All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที จะเป็นมารดาที่ดีให้ได้! : Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12ข่าวของคุณชายใหญ่ ทุกวันนี้ ฉินหรูทำหน้าที่แม่ของอาเหยาและตั้งใจทำงานในฐานะแม่ครัว(ชั่วคราว) ในบ้านเซวียเป็นอย่างดี วันเงินเดือนออก นางยังแบ่งเงินให้กับท่านพ่อท่านแม่ ท่านพ่อใช้เงินส่วนนั้นเอาไปซ่อมแซมบ้าน ซื้อไก่กับเป็ดมาเลี้ยงเพิ่ม ทั้งยังใช้เป็นทุนในการทำไร่ ท่านแม่นั้น พอแบ่งเงินสำหรับเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านแล้ว ก็เก็บเงินไว้ให้กับอาเหยาในอนาคต ชีวิตของฉินหรูตอนนี้ไม่ได้หวือหวาเหมือนชาติก่อน แม้เรียบง่าย แต่ราบรื่นและสงบสุข รู้ตัวอีกทีวันเวลาก็ล่วงเลยมาอีกหนึ่งปี ในเช้าวันหนึ่ง พอฉินหรูมาถึงบ้านเซวียก็เข้าครัวทำงานในส่วนของตน ระหว่างกำลังช่วยหัวหน้าพ่อครัวจงสับหมู ฉินหรูได้ยินเสียงใครบางคนฮัมเพลงพื้นบ้าน พอมองผ่านหน้าต่างออกไปก็เห็นว่าเป็นไป๋เหิง ฝ่ายนั้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดูท่าจะอารมณ์ดีมาก ฉินหรูสงสัยจึงหันไปถามหัวหน้าพ่อครัวที่ตั้งเตาเตรียมทำกับข้าว “เรือนใหญ่มีเรื่องดีๆ อะไรหรือ” ดวงตาโตๆ ของหัวหน้าพ่อครัวจงเหลือบมองเพดานเหมือนกำลังนึก สักครู่

บทที่ 14อดีตของฉินหรู ชีวิตในชาติก่อนของฉินหรูทั้งลำบากและอาภัพ ฉินหรูเกิดและโตในหมู่บ้านเล็กๆ ชื่อว่าหน่านหลี่ เมืองฉาง แคว้นเหลียง ตอนที่ท่านแม่ให้กำเนิดนาง เป็นตอนที่ท่านอายุสามสิบกว่าๆ แล้ว นับได้ว่ามีลูกช้า บ้านฉินอยู่ใกล้ตีนเขา ฐานะไม่ได้ร่ำรวย แค่พอมีอยู่มีกิน ตั้งแต่จำความได้ ฉินหรูต้องออกไปช่วยพ่อแม่ทำไร่ไถนาตั้งแต่เช้าตรู่ นางไม่ได้รับการศึกษาเหมือนกับเด็กๆ บ้านอื่น แต่ด้วยความที่นางเป็นเด็กน่ารัก หัวดีและพูดเก่ง ‘เมิ่งเฉียนเจา’ ลูกชายคนโตของหัวหน้าหมู่บ้าน อายุห่างกับนางสามปี เอ็นดูรักใคร่นางเหมือนน้องสาวแท้ ทุกครั้งที่มาเล่นด้วย เขาจะใช้ไม้เขียนตัวอักษรบนพื้น สอนให้นางจำตัวอักษรพวกนั้นทีละตัว เมื่อมีคนรักก็ย่อมมีคนเกลียด ‘เล่ยซูซู’ ลูกสาวของบ้านเล่ยแอบชอบเมิ่งเฉียนเจามานานแล้ว พอเห็นเมิ่งเฉียนเจากับฉินหรูสนิทสนมกัน ฝ่ายนั้นก็จะพาเพื่อนๆ มารุมรังแก แต่ฉินหรูไม่ใช่เด็กอ่อนแอ นางเองก็แอบแกล้งเมิ่งซูซูคืนเหมือนกัน แรกเริ่ม ฉินหรูแกล้งเล่ยซูซูด้วยวิธีแบบเด็กๆ อย่างการแอบ

บทที่ 16ท่านพ่อของอาเหยา! ฟิ้ววว สายลมต้นฤดูใบไม้ผลิค่อนข้างเย็น ยามลมพัดผ่านมาระลอกหนึ่ง ฉินหรูพลันสะท้านเยือก ตรงข้ามกับเจ้าตัวน้อยที่มองชายหนุ่มตรงหน้าตาด้วยสายตาแป๋วแหวว อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร หากก็ระแวง ชายแปลกหน้าหลุบตามองเจ้าตัวเล็ก “อ๊ะ!” ทันทีที่สายตาพวกเขาสบกัน เจ้าตัวเล็กสะดุ้ง รีบหลบหลังมารดาทันที สักครู่ ศีรษะเล็กๆ ค่อยยื่นออกมามองชายแปลกหน้าอีกครั้ง คราวนี้ชายแปลกหน้าส่งยิ้มมาให้ ดวงตากลมโตของอาเหยากะพริบปริบๆ แม้ชายแปลกหน้าจะมีกลิ่นอายอันตราย แต่อาเหยากลับรู้สึกว่าไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด มุมปากเล็กๆ ของเจ้าตัวเล็กยกขึ้นนิดหนึ่ง พอชายแปลกหน้าเห็นแบบนั้น สีหน้าก็อ่อนโยนลง ชายหนุ่มยิ้มให้อาเหยาสักครู่ ก่อนหันไปพูดกับฉินหรู “ฉินหรู ข้าคือเสิ่นหยาง ยังจำข้าได้หรือไม่” ตอนออกจากเมืองฉาง เขากับนางรู้จักกันได้แค่สามวัน นับจากวันนั้นก็ล่วงผ่านมาสี่ปีแล้ว ในสี่ปีนี้ มีหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไป รูปร่างหน้าตาของเขาก็เหมือ

บทที่ 18จะค้างที่นี่หรือไม่ พอคุยเรื่องบ้านจบ จู่ๆ เสิ่นหยางก็บอกว่าอยากทักทายท่านพ่อกับท่านแม่ของนาง ฉินหรูพยักหน้าตอบ “ได้สิ” เพราะนางเองก็ไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพัง หลังจากปิดประตูบ้านเรียบร้อย เสิ่นหยางอุ้มอาเหยาขึ้นมาจากพื้น ตอนแรก อาเหยาทำท่าเกร็งตัว จ้องหน้าชายหนุ่มด้วยความไม่คุ้นเคย แต่ผ่านไปไม่นาน เจ้าตัวเล็กก็กอดคอเสิ่นหยางแต่โดยดี นางเดินนำเสิ่นหยางมาที่ไร่ เวลานี้ ท่านพ่อกำลังจับปลาใส่ข้อง ส่วนท่านแม่กำลังเก็บผัก พออาเหยาเห็นท่านตากับท่านยาย เจ้าตัวเล็กก็ตะโกนเรียกเสียงใสด้วยความดีใจ “ท่านตา ท่านยาย!” ฉินเจี๋ยกับเซียงซือได้ยินเสียงคุ้นเคยของหลานชายก็เงยหน้าขึ้นมามอง ทันทีที่เห็นอาเหยาอยู่ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้าชุดดำ สีหน้าของทั้งสองพลันฉายแปลกใจ ฉินหรูมักจะระมัดระวังไม่ใกล้ชิดกับคนอื่น โดยเฉพาะผู้ชาย เหตุใดนางถึงยอมให้ผู้ชายคนนั้นอุ้มอาเหยากัน? ฉินเจี๋ยกับเซียงซือหันสบตากันแวบหนึ่ง จากนั้นค่อยเดินเข้ามาหาบุตรสาว “เสี่ยวหรู นั่นเจ้าพาใครมาด้วยห

บทที่ 20เงินเดือนข้าเลี้ยงดูเจ้ากับลูกได้ เช้าวันต่อมา ฉินหรูตื่นตั้งแต่เช้ามืดด้วยความเคยชิน เมื่อวานเป็นวันหยุด นางเลยใช้เวลาทั้งวันอยู่กับอาเหยา แต่วันนี้ต้องกลับไปทำงานเหมือนเดิม หญิงสาวค่อยๆ ก้าวลงจากเตียง พอเท้ากำลังแตะถึงพื้น ฝ่ามือแข็งแรงของชายหนุ่มยื่นมาจับต้นแขน เฮือก! ด้วยความตกใจ ทั้งยังลืมว่าในห้องยังมีเฟิงหยางด้วย ฉินหรูสะดุ้งจนตัวโหยง ที่ไม่เผลอร้องอุทานออกมา เพราะนางกัดปากกลั้นเสียงเอาไว้ “ตื่นเช้าจัง” ฉินหรูรีบหันขวับกลับมามองเจ้าของเสียงทุ้ม ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองพลางส่งเสียง ชูว์ ด้วยกลัวว่าเสียงของเขาจะทำให้ลูกตื่น เฟิงหยางลดเสียงให้เบาลง “ตื่นแต่เช้าจะไปไหนหรือ” “ข้าต้องไปทำงาน” “ที่บ้านเซวีย?” “อืม” เฟิงหยางปล่อยมือจากแขนของนาง เงียบไปสักพักแล้วพูดขึ้นว่า “วันนี้ตั้งใจจะพูดกับเจ้าเรื่องนี้พอดี ข้าอยากให้เจ้าลาออก” “ถ้าข้าลาออกแล้วเอาอะไรกิน” “ข้าเลี้ยงดูเจ้ากับลูกได