All Chapters of แม่สื่อเช่นข้าจะชนะใจองค์ชาย: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 หวั่นไหว เสียงฝีเท้าม้าดังก้องไปทั่วก่อนจะหยุดลงที่ด้านหน้าตำหนักของหงฟางซิน เขาดึงบังเหียนของม้าให้หยุดลงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ร่างบางในอ้อมแขนของเขายังคงสั่นเทาราวกับลูกนกปีกหัก เมื่อม้าชะลอลงที่หน้าตำหนัก พ่อบ้านและสาวใช้ต่างวิ่งกรูออกมาต้อนรับด้วยความตกใจ หงฟางซินมิพูดพร่ำทำเพลง เขารีบอุ้มร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน จากนั้นจึงเดินตรงเข้าไปในเรือนพักของตนทันที “ตามหมอหลวง...” หงฟางซินออกคำสั่งเสียงเข้ม พ่อบ้านก้มหัวรับคำทันทีโดยไม่กล้าซักถามสิ่งใด บานประตูห้องนอนถูกผลักออกอย่างรวดเร็ว หงฟางซินวางร่างของเฉินเส้าหว่านลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ท่ามกลางสายตาของสาวใช้สองนางที่รีบเข้ามาช่วยปูหมอนและคลุมผ้าห่มให้อย่างรู้งาน แต่สิ่งที่ทำให้หงฟางซินชะงักค้างอย่างไม่กล้าถอยหนีไปไหน ก็คือสองมือบางของเฉินเส้าหว่านที่ยังคงกอบกุมมือข้างหนึ่งของเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ดวงตาของนางยังคงพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตา เปลือกตาสั่นไหวกับริมฝีปากที่ยังคงสั่นระริกไม่หยุด หงฟางซินตัดสินใจนั่งลงด้านข้างเตียงขนาดใหญ่ เขาเอื้อมมืออีกข้างปรบลงบนมือบางอย่างต้องการป

บทที่ 14 เรียกขาน แสงแดดอุ่นยามสายส่องลอดหน้าต่าง เฉินเส้าหว่านในชุดผ้าแพรเนื้อดีสีชมพูอ่อนเดินทางมายังตำหนักของหงฟางซิน ใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้น ในมือของนางกำตะกร้าหวายใบหนึ่ง ภายในบรรจุห่อขนมหวานที่หญิงสาวตั้งใจทำเองกับมือตั้งแต่เช้าตรู่ ขนมเปี๊ยะดอกเหมยไส้ถั่วหวานที่เจ้าตัวสั่งให้พ่อครัวสอนทำแล้วฝึกซ้อมด้วยตนเองอยู่หลายวันกว่าจะทำออกมาได้อย่างที่พอใจ “ข้า...เฉินเส้าหว่าน...มาขอพบองค์ชาย” เฉินเส้าหว่านแจ้งความประสงค์ให้แก่พ่อบ้านในทันทีที่เขาเปิดประตูออกมา พ่อบ้านโค้งกายคำนับอย่างสุภาพ สตรีตรงหน้าคือบุคคลที่นายท่านสั่งไว้ว่าให้ดูแลนางเป็นอย่างดี “เชิญคุณหนูเฉินเข้ามาด้าน ข้าน้อยจะพาท่านไปพบองค์ชายขอรับ” “องค์ชายทำสิ่งใดอยู่หรือ” “องค์ชายกำลังฝึกอาวุธอยู่ที่ลานฝึกด้านใน หากคุณหนูไม่รังเกียจ เชิญรอที่เรือนรับรองก่อนเถิดขอรับ” “ไม่เป็นไร ข้าจะไปหาองค์ชายด้วยตนเองเลยจะง่ายกว่า” หญิงสาวยิ้มบางก่อนจะเดินผ่านลานหินขาวไปยังเรือนด้านใน นางตรงไปยังลานฝึกอาวุธที่บัดนี้มีเสียงดาบเสียดสีกับอากาศดังเป็นจั

บทที่ 16 เมืองเจี้ยนหนาน ในตลาดยามสายของเมืองเจี้ยนหนาน ผู้คนพลุกพล่านขวักไขว่ไปมา เมืองแห่งนี้นับว่าเป็นเมืองการค้าที่เจริญอย่างยิ่ง บุรุษทั้งสองก้าวลงจากหลังม้า หงฟางซินสวมเสื้อผ้าสีน้ำตาลอ่อนแบบพ่อค้าทั่วไป หลิวรั่วอันเดินขนาบด้านข้าง สายตากวาดมองรอบด้านด้วยความระมัดระวัง นับตั้งแต่เหตุการณ์อันน่าอับอายในคืนก่อนหน้า หลิวรั่วอันก็ไม่ยอมนอนห้องเดียวกับหงฟางซินอีกเลย เขาให้เหตุผลเพียงสั้นๆ “ท่านหลับยาก ข้าไม่อยากรบกวน” หงฟางซินได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ แม้ภายในใจอยากจะโต้เถียงออกมา แต่ก็ได้แต่กัดฟันกลั้นคำพูดมากมายเอาไว้ ทั้งสองปลอมตัวเป็นพี่น้องจากตระกูลพ่อค้า เดินเบียดฝูงชนเข้ามายังเขตตลาดของเมืองเจี้ยนหนาน สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านค้าเรียงราย ขายทั้งของกิน ของใช้ ผ้าไหม เครื่องหอม ไปจนถึงเครื่องประดับเลอค่าที่ประดับหน้าร้านด้วยโคมผ้าสีแดงสด “เมืองแห่งนี้ได้ชื่อว่าเป็นเมืองการค้าที่คึกคักยิ่งนัก” หงฟางซินพึมพำเบาๆ ขณะเดินเคียงคู่กับหลิวรั่วอัน “แต่ภาษีที่จัดส่งในแต่ละปีกลับไม่มากเท่าที่ควร หนำซ้ำยังมีรายงานเรื่องโจรป่าที่มักเข้าปล้นสะดมจน

บทที่ 18 รักษาตัว ภายในห้องพักชั้นบนของโรงเตี๊ยม หลิวรั่วอันจัดการวางร่างหงเฟยหย่าลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดมากขึ้นเมื่อเห็นโลหิตที่ไหลเปรอะเปื้อนจนเต็มแขนเสื้อ มือนั้นสั่นเล็กน้อยขณะปลดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดออกจากตัวชายที่กำลังบาดเจ็บ “เฟยหย่า...เหตุใดท่านถึงทำเรื่องโง่เง่าเช่นนี้” น้ำเสียงของหลิวรั่วอันสั่นเครือปนความโมโห เขาเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธและความกลัวที่ยังฝังแน่น “ข้าไม่เป็นอันใดหรอกน่า” หงเฟยหย่าพูดพลางยิ้มเจื่อน แม้เสียงของเขาจะสั่นเล็กน้อย แต่ใบหน้าเรียบเฉยดูสงบราวกับมิได้รับบาดเจ็บมากมายอันใด หลิวรั่วอันส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด เขาจัดการถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออก แล้วค่อยๆ ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดรอบบาดแผลอย่างแผ่วเบา แม้จะพยายามเบามือมากเพียงใด แต่เมื่อสัมผัสโดนบริเวณใกล้แผล หงเฟยหย่าก็ยังเผลอสะดุ้งไหล่ขึ้นโดยไม่รู้ตัว “เจ็บหรือ” น้ำเสียงที่เคยโกรธเคืองแปรเปลี่ยนเป็นห่วงกังวลขึ้นมา “ไม่มาก...เจ้าทำต่อเถิด” หงเฟยหย่าตอบกลับพร้อมปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยตามเดิม “ท่านรู้หรือไม่ ว

บทที่ 20 อุบัติเหตุ ยามรุ่งสางท้องฟ้าเริ่มทอแสงสีส้มอ่อน รถม้าหรูคันหนึ่งจอดนิ่งอยู่ด้านหน้าจวนสกุลเฉิน ขันทีประจำกายของเม่งฉีเต๋อนำสารจากวังหลวงมายืนรออยู่ด้านหน้าจวน “ใต้เท้าเฉิน” ขันทีโน้มกายเคารพเมื่อชายวัยกลางคนในชุดผ้าไหมตัดเย็บประณีตเดินออกมาด้านหน้า “ฮองเฮามีรับสั่ง ขอเชิญคุณหนูเฉินเข้าเฝ้าเพื่อเป็นเพื่อนคุยสักสามสี่วัน” เฉินกวนซีมีสีหน้าตื่นเต้นเล็กน้อย ก่อนรีบประสานมือรับคำอย่างนอบน้อม “เป็นเกียรติแก่สกุลเฉินยิ่ง ข้าจะให้คนไปตามหว่านเอ๋อร์มาเดี๋ยวนี้” เพียงไม่ถึงครึ่งถ้วยน้ำชา เฉินเส้าหว่านก็เดินออกจากเรือนมาในชุดผ้าไหมสีอ่อน เส้นผมมัดตึงเกล้าเป็นมวยเหนือศีรษะ นางเหลียวมองบิดาของตนอีกครั้งอย่างรู้สึกผิดยิ่งนัก “หว่านเอ๋อร์ เจ้าเข้าวังครั้งนี้ต้องระวังกิริยาให้มาก อย่าให้ทำสิ่งใดให้ขายหน้าคนสกุลเฉินได้เล่า” เฉินกวนซีกำชับพร้อมกับปรบมือบุตรสาวอย่างภาคภูมิใจ เฉินเส้าหว่านพยักหน้ารับ “เจ้าค่ะ ท่านพ่อก็ดูแลตนเองให้ดีด้วยเล่า” หลังจากที่กล่าวลาเป็นที่เรียบร้อย เฉินเส้าหว่านก็ก้าวขึ้นรถม้า นางเปิดม่านหันไปมองบิดาจนกระทั