บทที่ 279

ฟู่ซือเหยียนขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง?”

“ทางฉันมีคนอยู่คนหนึ่ง” เฟิงอวิ๋นเฉียนจ้องฟู่ซือเหยียนเขม็ง ริมฝีปากบางยกยิ้มเล็กน้อย “ฉันคิดว่าสำหรับนายคนคนนี้น่าจะมีค่ามากกว่าโจวอวี๋ชูซะอีก”

......

ขณะฟู่ซือเหยียนออกมาจากตึกใหญ่ ก็เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น

เส้าชิงถูกพวกคนชุดดำจับตามองอยู่ เข้าไปกับฟู่ซือเหยียนไม่ได้

เมื่อเห็นฟู่ซือเหยียนออกมา เส้าชิงก็รีบรุดหน้ามาถามทันที “คุณชายฟู่ เป็นยังไงบ้าง?”

“กลับประเทศ” สีหน้าของฟู่ซือเหยียนขึงขัง

เส้าชิงอึ้งไป “แล้วคุณโจวล่ะครับ?”

“ในสามปีเธอจะไม่กลับประเทศ” ฟู่ซือเหยียนยกมือบีบหว่างคิ้ว “ไปกันเถอะ”

ในใจของเส้าชิงผุดความสงสัยขึ้นมาเป็นกอง ทว่าเมื่อเห็นท่าทางเหนื่อยล้าไม่อยากพูดมากของฟู่ซือเหยียน เขาก็ไม่กล้าถามมาก

วันนั้น ฟู่ซือเหยียนกับเส้าชิงกลับเมืองซิงทันทีโดยไม่หยุดพัก

ผ่านการบินสิบกว่าชั่วโมง เมื่อมาถึงเมืองซิง ก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงกว่าตามเวลาท้องถิ่นแล้ว

ออกมาจากสนามบิน ฟู่ซือเหยียนก็บอกว่าจะไปโรงพยาบาลเลย เส้าชิงไม่กล้าโต้แย้ง

มาถึงโรงพยาบาลสตรีและเด็กประจำเมืองก็เป็นเวลาเที่ยงพอดี

หลังฟู่ซือเหยียนลงจากรถ ก็เดินมุ่งหน้าไ