บทที่ 14 อดีตของฉินหรู

บทที่ 14

อดีตของฉินหรู

            ชีวิตในชาติก่อนของฉินหรูทั้งลำบากและอาภัพ

            ฉินหรูเกิดและโตในหมู่บ้านเล็กๆ ชื่อว่าหน่านหลี่ เมืองฉาง แคว้นเหลียง

            ตอนที่ท่านแม่ให้กำเนิดนาง เป็นตอนที่ท่านอายุสามสิบกว่าๆ แล้ว นับได้ว่ามีลูกช้า

            บ้านฉินอยู่ใกล้ตีนเขา ฐานะไม่ได้ร่ำรวย แค่พอมีอยู่มีกิน

            ตั้งแต่จำความได้ ฉินหรูต้องออกไปช่วยพ่อแม่ทำไร่ไถนาตั้งแต่เช้าตรู่ นางไม่ได้รับการศึกษาเหมือนกับเด็กๆ บ้านอื่น

            แต่ด้วยความที่นางเป็นเด็กน่ารัก หัวดีและพูดเก่ง ‘เมิ่งเฉียนเจา’ ลูกชายคนโตของหัวหน้าหมู่บ้าน อายุห่างกับนางสามปี เอ็นดูรักใคร่นางเหมือนน้องสาวแท้ ทุกครั้งที่มาเล่นด้วย เขาจะใช้ไม้เขียนตัวอักษรบนพื้น สอนให้นางจำตัวอักษรพวกนั้นทีละตัว

            เมื่อมีคนรักก็ย่อมมีคนเกลียด ‘เล่ยซูซู’ ลูกสาวของบ้านเล่ยแอบชอบเมิ่งเฉียนเจามานานแล้ว พอเห็นเมิ่งเฉียนเจากับฉินหรูสนิทสนมกัน ฝ่ายนั้นก็จะพาเพื่อนๆ มารุมรังแก

            แต่ฉินหรูไม่ใช่เด็กอ่อนแอ นางเองก็แอบแกล้งเมิ่งซูซูคืนเหมือนกัน

            แรกเริ่ม ฉินหรูแกล้งเล่ยซูซูด้วยวิธีแบบเด็กๆ อย่างการแอบเอาหมามุ้ยไปใส่ในรองเท้า เอารังผึ้งไปโยนใส่ ตอนหลังนางเริ่มใช้เล่ห์เหลี่ยม ถ้าบังเอิญออกมาซักผ้าที่ลำธารวันเดียวกัน แล้วเมิ่งเฉียนเจาเดินผ่านมาพอดี นางจะกระโดดลงไปในน้ำ ร้องห่มร้องไห้แสร้งว่าเล่ยซูซูเป็นคนผลัก

            ฉินหรูไม่เคยทำตัวร้ายกาจให้พวกผู้ใหญ่เห็น ไม่เหมือนกับเล่ยซูซูที่ทำอะไรอย่างตรงไปตรงมา ดังนั้นทุกคนเชื่อคำพูดของฉินหรูหมดใจ

            ตอนฉินหรูอายุสิบหก พ่อบ้านจากบ้านเศรษฐีที่อยู่ในเมืองมาที่หมู่บ้าน ฉินหรูบังเอิญได้ยินเขาคุยกับผู้ใหญ่บ้าน บอกว่าต้องการหาเจ้าสาวให้กับคุณชายใหญ่สกุลเสิ่น

            ฉินหรูเป็นเพียงเด็กสาวบ้านนอก ความเข้าใจของนางตอนนั้น หากเข้าไปเป็นสะใภ้บ้านเศรษฐีได้ นางจะได้กินของดีๆ มีเสื้อผ้าสวยๆ สวมใส่ และยังหลุดพ้นความยากจน ที่สำคัญ นางยังชนะเม่ยซูซูที่หาสามีรวยกว่าได้  

            พอคิดแบบนั้น ฉินหรูแสร้งทำทีมาหาเมิ่งเฉียนเจาที่บ้าน

            พ่อบ้านเสิ่นเห็นฉินหรูปุบก็เลือกนางทันที อีกทั้งเขาเองก็อยากกลับแล้ว เด็กสาวที่แต่งงานกับคุณชายใหญ่จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น เลือกให้จบๆ ไปก็พอ

            สำคัญกว่านั้น!

            สายตาของเด็กสาวคนนี้มีความทะเยอทะยานสูง ไม่มีทางปฏิเสธโอกาสที่จะมาเป็นสะใภ้ในบ้านคนรวยๆ อยู่แล้ว

            เมื่อทุกอย่างตรงตามเป้าหมาย พ่อบ้านเสิ่นขอให้ผู้ใหญ่บ้านแนะนำพ่อแม่ของเด็กสาว

            ตอนแรกผู้ใหญ่บ้านทำท่าจะแย้ง แต่คิดไปคิดมา หากฉินหรูได้แต่งงานเข้าบ้านเศรษฐี นับว่าเป็นวาสนาของนางแล้ว

            หลังจากพูดคุยซื้อตัวฉินหรูในราคาเพียงห้าตำลึงเงิน เด็กสาวก็เก็บเสื้อผ้ามาที่บ้านเสิ่น

            ระหว่างทางมาบ้านเสิ่น พ่อบ้านอธิบายเรื่องในบ้านเสิ่นให้ฟังคร่าวๆ

            เจ้าบ้านมีนามว่าเสิ่นเทา ฮูหยินใหญ่นามหนิงลี่ ทั้งสองมีบุตรชายด้วยกันหนึ่งคนชื่อว่าเสิ่นเซียวอวี้ แต่คนที่ฉินหรูจะต้องแต่งงานด้วยคือเสิ่นหยาง คุณชายใหญ่ มารดาของเสิ่นหยางเสียชีวิตไปแล้ว แต่กระนั้นก็เป็นถึงอดีตภรรยาเอก 

            ฉินหรูฟังจบรถม้าก็มาจอดหน้าบ้านเสิ่นพอดี

            เมื่อมาถึงบ้านเสิ่น นางถูกสาวใช้จับให้สวมชุดเจ้าสาวอย่างลวกๆ ทั้งยังยกสุราคารวะญาติผู้ใหญ่อย่างลวกๆ ก่อนจะถูกบ่าวรับใช้เช่นกันที่พามาส่งเข้าเรือนหอ

            งานแต่งของนางกับเสิ่นหยางไม่มีแม้แต่แขกเหรื่อ แต่ตอนนั้นฉินหรูงุนงงนักเลยไม่ได้คิดเรื่องนี้

            อันที่จริงแล้ว สามีของนางไม่ได้หน้าตาน่าเกลียด ตรงกันข้าม เสิ่นหยางหน้าตาหล่อเหลากว่าเมิ่งเฉียนเจาหลายเท่า อาจเป็นเรื่องเดียวที่นางรู้สึกพอใจกับบ้านเสิ่น

            ทว่า คำคำแรกที่สามีทักทายนางกลับเป็นคำว่า “ขอโทษ”

            ฉินหรูมีอะไรอยากถามเยอะแยะ เรื่องแรก คุณชายใหญ่ของบ้านทำไมมาอยู่เรือนแยกเก่าๆ แต่ตอนที่นางกำลังขยับปากเตรียมถาม จู่ๆ ร่างกายก็ร้อนวูบวาบขึ้นมา ซ้ำยังรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว เหงื่อแตกพลั่ก

            “…ร้อนจัง”

            เด็กสาวบ่น พอมองไปทางเสิ่นหยาง บนหน้าผากของเขาก็เต็มไปเม็ดเหงื่อเช่นกัน ทั้งใบหน้าและใบหูยังแดงก่ำด้วย

            “ท่านเองก็ร้อน เช่นนั้นเปิดหน้าต่างดีหรือไม่”

            “ข้า...ขอโทษ”

            เขายังคงพ่นคำเดิมออกมา

            นางไม่เข้าใจ และชักจะโมโหขึ้นมาแล้วด้วย

            “พูดคำเดิมอยู่ได้...อ๊ะ!”

            นางเท้าสะเอวตั้งท่าจะบ่นเขา แต่ตอนนั้นเอง มือใหญ่คว้ามือเล็ก ฉุดให้นางล้มนอนบนเตียง

            ทันทีที่ร่างกายของเด็กสาวถูกชายหนุ่มสัมผัส ความร้อนจากผิวกายของเขาทำให้สติของฉินหรูหลุดลอย นางแทบไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำอะไร รู้ตัวอีกที นางพลิกตัวตัวนอนทับเสิ่นหยาง

            “ทะ ทำไมล่ะ” นางพึมพำออกมาด้วยความมึนงง 

            จังหวะที่นั่งทับลงไป กึ่งกลางลำตัวของนางสัมผัสถึงท่อนแข็งๆ ที่อยู่ต่ำกว่าใต้สะดือของเขา นางขยับยุกยิกด้วยความสงสัย

            เสิ่นหยางส่งเสียงคำราม

            ฉินหรูสะดุ้งตกใจ ดวงตาเหลือบขมองใบหน้าของคนใต้ร่าง สีหน้าของเขากำลังแสดงออกถึงความอดทน

            “ลุกออกไป” เขากัดฟันบอก แต่ขณะเดียวกัน มาถึงขั้นนี้ เขาเองก็สุดจะกลั้นแล้วด้วย

            ใช่ว่าฉินหรูไม่อยากลุกหนี แต่นางรู้สึกว่ามีเพียงการสัมผัสเขาเท่านั้นถึงจะดับความร้อนลงได้

            ไม่เพียงแค่คิด สองมือของนางยังลูบไล้ไปทั่วอกของเสิ่นหยาง

            เขาคำรามในลำคออีกครั้ง ชั่วพริบตา โลกของฉินหรูราวกับพลิกหมุน ตอนที่รู้สึกตัว ชายหนุ่มก็พลิกกลับมาเป็นฝ่ายคร่อมนางเสียแล้ว

            ไม่นานนัก เสื้อผ้าของนางกับเขาก็ถูกถอดออก ทิ้งเอาไว้ที่ข้างเตียง มิหนำซ้ำ ท่อนแข็งๆ ที่นางนั่งทับตอนแรก ในเวลานี้มันกำลังจดจ่ออยู่ตรงกึ่งกลางลำตัว

            ร่างกายของฉินหรูร้อนผ่าวและสั่นระริก พูดตรงๆ ก็คือกลัว แต่ขณะเดียวกันกลับต้องการ เป็นความขัดแย้งที่น่ากลัวเหลือเกิน

            “อ๊ะ อะ…อะไรน่ะ”

            ตอนที่ความคิดของฉินหรูหลุดลอย เสิ่นหยางก็ดันท่อนแข็งๆ ของเขาเข้ามา

            “อ๊ะ เจ็บ...เจ็บจัง เอาออกไปนะ” เด็กสาวสะดุ้งตกใจ พยายามผละตัวหนี

            ฉินหรูหวาดกลัวมาก ตรงนั้นก็เจ็บมากด้วย เหมือนร่างกายถูกฉีกออกเป็นสองส่วน

            นางร้องไห้ยกใหญ่ ทั้งยังยกเท้าขึ้นถีบเสิ่นหยาง

            กระนั้น เขากัดฟันพ่นคำขอโทษพร้อมกับส่งท่อนแข็งร้อนเข้ามาในตัวของนาง 

            เป็นความทรมานที่ขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง หวาดกลัว เจ็บ แต่ร่างกายที่ร้อนผ่าวกลับต้องการให้เขาเข้ามาเติมเต็ม

            “ฮือๆ”

            ฉินหรูร้องไห้โฮ ในบางครั้งแม้จะยกแข้งยกขาขึ้นถีบ บอกให้เขาถอยออกไป แต่บางช่วงที่หายเจ็บ นางกลับเป็นฝ่ายหยัดกายเรียกร้องให้เขาใส่เข้ามาลึกๆ

            ท้ายที่สุด ความใหญ่โตของเสิ่นหยางก็เติมเต็มเข้ามาทั้งหมด เขาโยกคลอนบนตัวของนางเกือบถึงเช้า

            คืนแรกของการเข้าหอเป็นไปอย่างทุลักทุเล

            วันต่อมา ฉินหรูไม่มีแรงลงจากเตียง แข้งขาอ่อนเหมือนไม่มีกระดูก ทั้งยังไม่กล้ามองหน้าสามี แม้จะรู้สึกตัวตื่นแล้ว แต่นางก็ยังนอนหันหลังให้กับเขา