บทที่ 2 เริ่มต้นชีวิตที่สอง

บทที่ 2

เริ่มต้นชีวิตที่สอง

            เฮือก!

            ‘ฉินหรู’ ตื่นขึ้นมาบนเตียงไม้ที่ทั้งเล็กและแข็ง นางรีบสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเหมือนกับคนขาดอากาศหายใจเป็นเวลานาน

            ครู่ต่อมา มือเรียวบางก็ยกขึ้นมากุมลำคอ เมื่อลองส่งเสียง “อา...” ออกมา น้ำเสียงของนางไม่ได้แหบแห้ง หรือรู้สึกแสบร้อนราวกับถูกน้ำร้อนลวก แค่รู้สึกว่าร่างกายอ่อนเพลียมากเท่านั้นเอง 

            “ทำไมล่ะ”

            นางพึมพำถามตัวเอง

            ทันใดนั้น เสียงร้องอุแว้ๆ ของทารกดังขึ้นตรงปลายเท้า

            หญิงสาวเลื่อนสายตามองตามเสียงร้องเล็กๆ นั้น ตรงปลายเตียง สตรีสูงวัยคนหนึ่งกำลังอุ้มทารกเขย่าเบาๆ

            “อย่าร้องนะ หลานคนดีของยาย เด็กดี โอ๋ๆ”

            “แว้...!”

            “โอ๋ เด็กดี”

            ฉินหรูมองหญิงสูงวัยอายุราวสี่สิบปลายที่กำลังโอ๋ทารกในห่อผ้าตั้งแต่หัวจรดเท้า เส้นผมของหญิงสูงวัยคนนั้นมีผมหงอกขาวแซมเกือบทั่วทั้งศีรษะ ผมของนางถูกมวยและมัดแบบลวกๆ เสื้อผ้าที่นางสวมทั้งเก่าทั้งหยาบ และเต็มไปด้วยรอยปะชุน สองมือด้านแข็งเป็นไตเนื่องจากทำงานหนักมาทั้งชีวิต ใบหน้านั้นไม่เคยได้ผลัดแป้ง นางจำได้ดี...นั่นคือท่านแม่ของนางเอง

            แต่...ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

            ฉินหรูคิดด้วยความสงสัย จากนั้นมองไปรอบๆ ที่นี่เป็นบ้านไม้ซอมซ่อที่นางเคยอาศัยอยู่กับพ่อแม่

            นางจำรอยรั่วบนหลังคา กับรูเล็กๆ ที่อยู่บนผนังเหล่านั้นได้

            อย่างไรก็ตาม เมื่อสามปีก่อนหลังจากคลอดลูก ฉินหรูหนีออกจากบ้านเก่าซอมซ่อแห่งนี้ ทอดทิ้งพ่อแม่แก่ๆ และทารกที่เพิ่งคลอดไปแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงได้มานอนอยู่ตรงนี้กันเล่า!?

            ตอนที่นางตาย เจ้าหนูคนนั้นตอนนี้น่าจะอายุสามขวบ ทำไมถึงยังเป็นแค่เด็กทารกอยู่เลย

            ความทรงจำสุดท้าย เสิ่นหยางผู้เป็นสามีมาตามหานางถึงเมืองถงโจว บอกให้นางกลับมาอยู่ด้วยกัน แม้เขาจะรู้ว่านางเป็นสาวใช้อุ่นเตียงของคุณชายใหญ่สกุลอวิ่น แต่ก็ยังยอมรับได้ 

            ฉินหรูไม่อยากกลับมาใช้ชีวิตลำบากในบ้านจนๆ และไม่อยากให้คุณชายใหญ่สกุลอวิ่นรู้ว่านางเคยแต่งงานมีลูกมาก่อน คืนหนึ่งนางหลอกให้เสิ่นหยางมาหาในยามวิกาลเพื่อวางยาพิษเขา 

            เขาไม่ตาย แต่คนพลาดกินยาพิษกลับเป็นนาง

            มาย้อนคิดตอนนี้ รู้สึกว่าตนโง่เขลาเหลือเกิน

            เพราะอย่างนี้เองในหัวของฉินหรูจึงเต็มไปด้วยคำถามว่า ‘ทำไม’

            ทำไมนางยังไม่ตาย

            ทำไมถึงย้อนมาเมื่อสามปีก่อน

            เหมือนกับว่าทุกอย่างที่ผ่านมานั้นเป็นเพียงฝันแค่ตื่นหนึ่ง แต่ความฝันนั้นกลับเหมือนจริงมาก ทั้งความรู้สึก ทั้งกลิ่นคาวเลือดในคอกับจมูก 

            แต่ว่า...

            หากทั้งหมดนั้นไม่ใช่ความฝัน ถ้านางได้รับโอกาสย้อนกลับมามีชีวิตที่สองจริงๆ ล่ะ

            ฉินหรูคลับคล้ายคลับคลาว่าก่อนตาย นางภาวนาขอย้อนเวลากลับมาแก้ไขความผิดที่ตนทำไว้

            หญิงสาวเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา คิดอะไรซับซ้อนไม่เป็น เมื่อความคิดนั้นผุดเข้ามาในหัว นางก็สรุปตามความเข้าใจอย่างง่ายๆ ว่าอาจเป็นอย่างนั้น  

            สวรรค์คงมอบชีวิตที่สองให้นางจริงๆ

            ในเมื่อฉินหรูคนเก่าตายแล้ว ที่อยู่ตรงนี้คือฉินหรูคนใหม่ ชีวิตที่สองนี้นางจะไม่ทำผิดพลาดแบบเดิมอีก

            ในขณะที่คิดแบบนั้น ดวงตาของนางมองมารดากับลูกน้อย ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มอบอุ่นอย่างไม่รู้ตัว

            “ตื่นแล้วหรือ”

            ทันทีที่เห็นฉินหรูขยับตัวลุกนั่ง ‘เซียงซือ’ มารดาของฉินหรูหันมาถาม สีหน้าของเซียงซือคล้ายรู้สึกผิดและเกรงใจบุตรสาว

            ก่อนที่ฉินหรูจะหนีออกจากบ้าน ความสัมพันธ์ระหว่างนางกับครอบครัวนับว่าเลวร้ายมาก

            นับตั้งแต่ฉินหรูถูกแม่เลี้ยงของเสิ่นหยางจับกรอกยาแท้งบุตร และไล่ออกจากบ้านเสิ่น ฉินหรูไร้ที่ไปจึงกลับมาอยู่บ้านเก่าหลังนี้ หลังจากนั้น นางก็เปลี่ยนเป็นคนละคน พอไม่ได้ดั่งใจนางจะหงุดหงิดและโวยวาย กล่าวโทษพ่อกับแม่ว่าทำให้ตนเกิดมาในบ้านจนๆ ชีวิตถึงได้ลำบากแบบนี้ และยังโทษว่าเป็นความผิดของพวกท่านที่ขายนางให้กับบ้านเสิ่น ทั้งที่ความจริงแล้วเป็นนางที่เสนอตัวจะไปเอง

            ด้วยทนอยู่ในบ้านจนๆ หลังนี้ต่อไปไม่ได้ หลังคลอดลูกเพียงไม่กี่วัน ฉินหรูขโมยเงินทั้งหมดในบ้านแล้วหอบเสื้อผ้าหนีออกมา

            นางหนีไปไกลถึงเมืองถงโจว เมืองใหญ่ที่อยู่ห่างจากเมืองฉางประมาณสามสี่เมือง ดิ้นรนจนมีชีวิตอยู่สบาย กระทั่ง ‘เขา’ หวนกลับมา...

            “ท่านแม่ ข้าขอถามหน่อย” เสียงของฉินหรูค่อนข้างอ่อนแรงเนื่องจากเพิ่งคลอดลูกเพียงไม่กี่วัน 

            “อยากดื่มน้ำหรือ หรือว่าหิวแล้ว?” ท่านแม่ถามด้วยความเป็นห่วง

            ฉินหรูส่ายหน้าตอบว่าไม่ใช่

            “ทำไมตอนนั้นพวกท่านขายข้าให้บ้านเสิ่น”

            ท่านแม่หลุบตามองเตียงไม้ เมื่อช้อนดวงตาขึ้นมองใบหน้าซีดเซียวของลูกสาว ท่านแม่ก็ตอบว่า “เพราะสีหน้าของเจ้าในตอนนั้นบอกว่าอยากแต่งกับคุณชายใหญ่สกุลเสิ่นให้ได้ พ่อกับแม่รู้ว่าเจ้าอยากออกไปจากหมู่บ้านนี้มาตลอด ตอนนั้นพวกเราคิดว่าคงเป็นโอกาสให้เจ้าออกจากบ้านซอมซ่อหลังนี้ อีกอย่างเสิ่นหยางเป็นลูกชายโตของเศรษฐีสกุลเสิ่น พวกเราคิดว่าเจ้าจะได้อยู่อย่างสุขสบายในบ้านหลังนั้น แต่ไม่คิดว่า...”

            ท่านแม่ทำหน้าเศร้าหลังจากทิ้งท้ายเช่นนั้น

            ชาติก่อน ฉินหรูเคยถามท่านว่าทำไมถึงยอมขายนาง พวกท่านก็ตอบนางแบบนี้เหมือนกัน

            เป็นความจริงทุกประการ ฉินหรูอยากหลุดพ้นจากความยากจน ตอนที่พ่อบ้านสกุลเสิ่นมาถามซื้อตัวเด็กสาวในหมู่บ้านเพื่อไปแต่งงานกับเสิ่นหยางที่เป็นคุณชายใหญ่ เป็นนางที่เสนอตัวจะไปเอง

            แต่ใครจะคิดว่าบ้านเสิ่นเต็มไปด้วยความซับซ้อน

            แต่งงานได้เพียงสามวัน เสิ่นหยางก็ต้องไปเป็นทหารรับใช้ชาติ 

            ฉินหรูมารู้ภายหลังว่าทั้งหมดเป็นแผนของแม่เลี้ยงของเสิ่นหยาง การหาเจ้าสาวมาแต่งงานกับเขาก็เหมือนกัน มันคือความจอมปลอมที่แม่เลี้ยงสารเลววางแผนไว้

            แม่เลี้ยงของเสิ่นหยางไม่ได้อยากหาสะใภ้หรืออยากจัดงานมงคลทำให้บ้านเสิ่นครึกครื้น นางสารเลวนั่นเพียงแค่อยากให้เสิ่นหยางสัมผัสการมีครอบครัวก่อนที่จะตกลงสู่นรกเท่านั้นเอง 

            นางแม่เลี้ยงตัวแสบเอ๊ย!

            ฉินหรูกำหมัดแน่น คิดด้วยความโมโห

            ท่านเห็นแบบนั้นเข้าใจว่าลูกสาวคงกำลังหงุดหงิด นางวางทารกน้อยลงบนเตียงก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่อง

            “เจ้ายังไม่ได้กินอะไร เดี๋ยวแม่จะไปอุ่นน้ำแกงปลามาให้แล้วกัน” 

            ก่อนที่ท่านแม่จะผละออกไป ฉินหรูคว้ามือที่หยาบกระด้างของมารดาเอาไว้

            “ท่านแม่”

            “มะ มีอะไรหรือ?” ท่านแม่ถามด้วยท่าทีเกร็งๆ

            ฉินหรูเม้มปากแน่น

            นางคนเก่านิสัยร้ายกาจเกินเยียวยา ตีให้ตายก็ไม่คิดจะยอมรับว่าตนทำผิด แต่ว่า หากไม่พูดคำนั้นออกมาในตอนนี้ เกรงว่าการกลับมามีชีวิตที่สองจะเป็นเพียงฝัน

            “ข้า...ข้าขอโทษ” ฉินหรูพูดเสียงเบา

            ถึงอย่างนั้นเซียงซือที่ได้ยินกลับเบิกตากว้างเหมือนไม่อยากเชื่อ 

            “ข้าขอโทษ ท่านพ่อ ข้าทำผิดกับท่าน” ฉินหรูย้ำอีกครั้งด้วยเสียงสั่นเครือ

            “สะ เสี่ยวหรู...เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือ”

            “ข้ายังสบายดี” ฉินหรูบอก ก่อนเลื่อนสายตามองทารกที่หลับปุ๋ยในห่อผ้า นางใช้นิ้วชี้จิ้มแก้มนุ่มนิ่มของเจ้าก้อนแป้งเบาๆ  

            เห็นแบบนั้นท่านแม่เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจรอบสอง   

            ตั้งแต่เด็กคนนี้คลอดออกมา อย่าว่าแต่อุ้มลูกสักครั้ง แม้แต่ชายตามองสักนิดก็ไม่เคย อะไรทำให้ฉินหรูเปลี่ยนไป เซียงซือคิด แต่คิดเท่าไรก็หาคำตอบไม่ได้ ท้ายที่สุดนางจึงเปลี่ยนสีหน้าตะลึงมาเป็นยิ้มบางๆ

            “ลูกชายเจ้าชื่ออาเหยา”

            “ข้าได้ลูกชายหรือ”

            ท่านแม่พยักหน้าตอบ อืม

            ฉินหรูลูบแก้มของเจ้าตัวเล็ก ทวนชื่อของเขาเบาๆ

            “อาเหยา...อาเหยาลูกแม่”