ลักพาตัว

เช้าวันรุ่งขึ้น ณลินตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของปอร์เช่ เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อน ณลินเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่กำลังหลับอย่างสงบ เธอรู้สึกได้ถึงความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"คุณตื่นแล้วเหรอคะ?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมตื่นมานานแล้ว...ผมแค่อยากมองหน้าเธอในตอนที่เธอกำลังหลับ"

ณลินกอดเขาไว้แน่น "ฉันมีความสุขมากเลยค่ะปอร์เช่"

"ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน" ปอร์เช่พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรัก "เรากลับไปใช้ชีวิตตามปกติกันเถอะ...ผมไม่อยากให้เธอต้องมาเครียดเรื่องพวกนี้อีกแล้ว"

ณลินส่ายหน้า "ไม่ได้หรอกค่ะปอร์เช่...ฉันยังไม่อยากใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในตอนนี้...เพราะถ้าฉันมีความสุข...ฉันก็จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปหมด...ฉันอยากจะทำให้คิมหันต์ได้เรียนรู้ว่า...การทำร้ายคนอื่นมันต้องแลกมาด้วยอะไรบ้าง..."

ปอร์เช่ยิ้มออกมา "ผมเข้าใจครับ...งั้นเรามาทำเรื่องที่ทำให้มันเจ็บปวดที่สุดกันเถอะนะครับ"

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ กำลังนั่งอยู่กับ พิม ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง พิมมองคิมหันต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาทำลงไป

"พี่คิมหันต์คะ...พี่มาหาพิมทำไมคะ? หลังจากที่พี่ไล่พิมออกจากห้องไป...แล้วก็พูดจาดูถูกพิมแบบนั้น" พิมถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คิมหันต์มองหน้าพิมด้วยสายตาที่เย็นชา "ฉันมาหาเธอ...ก็เพราะฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ"

"เรื่องอะไรคะ?" พิมถามอย่างสงสัย

"ฉันอยากจะให้เธอช่วยฉันอีกครั้ง..." คิมหันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ฉันอยากจะให้เธอช่วยฉัน...ในการทำลายณลินกับปอร์เช่"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้พิมถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดเรื่องแบบนี้กับเธอได้

"พี่คิมหันต์...พี่มันบ้าไปแล้วเหรอคะ!? หลังจากที่พี่พูดจาดูถูกพิมแบบนั้น...พี่ยังจะให้พิมช่วยพี่อีกเหรอ!?" พิมตะโกนอย่างขาดสติ

คิมหันต์ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "แต่ถ้าเธอช่วยฉัน...ฉันจะให้เธอในสิ่งที่เธอต้องการ...ฉันจะให้เธอในสิ่งที่ฉันไม่เคยให้ณลิน...ฉันจะแต่งงานกับเธอ"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้พิมถึงกับเงียบไป เธอรู้สึกถึงความสับสนที่ถาโถมเข้ามาในหัวใจ ทั้งความโกรธแค้นที่มีต่อคิมหันต์และความปรารถนาที่จะได้ครอบครองเขา ทำให้เธอแทบจะควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่ได้

"พี่คิมหันต์กำลังโกหกพิมใช่ไหมคะ?" พิมถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ฉันไม่ได้โกหก...ฉันพูดความจริงทุกอย่าง...และถ้าเธอไม่เชื่อฉัน...งั้นเรามาทำข้อตกลงกันไหม?" คิมหันต์พูดพร้อมกับยื่นมือออกมาหาพิม "ถ้าเราทำลายณลินกับปอร์เช่ได้...ฉันจะแต่งงานกับเธอ...และเราก็จะสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบด้วยกัน...เธอว่าไง?"

พิมมองมือของคิมหันต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโลภและความปรารถนา เธอใช้ความคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปจับมือของเขาไว้แน่น

"ตกลงค่ะพี่คิมหันต์...พิมจะช่วยพี่...แต่พิมก็มีข้อตกลงเหมือนกัน..." พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "พิมจะช่วยพี่...แต่พี่ก็ต้องทำให้พิมได้ทุกอย่าง...ที่พิมเคยฝันเอาไว้...และพี่ก็จะต้องทำให้พิม...ได้เป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่าง...ที่เคยเป็นของพี่ริน!"

คิมหันต์ยิ้มออกมา "ได้สิ...ฉันจะให้เธอได้ทุกอย่าง...แต่ตอนนี้...เรามาเริ่มต้นแผนการของเรากันเลยดีกว่า..."

---

หลายวันผ่านไป ณลินและปอร์เช่ยังคงใช้ชีวิตตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาออกไปทานอาหารค่ำด้วยกัน ออกไปเดินเล่นด้วยกัน และทำทุกอย่างที่คู่รักทั่วไปทำ แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ และ พิม ก็กำลังวางแผนการที่อันตรายยิ่งกว่าเดิม พวกเขาได้วางแผนที่จะลักพาตัวณลิน เพื่อที่จะได้ใช้เธอเป็นเครื่องมือในการต่อรองกับปอร์เช่

ในค่ำคืนหนึ่ง ณลินและปอร์เช่ได้ออกไปทานอาหารค่ำที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ขณะที่กำลังเดินกลับบ้านนั้นเอง ก็มีรถตู้สีดำคันหนึ่งวิ่งเข้ามาจอดข้างๆ พวกเขา ชายฉกรรจ์สองคนวิ่งลงมาจากรถ แล้วพุ่งเข้ามาหาณลินและปอร์เช่ทันที

ปอร์เช่พยายามที่จะต่อสู้กับชายฉกรรจ์ทั้งสองคน แต่เขาก็สู้ไม่ได้เลย เพราะชายฉกรรจ์ทั้งสองคนนั้นดูเหมือนจะเป็นมืออาชีพ ปอร์เช่ถูกชกเข้าที่หน้าอย่างแรงจนล้มลงไปกับพื้น ณลินเห็นดังนั้นก็ตกใจอย่างสุดขีด เธอพยายามที่จะวิ่งหนี แต่เธอก็ถูกชายฉกรรจ์อีกคนจับตัวเอาไว้ได้ทันที

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" ณลินร้องเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจและหวาดกลัว

ปอร์เช่พยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่เขาก็ถูกชกเข้าที่หน้าอีกครั้งจนสลบไป ณลินมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง เธอถูกจับยัดเข้าไปในรถตู้สีดำคันนั้นทันที

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ ก็กำลังนั่งรออยู่ในรถอีกคันหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุ เมื่อเขาเห็นรถตู้สีดำคันนั้นขับออกไป เขาก็ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

"แกคิดว่าแกจะหนีฉันไปได้งั้นเหรอณลิน... แกคิดผิดแล้ว..." คิมหันต์พึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด

---

ปอร์เช่ฟื้นขึ้นมาในโรงพยาบาลด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยแผล หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความกังวลและความกลัวว่าณลินจะเป็นอะไรไป

"ณลิน! ณลินอยู่ไหน!?" ปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง

หมอ และ พยาบาล วิ่งเข้ามาในห้องทันที หมอพยายามที่จะทำให้ปอร์เช่สงบลง "ใจเย็นๆ ครับ...คุณณลินถูกลักพาตัวไปแล้วนะครับ...แต่ตำรวจกำลังตามหาเธออยู่"

คำพูดของหมอทำให้ปอร์เช่ถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้ ปอร์เช่พยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่เขาก็ไม่มีแรงพอที่จะทำเช่นนั้นได้เลย

ในขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของปอร์เช่ก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ คิมหันต์ ปอร์เช่ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความร้อนรน

"ปอร์เช่...แกอยากเจอณลินไหม?" เสียงของคิมหันต์ที่ปลายสายฟังดูเย็นชาและเจ้าเล่ห์

"คิมหันต์! แกทำอะไรณลิน!? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!" ปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง

"ฉันไม่ได้ทำอะไรหรอก...ฉันแค่จะให้แกมาหาฉัน...ถ้าแกอยากเจอณลิน...แกต้องมาหาฉันคนเดียว...และถ้าแกแจ้งตำรวจ...แกจะได้เห็นณลินเป็นศพ" คิมหันต์พูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ปอร์เช่ถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธแค้นและสิ้นหวัง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เขาไม่สามารถแจ้งตำรวจได้ แต่เขาก็ไม่สามารถไปหาคิมหันต์คนเดียวได้ เพราะเขารู้ดีว่าคิมหันต์อาจจะวางแผนที่จะฆ่าเขา

"ปอร์เช่...แกมีเวลาแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมง...ถ้าแกไม่มา...แกก็จะต้องเสียณลินไปตลอดชีวิต" คิมหันต์พูดพร้อมกับวางสายไป

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ปอร์เช่ถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความสิ้นหวัง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เขาไม่รู้ว่าเขาจะช่วยณลินได้หรือไม่ และเขาไม่รู้ว่าเขาจะต้องทำอย่างไรเพื่อที่จะเอาชนะคิมหันต์ให้ได้

---