89 ไวน์แก้วนั้น

“แต่มึงเมาแล้วไอ้อรรถ ทำแบบนี้เดี๋ยวมีเรื่องขึ้นโรงพัก พ่อมึงเอาตายแน่”

เพื่อนคนหนึ่งของนายอรรถบอก แต่ถูกผลักเข้าให้

“แม่งโว้ย! พวกมึงไม่ต้องมายุ่ง!” นายอรรถโวยลั่นแต่ถูกเพื่อนๆ ลากตัวกลับเข้าไปเพราะขยาดสายตาผม แน่จริงก็เข้ามา งานนี้มีบวกแน่...

ผมโอบไหล่เล็กๆ ที่กำลังสั่นระริกแน่นเข้าเขาตัวสั่นจนผมรู้สึกได้ และผมรู้สึกว่าต้องปกป้องเขาไม่ให้ต้องเจ็บปวดจึงหันไปบอกนายจุล “ผมขอตัวพาคีกลับก่อนครับ”

“คุณเป็นใคร”

“ผม?”

ผมชี้ที่ตัวเอง นายจุลพยักยิ้มอย่างคนมนุษย์สัมพันธ์ดี แต่ผมรู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มที่จางและเจื่อนที่สุด

“ครับ ผมจะได้รู้ว่าควรฝากคีไว้กับคุณได้ไหม”

“ได้อยู่แล้ว”

ผมสังเกตว่านายจุลชะงักไปครู่หนึ่งจึงเลื่อนสายตาไปจับจ้องอยู่กับคีตาที่ไม่ยอมสบตา แล้วนายจุลก็หันมาหาผม

“งั้นฝากคีด้วยนะครับ”

ผมยิ้มตอบ อย่างน้อยก็ต่อหน้าคนอื่น เขาไม่หลุดคำพูดก้าวร้าวเหมือนนายอรรถนั่นทั้งที่แววตาที่มองผมดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ ผมมองดวงหน้าขาวของหนุ่มตี๋ก็ไม่แปลกใจว่าเหตุใดเด็กนี่ถึงได้หลงใหลได้ปลื้มกับคนตรงหน้าขนาดนี้

แต่ว่าก็ว่าเถอะ...

ผมหล่อกว่าเห็นๆ

“ขอทราบชื่อคุณหน่อยได้ไหมครับ”

ผมชะงักก่อนตอบ “ผม ตร