เลว

ความมืดมิดของค่ำคืนยังคงปกคลุมไปทั่วทั้งบ้านของณลินและปอร์เช่ ทิ้งไว้เพียงแสงสลัวจากโคมไฟที่ส่องสว่างอยู่ภายในห้อง ปอร์เช่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยร่องรอยความเจ็บปวดจากบาดแผล ณลินนั่งเฝ้าเขาอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด มือของเธอกุมมือของเขาไว้แน่น ราวกับจะส่งความรักและความอบอุ่นไปให้เขา

"ปอร์เช่...คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ...คุณต้องไม่เป็นอะไร" ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เธอยังคงจมอยู่ในความกลัวจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

เพียงไม่นานนัก ปอร์เช่ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ณลินเห็นดังนั้นก็รู้สึกดีใจอย่างสุดซึ้ง "ปอร์เช่...คุณฟื้นแล้ว! คุณเป็นยังไงบ้าง? มีอะไรไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

ปอร์เช่ยิ้มบางๆ "ผมไม่เป็นไร...ริน...ผมไม่เป็นไรแล้ว"

คำพูดของปอร์เช่ไม่ได้ทำให้ณลินรู้สึกโล่งใจเลยแม้แต่น้อย "ปอร์เช่...ฉันกลัว...ฉันกลัวว่าเขาจะกลับมาอีก"

ปอร์เช่เอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของเธอเบาๆ "ไม่ต้องกลัวนะครับ...ผมจะปกป้องเธอเอง...ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกแล้ว"

ณลินพยักหน้าเล็กน้อย เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยจากอ้อมกอดของเขา แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกได้ถึงความหวาดระแวงที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ณลินรู้ดีว่าคิมหันต์ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ และแผนการของเขาก็อาจจะอันตรายกว่าที่พวกเขาคิดไว้

---

ในขณะเดียวกันนั้นเอง คิมหันต์ กำลังนั่งอยู่กับ เฮียเกา หัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ควบคุมธุรกิจสีเทาในโลกใต้ดิน เฮียเกาเป็นชายร่างใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยสักและรอยแผลเป็นมากมาย ดวงตาของเขาคมกริบและเต็มไปด้วยความอันตราย

"แกคิดว่าฉันจะช่วยแกทำไม? ทั้งๆ ที่แกเป็นแค่คนธรรมดา" เฮียเกาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ถึงกับหน้าซีดเผือดไปถนัดตา "คุณ...คุณต้องการอะไร?"

"ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากแกหรอก...ฉันแค่ต้องการที่จะได้เห็นในสิ่งที่ฉันต้องการ" เฮียเกาพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ฉันไม่ชอบหน้าไอ้ปอร์เช่มันมานานแล้ว...มันทำธุรกิจบังหน้า...แต่เบื้องหลังมันก็แอบซ่องสุมกำลังพลและพยายามจะขยายอิทธิพลเข้ามาในพื้นที่ของฉัน...ฉันจะทำให้มันได้เรียนรู้ว่า...การเล่นกับไฟ...มันอันตรายแค่ไหน!"

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ถึงกับอึ้งไป เขาไม่คิดว่าเรื่องมันจะซับซ้อนขนาดนี้

"แล้วคุณจะให้ผมทำอะไร?" คิมหันต์ถามอย่างร้อนรน

"ฉันจะให้แกไปเป็นหมาของฉัน...หมาที่คอยกัดคน...หมาที่คอยทำร้ายคนที่ฉันเกลียด...และถ้าแกทำได้...ฉันจะให้แกได้ในสิ่งที่แกต้องการ" เฮียเกาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ถึงกับเงียบไป เขาไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเขารู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากที่จะทำตามคำสั่งของเฮียเกา

"แล้วคุณจะให้ผมทำอะไรกับมัน?" คิมหันต์ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"ฉันจะให้แกไปทำให้ณลินกับปอร์เช่มันแตกแยกกัน...แต่แกต้องทำให้พวกมันแตกแยกกันด้วยมือของแกเอง...และแกก็ต้องทำให้พวกมันได้เห็นว่า...ความรักที่พวกมันมีให้กัน...มันเป็นแค่เรื่องโกหก" เฮียเกาพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

คำพูดของเฮียเกาทำให้คิมหันต์ยิ้มออกมาอย่างบ้าคลั่ง "ได้เลย...ผมจะทำให้พวกมันแตกแยกกัน...ผมจะทำให้พวกมันต้องเจ็บปวด...เจ็บปวดมากกว่าที่ผมเคยเจ็บปวด!"

---

หลายวันผ่านไป ณลินและปอร์เช่ยังคงใช้ชีวิตตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเขาตัดสินใจที่จะไม่เลื่อนงานแต่งงานออกไปอีกแล้ว เพราะพวกเขาเชื่อว่าคิมหันต์จะไม่กลับมาอีกแล้ว

ในค่ำคืนหนึ่ง ณลินและปอร์เช่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยกัน ณลินเงยหน้าขึ้นมามองปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

"ปอร์เช่คะ...ฉันมีความสุขมากเลยค่ะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

ปอร์เช่กอดเธอไว้แน่น "ผมเองก็มีความสุขมากเหมือนกันครับ...ริน...ผมรักเธอ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินยิ้มออกมา "ฉันก็รักคุณค่ะ...ปอร์เช่...ฉันรักคุณ"

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือของปอร์เช่ก็ดังขึ้น ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ เฮียเกา ปอร์เช่ลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกดรับสายด้วยความระมัดระวัง

"เฮียเกา...มีอะไร?" ปอร์เช่ถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาที่สุด

"ไอ้ปอร์เช่...แกอยากรู้เรื่องที่แกควรจะรู้ไหม?" เฮียเกาพูดด้วยน้ำเสียงที่เจ้าเล่ห์

"เรื่องอะไร?" ปอร์เช่ถามอย่างร้อนรน

"เรื่องที่ณลิน...เมียของแก...กำลังแอบไปมีอะไรกับคนอื่น" เฮียเกาพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคอ

คำพูดของเฮียเกาทำให้ปอร์เช่ถึงกับอึ้งไป เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เฮียเกาพูดเลยแม้แต่น้อย ปอร์เช่มองหน้าณลินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและไม่เข้าใจ ณลินเห็นดังนั้นก็ตกใจอย่างสุดขีด

"ปอร์เช่คะ...คุณเชื่อฉันเถอะนะ...ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น!" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

แต่ปอร์เช่ก็ไม่ฟัง ณลินรีบแย่งโทรศัพท์มาพูดทันที "เฮียเกา! คุณพูดอะไรของมัน!?"

"ฉันไม่ได้พูดอะไรหรอก...ฉันแค่จะบอกแกว่า...ณลิน...เมียของแก...กำลังไปมีอะไรกับคิมหันต์...ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในตอนนี้" เฮียเกาพูดพร้อมกับหัวเราะในลำคออีกครั้ง "ถ้าแกไม่เชื่อ...แกไปดูด้วยตาของแกเองเถอะ...แล้วแกจะได้เห็นว่า...ความรักของแก...มันเป็นแค่เรื่องโกหก"

คำพูดของเฮียเกาทำให้ปอร์เช่ถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธแค้นและความเจ็บปวด ณลินพยายามที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ปอร์เช่ก็ไม่ฟัง เขาเดินออกจากบ้านไปทันที

"ปอร์เช่! ปอร์เช่! คุณจะไปไหน!?" ณลินตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

แต่ปอร์เช่ก็ไม่ตอบ เขาขับรถออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ณลินยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมด ทั้งความกลัว ความโกรธแค้น และความเสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

---

ในขณะนั้นเอง คิมหันต์ กำลังนั่งรอ ปอร์เช่ อยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง เขาได้วางแผนการที่ซับซ้อนที่สุดเพื่อที่จะทำลายความรักของณลินและปอร์เช่

"พี่คิมหันต์คะ...พิมขอโทษจริงๆ นะคะ...พิมไม่รู้ว่าเรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้" พิมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

คิมหันต์มองหน้าพิมด้วยสายตาที่เย็นชา "ไม่ต้องมาเสแสร้ง! ฉันไม่ได้ต้องการความสงสารจากเธอ! ฉันต้องการให้เธอไปทำในสิ่งที่ฉันสั่ง!"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้พิมถึงกับเงียบไป เธอไม่สามารถเถียงอะไรได้อีก เพราะเธอก็กลัวว่าคิมหันต์จะทำอะไรกับเธอ

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ก็เดินเข้ามาในโรงแรมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นและร่องรอยความเจ็บปวด ปอร์เช่มองไปที่คิมหันต์และพิมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"คิมหันต์! แกทำอะไรณลิน!? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!" ปอร์เช่ตะโกนอย่างสุดเสียง

คิมหันต์ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย "ฉันไม่ได้ทำอะไรณลินหรอก...ณลิน...เมียของแก...มันมาหาฉันเองต่างหาก"

คำพูดของคิมหันต์ทำให้ปอร์เช่ถึงกับอึ้งไป เขาไม่เชื่อในสิ่งที่คิมหันต์พูดเลยแม้แต่น้อย ปอร์เช่มองไปที่พิม "พิม...เธอพูดมาเดี๋ยวนี้! คิมหันต์มันพูดความจริงใช่ไหม!?"

พิมมองหน้าปอร์เช่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง "พี่ปอร์เช่คะ...พิมขอโทษ...พิมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"

คำพูดของพิมทำให้ปอร์เช่ถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธแค้นและเจ็บปวด ณลินที่เดินตามมาก็เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอดี ณลินเห็นปอร์เช่มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง ณลินรู้ดีว่าเธอได้สูญเสียปอร์เช่ไปแล้ว

"ปอร์เช่คะ...คุณเชื่อฉันเถอะนะ...ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

แต่ปอร์เช่ก็ไม่ฟัง ณลินถึงกับน้ำตาไหลอาบแก้มด้วยความเจ็บปวด ณลินมองไปที่คิมหันต์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

"คิมหันต์...นายมันเลว! เลวที่สุด!" ณลินตะโกนอย่างสุดเสียง

คิมหันต์ยิ้มออกมา "เป็นไงล่ะ!? แกคิดว่าแกจะเก่งกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

ในขณะนั้นเอง ปอร์เช่ก็ตัดสินใจที่จะพุ่งเข้าไปหาคิมหันต์ทันที การต่อสู้ที่ดุเดือดเริ่มต้นขึ้น ปอร์เช่และคิมหันต์ต่างชกต่อยกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

คิมหันต์ใช้จังหวะที่ปอร์เช่เผลอในการหยิบมีดพกออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วแทงไปที่ท้องของปอร์เช่ทันที

ปอร์เช่ถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นด้วยความเจ็บปวด ณลินเห็นดังนั้นก็ถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว

"ปอร์เช่! ปอร์เช่!" ณลินตะโกนเรียกชื่อเขาอย่างสุดเสียง

คิมหันต์เดินเข้ามาหาณลิน แล้วก้มลงไปจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสะใจ "เป็นไงล่ะ!? แกคิดว่าแกจะเก่งกว่าฉันงั้นเหรอ? แกคิดผิดแล้ว!"

ในขณะนั้นเอง ณลินก็ตัดสินใจที่จะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายในชีวิต เธอใช้มือของเธอในการชกเข้าที่หน้าของคิมหันต์อย่างแรงจนคิมหันต์ล้มลงไปกับพื้น ณลินรีบเข้าไปหาปอร์เช่ แล้วกอดเขาไว้แน่น

"ปอร์เช่...คุณเป็นยังไงบ้าง?" ณลินถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่พยายามที่จะยิ้มให้เธอ "ผมไม่เป็นไร...ริน..."

ในขณะนั้นเอง คิมหันต์ก็ลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหนีออกจากโรงแรมไปทันที ณลินและปอร์เช่มองหน้ากันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโล่งอก แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ปอร์เช่ทรุดตัวลงไปนอนกับพื้นด้วยความอ่อนล้า ณลินรีบเข้าไปกอดเขาไว้แน่น แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...เราจะไปโรงพยาบาลกันเถอะ" ณลินพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ปอร์เช่ส่ายหน้า "ไม่เป็นไรหรอก...ริน...ผมไม่เป็นไร"

ณลินไม่ฟังคำพูดของปอร์เช่ เธอรีบโทรศัพท์ไปหาตำรวจและรถพยาบาลทันที ณลินกอดปอร์เช่ไว้แน่นแล้วพยายามที่จะปลอบใจเขา

"ปอร์เช่...อดทนหน่อยนะ...คุณต้องไม่เป็นไรนะ...คุณต้องอยู่กับฉัน..." ณลินพึมพำด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือที่สุดในชีวิต

ปอร์เช่ยิ้มออกมา "ผมจะอยู่กับเธอเสมอ...ริน...ผมรักเธอ"

คำพูดของปอร์เช่ทำให้ณลินถึงกับร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดและความรักที่เธอมีให้เขา