้ตัดชื่อของเสิ่นหยางออกไปหรือไม่”

            เสี่ยวจินผงกศีรษะ และทำหน้าเห็นใจ

            ฉินหรูไม่พอใจ พ่อแท้ๆ ทำกับลูกชายได้ขนาดนี้เชียวหรือ แม่เลี้ยงสารเลวคนนั้นใช้วิธีไหนยุยงเสิ่นเทากันแน่!

            หลังจากสูดหายใจลึกๆ หลายครั้ง ฉินหรูที่สงบใจลงแล้วก็ถามต่อ “ทำไมคุณชายรองถึงเล่าเรื่องงานของนายท่านพี่เสี่ยวจินฟังหรือ”

            “ข้ากับคุณชายรองอายุเท่ากัน ถึงคุณชายรองไม่ค่อยฉลาดเท่ากับคุณชายใหญ่ แต่เขาเป็นคนขี้เล่น นิสัยเป็นมิตร ไม่ถือตัว ไม่ใช่แค่ข้า แต่คุณชายรองสนิทกับบ่าวทุกคนในบ้าน ทุกครั้งที่คุณชายรองเรียนเรื่องต่างๆ จากนายท่าน พอได้ฟังได้เห็นอะไรก็จะมาเล่าให้บ่าวอย่างข้าฟัง” เสี่ยวจินบอก

            ฉินหรูพยักหน้า ทั้งยังชมคุณชายทั้งสองว่าช่างเป็นคนดีกันจริงๆ

            ช่วงบ่าย หัวหน้าพ่อครัวบอกให้ฉินหรูลองทำของว่างจากวัตถุดิบที่มีในห้องครัวมาสองสามอย่าง

            ฉินหรูใช้ประสบการณ์จากชาติก่อน ทำขนมแป้งทอดหน้างา เต้าหู้ทอด และต้มรากบัวแปะก๊วย

            หลังจากชิมของว่างทั้งสามอย่าง หัวหน้าพ่อครัวก็สั่งให้บ่าวเตรียมของทั้งหมดขึ้นโต๊ะให้กับเหล่านายท่าน ทั้งยังชมฉินหรูว่าขนมของนางอร่อยกว่าร้านข้างนอกเสียอีก

            ฉินหรูยิ้มรับด้วยความปลื้มใจ

            ตกเย็น นางนั่งรถเทียมวัวกลับหมู่บ้าน พร้อมกับขนมแป้งทอดหน้างที่หัวหน้าพ่อครัวแบ่งไว้ให้

            ระหว่างเดินทาง เรื่องของเสิ่นหยางที่ได้ฟังมาวันนี้ผุดเข้าหัวฉินหรูทีละเรื่อง

            ผู้ชายคนนั้นถูกแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งเพราะอิจฉายังเข้าใจได้ แต่พ่อแท้ๆ ยังเห็นดีเห็นงามกับแม่เลี้ยง เสิ่นหยางต้องโชคร้ายขนาดไหนที่มีพ่องี่เง่าแบบนี้

            เสี่ยวจินยังเล่าว่า หลังจากแม่แท้ๆ คลอดเขาออกมา นางก็เสียชีวิตทันที

            ภรรยารองที่กำลังท้องแก่ใช้โอกาสนั้นตีโพยตีพาย ร้องร่ำๆ ว่าเสิ่นหยางเป็นผีจากนรกมาเกิด ทำให้แม่ของตัวเองต้องตาย ในอนาคตคงทำให้บ้านเสิ่นล่มจมไปด้วย

            เสิ่นเทาฟังแล้วก็เชื่อเป็นตุเป็นตะ ถึงเสิ่นหยางเป็นคุณชายใหญ่ แต่กลับปล่อยให้บ่าวรับใช้เลี้ยงดู

            ตอนบุตรชายทั้งสองเข้าเรียนในสถานศึกษา เสิ่นหยางไม่มีของดีๆ ใช้เหมือนกับเสิ่นเซียวอวี้ที่เป็นน้องชาย ครั้นยังถูกเพื่อนในห้องล้อและกลั่นแกล้ง มีเพียงคุณชายรองบ้านเซวียผู้อัธยาศัยดีที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่น ให้ยืมกระดาษ น้ำหมึกและพู่กันใช้

            ตอนนี้บ้านเสิ่นยังตัดเสิ่นหยางออกจากวงศ์ตระกูล

            ผู้ชายคนนั้นถูกครอบครัวตัวเองเล่นงานหนักไม่น้อย ฉินหรูกับลูกที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็รับเคาระห์ไปด้วย

            เฮ้อ…

            ฉินหรูถอนหายใจอย่างอดไม่ได้

            ชาติก่อนนางทิ้งเขาไปหาคนอื่น ถูกเขาแค้นก็ไม่แปลก

            สักครู่ใหญ่ รถเทียมวัวก็จอดหน้าหมู่บ้านหน่านหลี่ นางจ่ายเงินแล้วเดินกลับบ้าน

            เปิดประตูเข้าบ้านมา ฉินหรูมองหาเจ้าตัวเล็กเป็นอย่างแรก

            เจ้าก้อนแป้งเดินเตาะแตะ พอเดินมาถึงฉินหรู สองแขนเล็กป้อมกอดขาของนางหมับ

            ฉินหรูก้มมองเจ้าตัวน้อย ตอนกำลังจะโค้งตัวลงไปอุ้มเขาขึ้นมา อาเหยาเบะปากน้ำตาล่วงแหมะ

            “ฮึก ฮือ...”

            หญิงสาวเลิ่กลั่ก มองท่านแม่และมองอาเหยา

            ท่านแม่ยิ้มอย่างจนใจ “อาเหยาคิดถึงเจ้า ตอนเช้าตื่นมาไม่เจอเจ้าก็ร้องไห้ใหญ่เลย”

            “อาเหยาของแม่ มานี่มา” ฉินหรูก้มตัวลงไปอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมากอด ลูบแผ่นหลังนุ่มนิ่มพร้อมกับปลอบ “โอ๋ๆ อย่าร้อง แม่ออกไปทำงานหาเงินมาซื้อของให้เจ้ายังไงล่ะ นี่ไง มีขนมมาด้วย”

            เด็กน้อยหนึ่งขวบไหนเลยจะฟังเข้าใจ อาเหยาสะอื้นฮักๆ

            “โอ๋ๆ”

            ยิ่งโอ๋เจ้าตัวน้อยก็ยิ่งน้ำตาร่วงเผาะ

            “ฮือ...มะ...มะ”

            “จ้าๆ รู้แล้ว แม่กลับมาแล้ว”

            “มะ มา...ม้า”

            “หือ ลูกพูดอะไรนะ”

            จะใช่คำว่า ‘มาม้า’ หรือเปล่านะ

            ฉินหรูคิดอย่างไม่มั่นใจ

            เสียงเล็กๆ ดังจากปากเจ้าหนูน้อยอีกครา

            “มามา...มาม้า”

            คราวนี้คำว่า ‘มาม้า’ หลุดจากปากอาเหยาชัดเจนมาก ฉินหรูสูดหายใจลึกอย่างอึ้งๆ

            “...ม้า”

            อาเหยาขยับปากพูดอีกครั้ง น้ำตาเม็ดโตยังคงขังคลอที่เบ้าตา

            เซียงซือที่กำลังนั่งเย็บผ้าได้ยินหลานชายพูดแล้วก็ลุกพรวด วางผ้าในมือลง รีบวิ่งออกไปเรียกฉินเจี๋ยที่แล่เนื้อปลาหลังบ้านด้วยความตื่นเต้น

            “ตาเอ๊ย มานี่เร็ว หลานชายของเราเรียกมาม้าได้แล้ว!”

            ฉินเจี๋ยได้ยินเสียงตะโกนของภรรยา รีบวิ่งมาทั้งที่มือหนึ่งถือปลามือหนึ่งถือมีด

            “อะไรนะ อาเหยาพูดแล้วรึ!”

            “อาเหยาเรียกมาม้าได้แล้ว” เซียงซือบอกสามีด้วยความตื่นเต้น 

            “อาเหยา ลูกลองเรียกมาม้าอีกครั้งสิ” ฉินหรูพูดกับเจ้าตัวเล็ก

            คราวนี้ ศีรษะเล็กๆ ของอาเหยาส่ายไปมา ก่อนจะซบแก้มนุ่มนิ่มกับบ่าของคนเป็นแม่พลางส่งเสียง “ฮือๆ” เพราะยังเสียใจที่ท่านแม่ของเขาทิ้งเขาไปทั้งวัน!