82 ความจริงที่ผมต้องยอมรับ

“แต่นารา...” เด็กน้อยหน้าเบ้ ตาแดงช้ำ

“พ่อบอกว่าไม่ได้ ไหนว่าแค่จะมาดูคุณครูสอนเปียโนไง”

“ฮึ! แต่ว่า...”

“พ่อรู้ว่านารารู้ว่าเขาไม่ใช่คุณแม่ จริงไหม”

“ค่ะ” เด็กหญิงก้มหน้ารับคำคอตก

“แล้วทำไมยังเอาแต่ใจอีก”

“ก็นาราอยากได้พี่คนสวยมาเป็นคุณแม่นี่คะ”

“แต่คนไม่ใช่ตุ๊กตา พ่อซื้อหาให้ไม่ได้หรอกนะ”

“ก็ไม่ต้องซื้อสิคะ แค่คุณพ่อทำให้พี่เขาชอบคุณพ่อก็พอ เดี๋ยวก็เป็นแม่ของนาราเอง”

เอ๋!

แบบนี้ก็ไม่ได้ปะ!

ผมนึกค่อนในใจ ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้จะตอบลูกสาวเอาแต่ใจของเขายังไง ไม่นานเขาก็โพล่งขึ้น

“นารา พ่อว่าเรากลับบ้านกันก่อน เอาไว้พ่อค่อยคิดดูอีกทีนะคะ”

“แน่นะคะคุณพ่อ”

“พ่อเคยโกหกนาราเหรอลูก”

ผมเฝ้ามองเขาตอบลูกสาวตัวน้อยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่มีทีท่าหงุดหงิดที่เด็กหญิงเอาแต่ใจชนาดนั้นเลย เป็นผมหน่อยไม่ได้ ผมคงไม่ทนแบบนี้

“คุณพ่อต้องสัญญาก่อน”

“คำสัญญาไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ไป กลับได้แล้ว”

“ฮึ คุณพ่อไม่น่ารักเลย”

เด็กหญิงหน้ามุ่ยกอดอกจ้องคนที่เรียกว่าพ่อแล้วปีนขึ้นไปนั่งที่เบาะหน้าคู่คนขับไม่ยอมนั่งข้างหมอนั่นที่เปิดประตูตอนหลังของรถรอ

ผมได้ยินเสียงเขาถอนใจ ดวงตาที่มองมายังผมเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ด