Semua Bab คุณทนายตัวร้าย ฉันขอบายนะคะ: Bab 221 - Bab 230

“ฉันเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของอาซู ตอนนี้ยิ่งเป็นพ่อบุญธรรมของเธอ ในฐานะผู้ใหญ่ ทำไมฉันถึงไม่เหมาะสมล่ะ?”“ระหว่างผมกับเสิ่นชิงซูเข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ” สีหน้าของฟู่ซือเหยียนยังคงเดิม “ผมเข้าใจว่าอาจารย์เจี่ยงรักและเอ็นดูเสิ่นชิงซู แต่เรื่องนี้ ยังไงผมกับเสิ่นชิงซูจัดการกันเองส่วนตัวก็พอแล้วครับ”เจี่ยงเหวินจิ่นขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าเคร่งขรึมลงสองสามส่วน “ทนายฟู่ ฉันได้ยินเหตุผลที่พวกนายหย่ากันแล้ว คำบางคำ ที่ฉันไม่พูด เพราะรักษาหน้าให้นาย แต่ความจริงนายคือคนที่ไม่ซื่อสัตย์กับการแต่งงานก่อน เดิมทีนายก็เป็นฝ่ายผิด อาซูผิดหวังกับการแต่งงานของพวกนายในครั้งนี้มาก ๆ ถ้านายยังมีมโนธรรมอยู่บ้าง ก็รีบจัดการหย่า แล้วปล่อยอาซูไปซะ”“อาจารย์เจี่ยงครับ เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของผม ผมไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายกับคุณ”นัยน์ตาดำขลับของฟู่ซือเหยียนเคร่งขรึม น้ำเสียงยิ่งเผยความแข็งแกร่งออกมาอีกหลายส่วน“สิ่งที่พวกคุณได้ยินและได้เห็น อาจจะไม่ใช่ความจริงเสมอไป สำหรับผม ผมกับเสิ่นชิงซูยังไม่ถึงขั้นต้องหย่ากัน เดิมทีการแต่งงานของเราต่างฝ่ายต่างก็ได้รับผลประโยชน์อยู่แล้ว พูดไม่ได้ว่าใครทำผิดต่อใคร”“นายใกล้

ความรู้สึกปวดเมื่อยกล้ามเนื้อจากไข้สูงทำให้ทั่วทั้งร่างของเฉียวซิงเจียไร้เรี่ยวแรงโดยสิ้นเชิงชายหนุ่มแบกเธอไว้บนบ่า หัวไหล่ของเขากระแทกกับซี่โครงของเธอจนเจ็บไปหมดสีหน้าของเฉียวซิงเจียเจ็บปวดอย่างยิ่ง “ฉินเยี่ยนเฉิง... คุณ... คุณปล่อยฉันลงนะ ฉันเจ็บซี่โครงจะตายอยู่แล้ว...”อีกฝ่ายทำเป็นหูทวนลมเมื่อเดินออกมาจากบ้าน ฝนก็ยังคงตกหนักอยู่สายฝนโปรยปรายลงมาจนเฉียวซิงเจียเปียกโชกไปทั้งตัวในพริบตา!“บ้าเอ๊ย...” เฉียวซิงเจียสะดุ้งเฮือก สติที่เลือนรางเพราะพิษไข้พลันแจ่มชัดขึ้นมาไม่น้อย!เธอยกมือขึ้นปาดน้ำบนใบหน้า แล้วทุบไปที่แผ่นหลังของอีกฝ่าย “ฉินเยี่ยนเฉิง นี่คุณจะบ้าเหรอ! ต่อให้จะช่วยลดไข้ให้ฉันด้วยวิธีธรรมชาติ ก็ไม่ใช่วิธีแบบนี้นะ! รีบปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!”เขาไม่เพียงแต่ไม่หยุด แต่กลับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเฉียวซิงเจียชะงักไป ในที่สุดก็ตระหนักได้ถึงความผิดปกติ!คนคนนี้ต้องไม่ใช่ฉินเยี่ยนเฉิงแน่!ฉินเยี่ยนเฉิงต้องสติไม่ดีไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้พาคนที่กำลังป่วยเป็นไข้มาตากฝนแบบนี้!“คุณเป็นใคร?” เฉียวซิงเจียเริ่มดิ้นรน ทั้งมือและเท้าต่างทุบตีเตะสะเปะสะปะ “คุณเป็นใครกันแน่! จะพาฉันไปไห

ที่นั่นสัญญาณไม่ดี สถานการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นมาก่อนแต่ในใจของเสิ่นชิงซูกลับรู้สึกไม่สบายใจเธอโทรหาเฉียวซิงเจียอีกครั้งก็ยังโทรไม่ติด!เปลือกตาของเสิ่นชิงซูก็เริ่มกระตุกขึ้นมาอีกอย่างไม่มีสาเหตุในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นเป็นสายจากฉินเยี่ยนเฉิงความรู้สึกไม่สบายใจในใจของเสิ่นชิงซูยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆราวกับสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง เธอจึงกดรับสายอย่างเกร็ง ๆ “หมอฉิน”ปลายสาย เสียงของฉินเยี่ยนเฉิงแหบแห้ง “หมอเฉียวเกิดเรื่องแล้วครับ”ลมหายใจของเสิ่นชิงซูหยุดชะงัก โทรศัพท์ร่วงหล่นลงบนพื้น.........ฟู่ซือเหยียนกำลังอัดรายการอยู่ โทรศัพท์ก็สั่นขึ้น เป็นสายจากเส้าชิงเส้าชิงรู้ตารางงานของฟู่ซือเหยียนดีที่สุด หากไม่ใช่เรื่องด่วนจริง ๆ เขาจะไม่โทรหาฟู่ซือเหยียนเด็ดขาดฟู่ซือเหยียนสั่งหยุดการถ่ายทำ แล้วรับโทรศัพท์“คุณชายฟู่ หมอเฉียวเกิดเรื่องแล้วครับ!”ฟู่ซือเหยียนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงขรึม “เกิดอะไรขึ้น?”“เรื่องนี้คงต้องถามหมอฉินถึงจะทราบรายละเอียดครับ เมื่อคืนเธอหายตัวไปกะทันหัน ได้ยินว่าตามหากันทั้งคืน จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีข่าวอะไรเลย!”“ฉันเข้าใจแล

เสิ่นชิงซูกุมมือของเธอไว้ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มเวินจิ่งซียืนมองอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“เป็นความผิดของผมเอง ตอนนั้นลูกบ่นกับผมว่าไม่อยากไปออกตรวจฟรีครั้งนี้ ผมยังไปพูดจาหลักการกับลูกอีก” พ่อเฉียวถอดแว่นตา แล้วเช็ดดวงตาที่ชุ่มแฉะ “ถ้าลูกไม่ได้ไปออกตรวจฟรีครั้งนี้ ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...”“อ้าว! ที่แท้ก็เฉียวซิงเจียประสบอุบัติเหตุนี่เอง!”เสียงของหลินอวิ๋นเหมยดังมาจากหน้าประตูห้องพักผู้ป่วยอย่างกะทันหันทุกคนหันกลับไปมองหลินอวิ๋นเหมยผลักมือลูกสาวที่กำลังดึงเธออยู่ออก แล้วเดินเข้ามาอย่างไม่เกรงใจเสิ่นฉู่ซีรู้สึกอับอาย จึงสะบัดมือแม่ออกแล้วถอยไปยืนข้างนอกเมื่อเห็นหลินอวิ๋นเหมย เสียงร้องไห้ของแม่เฉียวก็หยุดลง ทันใดนั้นเธอก็พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง จ้องมองหลินอวิ๋นเหมยด้วยใบหน้าเย็นชา “หลินอวิ๋นเหมย เธอมาทำอะไร ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ ออกไป!”หลินอวิ๋นเหมยกับพ่อแม่เฉียวเป็นเพื่อนร่วมรุ่นมหาวิทยาลัย หลินอวิ๋นเหมยกับแม่เฉียวเคยเป็นเพื่อนร่วมห้องกันมาก่อน และมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่หลังจากที่รู้ว่าพ่อเฉียวกับแม่เฉียวคบกัน หลินอวิ๋นเหมยก็ตัดขาดกับแม่เฉียว เพราะหลินอวิ๋นเหมยตามจ

เรื่องดี?เฟิงอวิ๋นเฉียนคนนี้ ทุกครั้งที่มาหาเธอ ล้วนมีจุดประสงค์ที่ชัดเจนเสมอเสิ่นชิงซูไม่ได้มีความหวังอะไรกับ ‘เรื่องดี’ ที่เฟิงอวิ๋นเฉียนพูดถึงเลยน้ำเสียงของเธอเย็นชา “คุณมีอะไรก็พูดมาตรง ๆ เถอะค่ะ”“หมอเฉียวอยู่กับผม”ลมหายใจของเสิ่นชิงซูชะงักไป “เฟิงอวิ๋นเฉียน คุณอย่าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นจะดีกว่านะคะ”“ผมดูเหมือนคนที่จะเอาเรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้มาล้อเล่นเหรอครับ?”เฟิงอวิ๋นเฉียนถอนหายใจ “ดูเหมือนว่าคุณเสิ่นจะเข้าใจผมผิดไปมากเลยนะ!”หัวใจของเสิ่นชิงซูเต้นเร็วมาก มือที่ถือโทรศัพท์กำแน่นขึ้น “ซิงซิงอยู่กับคุณจริง ๆ เหรอ?”“ผมไม่มีความจำเป็นต้องโกหกคุณ”ขอบตาของเสิ่นชิงซูร้อนผ่าว เสียงสั่นเทา “เธอ เป็นยังไงบ้างคะ?”“ตอนนี้ยังไม่ตายหรอก” เฟิงอวิ๋นเฉียนหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเสริม “แต่ถ้าภายในหนึ่งสัปดาห์นี้ไม่ได้ผ่าตัดเปิดกะโหลก เธอก็อาจจะต้องหลับไปตลอดชีวิต”“ผ่าตัดเปิดกะโหลก...” เสิ่นชิงซูกุมหน้าอก หายใจหอบถี่ เธอหลับตาลง หายใจเข้าลึก ๆ บังคับตัวเองให้สงบลง “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันต้องการเจอเธอ”“คุณเสิ่นครับ ที่ผมโทรหาคุณ ไม่ใช่ว่าจะมาเป็นคนดีนะครับ”เสิ่นชิงซูชะ