ตอนที่๑๘(จบตอน)

จนถึงดึกสงัดในห้องอุ่น มีเพียงเสียงหอบหายใจแผ่วเบา ลอยปะปนกับกลิ่นกำยานและร่องรอยราคะบนกองหมอนอิงที่ระเกะระกะ ไป๋อี้เฉินทอดกายเปลือยเปล่า ดวงตาดอกท้อหม่นหมองทอดมองเพดาน เหงื่อยังซึมทั่วกายแววตาของเขาดูเหมือนสุขสม หากแต่เบื้องลึกมีเพียงความว่างเปล่าปลดปล่อยเพลิงโทสะไปกับร่างกายของสตรีบำเรอ แต่ในอกยังไร้ซึ่งอิ่มเอม

สาวงามห้านางนอนกระจัดกระจายบนพื้นพรม ร่างบอบบางสั่นระริก บ้างก้มหน้าอย่างสิ้นหวัง บ้างกล้ำกลืนอดสูและน้ำตาบางนางยังแสร้งส่งสายตายั่วยวน หวังชะตาดีขึ้นแต่ทุกคนล้วนรู้ตัวดีสำหรับองค์ชายสาม ไม่มีใครสำคัญ ไม่มีใคร มีค่า มากไปกว่าสุราถ้วยหนึ่ง

บรรยากาศทั้งห้องยังคงขุ่นมัวด้วยกลิ่นกำยานและราคะเงียบงัน รันทด เยียบเย็นจับใจของสตรี และความพึงใจอันว่างเปล่าของไป๋อี้เฉิน เขารู้สึกว่าตนเองยังขาด แต่มิอาจทราบได้ว่าคือสิ่งใด

ขณะนั้นเองเสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินเข้ามาใกล้ห้องอุ่น ก่อนประตูบานหนักจะเปิดออกอย่างระมัดระวัง เป็นซูเหวินจิ้งในอาภรณ์สีเข้มก้าวย่างเข้ามา สายตากวาดมองบรรยากาศตรงหน้าแล้วก็เพียงเลิกคิ้ว ไม่ได้มีแววประหลาดใจแม้แต่น้อยเขาแสร้งไอเบา ๆ สั่งด้วยเสียงเรียบเย็น

“ทุกคนออกไปได้แล้