All Chapters of ย้อนเวลามาแก้ไขรัก: Chapter 21 - Chapter 30

สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายราวกับจะร่วมไว้อาลัยให้กับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นของใครบางคน คิมหันต์ นั่งอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนต์ซอมซ่อที่ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาอยู่ ดวงตาของเขาเหม่อลอยไร้จุดหมาย แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่พร้อมจะปะทุออกมาได้ทุกเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะสั่นขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ พิม คิมหันต์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความคลุ้มคลั่ง"แก...แกมันไร้ประโยชน์! แม้แต่เรื่องง่ายๆ แค่นี้ก็ทำไม่ได้!" คิมหันต์ตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างเกรี้ยวกราดเสียงของพิมที่ปลายสายฟังดูเศร้าสร้อย "พี่คิมหันต์คะ...พิมขอโทษ...พิมไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้""ขอโทษงั้นเหรอ?! คำว่าขอโทษมันจะเอามาทำอะไรได้!? แกมันก็แค่ผู้หญิงไร้ค่าที่ฉันเอาไว้แก้เบื่อเท่านั้นแหละ!" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูกคำพูดของคิมหันต์เหมือนคมมีดที่กรีดแทงเข้ากลางใจของพิม น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด "พี่คิมหันต์...พี่มันเลว! เลวที่สุด! พิมจะไม่มีวันให้อภัยพี่!"พิมวางสายไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้คิมหันต์นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่ผสม

ความมืดมิดปกคลุมไปทั่วทั้งโกดังร้างที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ กลิ่นอับชื้นของน้ำเน่าและสนิมที่กัดกร่อนแทรกซึมเข้ามาในโสตประสาทของ ณลิน ดวงตาของเธอกวาดมองไปทั่วบริเวณด้วยความหวาดกลัวแต่ก็แฝงด้วยความมุ่งมั่น มือและเท้าของเธอถูกมัดไว้ด้วยเชือกอย่างแน่นหนาจนรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคิมหันต์! นายต้องการอะไร!?" ณลินตะโกนสุดเสียง แต่เสียงของเธอกลับสะท้อนก้องไปทั่วทั้งโกดังที่ว่างเปล่าเสียงหัวเราะเยาะดังมาจากมุมหนึ่งของโกดัง คิมหันต์ เดินออกมาจากความมืดพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย "ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอหรอกณลิน...ฉันแค่ต้องการให้เธอได้เห็นในสิ่งที่เธอกำลังจะสูญเสียไป"คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงอะไร"นายพูดอะไรของนาย? นายกำลังจะทำอะไร?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ"ฉันจะทำในสิ่งที่แกทำกับฉันไง!" คิมหันต์ตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง "แกกับไอ้ปอร์เช่มันแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน! บริษัทของฉัน...ชื่อเสียงของฉัน...และที่สำคัญที่สุด...แกก็แย่งความรักไปจากฉัน! ฉันจะทำให้แกได้เรียนรู้ว่า...การเล่นกับไฟ...มันอันตรายแค่ไหน!"ค

ความมืดมิดในโกดังร้างไม่ได้ทำให้ คิมหันต์ รู้สึกหดหู่อย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นความมืดที่จุดประกายความแค้นในใจของเขาให้ลุกโชนยิ่งกว่าเดิม คิมหันต์ที่หลบหนีการจับกุมของตำรวจได้ในวันนั้นกำลังนั่งอยู่บนพื้นด้วยสภาพที่ย่ำแย่ เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ และดวงตาที่แดงก่ำราวกับคนบ้า"ณลิน...ปอร์เช่...พวกแกต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกแกทำกับฉัน!" คิมหันต์พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง "ฉันจะทำให้พวกแกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!"คิมหันต์หยิบโทรศัพท์มือถือที่เปื้อนเลือดของเขาขึ้นมา แล้วกดโทรออกไปหา พิม"พิม...เธอต้องช่วยฉัน" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง"พี่คิมหันต์คะ! พี่กำลังอยู่ที่ไหน? พิมเป็นห่วงพี่นะคะ" พิมตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ"ไม่ต้องมาเสแสร้ง! ฉันไม่ได้ต้องการความสงสารจากเธอ! ฉันต้องการให้เธอช่วยฉัน!" คิมหันต์ตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง "ฉันต้องการให้เธอไปฆ่าณลินกับปอร์เช่!"คำพูดของคิมหันต์ทำให้พิมถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้กับเธอได้"พี่คิมหันต์...พี่มันบ้าไปแล้วเหรอคะ!? พิมไม่มีท

เสียงไซเรนของตำรวจยังคงดังสนั่นไปทั่วทั้งอาคารที่พักของ คิมหันต์ แต่ร่างของเขาและ พิม กลับไม่อยู่ที่นั่นแล้ว บนพื้นมีเพียงกุญแจมือที่ถูกปลดออกอย่างลวกๆ ทิ้งไว้เป็นหลักฐานถึงการหลบหนีที่เหนือความคาดหมาย"ไม่น่าเชื่อ...มันหนีไปได้ยังไง?" ณลิน ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจปอร์เช่ เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ...แต่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ""คุณหมายความว่ายังไงคะ?" ณลินถามอย่างร้อนรน"มันต้องมีคนช่วย...และคนๆ นั้น...ต้องไม่ใช่คนธรรมดา" ปอร์เช่พูดพร้อมกับมองไปที่ณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวลคำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้"แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีคะ? ถ้ามันกลับมาอีก...เราอาจจะไม่มีโชคดีเหมือนเดิมแล้ว" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ไม่ต้องห่วงนะครับ...ริน...ผมจะปกป้องเธอเอง...ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"ณลินพยักหน้าเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยจากอ้อมกอดของเขา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงความหวาดระแวงที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ณลิ

กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยในโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้ ณลิน รู้สึกไม่สบายใจอย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นกลิ่นที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน ณลินนั่งเฝ้า ปอร์เช่ อยู่ข้างเตียงของเขามาตลอดทั้งคืน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตาและใบหน้าที่ซีดเซียว เธอไม่ได้หลับตาลงเลยแม้แต่นาทีเดียว"ปอร์เช่...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ...คุณต้องไม่เป็นอะไร" ณลินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอกุมมือของเขาไว้แน่น ราวกับจะส่งความรักและความอบอุ่นไปให้เขาเมื่อเปลือกตาคู่สวยของปอร์เช่ค่อยๆ กระพริบ ณลินก็รู้สึกถึงความหวังที่แทรกซึมเข้ามาในหัวใจ เธอรีบกุมมือของเขาไว้แน่น"ปอร์เช่...คุณฟื้นแล้ว! คุณเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" ณลินถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรนปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมไม่เป็นไร...ริน...ผมไม่เป็นไรแล้ว"คำพูดของปอร์เช่ไม่ได้ทำให้ณลินรู้สึกโล่งใจเลยแม้แต่น้อย "ปอร์เช่...ฉันกลัว...ฉันกลัวว่าเขาจะกลับมาอีก"ปอร์เช่เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอเบาๆ "ไม่ต้องกลัวนะครับ...ผมจะปกป้องเธอเอง...ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"ณลินพยักหน้าเล็กน้อย เธ