บทที่ 15 เรื่องของชาติก่อน

บทที่ 15

เรื่องของชาติก่อน

            วันที่สองและวันที่สามของการอยู่ร่วมกับสามี ฉินหรูรวบรวมความกล้า เข้าไปทำความรู้จักเสิ่นหยาง แม้เรื่อง ‘คืนแรก’ เขาจะทำให้นางหวาดกลัวมากก็ตาม แต่นั่นก็เพื่อให้นางอยู่ในบ้านเสิ่นได้อย่างราบรื่น

            เท่าที่ได้คุยกับเสิ่นหยาง เหมือนว่าเขาจะเป็นคนพูดน้อย(มาก) พูดอะไรหรือถามอะไร เขาจะตอบกลับมาแค่ “อืม” เท่านั้น

            ฉินหรูรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่าโมโหนัก

            และด้วยเหตุนี้ นางจึงไม่พยายามทำความรู้จักกับเสิ่นหยางอีก

            โดยไม่ได้สังเกตเห็นเลยสักนิด แววตาของเสิ่นหยางเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดตลอดเวลา

            ตกกลางคืน พอคิดว่าต้องนอนร่วมเตียงกับเขา ทั้ง ‘ไอ้นั่น’ ที่ทำให้เจ็บเหมือนร่างกายแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ต้องเข้ามาอยู่ในร่างของนางอีกครั้ง นางที่นอนด้านในสุดของเตียง ขดตัวนอนคุดคู้อย่างหวาดระแวง เห็นชัดเลยว่ากำลังหวาดกลัวเขามาก เสิ่นหยางจึงไม่ได้แตะต้องฉินหรูอีกเลย

            เช้าวันที่สี่ ในที่สุดเสิ่นหยางก็ยอมคุยกับนางเป็นประโยคยาวๆ

            “พรุ่งนี้ข้าต้องออกเดินทาง ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องลำบากมาตลอด”

            “หะ!” ได้ยินประโยคนั้น ฉินหรูร้องเสียงหลง ทั้งไม่เข้าใจทั้งรู้สึกโมโห “ท่านจะไปไหน ไปกี่วัน ทำไมเพิ่งจะมาบอก ข้าต้องเดินทางไปด้วยหรือไม่”

            เสิ่นหยางเบิกตามองฉินหรูเหมือนงุนงงและตกใจไม่ต่างกัน

            “พวกเขาไม่ได้บอกเจ้าหรือ”

            “บอกอะไร หมายความว่ายังไง” น้ำเสียงของนางเริ่มสั่นเครือ ถึงจะกลัวเขาอยู่บ้าง ทว่าชั่วดีอย่างไรนางกับเขาก็เป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่นางกลับไม่รู้เรื่องของเขาเลยสักนิด

            เสิ่นหยางเม้มปาก สักครู่หนึ่งถึงตอบกลับมา “ข้าต้องเข้าร่วมกองทัพ ไปเป็นทหารรับใช้ชาติ”

            ฉินหรูสูดหายใจลึกหลังได้ยินคำตอบ ลำคอตีบตัน ในอกก็จุกไปหมด

            “ทหาร? ท่านบอกว่าจะไปเป็นทหารหรือ”

            “ใช่”

            “หมายความว่าเขาจะไม่กลับมาข้าแล้วใช่หรือไม่”

            นางพึมพำกับตัวเอง

            เสิ่นหยางย่นหัวคิ้ว ยังไม่ทันได้เข้าสนามรบ ภรรยาก็แช่งเขาเสียแล้วหรือ

            แคว้นเหลียงกับแคว้นเป่ยจิงทำสงครามแย่งดินแดนกันอยู่เนืองๆ ฮ่องเต้มีราชโองการให้แต่ละบ้านส่งผู้ชายที่มีอายุสิบห้าปีขึ้นไป แต่ไม่เกินหกสิบปีเข้าร่วมกองทัพ ถึงอย่างนั้นก็มีข้อยกเว้นในบางกรณี เพื่อที่แต่ละบ้านจะได้มีทายาทสืบสกุล

            หมู่บ้านหน่านหลี่ที่ฉินหรูอาศัยอยู่ เมื่อสองปีก่อนก็มีคนเข้าร่วมกองทัพเหมือนกัน ข่าวคราวล่าสุดที่รู้ ชายคนนั้นตายในสนามรบอย่างกล้าหาญ แม้ได้รับคำสรรเสริญ ทว่าเบื้องหลังของเกียรติยศที่กินไม่ได้ คือความทุกข์ยากของภรรยากับลูกน้อยสองคน

            นางไม่ต้องการคำสรรเสริญ นางต้องการชีวิตที่มั่นคง กินอิ่มนอนหลับสบาย ได้สวมเสื้อผ้าสวยๆ ใช้ชีวิตหรูหราฟุ่มเฟือยอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำไมความฝันของนางถึงพังทลายไม่เป็นชิ้นดีแบบนี้ด้วยเล่า!

            “ข้า...จะกลายเป็นหม้ายหรือ”

            นางพูดกับตัวเองอีกครั้ง สักพัก ก็ปรี่เข้าไปทุบสามีพร้อมกับโวยวายยกใหญ่

            เสิ่นหยางยืนนิ่ง ปล่อยให้ภรรยาตัวน้อยทุบตีต่อไป

            “ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ทำไม…ข้าไม่น่าแต่งงานกับท่านเลย ข้ามันโง่” ฉินหรูร้องไห้อย่างหนักขณะทุบสามีที่เพิ่งรู้จักกันเพียงสามวัน

            “ขอโทษ” เขาทำได้แค่พูดคำนั้นซ้ำๆ ด้วยสีหน้าลำบากใจ

            หลังจากเสิ่นหยางออกเดินทางพร้อมกับบ่าวรับใช้แก่ๆ ที่ขาเป๋ ฉินหรูอยู่ในบ้านเสิ่นถูกแม่เลี้ยงของเสิ่นหยางที่ชื่อหนิงลี่กดขี่ข่มเหง ใช้งานนางเยี่ยงทาส

            พื้นเพนิสัยของฉินหรูแม้ว่าจะอวดดีอยู่บ้าง แต่ฉินหรูก็รู้ว่าหากตนไม่ยอมเปลี่ยนตัวเอง นางจะต้องอยู่ในบ้านเสิ่นอย่างยากลำบาก

            พอคิดได้แบบนั้นนางก็เริ่มประจบสอพลอหนิงลี่ แม้ยังมีการกดขี่ข่มเหงอยู่เนืองๆ แต่ไม่หนักหนาเหมือนอย่างตอนแรก

            ในที่สุดวันเวลาก็ล่วงเลยมาอีกสี่เดือน

            ฉินหรูพบว่ารอบเดือนของนางยังไม่มา พอลองถามแม่ครัวที่มีลูกสี่ นางถึงรู้ว่าตนตั้งครรภ์ลูกของเสิ่นหยาง

            แวบนั้น ฉินหรูเกิดความลำพองใจ

            ‘ในที่สุดก็ถึงทีของข้าแล้ว!’

            มากน้อยอย่างไร เสิ่นหยางก็เป็นคุณชายใหญ่ของบ้าน เด็กในท้องยังเป็นหลานคนแรก อย่างน้อยหนิงลี่ตัวแสบต้องดีกับนางสักนิด

            ด้วยคิดว่าจะเอาลูกมาเป็นเหตุผลของการอยู่อย่างสบายในบ้านเสิ่น เย็นวันนั้น ฉินหรูก้าวอาดๆ เข้ามาหาหนิงลี่ถึงเรือน ประกาศว่าตนตั้งท้องลูกของเสิ่นหยาง

            “ท้องหรือ” หนิงลี่เลิกคิ้วทวนคำ

            “เจ้าค่ะ ท่านแม่ เด็กคนนี้เป็นหลานคนแรกของบ้านเสิ่น” ฉินหรูเชิดหน้าพูดกับหนิงลี่ ซึ่งโดยปกติ นางจะต้องก้มหัวเมื่ออยู่ต่อหน้าอีกฝ่าย

            หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หนิงลี่ก็หัวเราะเสียงเย็น

            “ฮะๆๆ”

            ฉินหรูงุนงง ทั้งไม่พอใจกับเสียงหัวเราะนั้น

            มีอะไรน่าขำกัน

            “ยินดีกับพวกเจ้าด้วย รอเดี๋ยวนะ...ไม่สิ เจ้ามานั่งตรงนี้ก่อน มาเร็วเข้า” หนิงลี่กวักมือเรียกฉินหรูให้มานั่งข้างๆ ทันทีที่นางนั่งลง อีกฝ่ายก็ว่าต่อ “ข้าจะให้บ่าวไปเลือกของขวัญให้กับหลานคนแรก นั่งรอก่อน”

            ฉินหรูไม่รู้เลยว่าฉากหน้าที่ยิ้มแย้มของหนิงลี่ ในอกนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

            หลังจากนั้น หนิงลี่เรียกบ่าวรับใช้คนสนิทของนางให้เข้ามา 

            “ไฉ่ไฉ่”

            “เจ้าคะ นายหญิง”

            “ลูกสะใภ้คนโตของข้าตั้งครรภ์แล้ว เจ้าไปช่วย...ไปเลือกของรางวัลมาให้นางที”

            สองนายบ่าวสบตากันแวบหนึ่ง สักพัก ไฉ่ไฉ่ก็ตอบ “เจ้าค่ะ” ก่อนจะหมุนปลายเท้าออกจากห้อง

            ฉินหรูดีใจมาก ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ นางไม่เคยได้รับของขวัญจากบ้านเสิ่นสักชิ้น

            แต่ถึงอย่างนั้น พอมองรอยยิ้มของหนิงลี่กลับรู้สึกสังหรณ์แปลกๆ

            ผ่านไปนาน ไฉ่ไฉ่ก็เข้ามาพร้อมกับถุงเงิน และน้ำแกงบำรุงครรภ์

            ฉินหรูรับถุงเงิน แต่น้ำแกงถ้วยนั้นกลับวางทิ้งเอาไว้

            “ทำไมไม่รีบดื่มน้ำแกงเล่า ตอนข้าท้องเซียวอวี้ ข้าก็ดื่มน้ำแกงนี้เหมือนกัน” หนิงลี่เร่งเร้า รอยยิ้มของนางดูใจดีกว่าทุกที จนทำให้รู้สึกว่ามันดูไม่ปกติ

            “ข้ายังไม่หิว อยากนอนมาก ข้าต้อง...”

            พูดได้เพียงเท่านั้น ไฉ่ไฉ่ที่มายืนข้างหลังของฉินหรูตอนไหนไม่รู้ จับแขนทั้งสองข้างของนางแล้วยึดไว้ข้างหลัง ฉินหรูขยับไม่ได้ ไม่กล้าเคลื่อนไหวรุนแรงด้วยเพราะกลัวจะแท้งลูก

            หนิงลี่คว้าถ้วยน้ำแกงขึ้นมาจากโต๊ะ

            “จะทำอะไร!”

            หนิงลี่ยิ้มชั่วร้ายพร้อมกับยื่นมือบีบคางฉินหรู ซ้ำยังรั้งให้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะกรอกน้ำแกงใส่ปากของนาง

            ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งถ้วยชา นางรู้สึกเจ็บที่ท้องน้อย

            “ทำไมข้าเจ็บท้อง ท่านแม่ ชะ ช่วยด้วย”

            หนิงลี่เบ้ปาก ตะคอกใส่นาง “ขอร้องข้าไปก็เปล่าประโยชน์ นังโง่!”

            สีหน้าของฉินหรูทั้งตะลึงทั้งสะเทือนอารมณ์

            “ทะ ทำไม...”

            “ความจริงแล้ว ข้าแค่อยากให้เสิ่นหยางได้ลิ้สลองความสุขก่อนไปสบาย เลยหาเจ้าสาวมาแต่งงานด้วย อ้อ...ข้าลืมถาม คืนแรกของพวกเจ้าคงเร่าร้อนมากใช่หรือไม่ ต้องขอบคุณข้านะ หากข้าไม่ใส่ดอกลำโพง(มีฤทธิ์ปลุกกำหนัด)ในน้ำชา เสิ่นหยางคงไม่มีวันแตะต้องตัวเจ้า”

            “นังสารเลว”

            ถึงจะเจ็บท้องจนเหงื่อแตกพลั่กๆ แต่ฉินหรูก็กัดฟันด่ากลับไป  

            หนิงลี่หัวเราะอย่างไม่รู้สึกรู้สา “ตอนแรกข้าตั้งใจจะเก็บเจ้าไว้เป็นบ่าวส่วนตัว แต่ในเมื่อเจ้าท้องลูกของไอ้เด็กนั่น ตอนนี้รีบๆ ไสหัวออกไป”

            ไฉ่ไฉ่ทำหน้าที่บ่าวไม่ขาดตกบกพร่อง พอเจ้านายว่าจบ นางก็ลากตัวฉินหรูออกเรือนทันที

            “นางสารเลว หนิงลี่! เจ้ากล้าหรือ เด็กในท้องข้าเป็นลูกของเสิ่นหยาง คุณชายใหญ่ของบ้าน...ปล่อยข้า อย่ามาจับ!” เด็กสาวทั้งกรีดร้องทั้งโวยวาย ความเคียดแค้นชิงชังสุ่มเต็มอก หากก็ทำอะไรไม่ได้ นางปวดท้องน้อยมาก ปวดเหมือนมีเครื่องในจะหลุดออกมา ทำได้เพียงก่นด่าพร้อมกับถูกลากตัวออกจากบ้านเสิ่น “นังสารเลว นังชั่ว ข้าสาบานว่าจะแก้แค้นเจ้า หากกลายเป็นผีก็จะตามหลอกหลอนเจ้า”

            หลังจากเดินโซซัดโซเซกลับบ้านฉิน ฉินหรูจำล้มหมดสติ จำอะไรไม่ได้อีกเลย 

            หลายเดือนต่อมา พอคลอดลูกได้ไม่ถึงเดือน ฉินหรูขโมยเงินทั้งหมดในบ้าน หนีออกจากเข้าเมืองฉาง ชีวิตหลังจากนั้นก็ยังคงอยู่ในวังวนของการแก่งแย่ง ชิงดีชิงเด่น กว่าจะไต่ขึ้นมาเป็นสาวใช้ส่วนของคุณชายตระกูลใหญ่แห่งหนึ่ง

            ทว่า...ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นเรื่องราวของชาติก่อน

            และในชาตินี้ นางไม่ยอมให้ตนต้องพบจบอันแบบเดิมอีกแล้ว