Semua Bab เหมยฮวาฤดูหนาว: Bab 151 - Bab 160

ในห้องไม่กว้างที่มืดสลัว ปรากฏร่างชายสองคนกำลังกอดก่ายกันอย่างรุนแรง ลมหายใจทั้งคู่ดังฟืดฟาดได้ยินไปทั้งห้อง บนเตียงสีชมพูชื้นไปด้วยเหงื่อที่หลั่งออกมาราวกับสายน้ำของคนบนเตียงข้างเตียงที่ไร้คนสนใจ มีร่างบางของสตรีนางหนึ่งก้มคลานอยู่บนพื้น ท่าทางของร่างนั้นอ่อนแรงจนแทบประคองตนไม่อยู่ เจ้าตัวเหลือบไป

เมื่อมาคิดทีหลังพลันรู้สึกได้ว่ามันไม่ถูกต้อง อาหญิงของเขาไม่ใช่คนจิตใจดีงามเลยตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยเห็นว่านางจะรักบ้านเมืองมากกว่าครอบครัวสักนิด ด้วยนิสัยของอาหญิงแล้ว หากบุตรีสิ้นชีพไปจริงๆ นางมีแต่จะรีบไปยุสามีให้มาถล่มวังหลวงของพระบิดาเสียมากกว่าส่วนตัวเจ้าเล่ห์นั่นเป็นพวกเจ้าคิดเจ้าแค้น ลงมือแ

เสียงอ่อนโยนเป็นเอกลักษณ์ผิดกับวาจาดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงในชุดสีขาวของเจียงเหิงก้าวเข้ามาในห้อง ใบหน้าหมอหนุ่มมีริ้วรอยความหงุดหงิดแผ่กระจาย ก็จะไม่ให้อารมณ์เสียได้อย่างไร เขาเดินทางมารักษาเจ้าบ้านี่จะสามเดือนแล้ว แต่อาการเจ้าตัวยังทรงๆ ทรุดๆ อยู่เลยสั่งให้พักผ่อนกลับแล่นออกไปตามหาสตรี บอกให้สงบจิ

“ทำไมต้องตามสังหารข้า ข้าจำไม่เห็นได้ว่าเคยรู้จักเจ้าด้วยซ้ำ”“ฮึ! เจ้ามันสมควรตายแล้ว” สตรีแปลกหน้ากล่าวด้วยท่าทางเจ็บปวด แต่ในใบหน้ายังคงมีแววโอหังให้เห็นเช่นเดิม“บอกเหตุผลมา แล้วข้าจะปล่อยให้เจ้าตายอย่างสงบ” หญิงสาวบอกอีกฝ่ายด้วยใบหน้าไม่เปลี่ยนสีทว่าสตรีผู้นั้นกลับถ่มน้ำลายใส่ พลางเบือนหน้าไปอ

จ้าวเหมยฮวาฝืนใจกลืนเลือดที่จุกในอกลงไป แล้วก้าวมายืนเบื้องหน้าร่างระทวยนั้น เสียงหวานที่แผ่วออกมาทั้งเย็นชาและไร้น้ำใจอย่างที่สุด“ภูมิใจเถอะ สายลมพญายมไม่ใช่ทุกคนจะมีวาสนาได้ตายเพราะมันหรอก”‘เฮอะ! ท่านหญิงเหมยฮวา... องค์หญิงแห่งต้าเหลียวอย่างนั้นหรือ รอนางก่อนก็แล้วกัน’คิดพลางยืนโงนเงน ทิวภาพรอบ