อยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเธอ

กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่คุ้นเคยในโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้ ณลิน รู้สึกไม่สบายใจอย่างที่ควรจะเป็น ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นกลิ่นที่ปลุกเธอให้ตื่นจากฝันร้ายอันยาวนาน ณลินนั่งเฝ้า ปอร์เช่ อยู่ข้างเตียงของเขามาทั้งคืน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตาและใบหน้าที่ซีดเซียว เธอไม่ได้หลับตาลงเลยแม้แต่นาทีเดียว

"ปอร์เช่...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ...คุณต้องไม่เป็นอะไร" ณลินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

เมื่อเปลือกตาคู่สวยของปอร์เช่ค่อยๆ กระพริบ ณลินก็รู้สึกถึงความหวังที่แทรกซึมเข้ามาในหัวใจ เธอรีบกุมมือของเขาไว้แน่น

"ปอร์เช่...คุณฟื้นแล้ว! คุณเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?" ณลินถามรัวเร็วด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรน

ปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมไม่เป็นไร...ริน...ผมไม่เป็นไรแล้ว"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับน้ำตาคลอเบ้า เธอรู้สึกถึงความโล่งอกอย่างประหลาด ณลินก้มลงไปจูบหน้าผากของเขาเบาๆ

"ฉันกลัว...ฉันกลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไป" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอเบาๆ "ผมไม่เป็นไรหรอกครับ...ริน...เพราะผมรู้ว่าผมจะต้องอยู่กับเธอ...ผมจะต้องอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินยิ้มออกมา "คุณพูดจริงเหรอคะ?"

"ผมพูดจริงครับ...ริน...ผมจะไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน...ผมจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ...และผมก็จะรักเธอ...ตลอดไป" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

ณลินก้มลงไปจูบปอร์เช่ การจูบของพวกเขาไม่ใช่แค่การแสดงความรัก แต่เป็นการเยียวยาบาดแผลที่เคยเกิดขึ้นในอดีต ณลินรู้สึกได้ถึงความรักที่ปอร์เช่มีให้เธอ ความรักที่บริสุทธิ์และจริงใจจนเธอแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

หลังจากจูบกันได้สักพัก ปอร์เช่ก็ผละออกจากเธอเล็กน้อย "ริน...ผมอยากจะให้เธอพักผ่อนให้เต็มที่นะครับ...เธอไม่ได้หลับมาทั้งคืนแล้วใช่ไหม?"

ณลินส่ายหน้า "ฉันไม่อยากหลับ...ฉันอยากจะอยู่กับคุณ"

"ผมรู้ครับ...แต่ถ้าเธอไม่พักผ่อน...เธอจะไม่มีแรงพอที่จะดูแลผมนะครับ...ไปพักผ่อนเถอะ...ผมจะรออยู่ที่นี่" ปอร์เช่พูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

ณลินพยักหน้าเล็กน้อย "ก็ได้ค่ะ...แต่ฉันจะกลับมาหาคุณในตอนเช้านะคะ"

"ผมจะรอครับ..." ปอร์เช่พูดพร้อมกับยิ้มให้เธออีกครั้ง

---

เพียงไม่นานนัก ณลินก็กลับมาที่บ้านของเธอ เธอรู้สึกถึงความอ่อนล้าที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ณลินเดินเข้าไปในห้องนอนของปอร์เช่ แล้วเธอก็เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาที่วางอยู่บนเตียง เธอหยิบเสื้อเชิ้ตของเขาขึ้นมาดมกลิ่น แล้วเธอก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยจากกลิ่นของเขา

ณลินนอนลงบนเตียงของปอร์เช่ แล้วเธอก็หลับไปในอ้อมกอดของเสื้อเชิ้ตของเขา ณลินฝันถึงวันที่เธอและปอร์เช่ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยกัน ไม่มีเรื่องราวของคิมหันต์และพิมอีกต่อไปแล้ว มีแค่เธอและเขาเท่านั้น

เมื่อณลินตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับไปที่โรงพยาบาลทันที ณลินเดินเข้าไปในห้องของปอร์เช่ แล้วเธอก็เห็นปอร์เช่กำลังยิ้มให้เธอ

"อรุณสวัสดิ์ครับ...ริน" ปอร์เช่ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใสที่สุด

"อรุณสวัสดิ์ค่ะปอร์เช่...คุณดูดีขึ้นแล้วนะคะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"ผมรู้สึกดีขึ้นมากแล้วครับ...แต่ผมก็ยังอยากจะให้เธออยู่กับผมไปนานๆ" ปอร์เช่พูดพร้อมกับยิ้มให้เธออีกครั้ง

ณลินนั่งลงบนเตียงข้างๆ เขา แล้วกอดเขาไว้แน่น "ฉันจะอยู่กับคุณเสมอค่ะปอร์เช่...ฉันจะไม่ทิ้งคุณไปไหน"

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมรักเธอครับ...ริน"

ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"

---

เพียงไม่นานนัก ปอร์เช่ก็ออกจากโรงพยาบาลได้ ณลินพาเขากลับมาที่บ้านของเธอ แล้วเธอก็ดูแลเขาอย่างใกล้ชิด ณลินทำอาหารให้เขาทานทุกมื้อ ดูแลเขาในทุกเรื่อง และทำทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมามีสุขภาพที่แข็งแรงเหมือนเดิม

ในค่ำคืนหนึ่ง ณลินและปอร์เช่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยกัน ณลินเงยหน้าขึ้นมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"ปอร์เช่คะ...ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน"

ณลินเอนศีรษะลงบนไหล่ของเขา "ฉันไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้ฉันจะได้พบกับผู้ชายที่ดีขนาดนี้"

"ผมเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้ผมจะได้พบกับผู้หญิงที่ดีขนาดนี้เหมือนกันครับ" ปอร์เช่พูดด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น "ริน...เรามาสร้างครอบครัวด้วยกันไหมครับ?"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะขอเธอแต่งงานในตอนนี้

"คุณ...คุณกำลังขอฉันแต่งงานเหรอคะ?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ใช่ครับ...ริน...ผมกำลังขอเธอแต่งงาน...ผมอยากจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเธอ...ผมอยากจะดูแลเธอ...และผมก็อยากจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก" ปอร์เช่พูดพร้อมกับมองหน้าณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

ณลินน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ เธอไม่ลังเลที่จะพยักหน้าเล็กน้อย

"ฉันตกลงค่ะ...ปอร์เช่...ฉันตกลง" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่ยิ้มออกมา แล้วก้มลงไปจูบเธออย่างดูดดื่ม การจูบของพวกเขาในครั้งนี้เต็มไปด้วยความรัก ความปรารถนา และความต้องการที่จะอยู่เคียงข้างกันและกันตลอดไป

หลังจากจูบกันได้สักพัก ปอร์เช่ก็ผละออกจากเธอเล็กน้อย "ริน...ผมรักเธอนะครับ...รักที่สุดในโลก"

ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"