Semua Bab เสี่ยงรัก (ว่าที่พี่เขยตัวร้าย): Bab 21 - Bab 30

เพลินตาตกใจมากที่อยู่ๆก็มีใครไม่รู้ใช้มือปิดปากผลักดันตัวเธอจากข้างหลังเข้ามาภายในห้องที่ยังคงมืดสนิท เสียงประตูปิดลงแล้ว หากแต่ว่าคีย์การ์ดยังคงไม่ได้ถูกเสียบ ช่วงเวลาที่กลัวแสนกลัว อยู่ๆภายในใจก็คิดถึงปฏิธานขึ้นมาและอยากจะตะโกนร้องขอให้เขามาช่วยเสียอย่างงั้น ทำไมกันนะเธอถึงไม่ยอมนึกถึงคนอื่น มันจะไปนึกถึงเขาทำไมกับคนใจร้ายแบบนั้น "คิดว่าใส่สั้นขนาดนี้แล้วพี่จะปล่อยให้เพลินเดินหนีพี่กลับมาคนเดียวง่ายๆแบบนั้นหรือไง รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง"พอได้ยินน้ำเสียงแผ่วเบาที่บรรจงกระซิบเข้ามาที่ข้างริมหูจนต้องย่นคอหนี วินาทีนั้นทำเอาเพลินตานั้นแอบโล่งใจที่รู้ว่ามันเป็นเขา แต่พอวินาทีถัดไปที่พอจะรวบรวมสติกลับมาได้ เรียวคิ้วงามก็เปลี่ยนเป็นผูกขมวดปมและผลักสะบัดเขาอย่างเต็มแรง ปฏิธานเล่นบ้าอะไร หากเกิดว่าเธอตกใจจนช็อค เกิดหัวใจวายไปจะทำยังไง ก่อนจะตำหนิเขาต่อด้วยว่าคนอะไรเป็นถึงประธานบริษัทแต่กลับมาเล่นอะไรเป็นเด็ก"ปล่อยเพลินเดี๋ยวนี้นะคะพี่เต็ม นี่พี่เล่นบ้าอะไรของพี่"น้ำเสียงเกรี้ยวกราด บวกกับท่าทางที่พยายามสะบัดตัวเองให้หลุดออกจากอ้อมแขนแกร่งแต่ก็ยังไม่เป็นผลนั้นทำเอาตัวเธอเองถึงกับเหนื่อยหอบ

เมื่อคืนปฏิธานนอนอยู่ห้องเธอจนกระทั่งเกือบจะถึงหกโมงเช้าเขาถึงได้ยอมกลับไป ขนาดว่าถูกเธอผลักไสไล่ส่งเท่าไหร่ ก็ยังทำเป็นดื้อด้านไม่ยอมกลับ เพลินตาพึ่งจะมารู้สาเหตุหลักๆก็เมื่อตอนที่ปฏิธานแอบมากระซิบบอกเธอในตอนที่เขาพยายามปลุกเธอขึ้นมาในตอนเช้าอีกครั้งว่า เขายังอยากต้องการที่จะรุกรานเธอต่อ จนกระทั่งพอใจแล้วถึงได้ยอมเดินกลับออกจากห้องเธอไปง่ายๆ โดยที่ไม่ได้คิดสนใจมองเหนือมองใต้ระวังใคร มีแต่เธอที่เป็นกังวล เพราะว่าไม่ทีทางรู้ได้เลยว่าจะมีใครผ่านเข้ามาเห็นบ้างตกสายทางกองถ่ายก็เริ่มทำการถ่ายทำ เช้านี้ชุดที่เพลินตาเลือกใส่จึงต้องถูกเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงตัวยาวเลยมาจนถึงเข่ากับเสื้อยืดแขนสั้นเท่านั้น เพราะเมื่อคืนพึ่งถูกบังคับสั่งห้ามใส่สั้นอย่างกรายๆมาด้วยรอยคิสมาร์ก เพลินโบกมือทักทายให้กับกันตธีร์น้อยๆ ตอนที่เดินตามไล่หลังปฏิธานเข้ามาอีกที โดยมีสายตาของลูกเกดคอยเฝ้ามองจับสังเกตพฤติกรรมของเธออยู่ คล้ายว่าต้องการจับผิด ทำให้เพลินตาจำเป็นต้องหยุดการกระทำนั้นลงก่อนจะตามปฏิธานมานั่งลงไปข้างๆและคอยจัดการจดรายละเอียดเพื่อเอาไว้ทำการสรุปให้เขาในภายหลัง แถมกระนั้นตอนที่หย่อนก้นนั่งลงไปแล้วเธอก็ยั

หลังจากที่ทั้งบิดามารดาและพี่สาวต่างก็ขอตัวกลับไปยังที่พักของตัวเองเพื่อให้ทั้งปฏิธานและเพลินตาได้ทำงานต่อ แล้วเอาไว้ค่อยมานัดเจอกันอีกทีในตอนเย็นๆพร้อมครอบครัวปฏิธาน ภายในหัวของเพลินตาก็ไม่สามารถหาคำว่าสมาธิในการทำงานเจอได้อีก เธอจดผิดๆถูกๆ บางทีบางเรื่องก็มักจะแวบเข้ามาภายในหัวทั้งที่พยายามเรียกสติตัวเองแล้ว จนมันคงจะเป็นที่น่าสังเกตของคนข้างๆเข้า"เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เห็นเพลินดูใจลอยไม่มีสมาธิในการทำงานมาตั้งนานแล้ว""เออะคือว่า เพลินขอโทษค่ะ""เหลือถ่ายอีกแค่เซ็ตเดียวก็เสร็จแล้ว อดทนเอาหน่อยแล้วกัน"เพลินตาพยักหน้ารับคำ ก่อนที่จะพยายามเรียกสติกลับมาให้มากขึ้นกว่าเดิม จนกระทั่งทุกอย่างเสร็จสิ้น ปฏิธานบอกให้พนักงานมาทานมื้อเย็นด้วยกันอีกครั้งในตอนหนึ่งทุ่ม หากแต่ว่าตอนห้าโมง เขาคงจะต้องพาตัวเองไปหาคุณปู่และครอบครัวที่ต่างก็พากันยกโขยงตามมาก่อน แล้วกะว่าจะค่อยตามมาหาพนักงานจากนั้นเพลินตาก็เดินกลับมาถึงห้องพักตัวเองด้วยอาการเหม่อลอย นี่เธอกำลังเป็นอะไรไป จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวยังไม่พอ ร่างกายก็ยังทำราวกับว่าเรี่ยวแรงที่จะพาตัวเองให้เดินกลับมาจนถึงห้องพักก็ยังจะไม่มีอีก จากตอนแรก

เมื่อคืนทั้งคืนเพลินตาไม่ได้ถูกรับอนุญาตให้กลับมานอนที่ห้องพักของตัวเองเลย เธอถูกปฏิธานบังคับให้นอนอยู่ที่นั่นกับเขาจนถึงเช้า โดยที่เขาเฝ้ากอดก่ายเธอเอาไว้อยู่ทั้งคืน ปริ่มสุข ลุ่มหลง และมัวเมาอยู่ภายในความรู้สึกปลอมๆที่แอบสร้างขึ้น จนมันเริ่มที่จะถลำลึก"ตื่นแล้วเหรอครับเบบี๋""ค่ะ"ปฏิธานดึงเธอเข้าไปกอดกระชับเอาไว้จนแน่น เขาบอกว่าชอบความรู้สึกแบบนี้ที่ได้ตื่นขึ้นมาเจอเธอในตอนเช้า ไม่ใช่แค่เพียงเขา..แต่มันรวมไปถึงเธอด้วย เพลินตารีบกอดตอบกลับปฏิธานไปในทันที ในเมื่อพูดดีก็แล้ว ขอร้องก็แล้ว หากแต่ปฏิธานก็ยังคงทำเป็นนิ่งเฉย หรือนี่มันจะคือสัญชาตญาณของคนที่เป็นนักล่า พอเธอยิ่งอยากหนีห่าง เขาก็ยิ่งอยากวิ่งตามแล้วถ้าหากว่าในตอนนี้เธอไม่ได้อยากที่จะวิ่งหนีแล้วล่ะ ปฏิธานจะทำยังไง ในเมื่อเขาอยากไม่ยอมปล่อยเธอไปดีนัก ถ้าอย่างงั้นเธอก็จะขอไม่ยอมปล่อยเขาไปดูบ้าง ลองดูสิคว่าถ้าเธอกลับไปเป็นคุณหนูเพลินตาตัวแสบ คนที่เอาแต่คอยตามตื้อตามรังควานเขา ปฏิธานจะยังคงอยากที่จะมีเธออยู่ข้างเขาอีกหรือเปล่า"พี่ชอบจังเวลาที่เพลินนอนอยู่ให้กอดจนถึงเช้าแบบนี้""เหรอคะ เพลินก็ชอบค่ะเวลาที่มีพี่เต็มอยู่ใกล้ๆ อยากต

เพลินตาหันกลับไปมองที่หน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ พอทันทีที่บานประตูถูกผลักเข้ามา ก็เห็นว่าสีหน้าบิดานั้นมีอาการเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่รู้หรอกว่าบิดาและปฏิธานออกไปพูดคุยอะไรกัน ตอนกลับเข้ามาบิดาถึงได้มีสีหน้าดูเครียดขนาดนี้"ทำไมคุณพ่อทำหน้าดูเครียดจังคะ"เพลินตาถามเพียงสั้นๆ ทั้งที่ภายในใจอยากจะจับบิดามานั่งฟอกขาวเอาให้ละเอียดว่าออกไปคุยอะไรกับปฏิธานมา ใช่เรื่องของเธอหรือเปล่า แต่ดูสีหน้าของปฏิธานกลับไม่ได้มีความกังวลเลยแม้แต่น้อย หากแต่ป็นบิดาของเธอเองเสียมากกว่าที่ดูเครียดๆ"แกแต่งงานแล้วเหรอยายพราว"ทำเอาทุกคนได้แต่อึ้งๆๆ นี่บิดาเธอพูดเรื่องอะไร แล้วทำไมถึงได้ถามพราวมุกไปแบบนั้น พราวมุกจะไปแต่งงานได้อย่างไรกัน ก็ในเมื่องานพิธีหมั้นกว่าจะจัดก็ต้องเป็นเดือนหน้า"ทำไมคุณพ่อถึงถามพี่พราวแบบนั้นล่ะคะ งานหมั้นกว่าจะจัดก็ต้องเดือนหน้าแน่ะ แล้วพี่พราวจะไปแต่งงานแล้วได้ยังไงกัน" เพลินตาออกแรงเถียงแทนพี่สาวเบาๆเพราะภายในใจมันเจ็บเกินกว่าที่จะมีแรงพูดเสียงดังๆ"ค่ะคุณพ่อ พราวแต่งงานแล้วที่อเมริกา ส่วนสามีพราวชื่อเฮนรี่ เขาจะรีบตามพราวมาหาคุณพ่อกับคุณแม่ที่นี่หลังจากที่เสร็จงานแล้ว""ยะ