Semua Bab แม่สื่อเช่นข้าจะชนะใจองค์ชาย: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 31 เทศกาลโคมไฟ หลายวันผ่านไปหลังจากกลับจากเมืองเตียงอัน ทุกอย่างยังคงเป็นปกติเช่นเคย หากแต่ในใจของหงฟางซินกลับเริ่มว้าวุ่นขึ้นมาอย่างหาเหตุผลไม่ได้ ในช่วงสายของวัน ขณะที่หงฟางซินกำลังฝึกซ้อมดาบอยู่นั้น ขันทีข้างกายของมารดาก็เดินเข้ามาด้านใน “เรียนองค์ชาย ฮองเฮามีรับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้า” หงฟางซินเลิกคิ้วขึ้นอย่างมีคำถาม ขันทีรีบตอบข้อสงสัยของเขาอย่างรู้งาน “เรียนองค์ชาย วันนี้ฮองเฮาได้ส่งเทียบเชิญให้คุณหนูเจียงเข้าเฝ้า ฮองเฮาจึงได้ให้ข้ามารายงานแก่ท่าน” สิ้นคำกล่าวนั้น หงฟางซินก็ตาลุกวาว รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้า เขารีบพยักหน้ารับแล้ววางดาบลงในทันที “เตรียมรถม้า” สิ้นคำสั่ง หงฟางซินก็เดินเข้าไปแต่งกายเสียใหม่ เขาสำรวจตนเองอีกครั้ง ก่อนจะหลุดยิ้มออกมาอย่างนึกขบขัน เขาทุ่มเทถึงขนาดเดินทางไปเมืองเตียงอัน แต่กลับคลาดนางอย่างน่าเสียดาย แต่มารดาของเขากลับสามารถนัดแนะให้เขาเจอกับหญิงสาวได้อย่างง่ายดายเสียจริง ทันทีที่หงฟางซินก้าวเข้าสู่ตำหนักของมารดา ชายหนุ่มโค้งคำนับมารดาของตน สายตาเหลือบมองข้างกายของนาง หญิงสาวผู้นั้นคือคนท

บทที่ 33 ลอบทำร้าย “เฟยหย่า...” เสียงเรียกของหลิวรั่วอันดังขึ้น ชายหนุ่มนั่งอยู่เบื้องหน้าตะเกียงน้ำมัน สายตาแน่วนิ่งจ้องมองไปยังแผนที่ที่ถูกกางไว้บนโต๊ะไม้ ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิดจริงจัง “เอกสารที่พวกเราได้มา แม้ว่าจะเอาผิดคนสกุลเตียนได้ แต่ก็มิอาจโยงใยไปถึงขุนนางในราชสำนัก หากไร้หลักฐานเพิ่มเติม ทุกสิ่งที่เราทำก็ล้วนไร้ความหมาย” หลิวรั่วอันเอ่ยพลางยื่นมือแตะแผนที่อีกครั้ง “ดังนั้นคืนนี้ข้าจะลอบเข้าไปในจวนสกุลเตียนเพื่อหาหลักฐานมาให้ได้” “เช่นนั้นข้าจะไปกับเจ้า” หงเฟยหย่ากล่าวเสียงเข้มด้วยท่าทีที่จริงจัง “ไม่ได้...ครั้งนี้อันตรายเกินไป ท่านเองก็เพิ่งหายบาดเจ็บ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านไปเสี่ยงอีก” หลิวรั่วอันกล่าวเสียงเข้ม ท่าทางแข็งกร้าวอย่างไม่ยอมรับในข้อเสนอของชายหนุ่ม “ข้าจะให้เจ้าไปเพียงลำพังได้เช่นใด” หงเฟยหย่าไม่เห็นด้วยกับความคิดดังกล่าว ทั้งสองจ้องมองกันและกันอย่างไม่ลดราวาศอก สุดท้ายหงเฟยหย่าก็พ่นลมหายใจออกมาอย่างหัวเสีย “เช่นนั้นข้าจะนัดพบเตียนหย่งเจิงเพื่อถ่วงเวลาให้เจ้า” นั่นคือคำขาดที่หงเฟยหย่าจะยอมรับได

บทที่ 35 งอนง้อ อาทิตย์อัสดงสาดส่องแสงสีทองไปทั่วทั้งตำหนัก บุรุษผู้หนึ่งที่นั่งเอนกายอยู่ตรงศาลากลางสวน ใบหน้าบึ้งตึงและขุ่นข้อง แววตานั้นเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและขัดใจเป็นอย่างยิ่ง มิใช่เพราะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง มิใช่เพราะพิษบาดแผล แต่เพราะ...คนบางคนไม่ยอมพูดกับเขาเลยต่างหาก ตลอดสองวันที่ผ่านมา หลังจากสะสางเรื่องเมืองเจี้ยนหนานจนลุล่วง หงเฟยหย่าใช้โอกาสนี้ขออนุญาตจากบิดาเพื่อพักผ่อน เขาแทบขลุกตัวอยู่ในตำหนักโดยมิได้ออกไปไหนแม้แต่ก้าวเดียว หงเฟยหย่าหยิบถ้วยชาขึ้นมาหมุนวนไปมา ท่าทางเหม่อลอยและไม่เป็นสุข หัวคิ้วขมวดแน่นจนแทบจะเป็นปม ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมา ก่อนทอดสายตามองไปยังคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง “รั่วอัน เจ้าจะเป็นเช่นนี้อีกนานเท่าใดกัน” หงเฟยหย่าหมดความอดกลั้น เขาโพล่งออกมาในทันที นับตั้งแต่กลับมาถึงเมืองหลวง หลิวรั่วอันก็แทบไม่พูดจาอะไรกับเขาเลย แม้ว่าชายหนุ่มจะยังคงอยู่รับใช้เขาอย่างใกล้ชิด แต่ทว่าแววตากลับแข็งกร้าวเย็นชา ปากที่เคยพร่ำบ่น ตอนนี้เงียบงันราวกับปิดตาย หงเฟยหย่าพยายามพูดคุยกับหลิวรั่วอันอย่างหนัก

บทที่ 37 ร่วมงานเลี้ยง ค่ำคืนในจวนสกุลเจียงสว่างไสวไปด้วยแสงโคมไฟหลากสีที่ประดับประดาไว้ทั่วทั้งเรือน เสียงบรรเลงจากดนตรีคลอไปทั่วบริเวณ แขกเหรื่อต่างพากันเข้ามาร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของเจียงเสิ่นเย่ว หงฟางซินในชุดสีดำเข้มปักดิ้นทองเดินเคียงคู่มากับเฉินเส้าหว่านในชุดผ้าไหมสีม่วงอ่อน ทั้งสองดูเหมาะสมและเข้ากันจนหลายคนอดหันไปมองตามไม่ได้ ตั้งแต่ได้รับเทียบเชิญ หงฟางซินก็ตั้งใจไปรับเฉินเส้าหว่านถึงหน้าจวนสกุลเฉิน เขาเพียงกล่าวอ้างอย่างหาเหตุผลว่า ตนนั้นมิค่อยคุ้นเคยกับจวนโหวเท่าใดนัก จึงต้องการให้หญิงสาวมาเป็นเพื่อนคุย เฉินเส้าหว่านได้แต่อมยิ้มน้อยอย่างนึกขบขันกับเหตุผลอันน่าเหลือเชื่อเช่นนี้ แต่นางก็มิได้แก้ต่างอันใด เพียงพยักหน้ารับคำ และเดินทางมาพร้อมชายหนุ่มอย่างเต็มใจ ทั้งสองเดินตรงเข้าไปยังเรือนหลัก ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่เริ่มซุบซิบกันเมื่อเห็นการปรากฏตัวขององค์ชายเก้าและคุณหนูสกุลเฉินที่เคียงข้างกันอย่างเปิดเผย “หรือว่านางจะเป็นว่าที่พระชายา...” “ข้าได้ยินมาว่านางเข้าออกตำหนักขององค์ชายอย่างเปิดเผย หนำซ้ำยังเคยไปพำ

บทที่ 39 ตำแหน่งรัชทายาท เรื่องราววุ่นวายภายในวังหลวงเกิดขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็ว แผนการกบฏถูกเปิดเผยออกมา เป็นผลให้เจียงเสิ่นเย่ววถูกริบทรัพย์สินจนหมดสิ้นทั้งยังถูกกักบริเวณอยู่ภายในจวนสกุลเจียงโดยมิให้ติดต่อผู้ใด สำหรับหานอี้หลงแม้จะมีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิดแต่เพราะกลับตัวในภายหลังจึงมีรับสั่งเพียงให้หักเบี้ยหวัดเป็นเวลาสองปี และนั่นก็เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเจียงอันเล่อแล้ว ภายหลังการปราบกบฏสิ้นสุดลง ภายในวังหลวงที่เงียบสงบก็เกิดข้อถกเถียงขึ้นมาอีกครั้ง “ทูลฝ่าบาท...องค์ชายเก้าเปี่ยมด้วยปรีชาสามารถ ทั้งยังป้องกันราชบัลลังก์ให้ปลอดภัย...หม่อมฉันเห็นสมควรแต่งตั้งองค์ชายเก้าเป็นองค์รัชทายาทแห่งแคว้นเจี้ยน” ขุนนางกลุ่มหนึ่งยื่นฎีกาเสนอให้ปลดหงเฟยหย่าและแต่งตั้งหงฟางซินขึ้นเป็นรัชทายาทแทน “ทูลฝ่าบาท...แม้องค์ชายเก้าจะมีผลงานประจักษ์ แต่รัชทายาทเองก็มีผลงานในการจำกัดขุนนางทุจริตที่เมืองเจี้ยนหนาน ซ้ำยังสามารถเรียกคืนทรัพย์สินกลับเข้าคลังหลวงได้สำเร็จ” ขุนนางอีกกลุ่มโต้แย้งออกมาอย่างไม่ยอมรับข้อเสนอดังกล่าว ทั้งสองฝ่ายต่างโต้เถียงกันอย่างไม่จบ