คุณต้องไม่เป็นไร

ความมืดมิดปกคลุมไปทั่วทั้งโกดังร้างที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ กลิ่นอับชื้นของน้ำเน่าและสนิมที่กัดกร่อนแทรกซึมเข้ามาในโสตประสาทของ ณลิน ดวงตาของเธอกวาดมองไปทั่วบริเวณด้วยความหวาดกลัวแต่ก็แฝงด้วยความมุ่งมั่น มือและเท้าของเธอถูกมัดไว้ด้วยเชือกอย่างแน่นหนาจนรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคิมหันต์! นายต้องการอะไร!?" ณลินตะโกนสุดเสียง แต่เสียงของเธอกลับสะท้อนก้องไปทั่วทั้งโกดังที่ว่างเปล่า

เสียงหัวเราะเยาะดังมาจากมุมหนึ่งของโกดัง คิมหันต์ เดินออกมาจากความมืดพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย "ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากเธอหรอกณลิน...ฉันแค่ต้องการให้เธอได้เห็นในสิ่งที่เธอกำลังจะสูญเสียไป"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่เข้าใจว่าเขากำลังหมายถึงอะไร

"นายพูดอะไรของนาย? นายกำลังจะทำอะไร?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ฉันจะทำในสิ่งที่แกทำกับฉันไง!" คิมหันต์ตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง "แกกับไอ้ปอร์เช่มันแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปจากฉัน! บริษัทของฉัน...ชื่อเสียงของฉัน...และที่สำคัญที่สุด...แกก็แย่งความรักไปจากฉัน! ฉันจะทำให้แกได้เรียนรู้ว่า...การเล่นกับไฟ...มันอันตรายแค่ไหน!"

คิมหันต์เดินเข้ามาใกล้ณลิน แล้วก้มลงไปจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น "ฉันจะทำให้แกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!"

ณลินพยายามที่จะสะบัดตัวหนี แต่เธอก็ไม่มีแรงพอที่จะทำเช่นนั้นได้เลย "คิมหันต์...นายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร!? นายไม่ได้รักฉันจริงๆ หรอก! นายแค่ต้องการที่จะเอาชนะปอร์เช่!"

คำพูดของณลินเหมือนคมมีดที่กรีดแทงเข้ากลางใจของคิมหันต์ ความโกรธแค้นในใจของเขาพุ่งสูงขึ้นอย่างรุนแรง

"โกหก! ฉันไม่ได้ต้องการที่จะเอาชนะใคร! ฉันแค่ต้องการความรักที่ฉันควรจะได้รับ! แต่แกกับไอ้ปอร์เช่มันก็มาแย่งไปจากฉัน!" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียง "แกคอยดูเถอะ...ฉันจะทำให้แกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!"

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ปอร์เช่ กำลังขับรถมาที่โกดังร้างตามที่คิมหันต์บอก เขาไม่สนใจว่าคิมหันต์จะวางแผนอะไรอยู่ เขาสนใจแค่ว่าณลินจะปลอดภัยหรือไม่เท่านั้น

"ริน...อดทนหน่อยนะ...ผมกำลังจะไปหาเธอแล้ว!" ปอร์เช่พึมพำกับตัวเองด้วยความร้อนรน

เมื่อปอร์เช่มาถึงโกดังร้าง เขาก็รีบวิ่งเข้าไปในโกดังทันที หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความกังวลและความกลัวว่าณลินจะเป็นอะไรไป ปอร์เช่กวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ และเขาก็เห็นณลินที่ถูกมัดไว้กับเสาต้นหนึ่งในมุมมืดของโกดัง

"ริน! ริน!" ปอร์เช่ตะโกนเรียกชื่อเธออย่างสุดเสียง

ณลินเงยหน้าขึ้นมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวัง "ปอร์เช่...อย่าเข้ามา! มันกำลังรอคุณอยู่!"

คำพูดของณลินทำให้ปอร์เช่ถึงกับหยุดชะงัก เขามองไปรอบๆ ด้วยความระมัดระวัง แล้วเขาก็เห็นคิมหันต์เดินออกมาจากมุมหนึ่งของโกดัง

"ยินดีต้อนรับสู่กับดักของฉัน...ปอร์เช่..." คิมหันต์พูดด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย "แกคิดว่าแกจะมาช่วยณลินได้ง่ายๆ งั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

คิมหันต์หยิบมีดพกออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วจ่อไปที่คอของณลิน ปอร์เช่เห็นดังนั้นก็ถึงกับตกใจอย่างสุดขีด

"คิมหันต์! อย่าทำอะไรณลิน! แกต้องการอะไร!? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!" ปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง

"ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากแกหรอก...ฉันแค่ต้องการให้แกได้เห็นในสิ่งที่แกกำลังจะสูญเสียไป" คิมหันต์พูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ก็ตัดสินใจที่จะพุ่งเข้าไปหาคิมหันต์ทันที เขาไม่สนใจว่าคิมหันต์จะทำอะไรกับเขา เขาสนใจแค่ว่าจะต้องช่วยณลินให้ได้เท่านั้น

การต่อสู้ที่ดุเดือดเริ่มต้นขึ้น ปอร์เช่และคิมหันต์ต่างชกต่อยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ปอร์เช่ชกเข้าที่หน้าของคิมหันต์อย่างแรงจนคิมหันต์ล้มลงไปกับพื้น แต่คิมหันต์ก็ลุกขึ้นยืนได้อย่างรวดเร็ว แล้วใช้มีดพกที่อยู่ในมือแทงไปที่ท้องของปอร์เช่

ปอร์เช่ถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ณลินเห็นดังนั้นก็ถึงกับร้องไห้ด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" ณลินตะโกนเรียกชื่อเขาด้วยความสิ้นหวัง

คิมหันต์เดินเข้ามาหาปอร์เช่ แล้วก้มลงไปจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสะใจ "เป็นไงล่ะ!? แกคิดว่าแกจะเก่งกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

ปอร์เช่พยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่เขาก็ไม่มีแรงพอที่จะทำเช่นนั้นได้เลย เขาพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย

ในขณะนั้นเอง ณลินก็ตัดสินใจที่จะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายในชีวิต เธอใช้เชือกที่มัดมือเธออยู่ในการตัดเชือกที่มัดเธออยู่กับเสา แล้ววิ่งเข้าไปหาคิมหันต์ทันที

"คิมหันต์! แกต้องหยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ณลินตะโกนอย่างสุดเสียง

คิมหันต์หันมามองณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ ณลินไม่รอช้าที่จะชกเข้าที่หน้าของคิมหันต์อย่างแรงจนคิมหันต์ล้มลงไปกับพื้น ณลินรีบเข้าไปหาปอร์เช่ แล้วแก้มัดที่มัดมือเขาอยู่ออกอย่างรวดเร็ว

"ปอร์เช่...ปอร์เช่...คุณเป็นยังไงบ้าง?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่พยายามที่จะยิ้มให้เธอ "ผมไม่เป็นไร...ริน..."

ในขณะนั้นเอง คิมหันต์ก็ลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหนีออกจากโกดังไปทันที ณลินและปอร์เช่มองหน้ากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโล่งอก แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ปอร์เช่ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นด้วยความอ่อนล้า ณลินรีบเข้าไปกอดเขาไว้แน่น แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...เราจะไปโรงพยาบาลกันเถอะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่ส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอก...ริน...ผมไม่เป็นไร"

ณลินไม่ฟังคำพูดของปอร์เช่ เธอรีบโทรศัพท์ไปหาตำรวจและรถพยาบาลทันที ณลินกอดปอร์เช่ไว้แน่นแล้วพยายามที่จะปลอบใจเขา

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...คุณต้องไม่เป็นไรนะ...คุณต้องอยู่กับฉัน..." ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

ปอร์เช่ยิ้มออกมา "ผมจะอยู่กับเธอเสมอ...ริน...ผมรักเธอ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดและความรักที่เธอมีให้เขา