บทที่ 11 ข่าวของบ้านเสิ่น

บทที่ 11

ข่าวของบ้านเสิ่น

            หลายวันต่อมา

            ฉินหรูยังคงตื่นตั้งแต่เช้ามืด ล้างหน้าบ้วนปาก

            พอมาถึงบ้านสกุลเซวีย ฉินหรูใช้ผ้าผูกกับแขนเสื้อ รั้งชายแขนเสื้อขึ้นเพื่อไม่ให้เกะกะเวลาที่นางทำงาน

            หลังจากต้มน้ำเตรียมชงชาเสร็จ สักครู่ หัวหน้าพ่อครัวก็เดินเข้ามาพร้อมกับไก่ตัวหนึ่งที่ถอนขนเรียบร้อยแล้ว เขาวางไก่ตัวนั้นลงบนเขียง ทันทีที่เห็นเขาหยิบมีดขึ้นมาสับไก่ ฉินหรูพลันเอ่ยถาม

            “วันนี้ท่านจะทำอะไรขึ้นโต๊ะหรือ”

            “ฮูหยินอยากกินไก่น้ำผึ้ง” หัวหน้าพ่อครัวจงตอบห้วนๆ

            ฉินหรูรู้ทันทีว่าควรเตรียมอะไร ระหว่างหัวหน้าพ่อครัวสับไก่เป็นชิ้นๆ นางเทน้ำมันลงในกระทะ ตั้งรอให้เดือด จากนั้นเอาแป้งข้าวโพดผสมกับไข่ขาวแล้วละลายน้ำ วางไว้ข้างเขียง หัวหน้าพ่อครัวสับไก่เสร็จก็เอาไก่ลงไปคลุกกับแป้ง ปรุงรสแล้วนำลงทอด

            หลังจากนั้น ฉินหรูค่อยหันไปเตรียมอาหารสำหรับฮูหยินผู้เฒ่า

            หญิงสาวทำงานในครัวอย่างคล่องแคล่ว

            ตอนพักเที่ยง ไป๋เหิงกับเสี่ยวจินมาถึงจุดพักก่อน พวกนางเห็นฉินหรูเดินออกจากครัวก็รีบกวักมือเรียก

            “เสี่ยวหรู เสี่ยวหรู ทางนี้!”

            ทำงานที่บ้านเซวียมาหลายวัน พักหลังไปเหิงกับเสี่ยวจินเรียกฉินหรูอย่างสนิทสนม 

            ฉินหรูยิ้มกว้างให้กับพวกนาง ก่อนจะเดินเข้าไปหา

            “ข้าแบ่งหมูตุ๋นไว้ให้เจ้าด้วย รีบกินสิ”

            กับข้าวของบ่าวรับใช้ นอกจากอาหารง่ายๆ ที่หัวหน้าพ่อครัวเตรียมไว้ให้ หากวันไหนมีเมนูเนื้อขึ้นโต๊ะของเจ้านาย วันนั้นถือเป็นวันลาภปาก

            ฉินหรูรับถ้วยข้าวจากเสี่ยวจิน บนถ้วยข้าวมีหมูสามชั้นหนึ่งชิ้นที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยซอสวางทับบนผัดผักกวางตุ้ง 

            หัวหน้าพ่อครัวจงไม่ถนัดใช้เต้าหู้ทำอาหารก็จริง แต่กับข้าวประเภทเนื้ออร่อยมาก

            “ขอบคุณพี่เสี่ยวจิน”

            “รีบๆ กินสิ กินอิ่มแล้วข้าจะเล่าเรื่องสนุกๆ ให้เจ้าฟัง” เสี่ยวจินพูดพลางยิ้มแย้มอย่างมีเลศนัย

            ฉินหรูที่กำลังคีบหมูสามชั้นเข้าปากได้ยินแบบนั้นพลันลดตะเกียบลง ถามด้วยความสงสัย

            “เล่าเลยไม่ได้หรือ”

            “เจ้ากินก่อน”

            เสี่ยวจินพูดมาแบบนี้ยิ่งทำให้ฉินหรูสงสัยเต็มอก แต่ก็ช่วยไม่ได้ นางรีบพุ้ยข้าวเข้าปาก

            ไป๋เหิงส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ กินข้าวอย่างเงียบเฉียบเช่นกัน

            พวกนางทั้งสามกินข้าวไปได้ครึ่งถ้วย ในตอนนั้นเองต่อมอยากรู้ของฉินหรูกลับมาทำงานอีกครั้ง นางทนไม่ไหว ถามเสี่ยวจินว่า “พี่เสี่ยวจิน มันอึดอัดยังไงไม่รู้ ท่านเล่ามาตอนนี้เลยไม่ได้หรือ”

            เสี่ยวจินหัวเราะฮ่าๆ ทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก

            “นี่ๆ เดี๋ยวก็สำลักข้าวตายหรอก” ไป๋เหิงเตือน

            เสี่ยวจินหยุดหัวเราะ กลืนข้าวลงท้องก่อนจะแย้มพราย

            “เป็นเรื่องบ้านเสิ่นน่ะ ข้าสืบมาแล้ว” 

            ฉินหรูหยุดมือที่กำลังคีบผัดผักกวางตุ้งข้าปาก ไป๋เหิงก็เช่นเดียวกัน

            เห็นทั้งสองทำหน้าอยากรู้อยากเห็น เสี่ยวจินก็ผุดสีหน้าภาคภูมิใจออกมา ไม่เสียแรงที่คะยั้นคะยอถามคุณชายรองจนได้ความ!

            “เรื่องอะไรหรือ ท่านรีบพูดมาเร็ว” ฉินหรูเร่งเร้าถาม

            เสี่ยวจินกระแอมกระไอให้คอโล่งก่อนจะว่า “หลายวันมานี้ข้าลองถามคุณชายรองเรื่องของคุณชายเสิ่นเซียวอวี้ พวกเจ้ารู้หรือไม่ คุณชายรองเล่ามาว่าอย่างไร”

            เสิ่นเซียวอวี้คือคุณชายรองบ้านเสิ่น หรือก็คือน้องชายต่างมารดาของเสิ่นหยาง

            หมิงลี่ แม่เลี้ยงของเสิ่นหยางตอนนั้นเป็นเพียงฮูหยินรอง นางคลอดเสิ่นเซียวอวี้หลังจากที่ฮูหยินใหญ่ให้กำเนิดเสิ่นหยางไม่ถึงครึ่งเดือน พวกเขาทั้งคู่จึงอายุเท่ากัน

            ตอนฉินหรูแต่งเข้าบ้านเสิ่น เสิ่นเซียวอวี้มองนางด้วยสายตาทะลึ่งลามก เพราะอย่างนั้น นางเลยไม่ถูกชะตากับผู้ชายคนนั้น

            “โอ๊ย รีบๆ พูดมาเถอะ ทำลึกลับอยู่ได้” ไป๋เหิงอยากรู้แล้ว แต่เสี่ยวจินเล่นตัวไม่เล่าเสียที ขัดใจชะมัด

เสี่ยวจินหัวเราะคิกคัก พลางใช้ไหล่ของตนกระทบไหล่ของฉินหรู

            “เจ้าล่ะ อยากรู้หรือยัง”

            “แน่นอนสิ อยากรู้ใจจะขาดอยู่แล้ว!”

            “เรื่องเป็นอย่างนี้…”

            พอเปิดประเด็นด้วยคำพูดนั้น เสี่ยวจินก็เล่าอย่างออกรสชาติ

            เสิ่นเซียวอวี้ติดการพนัน พอเล่นจนหมดตัวก็กู้เงินจำนวนมากจากบ่อน ตอนนี้กำลังเข้าตาจนเพราะหาเงินไปใช้หนี้ไม่ได้ มารดาของเขาไม่อยากให้เสิ่นเทาผู้เป็นสามีรู้เรื่องแย่ๆ ของบุตรชาย เลยจ้างวานเถ้าแก่หวังที่รู้จักกันทำเรื่องกู้ยืมจากสามีตัวเอง

            “...ทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละ”

            “บ้านเสิ่นร่ำรวยออกไม่ใช่หรือ ฮูหยินยืมเงินสามีตัวเองไปใช้หนี้ พวกเขาจะเดือดร้อนอะไร เรื่องที่เจ้าสืบมาแทบไม่สำคัญด้วยซ้ำ” ไป๋เหิงพูด

            ฉินหรูพยักหน้าเห็นด้วย

            สกุลเสิ่นทำการค้าตั้งแต่บรรพบุรุษ ร่ำรวยมาได้อย่างทุกวันนี้เพราะการค้าดั่งเดิมและปล่อยเงินกู้ ยืมเงินตัวเองไปใช้จ่าย แม้ไม่ได้กำไร แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อน

            ทว่าเสี่ยวจินสั่นหัวแรงๆ ไม่เห็นด้วย “คนรวยๆ หมดตัวเพราะติดหนี้พนันมีถมเถ บ้านเสิ่นร่ำรวย แต่ถ้าเสิ่นเซียวอวี้ทำตัวเหลวแหลกแบบนี้ต่อไป รังแต่จะทำให้บ้านเสิ่นล่มจมลงไม่ใช่หรือ”

            ฟังประโยคนั้นแล้ว ไป๋เหิงกับฉินหรูหันมองหน้ากัน พอคิดตามอย่างรอบคอบก็เห็นว่าเสี่ยวจินพูดถูก

            ฉินหรูกับไป๋เหิงพยักหน้าให้กับเสี่ยวจินพลางว่า “เสี่ยวจินพูดมาก็มีเหตุผล” 

            “หึ ข่าวที่ข้าสืบมาไม่กระจอกหรอกนะ” เสี่ยวจินยืดอกพูดอย่างภูมิใจ แต่ชั่วครู่ นางเปลี่ยนมาทำหน้าบึ้งตึง “พวกเจ้ารู้หรือไม่ กว่าข้าจะได้ข่าวนี้มา ชื่อเสียงข้าเกือบตกต่ำ พวกเจ้าควรชมข้าเยอะๆ เข้าใจหรือไม่”

            “ทำไมชื่อเสียงท่านถึงเกือบตกต่ำหรือ” ฉินหรูถามกลับเพราะไม่รู้จริงๆ

            เสี่ยวจินมองค้อนฉินหรูแวบหนึ่งแล้วว่า “เพราะข้าคะยั้นคะยอถามคุณชายรองมากเกินไปกระมัง เขาถึงคิดว่าข้ามีใจให้คุณชายผีพนันคนนั้น”

            พรวด!

            พอได้ยินคำตอบของเสี่ยวจิน ฉินหรูกับไป๋เหิงก็พากันหัวเราะพรืด

            คุณชายรองบ้านเซวียอายุเท่ากับคุณชายบ้านเสิ่น หนำซ้ำเมืองฉางก็ไม่ได้ใหญ่โตมาก พอมีข่าวลือออกมา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ภายในบ้านตระกูลเศรษฐีย่อมรู้เรื่องก่อน ส่วนหนึ่ง อาจเพราะต้องรู้เบื้องหลังของตระกูลเหล่านั้น ก่อนจะให้บุตรชายบุตรสาวแต่งงานด้วย

            การที่หญิงรับใช้คนหนึ่งถามเรื่องของคุณชายบ้านอื่นบ่อยๆ คงคิดเป็นอื่นไม่ได้นอกจากมีใจ!

            “เจ้าถามคุณชายรองกี่รอบกัน เขาถึงคิดเช่นนั้น ฮะๆๆ” ไป๋เหิงพูดไปก็หัวเราะไป

            เสี่ยวจินทำหน้ามุ่ย “ถึงข้าอยากมีแต่งงานจนตัวสั่น แต่ไม่เอาผีพนันเด็ดขาด อีกอย่างแม่สามีร้ายกาจขนาดนั้น ข้าไม่มีทาง...อุบ!”

            พอรู้ตัวว่าเผลอพูดพาดพิงฉินหรู เสี่ยวจินรีบปิดปาก ทำหน้ารู้สึกผิด

            “ขะ ขอโทษ” 

            ฉินหรูส่ายหน้าให้เสี่ยวจินอย่างไม่ถือสา

            พูดกันตามจริงแล้ว ต้องงขอบคุณเสี่ยวจินที่อุตส่าห์สืบหาข่าวบ้านเสิ่นมาให้

            ชาติก่อน ฉินหรูมักทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว เพราะคิดว่าไม่จำเป็นต้องคบใครเป็นเพื่อน อีกอย่างหนึ่ง นางแม่เลี้ยงหนิงลี่ทำกับนางอย่างแสนสาหัส ไหนเลยจะกล้าไว้ใจใคร

            แต่ตอนนี้ การได้มีสหายดีๆ ย่อมสะดวกดีกว่า

            วีรกรรมของเสิ่นเซียวอวี้ยังไม่จบเท่านั้น

            หลายเดือนต่อมา ข่าวว่าเสิ่นเซียวอวี้เข้าหอสุราตั้งแต่เช้าจรดค่ำแพร่สะพัดทั่วเมืองฉาง!