เริ่มต้นแผนการร้ายอีกครั้ง

 

สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายราวกับจะสะท้อนความหดหู่ที่ปกคลุมอยู่ทั่วห้องทำงานของ คิมหันต์ เขาไม่ได้ลุกจากเก้าอี้ตัวเดิมมานานหลายชั่วโมงแล้ว บนโต๊ะทำงานมีเอกสารแจ้งเตือนการล้มละลายของบริษัทวางอยู่เกลื่อนกลาด ภาพจากโทรทัศน์ที่กำลังฉายข่าวความพ่ายแพ้ของ พิม ในชั้นศาลทำให้มือของเขาที่ถือแก้วบรั่นดีสั่นเทาจนของเหลวสีอำพันหกเลอะเทอะ

"ไม่... ไม่จริง!" เขาพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ดวงตาแดงก่ำราวกับคนบ้า "พิม... เธอมันไร้ประโยชน์! แม้แต่เรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็ทำไม่ได้!"

ความรู้สึกผิดหวังและความโกรธแค้นต่อพิมเข้าครอบงำ คิมหันต์ขว้างแก้วบรั่นดีลงพื้นอย่างแรงจนแตกละเอียด ภาพสะท้อนของเขาในเศษแก้วนั้นดูบิดเบี้ยวและน่าสมเพชยิ่งนัก

โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้นอีกครั้ง ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ "ณลิน" คิมหันต์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความคลุ้มคลั่งที่แทบจะควบคุมไม่ได้

"ณลิน! เธอ... แก... พวกแกทำอะไรกับฉัน!" คิมหันต์ตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างเกรี้ยวกราด

เสียงของณลินที่ปลายสายฟังดูนิ่งและเย็นชา "ฉันไม่ได้ทำอะไรพี่หรอกค่ะ... ฉันแค่ให้พี่ได้รับผลกรรมในสิ่งที่พี่ทำ"

"ผลกรรมงั้นเหรอ?! แกมันก็แค่ผู้หญิงขี้แพ้ที่ไม่มีอะไรเลย! ถ้าไม่มีพ่อของแก...แกกับไอ้ปอร์เช่ก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้!" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก

ณลินหัวเราะในลำคอ "พี่คิดผิดแล้วค่ะ... พี่คิดว่าอำนาจของฉันมาจากพ่อของฉันเพียงคนเดียวเหรอ?" เธอหยุดไปชั่วครู่ "พี่ลืมไปแล้วหรือไงว่า... ฉันก็มีอำนาจในตัวฉันเอง... และที่สำคัญที่สุด... ฉันมีปอร์เช่อยู่ข้างๆ"

คำพูดของณลินเหมือนคมมีดที่ทิ่มแทงเข้ากลางใจของคิมหันต์ เขานึกถึงภาพของณลินในงานเลี้ยงคืนนั้นที่ยืนเคียงข้างปอร์เช่อย่างสง่างามและความสุขที่ฉายอยู่บนใบหน้าของเธอ ความรู้สึกริษยาที่เคยมีบัดนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นที่รุนแรงขึ้นเป็นทวีคูณ

"แกคิดว่าแกชนะแล้วงั้นเหรอณลิน? อย่าเพิ่งดีใจไปหน่อยเลย! เกมนี้...มันยังไม่จบ!" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"พี่จะทำอะไรได้อีกล่ะคะ? บริษัทก็ล้มละลาย... ชื่อเสียงก็ไม่เหลืออะไรแล้ว..." ณลินตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหนื่อยหน่าย "พี่ควรจะยอมแพ้ได้แล้วนะคะคิมหันต์...ก่อนที่พี่จะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้"

คิมหันต์ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ยอมแพ้เหรอ? คำว่ายอมแพ้...มันไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของฉันหรอกนะณลิน... แกคอยดูเถอะ...ฉันจะทำให้แกกับไอ้ปอร์เช่มันต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินรู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ดี แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอเพียงแค่ถอนหายใจยาวๆ แล้ววางสายไป

---

หลังจากวางสายจากคิมหันต์แล้ว ณลินก็หันไปมอง ปอร์เช่ ที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

"คิมหันต์มันยังไม่ยอมแพ้ค่ะปอร์เช่...มันกำลังวางแผนที่จะทำอะไรบางอย่าง" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ไม่ต้องห่วงนะครับ...ผมจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ...เราจะสู้กับมันไปด้วยกัน"

ณลินพยักหน้าเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยจากอ้อมกอดของเขา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงความวิตกกังวลที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ณลินรู้ดีว่าคิมหันต์ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ และแผนการของเขาก็อาจจะอันตรายกว่าที่พวกเขาคิดไว้

"ปอร์เช่คะ...เราจะทำยังไงต่อไปดี?" ณลินถามอย่างร้อนรน

"เราจะทำในสิ่งที่มันคาดไม่ถึงครับ" ปอร์เช่ตอบด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "เราจะทำให้มันได้เรียนรู้ว่า...อำนาจที่แท้จริง...ไม่ได้มาจากเงินหรือชื่อเสียง...แต่มันมาจากความรักที่แท้จริงต่างหาก"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินยิ้มออกมา "คุณพูดถูกค่ะปอร์เช่...เราจะใช้ความรักของเราเป็นอาวุธ...และเราจะใช้มัน...เพื่อทำลายพวกเขาให้สิ้นซาก"

ปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "เรามาเริ่มต้นแผนการของเรากันเลยนะครับ..."

---

หลายวันผ่านไป ณลินและปอร์เช่ยังคงใช้ชีวิตตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาออกไปทานอาหารค่ำด้วยกัน ออกไปเดินเล่นด้วยกัน และทำทุกอย่างที่คู่รักทั่วไปทำ แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ ก็กำลังวางแผนการที่อันตรายยิ่งกว่าเดิม เขาตัดสินใจที่จะใช้ พิม เป็นหมากตัวสุดท้ายในการทำลายความรักของณลินและปอร์เช่

ในเช้าวันหนึ่ง ณลินและปอร์เช่ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของกันและกัน ณลินรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน

"คุณตื่นแล้วเหรอคะ?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมตื่นมานานแล้ว...ผมแค่อยากมองหน้าเธอในตอนที่เธอกำลังหลับ"

ณลินกอดเขาไว้แน่น "ฉันมีความสุขมากเลยค่ะปอร์เช่"

"ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก "เรากลับไปใช้ชีวิตตามปกติกันเถอะ...ผมไม่อยากให้เธอต้องมาเครียดเรื่องพวกนี้อีกแล้ว"

ณลินส่ายหน้า "ไม่ได้หรอกค่ะปอร์เช่...ฉันยังไม่อยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในตอนนี้...เพราะถ้าฉันมีความสุข...ฉันก็จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปหมด...ฉันอยากจะทำให้คิมหันต์ได้เรียนรู้ว่า...การทำร้ายคนอื่นมันต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง..."

ปอร์เช่ยิ้มออกมา "ผมเข้าใจครับ...งั้นเรามาทำเรื่องที่ทำให้มันเจ็บปวดที่สุดกันเถอะนะครับ"

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ กำลังนั่งอยู่กับ พิม ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง พิมมองคิมหันต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำลงไป

"พี่คิมหันต์คะ...พี่มาหาพิมทำไมคะ? หลังจากที่พี่ไล่พิมออกจากห้องไป...แล้วก็พูดจาดูถูกพิมแบบนั้น" พิมถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คิมหันต์มองหน้าพิมด้วยสายตาที่เย็นชา "ฉันมาหาเธอ...ก็เพราะฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ"

"เรื่องอะไรคะ?" พิมถามอย่างสงสัย

"ฉันอยากจะให้เธอช่วยฉันอีกครั้ง..." คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ฉันอยากจะให้เธอช่วยฉัน...ในการทำลายณลินกับปอร์เช่"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้พิมถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้กับเธอได้

"พี่คิมหันต์...พี่มันบ้าไปแล้วเหรอคะ!? หลังจากที่พี่พูดจาดูถูกพิมแบบนั้น...พี่ยังจะให้พิมช่วยพี่อีกเหรอ!?" พิมตะโกนอย่างขาดสติ

คิมหันต์ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "แต่ถ้าเธอช่วยฉัน...ฉันจะให้เธอในสิ่งที่เธอต้องการ...ฉันจะให้เธอในสิ่งที่ฉันไม่เคยให้ณลิน...ฉันจะแต่งงานกับเธอ"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้พิมถึงกับเงียบไป เธอรู้สึกถึงความสับสนที่ถาโถมเข้ามาในหัวใจ ทั้งความโกรธแค้นที่มีต่อคิมหันต์และความปรารถนาที่จะได้ครอบครองเขา ทำให้เธอแทบจะควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่ได้

"พี่คิมหันต์กำลังโกหกพิมใช่ไหมคะ?" พิมถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ฉันไม่ได้โกหก...ฉันพูดความจริงทุกอย่าง...และถ้าเธอไม่เชื่อฉัน...งั้นเรามาทำข้อตกลงกันไหม?" คิมหันต์พูดพร้อมกับยื่นมือออกมาหาพิม "ถ้าเราทำลายณลินกับปอร์เช่ได้...ฉันจะแต่งงานกับเธอ...และเราก็จะสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบด้วยกัน...เธอว่าไง?"

พิมมองมือของคิมหันต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโลภและความปรารถนา เธอใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปจับมือของเขาไว้แน่น

"ตกลงค่ะพี่คิมหันต์...พิมจะช่วยพี่...แต่พิมก็มีข้อตกลงเหมือนกัน..." พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "พิมจะช่วยพี่...แต่พี่ก็ต้องทำให้พิมได้ทุกอย่าง...ที่พิมเคยฝันเอาไว้...และพี่ก็จะต้องทำให้พิม...ได้เป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่าง...ที่เคยเป็นของพี่ริน!"

คิมหันต์ยิ้มออกมา "ได้สิ...ฉันจะให้เธอได้ทุกอย่าง...แต่ตอนนี้...เรามาเริ่มต้นแผนการของเรากันเลยดีกว่า..."