ค่ำคืนพิเศษ

กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยในโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้ ณลิน รู้สึกไม่สบายใจอย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม... มันกลับเป็นกลิ่นที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน เมื่อเปลือกตาคู่สวยค่อยๆ กระพริบ เธอก็ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาของ ปอร์เช่ ที่กำลังนั่งหลับอยู่ที่เก้าอี้ข้างเตียงของเธอ มือของเขาจับมือของเธอไว้แน่นราวกับกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วเธอจะหายไปอีกครั้ง

ณลินรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเวียนเข้ามาในหัวใจ เธอพยายามขยับมือของเธอเบาๆ เพื่อปลุกเขาให้ตื่น

"ปอร์เช่..." เธอพึมพำด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า

ปอร์เช่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ดวงตาคมกริบของเขามองสบกับดวงตาของณลินด้วยความตกใจระคนดีใจ

"ริน! เธอฟื้นแล้ว! เป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" ปอร์เช่ถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรน เขาเอื้อมมือไปสัมผัสหน้าผากของเธอเบาๆ

ณลินยิ้มบางๆ "ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ... แต่... คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

ปอร์เช่ถอนหายใจยาว "ผมมากับเธอไง! เธอจำไม่ได้เหรอว่าผมพาเธอมาโรงพยาบาล"

ณลินพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ทุกอย่างก็พร่ามัวเกินกว่าที่เธอจะจำได้อย่างชัดเจน สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือความร้อนรุ่มที่แผดเผาไปทั่วทั้งร่างกาย และใบหน้าที่ชั่วร้ายของคิมหันต์

"คิมหันต์..." ชื่อนั้นหลุดออกมาจากริมฝีปากของณลินด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ปอร์เช่พยักหน้าเล็กน้อย "ใช่... มันคือคิมหันต์... มันวางยาเธอ..."

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เธอไม่คิดว่าคิมหันต์จะกล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ ความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมดทั้งความเจ็บปวด ความโกรธแค้น และความรู้สึกผิดที่เธอไว้ใจเขา ทำให้เธอแทบจะควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่ได้

"มัน...มันให้ยาอะไรฉันไปเหรอคะ?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจบอกความจริงกับเธอ "หมอบอกว่ามันเป็นยาปลุกอารมณ์...ริน...ผม..."

ณลินไม่รอให้ปอร์เช่พูดจบ เธอพยักหน้าเล็กน้อย "ฉันรู้ค่ะ...ฉันรู้สึกได้...ขอบคุณนะคะปอร์เช่...ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้"

คำพูดของณลินทำให้ปอร์เช่รู้สึกถึงความโล่งอกอย่างประหลาด เขาไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นได้ง่ายขนาดนี้

"ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ...ผมต่างหากที่ต้องขอโทษเธอ...ผมขอโทษที่ดูแลเธอได้ไม่ดีพอ...ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เขาเอื้อมมือไปกอดเธอไว้แน่น ณลินเองก็กอดตอบเขาอย่างเต็มรัก เธอรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยที่เธอได้รับจากอ้อมกอดของเขา

"ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะปอร์เช่...ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ...ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตของฉันอีกครั้ง" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

ปอร์เช่ผละออกจากอ้อมกอดของเธอเล็กน้อย เขามองสบกับดวงตาของณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"ริน...ผมรักเธอนะ..." ปอร์เช่พึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณมาตลอด...แค่ฉันไม่เคยรู้ตัว"

คำพูดของณลินทำให้ปอร์เช่ยิ้มกว้าง เขาก้มลงไปจูบเธออย่างอ่อนโยนที่สุด ณลินเองก็จูบตอบเขาอย่างเต็มรัก การจูบของพวกเขาไม่ใช่แค่การแสดงความรัก แต่เป็นการเยียวยาบาดแผลที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ณลินรู้สึกได้ถึงความรักที่ปอร์เช่มีให้เธอ ความรักที่บริสุทธิ์และจริงใจจนเธอแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

หลังจากจูบกันได้สักพัก ปอร์เช่ก็ผละออกจากเธอเล็กน้อย "ริน...เรากลับบ้านกันเถอะ...ผมอยากดูแลเธอด้วยตัวเอง"

ณลินพยักหน้าเล็กน้อย "ค่ะ...เรากลับบ้านกันเถอะ"

เพียงไม่นานนัก ปอร์เช่ก็พาณลินกลับมาที่บ้านของเธอ เขาพาเธอขึ้นไปบนห้องนอนของเธอ แล้ววางเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ณลินรู้สึกได้ถึงความอ่อนล้าที่ยังคงหลงเหลืออยู่ เธอจึงเผลอหลับไปในอ้อมกอดของปอร์เช่

เมื่อณลินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็พบว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของปอร์เช่ เขากำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"คุณตื่นแล้วเหรอคะ?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมไม่อยากปลุกเธอ...ผมอยากให้เธอพักผ่อนให้เต็มที่"

ณลินซบหน้าลงกับอกของปอร์เช่ "ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉัน"

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ...ริน"

ในขณะนั้นเอง ณลินก็รู้สึกได้ถึงความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา

"ปอร์เช่...ฉัน..." ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่รู้ดีว่าณลินกำลังรู้สึกอะไรอยู่ เขาก้มลงไปจูบเธออย่างดูดดื่ม ณลินเองก็จูบตอบเขาอย่างเต็มรัก การจูบของพวกเขาในครั้งนี้เต็มไปด้วยความรัก ความปรารถนา และความต้องการที่จะอยู่เคียงข้างกันและกัน

ปอร์เช่ค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าของณลินออกอย่างแผ่วเบา เขามองไปยังเรือนร่างของเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหลงใหล ณลินเองก็ไม่รู้สึกอายเลยแม้แต่น้อย เพราะเธอรู้ดีว่าเธอรักผู้ชายคนนี้สุดหัวใจ

ในค่ำคืนนั้น ณลินและปอร์เช่ได้มอบกายและใจให้แก่กันและกันอย่างสมบูรณ์ ความรักของพวกเขาได้เติบโตขึ้นอย่างลึกซึ้งและแข็งแกร่งกว่าที่เคยเป็นมา ความเจ็บปวดในอดีตได้ถูกลบเลือนไป และความสุขในปัจจุบันได้เข้ามาแทนที่

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ณลินตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของปอร์เช่ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน ณลินหันไปมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่กำลังหลับอย่างสงบ เธอรู้สึกได้ถึงความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ปอร์เช่...ฉันรักคุณนะคะ..." ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

ปอร์เช่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองเธอ "ผมก็ได้ยินนะครับ..."

ณลินยิ้มออกมา "คุณตื่นแล้วเหรอคะ?"

"ผมตื่นมานานแล้ว...ผมแค่อยากมองหน้าเธอในตอนที่เธอกำลังหลับ" ปอร์เช่พูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

ณลินกอดเขาไว้แน่น "ฉันมีความสุขมากเลยค่ะปอร์เช่"

"ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก

หลังจากนั้นทั้งสองก็ได้อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปทานอาหารเช้าพร้อมกัน ณลินนั่งมองปอร์เช่ที่กำลังทานอาหารเช้าอย่างมีความสุข ความรู้สึกในใจของเธอเต็มไปด้วยความรักและซาบซึ้งใจ

"ปอร์เช่คะ..." ณลินเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ฉันคิดว่าเราควรจะทำอะไรบางอย่างกับคิมหันต์และพิมแล้วนะคะ"

ปอร์เช่วางช้อนลง แล้วมองหน้าเธอด้วยสายตาที่จริงจัง "เธอจะทำอะไรเหรอ?"

"ฉันจะทำให้พวกเขารู้ว่า...การทำร้ายคนอื่นมันต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง..." ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาด "ฉันจะไม่ยอมให้พวกเขาทำร้ายเราได้อีกต่อไปแล้ว"

ปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ...ริน...เรามาทำลายพวกมันไปพร้อมกันนะครับ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินยิ้มออกมาอย่างสดใส เธอรู้สึกได้ถึงความมุ่งมั่นและแข็งแกร่งที่เธอไม่เคยมีมาก่อน ณลินรู้ดีว่าการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เธอก็พร้อมที่จะสู้กับปอร์เช่ไปจนถึงที่สุด