ฟู่ซืออวี่ได้ยินดังนั้น น้ำตาก็คลอเบ้าอีกครั้ง“ซืออวี่”ฟู่ซือเหยียนโบกมือเรียกฟู่ซืออวี่ “มานี่”ฟู่ซืออวี่สูดจมูกเล็กน้อย แล้วเดินไปตรงหน้าฟู่ซือเหยียน “พ่อครับ”ฟู่ซือเหยียนลูบหัวเขาเบา ๆ “ยังจำคำที่พ่อเคยบอกได้ไหม?”ฟู่ซืออวี่พยักหน้าพ่อบอกว่าต่อไปเจอแม่ต้องเรียกว่าน้า แบบนั้นแม่ถึงจะไม่โกรธแต่เขารู้สึกว่าเรียกน้าแล้วแปลกหน้ามาก!ก็เขาเรียกไม่ออกนี่นา!ฟู่ซือเหยียนดูออกว่าฟู่ซืออวี่ยังคงต่อต้านเรื่องการเปลี่ยนคำเรียกนี้มาก “ลูกเข้าไปก่อนเถอะ”ฟู่ซืออวี่พยักหน้า หมุนกายเดินคอตกเข้าไปในวิลล่า“เขาต้องการเวลานิดหนึ่ง” ฟู่ซือเหยียนมองเสิ่นชิงซู “คุณให้เวลาเขาอีกหน่อยเถอะ”คำพูดนี้เสิ่นชิงซูฟังจนรำคาญแล้วอย่างไรอีกไม่กี่วันเธอก็ไปจากเมืองเป่ยแล้ว ต่อไปไม่ว่าฟู่ซือเหยียนหรือฟู่ซืออวี่ ก็มีโอกาสสูงที่จะไม่ได้เจออีกทั้งคู่ฟู่ซืออวี่จะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยนคำเรียกก็ไม่สำคัญแล้ว“ฉันจะกลับตอนเย็นห้าโมงตรง” เสิ่นชิงซูพูดเสียงเย็น“ครูพี่เลี้ยงอยู่ข้างใน”เมื่อได้ฟังดังนั้น เสิ่นชิงซูเดินเข้าไปในคฤหาสน์โดยตรงในห้องรับแขก หญิงสาวที่กำลังเล่นบล็อกตัวต่อไม้กับฟู่ซืออวี่ได
Baca selengkapnya
Masuk
