บทที่ 230

เสิ่นชิงซูกำโทรศัพท์แน่น “ฉันรู้ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเฟิงอวิ๋นเฉียนจะบังเอิญช่วยซิงซิงไว้ได้พอดี จากที่พวกหมอฉินเล่ามา คืนวันที่ซิงซิงหายตัวไป เธอมีไข้สูงมาก เห็นได้ชัดว่าถูกคนพาตัวไป ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นเฟิงอวิ๋นเฉียนที่ส่งคนมาพาตัวซิงซิงไปก็ได้!”

เวินจิ่งซีรู้สึกว่ามีเหตุผล เขาจึงสตาร์ทรถอีกครั้ง “เราไปสถานีตำรวจกันเดี๋ยวนี้เลย”

ก๊อก ๆ...

หน้าต่างรถฝั่งผู้โดยสารถูกเคาะ

เสิ่นชิงซูหันกลับมา มองเห็นฟู่ซือเหยียนผ่านกระจกหน้าต่างรถ

ฟู่ซือเหยียนส่งสัญญาณให้เธอลงจากรถ

เสิ่นชิงซูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนกระจกหน้าต่างรถลง “มีอะไรก็พูดมาเลย”

“เกี่ยวกับเฉียวซิงเจีย”

เมื่อได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงซูก็ชะงักไป

“ฝนตกแล้ว เราเข้าไปคุยกันในร้านกาแฟไหม?” ฟู่ซือเหยียนกล่าว

ในเมื่อเป็นเรื่องเกี่ยวกับเฉียวซิงเจีย เสิ่นชิงซูก็ไม่กล้าที่จะชักช้า

เธอเปิดประตูรถแล้วลงไป

เวินจิ่งซีก็กำลังจะลงจากรถตามไป ฟู่ซือเหยียนเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา “ผมจะคุยกับเธอเท่านั้น”

“คุณต้องคิดไม่ซื่อแน่ ๆ!” เวินจิ่งซีก็โมโหทันที “ถ้าผมไม่ไปด้วยแล้วเกิดคุณ...”

“คุณเวิน รออยู่ในรถเถอะค่ะ” เสิ่นชิงซูหันกลับมามองเวินจิ่ง