รู้สึกผิด

ไฟสลัวในโถงทางเดินของโรงแรมหรูดูเหมือนจะดับสนิทลงในสายตาที่พร่ามัวของ ณลิน เธอรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในฝันร้ายที่ไม่อาจตื่นขึ้นได้ ร่างกายของเธอร้อนรุ่มราวกับถูกไฟเผา พละกำลังทั้งหมดที่มีกำลังเลือนหายไปทุกขณะ

"ณลิน...อดทนหน่อยนะ...เราจะถึงห้องแล้ว" เสียงทุ้มต่ำของ คิมหันต์ ดังขึ้นข้างหูของเธอ เสียงที่เคยทำให้เธออบอุ่นใจในอดีต บัดนี้กลับกลายเป็นเสียงที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด

ณลินพยายามจะสะบัดตัวออก แต่เธอก็ไม่มีแรงพอที่จะทำเช่นนั้นได้ "ปล่อยฉัน...คิมหันต์..." เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉัน...ไม่ไป..."

"ไม่ไปได้ยังไงกันล่ะ? ดูสิว่าเธอไม่สบายขนาดไหนแล้ว" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "ให้ฉันดูแลเธอดีกว่า...ดีกว่าให้เธอต้องไปตายอย่างโดดเดี่ยว"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินรู้สึกเหมือนมีใครเอาเข็มมาทิ่มแทงเข้าที่หัวใจ เธอรู้ดีว่าคิมหันต์กำลังหมายถึงอะไร เขากำลังตอกย้ำถึงความตายของเธอในชาติที่แล้ว การกระทำของเขาทำให้ความหวาดกลัวที่มีต่อเขายิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก ณลินพยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายในชีวิต เพื่อที่จะขัดขืนเขา

"ฉัน...ไม่...ยอม..." ณลินพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง แต่แรงของเธอก็ไม่สามารถสู้กับแรงของคิมหันต์ได้เลย

คิมหันต์หัวเราะในลำคอ "เธอคิดว่าเธอจะหนีฉันไปได้งั้นเหรอณลิน... เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าเธอเป็นของฉัน... เป็นของฉันตั้งแต่ที่เราคบกันในชาติที่แล้ว... และชาตินี้... เธอก็จะต้องเป็นของฉัน... ฉันจะไม่ยอมให้ไอ้ปอร์เช่มาแย่งเธอไปจากฉันอีก!"

คำพูดของคิมหันต์เหมือนมีดที่กรีดแทงหัวใจของณลิน ความจริงที่ว่าเขารู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดทำให้เธอรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่รุนแรงขึ้นกว่าเดิม ณลินพยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายในชีวิต เพื่อที่จะสะบัดตัวออก แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ล้มลงไปกับพื้นเท่านั้น คิมหันต์ไม่สนใจว่าเธอจะล้มลงไปกับพื้น เขาคว้าแขนของเธอแล้วลากเธอเข้าไปในลิฟต์ทันที

"อดทนหน่อยนะริน...อีกไม่นาน...เธอก็จะสบายแล้ว" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย

ณลินรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังจะหยุดเต้น เธอรู้สึกได้ถึงความกลัวที่รุนแรงขึ้นกว่าเดิม เธอพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่เสียงของเธอก็ไม่สามารถเปล่งออกมาได้เลย

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ปอร์เช่ ที่กำลังวิ่งตามหาณลินไปทั่วทั้งงานก็รู้สึกถึงความร้อนรนที่ทวีคูณขึ้นทุกขณะ หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความกังวลและกลัวว่าณลินจะเป็นอะไรไป

"ริน! รินอยู่ไหน!?" ปอร์เช่ตะโกนเรียกชื่อเธออย่างร้อนรน สายตาของเขากวาดมองไปทั่วทั้งงานแต่ก็ไม่เจอเธอ ปอร์เช่จึงรีบวิ่งไปที่แผนกต้อนรับของโรงแรม แล้วถามพนักงานทันที

"คุณครับ...คุณเห็นผู้หญิงในรูปนี้บ้างไหมครับ?" ปอร์เช่ยื่นรูปของณลินให้พนักงานดูด้วยมือที่สั่นเทา

พนักงานมองรูปของณลิน ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย "อ๋อ...ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งประคองเธอขึ้นไปบนชั้นสิบห้าครับ... ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยสบายนะครับ"

คำตอบของพนักงานทำให้หัวใจของปอร์เช่แทบจะหยุดเต้น ชั้นสิบห้า! ปอร์เช่ไม่รอช้าที่จะรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ทันที แล้วกดปุ่มไปยังชั้นสิบห้าด้วยความร้อนรน

"ริน...อดทนหน่อยนะ...ผมกำลังจะไปหาเธอแล้ว!" ปอร์เช่พึมพำกับตัวเองด้วยความร้อนรนที่สุดในชีวิต

เพียงไม่นานนัก ลิฟต์ก็หยุดลงที่ชั้นสิบห้า ปอร์เช่รีบวิ่งออกจากลิฟต์ทันที ดวงตาของเขากวาดมองไปทั่วทั้งโถงทางเดิน แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของณลินเลย ปอร์เช่จึงตัดสินใจที่จะเดินหาณลินไปตามห้องต่างๆ ในโถงทางเดินแห่งนั้น

"ณลิน! ณลิน!" ปอร์เช่ตะโกนเรียกชื่อเธออย่างร้อนรน

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ดังออกมาจากห้องพักห้องหนึ่ง เสียงนั้นคือเสียงของณลินที่กำลังพยายามดิ้นรนและร้องขอความช่วยเหลือ ปอร์เช่ไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปที่ห้องนั้นทันที แต่เขาก็พบว่าประตูห้องถูกล็อกเอาไว้แล้ว

ปอร์เช่พยายามจะเปิดประตูห้อง แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ ปอร์เช่จึงใช้แรงทั้งหมดที่มีพังประตูห้องเข้าไปทันที

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้หัวใจของปอร์เช่แทบจะหยุดเต้น เขามองเห็นณลินที่นอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ และเสื้อผ้าที่กำลังจะถูกคิมหันต์ถอดออก ปอร์เช่ไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปชกหน้าคิมหันต์อย่างแรงจนคิมหันต์ล้มลงไปกับพื้น

"ไอ้สารเลว! แกทำอะไรณลิน!?" ปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง

คิมหันต์ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น "ฉันไม่ได้ทำอะไร... ฉันแค่จะดูแลเธอเท่านั้นเอง!"

"โกหก!" ปอร์เช่ตะคอก "แกให้ยาอะไรกับณลินไป!? บอกฉันเดี๋ยวนี้!"

คิมหันต์ยิ้มเยาะ "แกก็ไปถามณลินเองสิ... ว่าเธอดื่มอะไรไป"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ปอร์เช่ถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่าคิมหันต์จะกล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ ปอร์เช่ไม่รอช้าที่จะเข้าไปประคองร่างของณลินขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยความอ่อนโยนที่สุด

"ริน...ริน...เธอเป็นอะไรไป? บอกผมสิ" ปอร์เช่ถามด้วยความร้อนรนที่สุดในชีวิต

ณลินเงยหน้าขึ้นมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่พร่ามัว เธอพยายามจะพูด แต่เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย ปอร์เช่ไม่รอช้าที่จะรีบพาณลินไปที่โรงพยาบาลทันที โดยไม่สนใจคิมหันต์ที่ยืนอยู่ตรงนั้นอีกเลยแม้แต่น้อย

ณ ตอนนี้ ณลินกำลังอยู่ในมือของแพทย์ที่กำลังพยายามช่วยเธอจากยาที่เธอได้รับ ปอร์เช่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนรนและกังวลใจที่สุดในชีวิต เขาไม่รู้ว่าณลินจะปลอดภัยดีหรือไม่ และเขาก็รู้สึกผิดที่ปล่อยให้ณลินต้องอยู่ตามลำพังจนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

ในขณะเดียวกันนั้นเอง พิม ที่ได้รับข่าวจากคิมหันต์ก็รีบวิ่งมาที่โรงพยาบาลทันที เธอเห็นปอร์เช่ยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เธอยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

"พี่ปอร์เช่...เกิดอะไรขึ้นคะ?" พิมถามด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นเป็นห่วง "แล้วพี่รินไปไหนคะ?"

ปอร์เช่หันมามองพิมด้วยสายตาที่เย็นชา "แกมาทำไม!?"

พิมทำท่าจะร้องไห้ "พี่ปอร์เช่...ทำไมพี่ถึงได้ใจร้ายกับพิมขนาดนี้คะ? พิมแค่เป็นห่วงพี่รินเท่านั้นเอง"

"ถ้าแกเป็นห่วงณลินจริงๆ...แกก็ควรจะบอกฉันว่าคิมหันต์มันทำอะไรกับณลินไป!" ปอร์เช่ตะคอก "แกกับไอ้คิมหันต์มันร่วมมือกันใช่ไหม!? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!"

พิมส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว "ไม่จริงค่ะพี่ปอร์เช่...พิมไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะคะ"

"โกหก!" ปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง "แกคิดว่าฉันเป็นคนโง่เหรอ!? แกกับไอ้คิมหันต์มันทำเรื่องเลวๆ แบบนี้มาตั้งหลายครั้งแล้ว! แกคิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอ!?"

ในขณะนั้นเอง นายแพทย์ก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ปอร์เช่ไม่รอช้าที่จะรีบเดินเข้าไปหานายแพทย์ทันที

"หมอครับ...คู่หมั้นของผมเป็นยังไงบ้างครับ!?" ปอร์เช่ถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

นายแพทย์ถอนหายใจยาว "เธอปลอดภัยแล้วครับ...แต่ร่างกายของเธอยังอ่อนแออยู่...เราต้องให้เธอพักผ่อนก่อน...และเราก็ต้องเก็บตัวอย่างเลือดของเธอไปตรวจสอบด้วย...เพราะดูเหมือนว่าเธอได้รับสารบางอย่างที่เป็นอันตราย"

คำพูดของนายแพทย์ทำให้ปอร์เช่ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาไม่รอช้าที่จะรีบเข้าไปหาณลินในห้องพักฟื้นทันที

ณลินนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ปอร์เช่เดินเข้าไปนั่งข้างๆ เธอ แล้วจับมือของเธอไว้แน่นด้วยความอ่อนโยนที่สุดในชีวิต

"ริน...ผมขอโทษนะ...ผมขอโทษที่ดูแลเธอได้ไม่ดีพอ...ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว..." ปอร์เช่พึมพำด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยนที่สุด ก่อนที่น้ำตาของเขาจะไหลอาบแก้มด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความรัก ความเป็นห่วง และความรู้สึกผิดที่รุนแรง