บทที่ 12 ข่าวของคุณชายใหญ่

บทที่ 12

ข่าวของคุณชายใหญ่

            ทุกวันนี้ ฉินหรูทำหน้าที่แม่ของอาเหยาและตั้งใจทำงานในฐานะแม่ครัว(ชั่วคราว) ในบ้านเซวียเป็นอย่างดี

            วันเงินเดือนออก นางยังแบ่งเงินให้กับท่านพ่อท่านแม่

            ท่านพ่อใช้เงินส่วนนั้นเอาไปซ่อมแซมบ้าน ซื้อไก่กับเป็ดมาเลี้ยงเพิ่ม ทั้งยังใช้เป็นทุนในการทำไร่

            ท่านแม่นั้น พอแบ่งเงินสำหรับเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านแล้ว ก็เก็บเงินไว้ให้กับอาเหยาในอนาคต

            ชีวิตของฉินหรูตอนนี้ไม่ได้หวือหวาเหมือนชาติก่อน แม้เรียบง่าย แต่ราบรื่นและสงบสุข

            รู้ตัวอีกทีวันเวลาก็ล่วงเลยมาอีกหนึ่งปี

            ในเช้าวันหนึ่ง พอฉินหรูมาถึงบ้านเซวียก็เข้าครัวทำงานในส่วนของตน

            ระหว่างกำลังช่วยหัวหน้าพ่อครัวจงสับหมู ฉินหรูได้ยินเสียงใครบางคนฮัมเพลงพื้นบ้าน พอมองผ่านหน้าต่างออกไปก็เห็นว่าเป็นไป๋เหิง ฝ่ายนั้นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดูท่าจะอารมณ์ดีมาก

            ฉินหรูสงสัยจึงหันไปถามหัวหน้าพ่อครัวที่ตั้งเตาเตรียมทำกับข้าว

            “เรือนใหญ่มีเรื่องดีๆ อะไรหรือ”

            ดวงตาโตๆ ของหัวหน้าพ่อครัวจงเหลือบมองเพดานเหมือนกำลังนึก สักครู่ เขาก็ตอบกลับมาว่า “เมื่อวานตอนเย็นหลังจากเจ้ากลับไปแล้ว ทหารนายหนึ่งเอาจดหมายของคุณชายใหญ่มาส่ง เรื่องรายละเอียดเจ้าไปถามนางเองแล้วกัน”

            “จดหมายของคุณชายใหญ่หรือ เช่นนั้นก็เป็นข่าวดี”

            หัวหน้าพ่อครัวเป็นคนพูดน้อย เขาเพียงพยักหน้าตอบส่งเสียงว่า “อืม”

            พอฉินหรูสับหมูเสร็จ นางยกตะกร้าผักเตรียมออกไปล้างต่อ ตอนนั้นเองหัวหน้าพ่อครัวส่งเสียงถาม

            “จริงสิ วันนี้เจ้าอยู่เย็นได้หรือไม่”

            “ถ้าไม่ค่ำมาก ข้าอยู่ได้เจ้าค่ะ มีอะไรหรือ”

            “ลูกชายของข้าไม่สบาย ภรรยาก็ต้องเอาผ้าไปส่ง ไม่มีใครดูลูก ข้าคงกลับเร็วหน่อย มื้อค่ำของพวกนายท่าน ข้าว่าจะฝากให้เจ้าช่วยดูแลเสียหน่อย…แค่วันนี้เท่านั้น”

            หัวหน้าพ่อครัวจงมีบุตรชายหนึ่งคน ภรรยาของเขารับจ้างเย็บผ้า ฐานะครอบครัวปานกลาง

            เรื่องนั้นไม่สำคัญ ฉินหรูเข้าใจหัวอกของคนเป็นพ่อแม่ ยามที่ลูกไม่สบายย่อมอยากดูแลเขาอยู่ข้างๆ

            มีอยู่ครั้งหนึ่งอาเหยาตัวร้อนจี๋ ละเหม่อส่งเสียงฮือๆ ไม่หยุด ตอนนั้นท่านพ่อกับท่านแม่อยู่ที่ไร่ ฉินหรูทำอะไรไม่ถูก เอาแต่อุ้มลูกแล้วร้องไห้ กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าในหมู่บ้านก็มีโรงหมอ เล่นเอาหัวใจของนางเกือบแตกสลายไม่รู้กี่รอบต่อรอบ

            คิดแล้วนางจึงหันไปหัวหน้าพ่อครัวว่า “ท่านไม่ต้องห่วง มื้อค่ำของนายท่านข้าจัดการเอง”

            “ขอบใจ”

            พอได้ทำงานร่วมกับฉินหรู ถึงได้รู้ว่านางไม่เพียงทำอาหารอร่อย ยังขยันและมีความอดทนมาก เหตุนี้เอง ทิฐิในใจของหัวหน้าพ่อครัวจงที่มีต่อคนอายุน้อยกว่าจึงถูกวางลง

            ภายหลังทั้งสองคนแลกเปลี่ยนสูตรอาหารกัน หัวหน้าพ่อครัวทำเมนูเต้าหู้อย่างชำนาญและอร่อยขึ้น ในขณะที่ฉินหรูทำเมนูเนื้อออกมาได้หลายอย่าง

            หลังจากเตรียมมื้อเช้าให้กับเหล่านายท่านเรียบร้อย ฉินหรูเก็บข้าวของล้างที่หลังครัว หัวหน้าพ่อครัวจงยังคงเตรียมวัตุดิบสำหรับทำของว่างต่อ

            ในช่วงพักกลางวัน ฉินหรูเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนพร้อมเดินไปยังจุดนัดพบพวกไป๋เหิงกับเสี่ยวจิน

            พอมาถึง ก็เห็นว่าไป๋เหิงกับเสี่ยวจินนั่งคุยกันอย่างอารมณ์ดี 

            เสี่ยวจินยื่นถ้วยข้าวมาตรงหน้า “นี่ข้าวเจ้า”

            ฉินหรูรับถ้วยข้าวมา ทั้งยังยิ้มอย่างยินดีให้กับไป๋เหิง

            “ข้ายินข่าวจากหัวหน้าพ่อครัวมาแล้ว จดหมายของคุณชายใหญ่เขียนว่าอย่างไรบ้างหรือ”

            ไป๋เหิงยิ้มอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับบอกว่า “คุณชายใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ เหมือนว่าใกล้จะกลับมาแล้วด้วย”

            “ดียิ่ง!”

            ฉินหรูเผลอตัวตื่นเต้นดีใจไปกับไป๋เหิง

            อาจเพราะทำงานในบ้านเซวียมานาน แม้ไม่ค่อยได้เจอพวกนายท่าน แต่พวกเขาก็ไม่เคยหาเรื่องจับผิดคนครัวอย่างนาง จึงอดรู้สึกดีกับคนบ้านนี้ไม่ได้

            เงียบไปสักพักหนึ่ง ไป๋เหิงเล่าต่อว่า “หนึ่งปีที่คุณชายใหญ่ขาดการติดต่อ สาเหตุเพราะป่วยหนัก หมอในค่ายทหารมีน้อยจึงจับเขาแยกออกไปพักฟื้นที่อื่น ในจดหมายบอกว่าเป็นสถานที่ห่างไกลจากทัพหลัก นอกจากคนที่ป่วยหนักๆ แล้ว ยังมีคนที่บาดเจ็บสาหัสในสนามรบ สภาพความเป็นอยู่ต้องช่วยเหลือกันเอง”

            “แบบนี้คุณชายใหญ่ของเราคงลำบากมาก กลับกัน ถ้าเป็นคุณชายรองก็คง…ไม่รอด” เสี่ยวจินพูดด้วยสีหน้าสะเทือนใจ

            ไป๋เหิงกับฉินหรูพยักหน้าเห็นด้วย

            ตั้งแต่ทำงานเป็นแม่ครัว ฉินหรูเคยเจอคุณชายรองสามสี่ครั้ง แม้ฝ่ายนั้นอายุมากกว่านาง แต่กลับอ่อนประสบการณ์ในการใช้ชีวิต สมควรที่คุณชายใหญ่จะเป็นห่วง ถึงขั้นอาสาออกไปรบแทน

            “สถานพยาบาลนั้น พวกทหารเรียกกันว่าสถานที่รอคอยความตาย” ไป๋เหิงกล่าวต่อไป “แต่ยังโชคดี นายทหารคนหนึ่งพอจะรู้เรื่องสมุนไพรและรักษาคนเจ็บอยู่บ้าง ผู้ชายคนนั้นช่วยคุณชายใหญ่และยังช่วยทหารคนอื่นๆ คุณชายใหญ่เลยกลับสนามรบต่อได้ ส่วนเรื่องสงคราม…ระหว่างที่คุณชายใหญ่เขียนจดหมายส่งกลับมา บอกว่าทัพแคว้นเหลียงของเรากำลังได้เปรียบ สงครามน่าจะจบเร็วๆ นี้”

            “ดีเหลือเกิน”

            ฉินหรูกับเสี่ยวจินพึมพำออกมาพร้อมกัน 

            สงครามระหว่างแคว้นทำให้ความเป็นอยู่ของประชาชนยากลำบาก บ้านที่มีลูกชาย กังวลว่าลูกๆ จะถูกเกณฑ์เข้าสนามรบ แต่ว่า หากสงครามยุติลงได้ เหล่าชาวบ้านตาดำๆ จะได้อยู่อย่างสงบสุขกันเสียที

            ช่วงบ่ายแก่ๆ ก่อนหัวหน้าพ่อครัวจะกลับไป เขาได้เตรียมวัตุดิบสำหรับมื้อค่ำไว้ให้ฉินหรูเรียบร้อย เผื่อนางจะได้ไม่ต้องทำครัวหนักอยู่คนเดียว

            ตอนเย็น พอทำอาหารสำหรับมื้อค่ำขึ้นโต๊ะเสร็จ ฉินหรูทำของว่างเตรียมไว้ล่วงหน้าทันที หลังจากนี้จะได้กลับบ้านเร็วหน่อย  

            ระหว่างกำลังต้มเห็ดหูขาวใส่เม็ดแปะก๊วย

            จู่ๆ ก็เห็นเงาของชายหนุ่มคนหนึ่งทำลับๆ ล่อๆ แถวโต๊ะวางกับข้าว

            จากใบหน้าที่คุ้น ฉินหรูขมวดคิ้ว หรี่ตามองฝ่ายนั้นเงียบๆ

            “ของว่างไม่มีเนื้อเลยหรือ” ชายหนุ่มบ่นพึมพำ

            “คุณชายรองอยากกินเนื้อหรือ?”

            “หวา...ตกใจหมด!” ชายหนุ่มไม่เพียงโพล่งเสียงดัง เขายังทำท่าตกใจเกินเหตุ “มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไร”

            “ข้ายืนทำครัวอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกนั่นแหละเจ้าค่ะ ท่านมองไม่เห็นข้าเอง”

            คุณชายรองบ้านเซวียนามว่า ‘เซวียอวี้เจิน’ เป็นคนเปิดเผย พูดมาก แต่ไม่มีพิษมีภัย

            ฉินหรูส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะถามซ้ำอีกครั้ง

            “คุณชายรองอยากกินเนื้อหรือ?”

            เซวียอวี้เจินผงกหัวทีหนึ่ง ขาก็ก้าวมาใกล้ๆ ฉินหรู พอยื่นหน้ามองของต้มในหม้อ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นสิ้นหวังทันที

            “นี่ไง...เพราะท่านท่านย่าชอบกินของแบบนี้ ทุกคนในบ้านถึงต้องกินแบบท่านย่าด้วย เจ้ารู้หรือไม่ ข้าอยู่ในวัยกำลังโตกินแบบนี้ไม่ทำให้อิ่มท้องสักนิดเดียว”

            “ถ้าท่านอยากกินอย่างอื่น เหตุใดไม่บอกหัวหน้าพ่อครัวจงให้ทำอย่างอื่นเล่า” นางถามเพราะไม่รู้จริงๆ 

            เซวียอวี้เจินเป็นคุณชายรองของบ้านนี้ มีสิทธิ์สั่งหัวหน้าพ่อครัวให้ทำของว่างอย่างอื่น หรือไม่ก็สั่งเสี่ยวจินให้ออกไปซื้อของกินอย่างอื่นได้ ที่ผ่านมา ทำไมถึงไม่ทำเช่นนั้น

            “ข้ารู้ตัวว่าไม่เอาไหน ไม่เหมือนกับพี่ใหญ่ เลยไม่อยากทำให้คนอื่นลำบาก”

            คำตอบของเซวียอวี้เจินทำเอามือที่กำลังเขี่ยวต้มเห็ดหูขาวชะงัก เซวียอวี้เจินบอกว่าตัวเองไม่เอาไหน แต่สำหรับฉินหรูกลับคิดว่าเขาที่มีจิตใจงดงามบริสุทธิ์น่านับถือกว่าคุณชายบ้านอื่นเป็นไหนๆ

            หญิงสาวยกหม้อต้มเห็ดหูขาวลง พร้อมบอกคุณชายรองว่า “ข้าเข้าใจแล้ว ท่านอยากกินเนื้อใช่หรือไม่”

            เขาพยักหน้าตอบพลางลูบท้องตัวเอง 

            “ข้าจะทำของว่างให้ท่านเดี๋ยวนี้”

            “ขอบใจมาก!” เซวียอวี้เจินตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

            ฉินหรูหยิบหมูติดมันที่สับไว้เมื่อเช้ากับรากบัวออกมา จากนั้นนำกระทะไปตั้งบนเตาแล้วเทน้ำมันลงไป

            ระหว่างรอน้ำมันเดือด นางนำหมูหมักกับเครื่องเทศ ก่อนจะเอารากบัวมาประกบ เตรียมเสร็จเรียบร้อยถึงค่อยเอาลงทอดในกระทะ

            เสียงทอดดังซี่ๆ พร้อมกับกลิ่นหอม เห็นเช่นนั้นกระเพาะของคุณชายรองเซวียอวี้เจินพลันร้องจ๊อกๆ

            “ที่เจ้าทำอยู่เรียกว่าอะไรหรือ”

            “รากบัวยัดไส้หมูทอดเจ้าค่ะ”

            “เสิ่นหยางชอบเจ้าเพราะทำกับข้าวเก่งนี่เอง!” เซวียอวี้เจินโพล่งอย่างที่ใจคิด พร้อมกับทำจมูกฟุดฟิด

            ฉินหรูนิ่งอึ้งเล็กน้อย 

            อันที่จริง นางกับเสิ่นหยางรู้จักกันได้แค่สามวัน เขาก็ออกจากบ้านเสิ่นแล้ว จึงไม่รู้ว่านางทำอาหารเป็น และไม่ทางเคยกินอาหารฝีมือของนาง

            ถึงอย่างนั้น นางที่ขี้เกียจอธิบายทำได้แค่ตอบว่า “เจ้าค่ะ”

            เรื่องที่ฉินหรูเป็นภรรยาของเสิ่นหยาง หากถามว่าคุณชายรองเซวียอวี้เจินรู้ได้อย่างไร แน่นอนว่า เสี่ยวจินเป็นคนบอกนั่นเอง  

            ไม่นานนัก นางก็ตักรากบัวยัดไส้หมูทอดขึ้นมาพักบนตะแกรงรองทอด

            เซวียอวี้เจินหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้น หลังจากเป่าฟู่ๆ เขาก็กัดกินคำเล็กๆ เพราะยังร้อนอยู่

            “อร่อย อร่อยมาก!”