ชีวิต

ความมืดมิดในโกดังร้างไม่ได้ทำให้ คิมหันต์ รู้สึกหดหู่อย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นความมืดที่จุดประกายความแค้นในใจของเขาให้ลุกโชนยิ่งกว่าเดิม คิมหันต์ที่หลบหนีการจับกุมของตำรวจได้ในวันนั้นกำลังนั่งอยู่บนพื้นด้วยสภาพที่ย่ำแย่ เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ และดวงตาที่แดงก่ำราวกับคนบ้า

"ณลิน...ปอร์เช่...พวกแกต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกแกทำกับฉัน!" คิมหันต์พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง "ฉันจะทำให้พวกแกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!"

คิมหันต์หยิบโทรศัพท์มือถือที่เปื้อนเลือดของเขาขึ้นมา แล้วกดโทรออกไปหา พิม

"พิม...เธอต้องช่วยฉัน" คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"พี่คิมหันต์คะ! พี่กำลังอยู่ที่ไหน? พิมเป็นห่วงพี่นะคะ" พิมตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ไม่ต้องมาเสแสร้ง! ฉันไม่ได้ต้องการความสงสารจากเธอ! ฉันต้องการให้เธอช่วยฉัน!" คิมหันต์ตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง "ฉันต้องการให้เธอไปฆ่าณลินกับปอร์เช่!"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้พิมถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้กับเธอได้

"พี่คิมหันต์...พี่มันบ้าไปแล้วเหรอคะ!? พิมไม่มีทางทำแบบนั้นได้หรอก!" พิมตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตกใจ

"เธอต้องทำ! ถ้าเธอไม่ทำ...ฉันจะบอกตำรวจว่าเธอก็มีส่วนรู้เห็นในการลักพาตัวณลินด้วย! และเธอก็จะต้องติดคุกไปตลอดชีวิต!" คิมหันต์พูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

คำพูดของคิมหันต์ทำให้พิมถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว เธอรู้ดีว่าคิมหันต์ไม่ได้โกหก และเธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากที่จะทำตามคำสั่งของเขา

"ก็ได้ค่ะ...พิมจะช่วยพี่...แต่พี่ต้องสัญญากับพิมนะ...ว่าพี่จะให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่พิมต้องการ" พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คิมหันต์ยิ้มออกมา "ได้สิ...ฉันจะให้เธอได้ทุกอย่าง...แต่ตอนนี้...เรามาเริ่มต้นแผนการของเรากันเลยดีกว่า..."

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ณลิน และ ปอร์เช่ กำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความสุข ณลินกำลังดูแลปอร์เช่ที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลอย่างใกล้ชิด ณลินทำอาหารให้เขาทานทุกมื้อ ดูแลเขาในทุกเรื่อง และทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมามีสุขภาพที่แข็งแรงเหมือนเดิม

"ปอร์เช่คะ...คุณทานเยอะๆ นะคะ...จะได้มีแรงเร็วๆ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมมีความสุขมากเลยครับ...ริน...ผมอยากจะให้เวลาของเราเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิต"

ณลินกอดเขาไว้แน่น "ฉันก็จะอยู่กับคุณตลอดไปค่ะ...ปอร์เช่...ฉันจะไม่มีวันทิ้งคุณไปไหน"

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของณลินก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ พิม ณลินลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความระมัดระวัง

"พิม...เธอมีอะไร?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สงบ

"พี่รินคะ...พิมอยากจะขอโทษพี่ค่ะ...พิมไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้" พิมตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คำพูดของพิมทำให้ณลินถึงกับประหลาดใจ "พิม...เธอพูดอะไรของเธอ?"

"พี่รินคะ...พี่ต้องระวังพี่คิมหันต์ไว้นะคะ...เขากำลังวางแผนที่จะฆ่าพี่กับพี่ปอร์เช่" พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

คำพูดของพิมทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าคิมหันต์จะกล้าทำเรื่องแบบนี้ได้

"พิม...เธอพูดจริงเหรอ?" ณลินถามอย่างร้อนรน

"พิมพูดจริงค่ะ...และพิมก็รู้ว่าเขากำลังวางแผนที่จะทำอะไร...เขาจะฆ่าพี่กับพี่ปอร์เช่ในงานแต่งงานของพวกพี่" พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

คำพูดของพิมทำให้ณลินถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธแค้นและความกลัว ปอร์เช่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ณลินเห็นดังนั้นก็รีบแย่งโทรศัพท์มาพูดทันที

"พิม...เธอพูดอะไรของเธอ!? คิมหันต์มันกำลังจะทำอะไร?" ปอร์เช่ถามอย่างร้อนรน

"พี่ปอร์เช่คะ...พิมขอโทษจริงๆ นะคะ...พิมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...เขาบังคับให้พิมทำแบบนี้...เขาบอกว่าถ้าพิมไม่ทำ...เขาจะบอกตำรวจว่าพิมมีส่วนรู้เห็นในการลักพาตัวพี่รินด้วย" พิมตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คำพูดของพิมทำให้ปอร์เช่ถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่าคิมหันต์จะกล้าใช้พิมเป็นเครื่องมือในการทำร้ายพวกเขา

"พิม...เธอต้องบอกฉันมาเดี๋ยวนี้...ว่าคิมหันต์มันกำลังวางแผนที่จะทำอะไร?" ปอร์เช่ถามอย่างร้อนรน

"เขา...เขาจะวางระเบิดในงานแต่งงานของพวกพี่ค่ะ...เขาจะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงไปพร้อมกับชีวิตของพวกพี่" พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

คำพูดของพิมทำให้ปอร์เช่และณลินถึงกับเงียบไป พวกเขาไม่คิดว่าคิมหันต์จะคลุ้มคลั่งได้ถึงขนาดนี้ ปอร์เช่พยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย

ในขณะนั้นเอง พิมก็วางสายไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ปอร์เช่และณลินนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความกลัว ความโกรธแค้น และความเสียใจในสิ่งที่คิมหันต์ทำลงไป

---

หลังจากเหตุการณ์นั้น ณลินและปอร์เช่ก็ตัดสินใจที่จะเลื่อนงานแต่งงานออกไปก่อน พวกเขารู้ดีว่าคิมหันต์กำลังวางแผนที่จะทำอะไรบางอย่าง และพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้จนกว่าพวกเขาจะจัดการกับคิมหันต์ได้

"ปอร์เช่คะ...เราจะทำยังไงดี?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "เราจะทำในสิ่งที่มันคาดไม่ถึงครับ...เราจะทำให้มันได้เรียนรู้ว่า...การเล่นกับไฟ...มันอันตรายแค่ไหน"

ณลินยิ้มออกมา "คุณพูดถูกค่ะปอร์เช่...เราจะใช้ความรักของเราเป็นอาวุธ...และเราจะใช้มัน...เพื่อทำลายพวกเขาให้สิ้นซาก"

ปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "เรามาเริ่มต้นแผนการของเรากันเลยนะครับ..."

ปอร์เช่ใช้เครือข่ายของเขาในการตามหาคิมหันต์ และณลินก็ใช้ความสามารถของเธอในการรวบรวมหลักฐานต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับคิมหันต์และพิม พวกเขาร่วมมือกันในการสร้างกับดักที่ซับซ้อนที่สุดเพื่อที่จะจับคิมหันต์ให้ได้

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ ก็กำลังวางแผนที่จะวางระเบิดในงานแถลงข่าวของปอร์เช่ เขาคิดว่านั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการทำลายปอร์เช่ให้สิ้นซาก

ในวันงานแถลงข่าว คิมหันต์แอบเข้ามาในห้องแถลงข่าวแล้ววางระเบิดไว้ใต้เวที เขาหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจ "แกคิดว่าแกจะฉลาดกว่าฉันงั้นเหรอปอร์เช่!? แกคิดผิดแล้ว! ฉันจะทำให้แกกับณลินต้องตายไปพร้อมๆ กันในงานนี้!"

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ที่กำลังเดินขึ้นมาบนเวทีก็หยุดชะงัก เขาเห็นอะไรบางอย่างที่ผิดปกติใต้เวที ปอร์เช่มองไปที่ณลินที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา แล้วเขาก็ยิ้มให้เธอ

"ริน...ผมรักเธอนะครับ...รักที่สุดในโลก" ปอร์เช่พึมพำด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงอะไร

ปอร์เช่หันไปหาทุกคนในห้องแถลงข่าว แล้วตะโกนสุดเสียง "ทุกคนรีบหนีออกจากห้องนี้เดี๋ยวนี้!"

ทุกคนในห้องแถลงข่าวถึงกับอึ้งไป พวกเขามองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ ปอร์เช่ไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปใต้เวที แล้วรีบถอดระเบิดออกจากใต้เวทีทันที

ระเบิดทำงานแล้ว! ปอร์เช่พยายามที่จะวิ่งหนีออกจากห้องแถลงข่าว แต่เขาก็ไม่ทันเวลา ระเบิดทำงานแล้ว และทุกสิ่งทุกอย่างก็พังทลายลงไปพร้อมกับชีวิตของปอร์เช่...