All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที จะเป็นมารดาที่ดีให้ได้! : Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22หนังสือหย่า ตอนนี้บรรยากาศกำลังดี สักครู่หนึ่ง กลับมีสตรีอายุสิบแปดสิบเก้าเดินบิดเอวเข้ามายืนข้างๆ เฟิงหยาง สตรีนางนั้นวาดมือเกาะแขนของเขาอย่างสนิทสนม หางคิ้วของฉินหรูกระตุก “ท่านแม่ทัพกลับมาสักทีนะเจ้าคะ พวกเรารอท่านจนไม่เป็นทำอะไรแล้ว” สตรีผู้มากจริตมารยาพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ดูจากการแต่งตัวและท่าทางสนิทสนมของทั้งคู่แล้ว ฝ่ายนั้นย่อมไม่ใช่แค่บ่าวในเรือนธรรมดาอย่างแน่นอน หรือจะเป็นสตรีอุ่นเตียง? ฉินหรูคิด พร้อมกับมองทั้งคู่ที่แนบชิดสนิทสนมด้วยสายตาไร้อารมณ์ ด้านเฟิงหยางเม้มปากเงียบไม่พูดไม่จา ยอมให้สตรีนางนั้นเกาะแกะ หากดวงตาคมเข้มคอยสังเกตปฏิกิริยาของฉินหรู เฟิงหยางเพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ อยู่ในวัยเจริญพันธุ์ กรำศึกในสนามรบตั้งสี่ปี ย่อมต้องมีความใคร่ในแบบของบุรุษ เขาจะมีสตรีหลับนอนด้วยย่อมไม่ใช่แปลก อีกอย่าง สตรีนางนี้รูปร่างอวบอิ่ม ทรวดทรงองค์เอวดูเย้ายวน ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงล่างของนางก็ดูแข็งแรง เหมาะจะรองรับแรงม้าพ่อพันธุ์รูปงามอย่างเฟิงหยางพอดี หากมีสตรีนางนี้คอยอุ่นเ

บทที่ 24เงินข้าก็เหมือนเงินเจ้า ฉินหรูลูบแผ่นหลังนุ่มนิ่มของอาเหยา กล่อมเจ้าตัวเล็กจนหลับ “ว่าแต่ ห้องนี้...คือห้องของข้ากับเฟิงหยางใช่หรือไม่?” ฉินหรูไม่วายถามซินเหมียวด้วยสีหน้าไม่สบายใจ กระนั้น ซินเหมียวกลับเข้าใจผิด คิดว่าฮูหยินอยากรู้การจัดวางห้องต่างๆ ซินเหมียวจึงอธิบายเพิ่มว่า “ห้องนี้เป็นของท่านแม่ทัพกับฮูหยิน ห้องของคุณชายน้อยอยู่ฝั่งตรงข้าม ส่วนห้องข้ากับพี่จั่นเถิงอยู่เรือนส่วนหลัง หากฮูหยินต้องการเรียกใช้ เรียกได้ตลอดเลยเจ้าค่ะ” “อ๋อ แล้วยังมี...เอ่อ...” พูดได้เพียงนั้น ฉินหรูพลันเม้มปากเงียบ “เจ้าคะ?” ซินเหมียวถามกลับด้วยสีหน้างุนงง อาจจะฟังดูแปลกๆ หากถามว่ายังมีห้องว่างเหลือหรือไม่ ถึงอย่างไร สามีภรรยาย่อมต้องอยู่ร่วมห้องกัน “ไม่มีอะไร” ฉินหรูเปลี่ยนใจไม่ถาม ทั้งยังหัวเราะแห้งๆ หลังจากตอบอย่างนั้น “ฮูหยินพักผ่อนตามสบายก่อนเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพฝากให้ข้าไปทำงานอย่างอื่นต่อ ขออภัยที่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนคุยกับท่านนะเจ้าคะ” ซินเหมียวบอก

บทที่ 26อริเก่ามาเยือนถึงหน้าประตูบ้าน คำพูดของเฟิงหยางเมื่อคืน ทำเอาฉินหรูทั้งสับสนและใจเต้นแรง กว่าจะผล็อยหลับ เวลาก็ล่วงเลยมาถึงกลางดึก เช้าวันรุ่งขึ้น สีหน้าของนางจึงค่อนข้างอ่อนเพลีย “เมื่อคืนฮูหยินกับท่านแม่ทัพคงระลึกความหลังจนดึกสินะเจ้าคะ” ระหว่างกำลังช่วยฉินหรูหวีผม ซินเหมียวพูดเย้า และยังยิ้มอย่างมีนัยแฝง เมื่อคืนนอนดึก สมองของฉินหรูจึงยังตื่นไม่เต็มที่ นางตอบรับซินเหมียวว่า “อือ” อย่างขอไปที ซินเหมียวหัวเราะคิกคักราวกับชอบใจ พอได้ยินเสียงหัวเราะที่น่าสงสัย ฉินหรูเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเข้าใจความหมายแฝงของคำถามเมื่อสักครู่ “เจ้าเด็กคนนี้ คิดไปถึงไหนกัน ข้ากับเขาแค่คุยกันจนดึกเท่านั้นเอง” นางเอ็ดใส่ซินเหมียว “เจ้าค่ะ แค่คุยกัน” แม้ตอบอย่างนั้น หากสีหน้าของซินเหมียวกลับยังแฝงเลศนัย ดูแล้วเหมือนไม่เชื่อสิ่งที่ฉินหรูพูดสักเท่าไร ฉินหรูถอนหายใจเฮือกใหญ่ “อาเหยาก็นอนอยู่ด้วย จะมีเรื่องแบบนั้นได้อย่างไร” “ถ้าคุณชาย

บทที่ 28เฟิงหยางโกรธ “วันนี้สาวใช้จากบ้านเสิ่นก็เอาสิ่งนี้มาส่งให้ฮูหยินอีกแล้วเจ้าค่ะ” เพ่ยเหนียงเดินเข้ามาในห้งโถง ในมือถือกล่องข้าวที่เพิ่งได้รับมาจากสาวใช้บ้านเสิ่น ยามนี้ ฉินหรูกำลังจิบชากินของว่างกับเจ้าตัวเล็ก ดวงตาคู่สวยเหลือบมองกล่องอาหารด้วยท่าทีเรียบเฉย ก่อนจะบอกให้เพ่ยเหนียงวางมันลงบนโต๊ะ “ฮูหยิน...ท่านกำลังถูกบ้านเสิ่นกลั่นแกล้งอยู่ใช่หรือไม่เจ้าคะ?” ปกติแล้ว เพ่ยเหนียงเป็นคนพูดน้อย แต่จะแสดงความรู้สึกออกทางสีหน้า ช่วงนี้บ้านเสิ่นส่งน้ำแกงมาให้ฮูหยินของตนวันละหลายรอบ หากมีแค่น้ำแกงคงไม่มีปัญหา แต่ข้างๆ ถ้วยน้ำแกงมีห่อยาด้วย หลังจากซินเหมียวตรวจสอบ ฝ่ายนั้นยืนยันว่าเป็นยาสำหรับทำแท้ง เพ่ยเหนียงจึงเป็นห่วงแทนฮูหยิน ว่ากำลังถูกบ้านเสิ่นกลั่นแกล้งอยู่หรือไม่ “เจ้าไม่ต้องกังวลไป คนพวกนั้นทำได้แค่นี้นั่นแหละ” “แต่ว่า หากปล่อยไว้เช่นนี้ บ้านเสิ่นจะไม่ยิ่งลำพองใจ ส่งคนมาละลานฮูหยินหนักขึ้นหรือเจ้าคะ” เพ่ยเหนียงไม่รู้ตื้นลึกหนาบางถึงความขัดแย้งระหว่างบ้านเสิ่นกับฮูหยิน แ

บทที่ 30ปะทะกัน “ว่าไปแล้ว ในเมื่อเจ้าใหญ่กลับมาบ้านเสิ่นทั้งที จะอยู่ค้างที่นี่สักคืนเถอะ ข้าจะให้คนเตรียมอาหารจัดเลี้ยงเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ” วาจาและสีหน้าของหนิงลี่อ่อนโยนน่าฟัง ตรงข้ามกับจิตใจที่ร้ายกาจสิ้นเชิง หากพูดถึงความสามารถด้านการเสแสร้ง ฉินหรูยังแพ้หนิงลี่อยู่หลายส่วน เมื่อก่อน เพื่ออยู่รอดในบ้านหลังนี้ ฉินหรูจึงต้องประจบสอพลอหนิงลี่ “ข้าแค่กลับมาเยี่ยมพวกท่าน ประเดี๋ยวก็กลับแล้ว พวกท่านไม่ต้องลำบากจัดเลี้ยงอะไรทั้งนั้น” เฟิงหยางตอบกลับ “โถ ลำบากอะไรกันเล่า เจ้าเองก็เป็นคุณชายใหญ่ของบ้านนี้ สะใภ้ใหญ่เจ้าช่วยเกลี่ยกล่อมเจ้าใหญ่อีกแรงสิ พวกเจ้าอยู่กินข้าวเย็นที่นี่สักมื้อเถอะ” ท้ายประโยค หนิงลี่หันมาพูดมากับฉินหรู ฉินหรูไม่เพียงไม่ตอบกลับ ยังทำหูทวนลม “สะใภ้ใหญ่?” หนิงลี่เรียกนางอีกครั้ง “ท่านหมายถึงใครหรือ” ฉินหรูถามกลับด้วยสีหน้ามึนงง รอยยิ้มของหนิงลี่แข้งค้าง “ถ้าไม่ใช่เจ้า แล้วจะเป็นใครได้” ฉินหรูส่งเสียง “อ้อ” ก่อนจะกล่าวเรียบๆ “พวกท่านคงไม่ทร