ปฏิหาร

ควันไฟสีดำลอยคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องแถลงข่าวที่ตอนนี้เหลือเพียงแต่ซากปรักหักพัง เสียงรถพยาบาลและรถดับเพลิงดังระงมไปทั่วบริเวณ ณลิน ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าซีดเผือดราวกับไร้วิญญาณ ดวงตาของเธอกวาดมองไปทั่วบริเวณด้วยความหวาดกลัวแต่ก็แฝงด้วยความหวังอันริบหรี่

"ปอร์เช่...ปอร์เช่..." ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอกำลังวิ่งเข้าไปในห้องแถลงข่าวที่ตอนนี้กลายเป็นนรกไปแล้ว

เจ้าหน้าที่ตำรวจและนักดับเพลิงพยายามที่จะกันเธอไว้ "คุณผู้หญิงครับ! อย่าเข้าไป! มันอันตราย!"

แต่ณลินก็ไม่สนใจ เธอพยายามที่จะวิ่งเข้าไปในห้องแถลงข่าวอย่างสุดกำลัง เธอไม่สามารถที่จะทำใจให้เชื่อได้ว่าปอร์เช่จะจากเธอไปแล้ว ณลินก้มลงไปมองหาปอร์เช่ท่ามกลางซากปรักหักพัง แต่เธอก็ไม่เจอเขาเลย

น้ำตาของณลินไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวดและความสิ้นหวัง ณลินทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความอ่อนล้าและหมดหวังในชีวิต

ในขณะนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากซากปรักหักพัง "ริน...ริน..."

ณลินเงยหน้าขึ้นมาทันที เธอได้ยินเสียงของปอร์เช่! ณลินรีบวิ่งเข้าไปหาเสียงนั้นทันที แล้วเธอก็เห็นปอร์เช่กำลังนอนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังด้วยสภาพที่ย่ำแย่

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" ณลินตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

ณลินรีบเข้าไปหาปอร์เช่ แล้วเธอก็เห็นว่าเขาถูกเศษซากปรักหักพังทับอยู่ ณลินพยายามที่จะยกเศษซากปรักหักพังนั้นออก แต่เธอก็ไม่มีแรงพอที่จะทำเช่นนั้นได้เลย

"ริน...อย่าห่วงผมเลย...ผมไม่เป็นไร" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ณลินน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด "ปอร์เช่...คุณต้องไม่เป็นไรนะ...คุณต้องไม่เป็นไร"

ในขณะนั้นเอง เจ้าหน้าที่ตำรวจและนักดับเพลิงก็วิ่งเข้ามาหาพวกเขา แล้วช่วยกันยกเศษซากปรักหักพังนั้นออกอย่างรวดเร็ว ปอร์เช่ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที ณลินวิ่งตามเขาไปที่โรงพยาบาลอย่างไม่หยุดยั้ง

ณลินนั่งรอปอร์เช่อยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกังวลและความกลัว หัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองรบ ณลินภาวนาให้ปอร์เช่ปลอดภัย ณลินภาวนาให้ปอร์เช่ไม่เป็นอะไรไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ณลินรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที

"หมอคะ! ปอร์เช่เป็นยังไงบ้างคะ? เขาปลอดภัยไหม?" ณลินถามอย่างร้อนรน

หมอยิ้มบางๆ "เขาปลอดภัยแล้วครับ...คุณณลิน...เขาแค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้นเอง...แต่เขาก็ต้องพักฟื้นสักระยะหนึ่ง"

คำพูดของหมอทำให้ณลินถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความดีใจ ณลินรู้สึกเหมือนได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง ณลินรีบเข้าไปในห้องพักฟื้นของปอร์เช่ แล้วเธอก็เห็นเขากำลังนอนหลับอย่างสงบ

ณลินนั่งลงบนเตียงข้างๆ เขา แล้วกุมมือของเขาไว้แน่น ณลินรู้สึกได้ถึงความรักที่เธอมีให้เขา ณลินรู้สึกได้ถึงความผูกพันที่เธอมีให้เขา

"ปอร์เช่...ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณที่ยังอยู่กับฉัน" ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

---

หลังจากเหตุการณ์นั้น ณลินและปอร์เช่ก็ตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังมากขึ้น พวกเขาไม่รู้ว่าคิมหันต์กำลังวางแผนที่จะทำอะไรต่อไป และพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะประมาทได้

"ปอร์เช่คะ...เราจะทำยังไงดี?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉันกลัว...ฉันกลัวว่าคิมหันต์จะกลับมาอีก"

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ไม่ต้องห่วงนะครับ...ริน...ผมจะปกป้องเธอเอง...ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"

ณลินพยักหน้าเล็กน้อย "แต่เราจะจัดการกับคิมหันต์ได้ยังไงคะ? เขาดูเหมือนจะเป็นคนที่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ"

ปอร์เช่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ผมมีแผนการครับ...ริน...เราจะทำให้มันได้เรียนรู้ว่า...การเล่นกับไฟ...มันอันตรายแค่ไหน"

ณลินและปอร์เช่ใช้เวลาหลายชั่วโมงในการวางแผนการที่ซับซ้อนและรัดกุมที่สุด พวกเขาจะใช้โอกาสสุดท้ายในการเปิดโปงความจริงที่คิมหันต์ซ่อนเอาไว้ให้ทุกคนได้รับรู้ และจะทำให้เขาต้องรับกรรมในสิ่งที่เขาทำลงไป

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ ที่หนีออกจากที่เกิดเหตุได้ก็กำลังนั่งอยู่กับ พิม ในห้องพักแห่งหนึ่ง พิมมองคิมหันต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำลงไป

"พี่คิมหันต์คะ...ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย? พิมไม่เข้าใจเลย" พิมถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คิมหันต์มองหน้าพิมด้วยสายตาที่เย็นชา "แกไม่เข้าใจงั้นเหรอ? แกก็ต้องร่วมรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นด้วย! เพราะถ้าไม่ใช่เพราะแก...ณลินกับปอร์เช่ก็คงตายไปแล้ว!"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้พิมถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้กับเธอได้

"พี่คิมหันต์...พี่มันบ้าไปแล้วเหรอคะ!? พิมไม่ได้อยากให้เรื่องมันบานปลายขนาดนี้! พิมแค่ต้องการที่จะช่วยพี่!" พิมตะโกนอย่างขาดสติ

คิมหันต์ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "แต่แกก็ไม่ได้ช่วยฉัน...แกก็ทำให้ฉันต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้ไง!"

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของคิมหันต์ก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ ปอร์เช่ คิมหันต์ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความคลุ้มคลั่ง

"แก...แกยังไม่ตายงั้นเหรอ!?" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียง

เสียงของปอร์เช่ที่ปลายสายฟังดูนิ่งและเย็นชา "ผมไม่ได้ตายหรอกครับ...คุณคิมหันต์...แต่คุณก็กำลังจะตาย"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้คิมหันต์ถึงกับอึ้งไป เขาไม่เข้าใจว่าปอร์เช่กำลังหมายถึงอะไร

"แก...แกพูดอะไรของแก!?" คิมหันต์ถามอย่างร้อนรน

"ผมไม่ได้พูดอะไรหรอกครับ...ผมแค่จะบอกคุณว่า...คุณกำลังจะถูกจับแล้วนะครับ" ปอร์เช่พูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

ในขณะนั้นเอง ตำรวจก็บุกเข้ามาในห้องพักของคิมหันต์และพิมทันที คิมหันต์ถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง เขาไม่คิดว่าปอร์เช่จะวางแผนการไว้ได้รัดกุมขนาดนี้ เขาไม่คิดว่าปอร์เช่จะกล้าทำเรื่องแบบนี้กับเขา

"ปอร์เช่! แกมันเลว! เลวที่สุด!" คิมหันต์ตะโกนอย่างสุดเสียง

ปอร์เช่ที่ปลายสายยิ้มออกมา "ผมไม่ได้เลวหรอกครับ...คุณคิมหันต์...ผมแค่ทำให้คุณได้รับผลกรรมในสิ่งที่ทำลงไปเท่านั้นเอง"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้คิมหันต์ถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะสิ่งที่ปอร์เช่พูดคือความจริงทุกประการ คิมหันต์รู้สึกเหมือนชีวิตของเขากำลังจะพังทลายลงไปต่อหน้าต่อตา

ในขณะนั้นเอง ตำรวจก็ใส่กุญแจมือคิมหันต์และพิมทันที คิมหันต์มองหน้าณลินและปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับตำรวจอย่างช้าๆ

หลังจากเหตุการณ์นั้น ณลินและปอร์เช่ก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ พวกเขาเริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยความรักที่มั่นคงและแข็งแรงกว่าที่เคยเป็นมา ความเจ็บปวดในอดีตได้ถูกลบเลือนไป และความสุขในปัจจุบันได้เข้ามาแทนที่

ในค่ำคืนหนึ่ง ณลินและปอร์เช่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยกัน ณลินเงยหน้าขึ้นมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"ปอร์เช่คะ...ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน...ผมรักเธอ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"

ณลินและปอร์เช่จูบกันอย่างดูดดื่ม