“ซืออวี่!”ทันทีที่ฟู่ซืออวี่ก้าวลงจากรถ เขาก็ได้ยินเสียงของโจวอวี๋ชูเรียกเขา ร่างเล็ก ๆ ของเขาพลันชะงักโดยไม่รู้ตัวในหัวพลันผุดภาพเหตุการณ์เมื่อครั้งที่โจวอวี๋ชูตะคอกใส่เขาขึ้นมา“พ่อครับ”ฟู่ซืออวี่หลบไปอยู่ด้านหลังฟู่ซือเหยียน มือทั้งสองข้างกำชายเสื้อสูทของเขาไว้แน่น “พ่อครับ อุ้มผมหน่อย”ฟู่ซือเหยียนอุ้มฟู่ซืออวี่ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนทันทีโจวอวี๋ชูชะงักงันเมื่อเห็นว่าลูกชายหลบเลี่ยงเธออย่างชัดเจน ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ซืออวี่ นี่แม่เองนะลูก ลูกเป็นอะไรไป?”ฟู่ซืออวี่กอดคอฟู่ซือเหยียน ใบหน้าเล็ก ๆ ซุกอยู่ในซอกคอของฟู่ซือเหยียน และไม่แม้แต่จะชายตามองเธอเลยสักนิดท่าทางเช่นนั้น ยิ่งทำให้ความขุ่นแค้นในใจของโจวอวี๋ชูทวีความรุนแรงมากขึ้น“ซืออวี่…” น้ำตาพลันไหลพรากจากดวงตาของโจวอวี๋ชู ร่างอรชรสั่นระริกจะล้มแหล่มิล้มแหล่ฟู่ซือเหยียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “ก็ครั้งก่อนคุณอาการกำเริบทำให้เขาตกใจ เลยทำให้ในใจเขาก็เริ่มต่อต้านคุณ”โจวอวี๋ชูนิ่งงันครั้งก่อน…เป็นครั้งนั้นที่กินข้าว แล้วซืออวี่เอ่ยปากชมเสิ่นชิงซู เธอก็เลยควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ดุฟู่ซืออวี่ไปน่ะเห
Read more
LOGIN
