บทที่ 13 ชายแปลกหน้า!

บทที่ 13

ชายแปลกหน้า!

            ช่วงเวลาสงบสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ เผลอแป๊บเดียวก็ผ่านพ้นฤดูหนาวไปอีกปี

            เมื่อหิมะละลาย ดอกท้อก็ผลิบาน เช้าวันนี้ แสงแดดอบอุ่นกำลังดี ฉินหรูหอบผ้าปูที่นอนออกมาตาก

            ระหว่างตากผ้าบนราวไม้ที่อยู่ข้างบ้าน นางพึมพำกับตัวเองไปด้วย 

            “ไม่ใช่ฤดูฝนเสียหน่อย หลังคาบ้านเราก็ไม่ได้รั้วแล้ว ทำไมหนอที่นอนถึงเปียก”

            ทันทีที่ฉินหรูพูดจบ แก้มนุ่มนิ่มของเจ้าตัวเล็กแดงขึ้นมาทันที จากนั้นมือน้อยก็ยื่นมากระตุกเสื้อของนาง

            เจ้าตัวเล็กส่งเสียงเรียกเบาๆ ว่า “ท่านแม่”

            ปีนี้อาเหยาอายุสามขวบ เริ่มพูดเป็นคำแล้ว หนำซ้ำยังฟังรู้เรื่องแล้วด้วย 

            ฉินหรูตากผ้าเสร็จก็นั่งยองๆ แกล้งทำหน้าไขสือตอนที่ถามเจ้าตัวน้อย 

            “อาเหยา เรียกแม่หรือ”

            ศีรษะเล็กขยับขึ้นลง

            “ข้าเอง”

            “หือ? อาเหยาของแม่ทำไมหรือ”

            “เป็นข้า...จี่ใส่เอง” พูดจบ เด็กน้อยก็เม้มปากอย่างเขินอาย สักครู่ ปากเล็กก็ขยับอีกครั้ง “ขอโท้ด”

            อาเหยาไม่เพียงยอมรับผิด ใบหน้าเล็กยังฉายแววน่าสงสาร แน่นอนว่าฉินหรูต้องใจอ่อนยวบทันที  

            อาเหยายังเด็ก จะฉี่รดที่นอนก็เป็นเรื่องปกติ

            ถึงอย่างนั้น หากยอมให้เขาฉี่รดที่นอนบ่อยๆ ย่อมไม่ใช่เรื่องดี 

            “อาเหยา ต่อไปหากเจ้าปวดฉี่แล้วไม่กล้าลุกมาคนเดียว เจ้าปลุกแม่ได้ เข้าใจหรือไม่” นางบอกลูกชายพร้อมกับลูบศีรษะเล็กๆ ไปด้วย

            “อื้อ” อาเหยาผงกหัวขึ้นลง เข้าใจคำพูดของท่านแม่แล้ว 

            “เก่งมาก อาเหยาคนดี”    

            คุยเรื่องนี้กันจบ ฉินหรูไม่อยากพูดมากร่ำไร จูงมือลูกน้อยเดินไปเก็บไข่กับผักที่หลังบ้าน

            เจ้าตัวเล็กเดินตามมารดาเหมือนกับลูกเจี๊ยบ

            ฉินหรูยิ้มมองอาเหยาด้วยแววตารักใคร่เอ็นดู “อาเหยา วันนี้พวกเรากินเต้าหู้ผัดไข่ดีหรือไม่”

            ดวงตากลมโตของอาเหยาเป็นประกายทันที เขาชอบกินไข่...ไม่ใช่แค่ไข่ แต่อาหารของท่านแม่อร่อยทุกอย่าง เขาชอบทั้งหมดเลย!

            เจ้าตัวเล็กปล่อยมืออวบอ้วนของเขา เงยใบหน้าน้อยๆ พร้อมกับส่งเสียงแจ้วๆ พูดกับมารดา

            “ผักกาด...ใส่ผักกาดด้วยนะ”

            “ได้ๆ ถ้าอย่างนั้น อาเหยาช่วยเก็บผักกาดให้แม่ที”

            “อื้อ”

            อาเหยาตอบปุบ เท้าเล็กที่เป็นป้อมๆ ก็วิ่งตรงไปยังแปลงผักที่มีรั้วไม้ไผ่กั้นในทันที

            เมื่อก่อนนั้น พื้นที่หลังบ้านเป็นเพียงที่ว่างเปล่า แต่พออาเหยาเริ่มโตขึ้น ฉินหรูอยากสอนลูกได้ทำอะไรด้วยตัวเอง ทุกคนในบ้านเห็นดีด้วย หลังจากขบคิดกันมาทั้งวันว่าจะทำอะไรดี ทุกคนจึงตกลงกันว่าจะทำแปลงปลูกผักและสร้างเล้าไก่ตรงพื้นที่ว่างหลังบ้าน

            ครึ่งปีมานี้ อาเหยาช่วยท่านแม่ของเขาปลูกผักและยังช่วยเก็บไข่ไก่ด้วย แม้ว่าส่วนใหญ่จะถูกไก่วิ่งไล่ก็ตาม

            พอเก็บไข่เสร็จแล้ว หญิงสาวเดินกลับมาที่แปลงผัก มองลูกชายตัวน้อยออกแรงดึงผักกาดขาว 

            อาเหยาส่งเสียง “ฮึบๆ” ขาที่ทั้งเล็กทั้งป้อมยันพื้นดิน สองมือก็ออกแรงดึงหัวผักกาดขึ้นมา

            ท่าทางของเจ้าตัวเล็กทั้งน่ารักและตลก หากกระนั้น ฉินหรูต้องกลั้นขำเอาไว้ ส่งเสียงให้กำลังใจลูกน้อย

            “อาเหยาของแม่เก่งแล้ว ออกแรงอีกหน่อย”

            พอได้ยินท่านแม่ให้กำลังใจ เด็กน้อยก็มีแรงขึ้นมาทันที แล้วในที่สุด ก็ดึงผักกาดขึ้นมาจากดินได้

            “ท่านแม่ ดูสิ” อาเหยาชูหัวผักกาดพร้อมหัวเราะ ฮิๆ ด้วยความดีใจ

            รอยยิ้มสดใสของอาเหยาทำเอาหัวใจของฉินหรูบีบรัด นอกจากจะรู้สึกอบอุ่น ส่วนลึกยังทำให้หวนนึกตอนที่ถูกหนิงลี่ตัวแสบจับกรอกยาแท้งบุตร หากตอนนั้น หนิงลี่ทำสำเร็จ นางก็คงเสียเด็กที่น่ารักคนนี้ไป...

            พอเผลอคิดเรื่องแย่ๆ ฉินหรูรีบส่ายหน้าสลัดความคิดนั้นทิ้ง

            เพราะยังไม่มีกำลังมากพอจะเอาคืนบ้านเสิ่น นางจึงทำอะไรคนพวกนั้นไม่ได้ ทั้งที่ใจอยากแก้แค้นใจจะขาด

            อีกอย่างหนึ่ง หากทำเรื่องโง่เขลา ความโชคร้ายอาจไม่ได้ตกอยู่ที่นางคนเดียว แต่ท่านพ่อท่านแม่ รวมทั้งอาเหยาจะเดือดร้อนไปด้วย

            ขนาดลูกชายแท้ๆ อย่างเสิ่นหยาง เสิ่นเทายังใจจืดใจดำกำจัดลง เช่นนั้นแล้ว บ้านฉินของนางคงไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมือของคนชั่วพวกนั้น

            เมื่อหนึ่งปีก่อน ฉินหรูคิดว่าบ้านเสิ่นจะได้รับเวรกรรมที่ควรได้รับ เนื่องจากเสิ่นเซียวอวี้ติดการพนัน และยังติดเหล้า

            แต่แล้ว ข่าวของเสิ่นเซียวอวี้ก็ขาดหายไป เพราะหนิงลี่ส่งลูกชายกลับไปรักษาตัวที่บ้านเกิดของนาง

            “ท่านแม่...”

            เสียงของเจ้าตัวเล็กดึงสติของฉินหรูกลับมาปัจจุบัน

            นางมองลูกชายที่กอดผักกาดไว้กับอก วิ่งเข้ามาหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดีใจ 

            “ระวังด้วย อย่าวิ่ง”

            พูดไม่ทันจบคำดี เจ้าตัวน้อยก็หกล้ม หัวผักกาดที่กอดไว้กับอกหลุดมือ ไถลไปกับดิน

            ดวงตากลมโตของอาเหยามองผักกาดด้วยความสะเทือนอารมณ์ แม้หัวเข่าของเขาจะถลอกเลือดไหลซิบๆ แต่ที่น่าเสียใจคือผักกาดเปื้อนดินแล้ว

            อาเหยาทำหน้ามุ่ย สักครู่หนึ่ง เขาก็แหงนหน้าร้องไห้โฮ  

            “ฮึก...แงงง”

            เห็นลูกร้องไห้ฉินหรูเองก็ปวดใจ กระนั้น นางต้องสอนให้ลูกเข้มแข้ง เดินไปหยิบหัวผักกาดขึ้นมาจากดินแล้วถือไปวางบนโต๊ะไม้พร้อมกับไข่ไก่ จากนั้นเดินกลับมาอาเหยา อุ้มเขาลุกขึ้นยืน ปัดฝุ่นบนตัวก่อนจะบอกให้เขาแบมือให้ดูหน่อย 

            บนมือเล็กป้อมกับหัวเข่ามีแผลถลอก แค่ล้างแผลแล้วใส่ยาก็ไม่มีปัญหา

            “อาเหยาคนเก่งของแม่ ไม่ร้อง ไม่ร้อง...”

            “ฮือ...ผะกาด”

            “ผักกาดยังกินได้ แม่เอาไปวางที่โต๊ะแล้ว”

            ถึงอย่างนั้น น้ำตาก็ยังร่วงเผาะๆ จากดวงตากลมโต

            “มันเปื้อนแย้ว”

            “ไม่เป็นไร แค่ล้างออกก็กินได้แล้ว ส่วนที่ช้ำเราค่อยเอาไปให้ไก่กิน”

            “ฮึก...ได้จริงเหยอ”

            คำตอบของท่านแม่ทำเอาอาเหยาหยุดร้องไห้ แต่ดวงตาบวมเป่งยังมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ 

            “ไปล้างแผลกันก่อนเถอะ”

            “อือ”

            ฉินหรูอุ้มลูกขึ้นแล้วเดินออกจากแปลงผักไปยังตุ่มใส่น้ำ หลังจากล้างแผลให้ลูกชายเสร็จแล้ว อาเหยาบอกว่าจะเดินเองเพราะเขาโตแล้ว เข้มแข็งมากด้วย

            ฉินหรูจนใจจึงปล่อยให้เจ้าตัวเล็กเดินเข้าบ้านเอง

            ระหว่างที่สองแม่ลูกกำลังจะก้าวเข้าไปในบ้าน จู่ๆ แขนของนางก็ถูกใครคนหนึ่งฉุดรั้งเอาไว้

            ด้วยสัญชาตญาณป้องกันภัย ฉินหรูรีบหมุนตัวหันขวับมาถลึงตาใส่คนที่ดึงนาง ส่วนมือข้างที่เป็นอิสระกางออก ปกป้องลูกน้อยที่อยู่ข้างหลัง 

            “ถ้าไม่อยากตาย ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!” นางใช้น้ำเสียงเย็นชาข่มขู่ พลางสำรวจคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า 

            เขาคือชายหนุ่มชุดดำ รูปร่างสูงใหญ่ ผิวเข้มอันเกิดจากแดดเผา 

            “ฉินหรู?”

            เมื่อถูกฝ่ายนั้นเรียกชื่อ นางขมวดคิ้วจ้องหน้าเขาชัดๆ  

            ทันใดนั้น บรรยากาศพลันหยุดนิ่ง

            ใบหน้านี้ เสียงนี้ นางจำได้แม่น เขาคือ...

            ฉินหรูยืนตัวแข็งทื่อด้วยทำอะไรไม่ถูก

            ในส่วนของเจ้าตัวเล็ก พอเห็นท่านแม่หยุดนิ่ง เขาก็หยุดชะงักตามท่านแม่ไปด้วย ร่างน้อยยืนหลบหลังท่านแม่ แต่ศีรษะชะโงกมองชายแปลกหน้า