บทที่ 19 นอนด้วยกัน

บทที่ 19

นอนด้วยกัน

            เย็นวันนั้น ฉินเจี๋ยฆ่าไก่ตัวหนึ่ง ถอนขนแล้วเอาไปหมักกับเกลือ ทำเป็นไก่ย่าง

            ฉินหรูรับหน้าที่เป็นแม่ครัว ทำกับข้าวอย่างอื่นขึ้นโต๊ะ ท่าทางของนางคล่องแคล่ว จนเสิ่นหยางมองตาไม่กะพริบ      

            “ได้ยินว่านางเป็นแม่ครัวที่บ้านเซวีย?” เสิ่นหยางถามเซียงซือ

            เซียงซือพยักหน้าตอบ “เดิมก็เป็นความบังเอิญ นางประลองทำอาหารจนชนะ บ้านเซวียเลยจ้างนางให้ไปเป็นแม่ครัวชั่วคราว ไม่เลยว่านางจะถูกจ้างจนถึงตอนนี้”

            เสิ่นหยางฟังจบ ดวงตาคมเข้มเลื่อนไปทางฉินหรูอีกครั้ง

            “ช่วงที่ข้าไม่อยู่ นางคงลำบากไม่น้อย ทั้งหมดเป็นเพราะข้าแล้ว”

            เซียงซือฟังแล้วก็อดเผยสีหน้าหดหู่ออกมาไม่ได้

            “ตอนนี้ข้ากลับมาแล้ว ต่อไปจะไม่มีใครทำให้นางต้องลำบากอีก” เสิ่นหยางยืนยันหนักแน่น

            เซียงซือยิ้มแล้วบอกว่า เช่นนั้นก็ดี ฝากนางด้วย

            ระหว่างรอกับข้าวขึ้นโต๊ะ ทั้งสองเปลี่ยนมาคุยเรื่องของอาเหยา

            คุยกันพลางมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังเล่นคนเดียว เด็กน้อยยังไม่คุ้นเคยกับเสิ่นหยางสักเท่าไรเลยยังไม่กล้าเข้าใกล้ 

            เด็กน้อยเหลือบมองเสิ่นหยางด้วยความสงสัย 

            ชายหนุ่มหันมายิ้มให้เขา

            อาเหยาทั้งตกใจทั้งเขิน เดินไปหลบหลังท่านยาย หากกระนั้น ศีรษะเล็กเทียวยื่นออกมามองเสิ่นหยาง

            ท่าทางกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็อยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อย ทำให้เขาน่ารักน่าเอ็นดูเป็นพิเศษ 

            พอทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว ทุกคนก็มานั่งล้อมวงกินข้าวเย็นด้วยกัน

            กับข้าวเย็นวันนี้มีของกินเต็มโต๊ะ ดวงตาใสแป๋วของเจ้าตัวเล็กเป็นประกายขณะมองกับข้าวเยอะแยะ

            “อาเหยากินได้ไหม” เจ้าตัวเล็กถาม

            ฉินหรูหัวเราะเบาๆ “กินได้สิ”

            “หมดเลยหรือ”

            “กินได้ทั้งหมดเลย”

            เจ้าตัวน้อยยิ้มกว้างจนแก้มบาน ท่านแม่ทำกับข้าวอร่อย อาเหยาชอบที่สุด

            อาเหยาไม่รอช้า ตักไข่นึ่งใส่ชาม จากนั้นก็หยิบหมั่นโถมากิน จานไหนที่เอื้อมมือไปไม่ถึง เขาจะชี้บอกมารดา

            เด็กน้อยเคี้ยวตุ้ยๆ แก้มป่องเหมือนกระรอก

            เห็นเจ้าตัวเล็กกินอย่างเอร็ดอร่อย ทุกคนเองก็มีความสุข

            หลังจากกินข้าวเสร็จ เสิ่นหยางก็เปิดประเด็นขึ้นมา

            “จริงๆ ข้าเปลี่ยนแซ่แล้ว”

            หลังจากได้ฟัง ทุกคนแสดงสีหน้าประหลาดใจ แต่เพียงครู่พวกเขาก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเข้าอกเข้าใจ

            เสิ่นหยางถูกเตะออกจากตระกูลเสิ่นหลังจากที่เดินไปเป็นทหารรับใช้ชาติได้ไม่นาน ทางบ้านเสิ่นอ้างว่าเสิ่นหยางนั้นหนีทหาร ด้วยกลัวว่าตระกูลเสิ่นจะเดือดร้อน จึงได้เอาชื่อของเขาออกจากวงศ์ตระกูล เขาเปลี่ยนแซ่ก็เป็นเรื่องสมควร

            “แล้วตอนนี้ท่านใช้แซ่อะไร” ฉินหรูถาม

            “แซ่เฟิง เป็นแซ่ของท่านแม่ข้าเอง”

            “ต่อไปพวกเราก็ต้องเรียกลูกเขยว่า ‘เฟิงหยาง’ ใช่หรือไม่” ฉินเจี๋ยถามเพื่อความแน่ใจ

            “ขอรับ”

            “เฟิงหยาง ชื่อนี้เพราะกว่าเสิ่นหยางเป็นไหนๆ” ฉินหรูพูดพลางยิ้ม 

            สร้างผลงานในสนามรบในฐานะคนสกุลเฟิง ดีกว่าสร้างชื่อเสียงให้กับสกุลเสิ่นเป็นไหนๆ

            ดีแล้วละ ดีแล้ว!

            ฉินเจี๋ยกับเซียงซือพยักหน้าเห็นด้วย

            ‘เฟิงหยาง’ ยังเล่าว่าเพราะช่วยเหลือคุณชายใหญ่บ้านเซวียโดยบังเอิญ ทั้งทางนั้นส่งจดหมายให้กับทางบ้านบ่อยๆ เขาจึงได้รู้ความเคลื่อนไหวของบ้านเสิ่นและเรื่องของฉินหรูไปด้วย  

            ฟังมาถึงตรงนี้ ฉินหรูเข้าใจทันที คนที่ส่งข่าวของนางกับลูกให้เขารู้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นคุณชายรองเซวียอวี้เจินอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

            นั่งคุยจนดึกดื่น ในที่สุดศีรษะเล็กๆ ของอาเหยาก็สัปหงก สักครู่ เจ้าตัวเล็กก็เอนตัวหนุนตักมารดา

            “เลยเวลานอนของอาเหยาแล้ว ข้าต้องพา...”

            ฉินหรูพูดไม่ทันจบ เฟิงหยางก็ยื่นสองมือมาอุ้มเจ้าตัวเล็ก

            “ข้าอุ้มเขาเอง”

            ว่าจบ เฟิงหยางก็อุ้มลูกน้อยขึ้น

            เพราะง่วงมาก อาเหยาจึงไม่ระแวง ศีรษะเล็กซบกับบ่าของชายหนุ่ม

            “ห้องเจ้าอยู่ทางไหน” ชายหนุ่มหันมาถาม

            ฉินหรูชี้ประตูที่อยู่ฝั่งขวามือ ก่อนจะถาม “ท่านจะนอนที่นี่จริงหรือ”

            “ทำไมหรือ”

            “บ้านข้าคับแคบ ห้องข้าก็เล็กมาก เกรงว่าท่านจะอึดอัด”

            “ข้าไม่ลำบาก”

            หา!

            คำตอบนั้นเห็นชัดว่าเขาตั้งใจจะนอนที่นี่จริงๆ

            ฉินหรูจนใจต้องเปิดประตูให้เขาเข้ามาในห้อง

            เฟิงหยางกวาดตามองห้องเล็ก

            ห้องนี้ฉินหรูอยู่กับอาเหยา ถึงจะเล็ก แต่สะอาดสะอ้าน ข้าวของถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ

            เฟิงหยางวางลูกลงบนเตียง ดึงผ้าขึ้นมาห่มให้เจ้าก้อนแป้ง จากนั้นค่อยถอดเสื้อคลุมตัวนอกไปพาดไว้บนราวไม้

            “ไม่นอนหรือ” เขาหันมาถามฉินหรูท่ีเอาแต่ยืนนิ่ง

            เอ่อ...

            ฉินหรูกะพริบตาปริบ 

            เฟิงหยางพยักเพยิดคางไปทางเตียงฝั่งใน

            เห็นแบบนั้น ฉินหรูรู้สึกขุ่นใจนิดๆ ที่นี่เป็นบ้านของนาง ห้องนี้ก็ห้องของนาง แต่เขากลับเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติราวกับเป็นห้องของตัวเอง

            ตอนนั้นเอง อาเหยาปรือตาร้องเรียกมารดาด้วยเสียงสะลึมสะลือ

            “...แม่”

            “แม่อยู่นี่”

            “นอน”

            เจ้าตัวน้อยร้องเรียกให้มารดามานอนข้างๆ

            ฉินหรูไม่มีทางเลือก ปีนขึ้นเตียงเข้าไปนอนฝั่งในสุดด้วยความจำใจ

            อย่างน้อยก็มีอาเหยานอนคั่นกลาง

            “ลูบหลัง”

            อาเหยาเรียกร้องด้วยเสียงอ้อนๆ อีกครั้ง

            นางวางมือลูบแผ่นหลังเล็ก ค่อยๆ ลูบหลังนุ่มนิ่มของลูกน้อย กล่อมให้เขาหลับ

            เฟิงหยางหันไปดับตะเกียงแล้วทิ้งตัวลงนอนลง ท่าทางที่เป็นธรรมชาติของเขาทำเอาฉินหรูรู้สึกแปลกๆ 

            ท่ามกลางความมืด นางสัมผัสได้ถึงสายตาเร่าร้อนของชายหนุ่ม