All Chapters of ย้อนเวลามาแก้ไขรัก: Chapter 11 - Chapter 20

กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยในโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้ ณลิน รู้สึกไม่สบายใจอย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม... มันกลับเป็นกลิ่นที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน เมื่อเปลือกตาคู่สวยค่อยๆ กระพริบ เธอก็ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของ ปอร์เช่ ที่กำลังนั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงของเธอ มือของเขาจับมือของเธอไว้แน่นราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วเธอจะหายไปอีกครั้งณลินรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเวียนเข้ามาในหัวใจ เธอพยายามขยับมือของเธอเบาๆ เพื่อปลุกเขาให้ตื่น"ปอร์เช่..." เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่าปอร์เช่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ดวงตาคมกริบของเขามองสบกับดวงตาของณลินด้วยความตกใจระคนดีใจ"ริน! เธอฟื้นแล้ว! เป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" ปอร์เช่ถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรน เขาเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าผากของเธอเบาๆณลินยิ้มบางๆ "ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ... แต่... คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"ปอร์เช่ถอนหายใจยาว "ผมมากับเธอไง! เธอจำไม่ได้เหรอว่าผมพาเธอมาโรงพยาบาล"ณลินพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ทุกอย่างก็พร่ามัวเกินกว่าที่เธอจะจำได้อย่างชัดเจน สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือความร้อนรุ่มที่แผ

ท่ามกลางความมืดมิดของห้องทำงาน คิมหันต์ นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำตัวใหญ่ด้วยสภาพที่ย่ำแย่ เสื้อเชิ้ตของเขาถูกปลดกระดุมออกจนเผยให้เห็นแผงอกที่กระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง เส้นผมที่ยุ่งเหยิงและหนวดเคราที่ไม่ได้โกนมาหลายวันทำให้เขาดูเหมือนคนไร้บ้านมากกว่านักธุรกิจหนุ่มไฟแรง โทรศัพท์มือถือในมือของเขาสั่นสะเทือนตามแรงกำแน่นของเขา ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังภาพข่าวบนหน้าจอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพของ ณลิน และ ปอร์เช่ ที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุขในงานเลี้ยงการกุศล และข่าวพาดหัวตัวหนาที่ประกาศความสำเร็จของปอร์เช่ในการขยายธุรกิจไปสู่ตลาดโลกความเจ็บปวดและความแค้นที่อัดแน่นอยู่ในอกทำให้เขาแทบจะคลั่ง เขาพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง "แก...แกแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน...ฉันจะไม่ยอมให้แกมีความสุข!"ก๊อกๆ!เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิดออก พิม เดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ดวงตาของเธอบวมช้ำจากการร้องไห้มาทั้งคืน เธอเห็นคิมหันต์ในสภาพที่ย่ำแย่ก็รู้สึกสงสารอย่างสุดหัวใจ พิมไม่รอช้าที่จะเดินเข้าไปกอดคิมหันต์จากด้านหลัง"พี่คิมหันต์คะ...พิมขอโทษนะคะ...พิมไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้"

สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายราวกับจะสะท้อนความหดหู่ที่ปกคลุมอยู่ทั่วห้องทำงานของ คิมหันต์ เขาไม่ได้ลุกจากเก้าอี้ตัวเดิมมานานหลายชั่วโมงแล้ว บนโต๊ะทำงานมีเอกสารแจ้งเตือนการล้มละลายของบริษัทวางอยู่เกลื่อนกลาด ภาพจากโทรทัศน์ที่กำลังฉายข่าวความพ่ายแพ้ของ พิม ในชั้นศาลทำให้มือของเขาที่ถือแก้วบรั่นดีสั่นเทาจนของเหลวสีอำพันหกเลอะเทอะ"ไม่... ไม่จริง!" เขาพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ดวงตาแดงก่ำราวกับคนบ้า "พิม... เธอมันไร้ประโยชน์! แม้แต่เรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็ทำไม่ได้!"ความรู้สึกผิดหวังและความโกรธแค้นต่อพิมเข้าครอบงำ คิมหันต์ขว้างแก้วบรั่นดีลงพื้นอย่างแรงจนแตกละเอียด ภาพสะท้อนของเขาในเศษแก้วนั้นดูบิดเบี้ยวและน่าสมเพชยิ่งนักโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้นอีกครั้ง ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ "ณลิน" คิมหันต์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความคลุ้มคลั่งที่แทบจะควบคุมไม่ได้"ณลิน! เธอ... แก... พวกแกทำอะไรกับฉัน!" คิมหันต์ตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างเกรี้ยวกราดเสียงของณลินที่ปลายสายฟังดูนิ่งและเย็นชา "ฉันไม่ได้ทำอะไรพี่หรอกค่ะ... ฉันแค่ให้พี่ได้รับผลกรรมในสิ่งที่พี่ทำ""ผลกรรม

สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายราวกับจะร่วมไว้อาลัยให้กับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นของใครบางคน คิมหันต์ นั่งอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนต์ซอมซ่อที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาอยู่ ดวงตาของเขาเหม่อลอยไร้จุดหมาย แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่พร้อมจะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ พิม คิมหันต์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความคลุ้มคลั่ง"แก...แกมันไร้ประโยชน์! แม้แต่เรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็ทำไม่ได้!" คิมหันต์ตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างเกรี้ยวกราดเสียงของพิมที่ปลายสายฟังดูเศร้าสร้อย "พี่คิมหันต์คะ...พิมขอโทษ...พิมไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้""ขอโทษงั้นเหรอ?! คำว่าขอโทษมันจะเอามาทำอะไรได้!? แกมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่าที่ฉันเอาไว้แก้เบื่อเท่านั้นแหละ!" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูกคำพูดของคิมหันต์เหมือนคมมีดที่กรีดแทงเข้ากลางใจของพิม น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด "พี่คิมหันต์...พี่มันเลว! เลวที่สุด! พิมจะไม่มีวันให้อภัยพี่!"พิมวางสายไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คิมหันต์นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่ผสม

ในห้องทำงานที่เงียบสงบ ณลิน และ ปอร์เช่ นั่งอยู่ด้วยกันด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด หลังจากที่ณลินได้รับโทรศัพท์จากทนายความที่แจ้งว่าคิมหันต์และพิมกำลังวางแผนที่จะฟ้องร้องเธอเรื่องการทำร้ายร่างกายและข่มขู่"ฉันไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะกล้าทำแบบนี้อีก" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ "ในเมื่อหลักฐานทุกอย่างก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าใครเป็นคนผิด"ปอร์เช่เอื้อมมือมาจับมือของเธอไว้แน่น "ผมรู้ครับ...แต่เราจะปล่อยให้พวกเขาทำแบบนี้กับเราไม่ได้""แล้วเราจะทำยังไงดีคะ?" ณลินถามอย่างร้อนรน"เราจะทำให้พวกเขาได้เรียนรู้ว่า...การโกหก...มันต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง" ปอร์เช่พูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "เราจะใช้หลักฐานที่เรามีทั้งหมด...เพื่อทำลายพวกเขาให้สิ้นซาก"คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะวางแผนการไว้ได้รวดเร็วและรัดกุมขนาดนี้"คุณ...คุณวางแผนไว้แล้วเหรอคะ?" ณลินถามอย่างประหลาดใจ"ใช่ครับ...ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าเธอมีปัญหา...ผมก็เตรียมการไว้แล้ว" ปอร์เช่พูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "เราจะทำให้ทุกคนได้เห็นว่า...ใครกันแน่ที่เป็นผู้ร้ายที่แท้จริง"คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึง