หนีรอด

เสียงไซเรนของตำรวจยังคงดังสนั่นไปทั่วทั้งอาคารที่พักของ คิมหันต์ แต่ร่างของเขาและ พิม กลับไม่อยู่ที่นั่นแล้ว บนพื้นมีเพียงกุญแจมือที่ถูกปลดออกอย่างลวกๆ ทิ้งไว้เป็นหลักฐานถึงการหลบหนีที่เหนือความคาดหมาย

"ไม่น่าเชื่อ...มันหนีไปได้ยังไง?" ณลิน ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ

ปอร์เช่ เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ...แต่มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ"

"คุณหมายความว่ายังไงคะ?" ณลินถามอย่างร้อนรน

"มันต้องมีคนช่วย...และคนๆ นั้น...ต้องไม่ใช่คนธรรมดา" ปอร์เช่พูดพร้อมกับมองไปที่ณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าเรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้

"แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดีคะ? ถ้ามันกลับมาอีก...เราอาจจะไม่มีโชคดีเหมือนเดิมแล้ว" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ไม่ต้องห่วงนะครับ...ริน...ผมจะปกป้องเธอเอง...ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"

ณลินพยักหน้าเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยจากอ้อมกอดของเขา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงความหวาดระแวงที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ณลินรู้ดีว่าคิมหันต์ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ และแผนการของเขาก็อาจจะอันตรายกว่าที่พวกเขาคิดไว้

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ กำลังนั่งอยู่กับ ชายปริศนา ในรถยนต์คันหนึ่ง ชายปริศนามีใบหน้าที่เย็นชาและดวงตาที่คมกริบ เขามองคิมหันต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก

"แกมันอ่อนหัดจริงๆ...คิมหันต์" ชายปริศนาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "แค่ผู้หญิงคนเดียว...แกก็จัดการไม่ได้"

คำพูดของชายปริศนาทำให้คิมหันต์ถึงกับหน้าซีดเผือดไปถนัดตา "คุณจะพูดอะไรก็พูดเถอะ! แต่คุณก็หนีไม่พ้นความผิดที่ทำไว้หรอก!"

"ความผิดงั้นเหรอ?" ชายปริศนาหัวเราะในลำคอ "ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด...ฉันแค่ช่วยให้คนที่อ่อนแอ...ได้มีโอกาสที่จะเอาชนะคนที่แข็งแกร่ง...ก็เท่านั้นเอง"

คำพูดของชายปริศนาทำให้คิมหันต์ถึงกับอึ้งไป เขาไม่เข้าใจว่าชายปริศนากำลังหมายถึงอะไร

"แกไม่ต้องเข้าใจหรอก...คิมหันต์...แกแค่ทำตามคำสั่งของฉันก็พอ" ชายปริศนาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง...แต่ถ้าแกทำไม่ได้...แกก็จะต้องตาย"

คำพูดของชายปริศนาทำให้คิมหันต์ถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว "คุณจะให้ผมทำอะไร?"

"ฉันจะให้แกไปฆ่าณลินกับปอร์เช่...แต่แกต้องฆ่าพวกมันด้วยมือของแกเอง...และแกก็ต้องทำให้พวกมันได้เห็นว่า...แกไม่ได้อ่อนแออย่างที่พวกมันคิด" ชายปริศนาพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

คำพูดของชายปริศนาทำให้คิมหันต์ถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากที่จะทำตามคำสั่งของชายปริศนา

"แล้วพิมล่ะ? คุณจะทำยังไงกับเธอ?" คิมหันต์ถามอย่างร้อนรน

"แกไม่ต้องห่วงเรื่องพิมหรอก...ฉันจะดูแลเธอเอง" ชายปริศนาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด "แต่ตอนนี้...แกไปทำในสิ่งที่ฉันสั่งเถอะ...แล้วเราจะมาเจอกันอีกที"

ชายปริศนาขับรถไปส่งคิมหันต์ในที่แห่งหนึ่ง แล้วเขาก็ขับรถออกไปทันที ปล่อยให้คิมหันต์นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความกลัว ความโกรธแค้น และความสับสนในสิ่งที่เขากำลังจะต้องทำ

---

หลายวันผ่านไป ณลินและปอร์เช่ยังคงใช้ชีวิตตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาตัดสินใจที่จะไม่เลื่อนงานแต่งงานออกไปอีกแล้ว เพราะพวกเขาเชื่อว่าคิมหันต์จะไม่กลับมาอีกแล้ว

ในค่ำคืนหนึ่ง ณลินและปอร์เช่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยกัน ณลินเงยหน้าขึ้นมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"ปอร์เช่คะ...ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน...ผมรักเธอ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"

ในขณะนั้นเอง เสียงกริ่งประตูบ้านก็ดังขึ้น ณลินและปอร์เช่มองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ เพราะพวกเขาไม่ได้นัดใครไว้ ณลินเดินไปเปิดประตู แล้วเธอก็เห็นคิมหันต์ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและรอยแผล

"คิมหันต์! นายมาทำอะไรที่นี่!?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ

คิมหันต์ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ฉันมาที่นี่...ก็เพราะฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ"

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ก็เดินเข้ามาหาณลิน "คิมหันต์! แกต้องการอะไร!?"

คิมหันต์มองหน้าปอร์เช่ด้วยสายตาที่เย็นชา "ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากแกหรอก...ฉันแค่ต้องการให้แกได้เห็นในสิ่งที่แกกำลังจะสูญเสียไป"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ณลินและปอร์เช่ถึงกับอึ้งไป พวกเขาไม่เข้าใจว่าคิมหันต์กำลังหมายถึงอะไร

คิมหันต์ยิ้มออกมา "ฉันจะให้พวกแกได้เห็นว่า...ความรักที่พวกแกมีให้กัน...มันเป็นแค่เรื่องโกหก...และฉันก็จะทำให้พวกแกต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ฉันเคยเจ็บปวด!"

ในขณะนั้นเอง คิมหันต์ก็หยิบปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วจ่อไปที่ณลิน ปอร์เช่เห็นดังนั้นก็ถึงกับตกใจอย่างสุดขีด เขาไม่รอช้าที่จะพุ่งเข้าไปหาคิมหันต์ทันที

"คิมหันต์! อย่าทำอะไรณลิน!" ปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง

แต่คิมหันต์ก็ไม่สนใจ เขาเหนี่ยวไกปืนทันที

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นอย่างก้องกังวาน ปอร์เช่ล้มลงไปกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ณลินเห็นดังนั้นก็ถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" ณลินตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

คิมหันต์เดินเข้ามาหาณลิน แล้วก้มลงไปจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสะใจ "เป็นไงล่ะ!? แกคิดว่าแกจะเก่งกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

ในขณะนั้นเอง ณลินก็ตัดสินใจที่จะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายในชีวิต เธอใช้มือของเธอในการชกเข้าที่หน้าของคิมหันต์อย่างแรงจนคิมหันต์ล้มลงไปกับพื้น ณลินรีบเข้าไปหาปอร์เช่ แล้วกอดเขาไว้แน่น

"ปอร์เช่...คุณเป็นยังไงบ้าง?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่พยายามที่จะยิ้มให้เธอ "ผมไม่เป็นไร...ริน..."

ในขณะนั้นเอง คิมหันต์ก็ลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหนีออกจากบ้านไปทันที ณลินและปอร์เช่มองหน้ากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโล่งอก แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ปอร์เช่ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นด้วยความอ่อนล้า ณลินรีบเข้าไปกอดเขาไว้แน่น แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...เราจะไปโรงพยาบาลกันเถอะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่ส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอก...ริน...ผมไม่เป็นไร"

ณลินไม่ฟังคำพูดของปอร์เช่ เธอรีบโทรศัพท์ไปหาตำรวจและรถพยาบาลทันที ณลินกอดปอร์เช่ไว้แน่นแล้วพยายามที่จะปลอบใจเขา

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...คุณต้องไม่เป็นไรนะ...คุณต้องอยู่กับฉัน..." ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

ปอร์เช่ยิ้มออกมา "ผมจะอยู่กับเธอเสมอ...ริน...ผมรักเธอ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดและความรักที่เธอมีให้เขา