บทที่ 1 ฉินหรูตายแล้ว

บทที่ 1

ฉินหรูตายแล้ว

            แคว้นเหลียง เมืองถงโจว

            ค่ำคืนหนึ่ง กลางเดือนสิบเอ็ดเป็นช่วงฤดูหนาว

            ภายในเรือนสาวใช้ของคฤหาสน์สกุลอวิ่น

            ท่ามกลางความมืดสลัว หญิงสาวคนหนึ่งนั่งกอดเข่าตัวเอง ร่างกายสั่นเทิ้ม แผ่นหลังแนบติดผนัง สีหน้าตื่นกลัวในขณะที่มองเงาร่างสูงของบุรุษชุดดำที่ยืนตระหง่านตรงหน้า

            สายตาของเขาเป็นประกายคมกริบ พอยืนหันหลังให้กับแสงจันทร์ ไม่ต่างอะไรกับภูตผีจากเมืองนรก

            “ภรรยา เหตุใดเจ้าคิดจะสังหารข้ากันเล่า?”

            “....”

            นางสั่นศีรษะด้วยความหวาดกลัว

            ชายหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าจากหวั่นไหวเป็นบึ้งตึง พูดจาแดกดันนางด้วยน้ำเสียงราบเรียบ 

            “ยาพิษของเจ้ารสชาติอย่างไร อร่อยหรือไม่”

            หญิงสาวยกมือขึ้นกุมลำคอของตน ตอนนี้ลำคอของนางแสบร้อนเหมือนมีน้ำเดือดๆ ลวกอยู่ในนี้ ทั้งยังได้กลิ่นคาวของเลือดแล้ว

            “ขะ ข้าผิดแล้ว...ชะ ช่วยข้าที”

            หญิงสาวบีบน้ำตาอย่างน่าสงสาร

            นางไม่อยากตาย ช่วยที ช่วยด้วย!

            ทว่า...สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มเย็นยะเยือกของชายตรงหน้า

            แม้วิธีอ้อนวอนโง่ๆ จะใช้ได้ผลกับผู้ชายคนอื่น แต่มันทำให้เขาหลงกลไม่ได้สินะ

            หญิงสาวกัดฟันกรอด อดทนต่อความทรมานจากพิษ และอดทนที่จะไม่สบถด่า แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว นางโพล่งออกไป 

            “สารเลว...เจ้ากลับมา...ทำไม...อึก!”

            พิษได้แทรกซึมไปทั่วร่างของหญิงสาวแล้ว ทุกครั้งที่ขยับปาก เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกปากและจมูก 

            ก่อนที่นางจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ นางนัดเขาให้มาพบที่เรือนสาวใช้ วางยาพิษในน้ำชาตั้งใจฆ่าปิดปาก นั่นก็เพื่อไม่ให้เขาเผยความลับเรื่องของนางให้คนอื่นรู้ 

            เป็นการกระทำโง่ๆ อย่างที่เขาพูดจริงๆ แต่วัวสันหลังหวะอย่างนางคิดได้แค่วิธีนี้เท่านั้น

            ไม่รู้เขาใช้ลูกไม้อะไร คนที่ดื่มพิษกลับเป็นนาง!

            ทุกครั้งที่นางกระอักเลือด สีหน้าของนางทุกข์ทรมานอย่างมาก แต่เขายืนอมยิ้ม มองดูนางที่กำลังจะตายด้วยแววตาซับซ้อน

            เขากำลังคิดอะไรอยู่ นางไม่รู้เลย

            “สามี...ใช่ เราเป็นสามภรรยากันไม่ใช่หรือ ข้าไม่อยากตายแบบนี้ เจ้าช่วยหาถอน...ให้ข้าที” หญิงสาวเปลี่ยนท่าทีแข็งกระด้างมาเป็นอ้อนวอนขอร้อง “ละ ลูก...ข้ากับเจ้ามีลูกด้วยกัน อย่างน้อย...อึก อั่ก” 

            นางคิดจะใช้ลูกเป็นยันต์ปกป้องตัวเองจากความตาย แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้าแล้วพูดด้วยความเย็นชา

            “เด็กคนนั้นข้าจะเลี้ยงดูเขาเอง...รวมถึงพ่อกับแม่ของเจ้าด้วย นับจากนี้เจ้ากับข้าลาขาด” ชายหนุ่มกล่าวอย่างไร้เยื่อไย

            ว่าจบ ก็หันปลายเท้าไปที่ประตู ตั้งท่าเดินจากไป

            ดวงตาของนางฉายประกายความสิ้นหวัง แต่ถึงอย่างนั้น ร่างกายกลับตอบสนอมโดยใช้แรงเฮือกสุดท้าย นางเอื้อมมือออกไปสุดแขน คว้าขากางเกงเขาราวกับคว้าฟางเส้นสุดท้าย

            ชายหนุ่มสะบัดเท้าหนี 

            หญิงสาวหงายหลัง ศีรษะชนเข้ากับผนัง 

            เขาปรายตามองนางอย่างไร้ความรู้สึก ก่อนเดินออกห้องโดยไม่เหลียวหลังกลับมาอีกเลย

            “ยะ อย่าไป”

            หญิงสาวร้องห่มร้องไห้ อ้อนวอนขอร้องให้กลับมา

            “…ช่วยด้วย…ข้า…ข้าขอโทษ”

            แต่ชายหนุ่มเดินออกไปไกลแล้ว ไม่มีทางได้ยินเสียงของนาง

            “ฮะ เฮงซวย สารเลว ไอ้คนเส็งเคร็งเอ๊ย...คนผิดไม่ใช่ข้า!!!”

            นางด่าทอชายหนุ่มด้วยความเจ็บใจ

            ผู้ชายคนนั้นคือสามีของนาง...

            เมื่อสี่ปีก่อน เขาจากไปทำสงคราม ไม่มีใครรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร ไม่มีจดหมายจากเขาส่งกลับมาสักฉบับ

            ครั้นพอสืบข่าวจากบ้าน ‘อดีตสามี’ พบว่าเขาหนีออกจากกองทัพ

            โทษของการหนีออกจากกองทัพคือประหาร นางไม่อยากซวยไปด้วย ไม่ใช่แค่นั้น นางที่อุ้มท้องลูกของเขาต้องทนอับอายเพราะถูกตราหน้าว่าท้องลูกไม่มีพ่อ

            นางเป็นเพียงคนธรรมดา หากเลือกเส้นทางได้ย่อมอยากอยู่อย่างสุขสบาย

            หลังจากคลอดเด็กคนนั้น นางเปลี่ยนชื่อแซ่ หนีมาชุบตัวใหม่ที่เมืองถงโจว ตอนที่จับผู้ชายดีๆ ได้ เขาดันมาปรากฎตัวต่อหน้า

            นางไม่ได้รักใคร่ผูกพันกับเขาตั้งแต่แรก ทั้งเขาก็ถูกตัดชื่อออกจากวงศ์ตระกูล ไม่ได้มีฐานะเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลเศรษฐีแล้ว ใครอยากจะกลับไปใช้ชีวิตลำบากลำบนกันเล่า!

            หญิงสาวคิดด้วยความเจ็บใจ

            แต่ต่อมา ความรู้สึกผิดก็ผุดขึ้นมากลางอก

            ว่ากันว่า ความทรงจำในอดีตมักจะผุดเข้ามาในหัวก่อนที่คนเราจะตาย

            ในยามนี้ภาพของทารกน้อย ภาพของพ่อแม่แก่ๆ ที่อยู่บ้านนอก ชีวิตอิสระสนุกสนานในวัยเด็ก ทุ่งนาสีเขียว บึงที่เต็มไปด้วยดอกบัวต่างผุดเข้ามาในหัวของนางไม่หยุด 

            นางก็แค่อยากมีชีวิตสุขสบายกับเขาบ้าง

            “...ข้าไม่อยากตาย”

            แน่นอนว่าไม่มีใครได้ยินเสียงของนาง

            เรือนนี้เป็นเรือนสาวใช้ก็จริง แต่ก็เป็นเรือนแยกสำหรับสาวใช้คนพิเศษ

            หลังจากใช้ความพยายามจนได้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของคุณชายใหญ่สกุลหนึ่ง นางยังใช้เสน่ห์มารยาทปีนขึ้นเตียงของเขาจนสำเร็จ คุณชายใหญ่มอบเรือนนี้ให้นาง เพื่อนางจะได้อยู่อย่างสบายและเป็นส่วนตัว ค่ำคืนนี้คุณชายใหญ่ไม่อยู่ นางจึงนัดผู้ชายให้มาหา ตั้งใจจะฝังเขาที่นี่ สุดท้ายคนที่ถูกพิษกลับเป็นนางเสียเอง  

            เรียกว่าเวรกรรมตามสนอง

            หึ!

            หญิงสาวแค่นหัวเราะอย่างทุกข์ทรมาน

            แม้คิดว่าตายไปเสียแบบนี้ก็คงดี แต่ในวาระสุดท้ายของชีวิต นางกลับสำนึกเสียใจสิ่งที่ตนทำผิดจนอยากย้อนเวลากลับไปเริ่มใหม่

            “...แค่ก...พรวด!”

            ข้าไม่อยากตาย

            ทว่าหญิงสาวก็ฝืนสังขารต่อไม่ไหว พ่นเลือดออกมาคำโต ก่อนฟุบลงบนพื้นนอนแน่นิ่งภายในเรือนหลังเล็กอย่างโดดเดี่ยว

            วาระสุดท้ายก่อนตาย ปากของนางขยับคำว่า ‘ขอโทษ’ ซ้ำไปซ้ำมา