Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 21 - Bab 30

“ทำไมไม่ตายเสียล่ะ โผล่มาทำไม? ไสหัวไปซะ”หลิ่งหลินถอนหายใจเบื่อ นางหยุดเดินถามเสียงนิ่ง “ครั้งที่แล้วสวีหลิงเยี่ยนขอโทษไปแล้วยังจะเอาอย่างไรอีก”อวี้ซูเชิดหน้าถาม “แค่ขอโทษไม่พอกระมัง?”ฟู่ชิงเสริม “เจ้าต้องหายตัวไปซะจึงจะดี”กู้ซินว่าต่อ “รีบไสหัวกลับไปเลยนะ”คนถูกไล่ทำหูทวนลม นางตั้งใจมาศึกษาร่ำเรียน ไม่ได้มาทะเลาะเบาะแว้งกับใคร เป็นอย่างไรเล่า หลิ่งหลินในร่างใหม่ผู้นี้นิสัยดีมาก เปี่ยมเมตตายิ่ง รู้หรือไม่?แน่นอนว่าคุณหนูทั้งสามมิได้รับรู้ถึงความเมตตานั้น พวกนางคิดเพียงว่าสวีหลิงเยี่ยนเพียงทำตัวสงบเสงี่ยมโง่เง่าน่ารำคาญเหมือนที่ผ่านมาจึงตามตอแยไม่เลิกราอวี้ซูเหยียดปากว่า “วันนี้ทำเป็นแต่งตัวสะสวย ทาแป้งแต้มชาดใส่ชุดสีแดง จงใจเลียนแบบท่านพี่ฟู่ชิงสินะ”คุณหนูทั้งสาม ขึ้นชื่อเรื่องแต่งกายสีสันสดใสบาดตา โดดเด่นแต่ไกล คนหนึ่งชอบใส่สีเหลืองสด อีกคนสีเขียว ส่วนฟู่ชิงเป็นญาติผู้พี่ที่ชอบแต่งเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดที่สุด โดยเฉพาะสีแดง ใส่มาแทบทุกวัน ดังนั้น การที่เห็นสวีหลิงเยี่ยนแต่งกายเหมือนกันคล้ายจงใจจริงๆ เช่นนั้นจึงหมั่นไส้ยิ่งกว่าเดิม“ช่างบังอาจนักนะ” ฟู่ชิงตวาดอย่างหงุดหงิดแต่หล

ยามซื่อสามเค่อ[1]ทุกคนรวมถึงหลิ่งหลินล้วนเข้ามานั่งเรียนนานแล้ว อาจารย์ซ่งลูบเคราหรี่ตา บรรยายตำราปราชญ์จบเล่มแล้ว ทว่าในชั้นเรียนที่ควรมีศิษย์นั่งประจำโต๊ะจนเต็มหมดทุกตัวกลับยังขาดคุณหนูอีกสามคน“ศิษย์ทุกคน คัดอักษรทบทวนบทเรียนที่ข้าสอน” สั่งจบซ่งจวินเดินกลับไปนั่งยังโต๊ะของตน เขาวางตำราลงหลังจากบรรยายเสร็จ แต่ยังคงขบคิดถึงลูกศิษย์ทั้งสามอย่างฉงน ทั้งที่เมื่อเช้าพวกนางยังนำขนมมาคารวะทักทาย เพื่อขอให้ปลดคนผู้หนึ่งออกจากกลุ่มอยู่แท้ๆคิดพลางเหลือบมองสวีหลิงเยี่ยนอย่างเหนื่อยใจ อีกฝ่ายโง่เขลาเบาปัญญาไร้ความสามารถเกินไปจริงๆนั่นแล ทว่าในฐานะอาจารย์ย่อมปฏิบัติต่อศิษย์ทุกคนเท่าเทียม อ้อ...แต่กับศิษย์บางคนจำต้องเข้มงวดกว่าสักหน่อยจึงจะดี“คุณหนูสวี”เพราะยังไม่คุ้นชินชื่อนี้เท่าใดหลิ่งหลินจึงนิ่งเงียบ“คุณหนูสวี”ยังคงก้มหน้าเตรียมคัดอักษรอยู่“อะแฮ่ม! คุณหนูสวี”เมื่อได้ยินเสียงอันเคร่งครัดที่ดังขึ้นของอาจารย์ซ่งพร้อมพัดไม้ไผ่ในมือเคาะโต๊ะดังโป๊กๆ หลิ่งหลินจึงนึกขึ้นได้ นางพลันเงยหน้าจากกระดาษที่ขึงไว้จนตึงเรียบ กะพริบตาเล็กน้อยอย่างงุนงง เรียกใคร? อ้อ! ชื่อข้านี่นาจำต้องวางพู่กันที่จุ่

ชั่วยามนี้ คุณหนูทั้งสามถูกรถม้าของสำนักศึกษาส่งตัวกลับจวนของแต่ละคนไปนานแล้ว ทิ้งเอาไว้เพียงเรื่องเล่าอันน่าประหลาดใจเห็นว่ามีคนไปเจอพวกนางนอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่ในป่าไผ่ทางด้านหลังสำนักศึกษา จึงถูกพาตัวกลับมาที่นี่ ครั้นทั้งสามฟื้นคืนสติก็ขอลาออกจากสำนักศึกษาทันที ท่าทีตื่นลนจนน่าขบขัน หวาดหวั่นจนโง่เง่าตลอดเวลา พูดจาก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง คล้ายคนสติฟั่นเฟือนอย่างไรอย่างนั้น ตอนที่อาจารย์ซ่งไปพบตามคำเชิญในห้องรับรอง คุณหนูสามคนยืนตัวสั่นเกาะกลุ่มกันอยู่ตรงกลางห้องนั้น พวกนางมองซ้ายแลขวาด้วยสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกได้ว่ากำลังเสียขวัญหวาดกลัวในอะไรบางสิ่งอย่างยิ่งสภาพของคุณหนูทั้งสามประหนึ่งเพิ่งเจอสงครามมา คล้ายทหารที่ถูกส่งไปชายแดนให้สู้รบกับข้าศึกแบบพลีชีพ เพราะเสื้อผ้าขาดวิ่น มีเลือดเกรอะกรัง แต่มองไม่เห็นแผล “ข้าได้ยินพวกนางเอาแต่โวยวายว่าป่าไผ่ด้านหลังสำนักศึกษาของพวกเรา มีปีศาจวายุคลั่ง”ช่วงพักกินอาหารมื้อกลางวัน ศิษย์คนหนึ่งเล่าแบบปากต่อปากพลางยกนิ้วอันสั่นเทาชี้ไปทางทิศที่มีป่าไผ่นั้น “โอว...น่ากลัวเหลือเกิน” คนหนึ่งอุทานอย่างตกใจอีกคนมีสีหน้าจริงจัง “ต่อไปข้าจะไม่เดินเข้าไป

นางคิดอย่างปลดปลงขณะเลี้ยวมาทางด้านซ้าย พลันเจอเข้ากับสตรีอีกคน“อ้าว? อาเยี่ยน เจ้านี่เอง วันนี้มาเรียนด้วยหรือ? หายหน้าไปหลายวัน ทำข้าเป็นห่วงแทบแย่”นางผู้นี้เข้าจับมือหลิ่งหลิน “เฮ้อ...นึกว่าเจ้าจะโกรธเรื่องข้ากับพี่ฉู่จนไม่อยากมาเรียนแล้ว แต่ว่า ถึงอย่างไร พวกเราก็เป็นสหายกันนี่นา ต่อให้พี่ฉู่เลิกรากับเจ้าแล้วมาคบหากับข้า ทุกอย่างย่อมคงเดิม ตัดกันไม่ขาดหรอก ใช่หรือไม่”หลิ่งหลินขมวดคิ้วมองเงียบงัน นึกครู่หนึ่งว่าใครเนี่ย หญิงสาวเร่งขบคิดรีดเค้นจากสมองของร่างเก่าอ้อ! นึกออกล่ะ คือว่านลู่ชิง ขณะคิด เสียงของอีกฝ่ายยังคงถูกพ่นออกมาไม่หยุด“อีกอย่างการที่ข้าเปิดเผยเช่นนั้นย่อมดีกว่าปิดบัง เจ้าจะได้ตาสว่างเร็วๆ เห็นอะไรได้ชัดเจนถนัดตา เช่นนี้ ย่อมนับว่าข้าทำเพื่อเจ้านะ เจ้าควรขอบคุณข้าถึงจะถูก ข้าเป็นสหายที่ดี ไม่ทำเรื่องนั้นลับหลังปะไร เข้าใจหรือไม่?”อะไรเนี่ย สตรีผู้นี้ความคิดวิบัติ ช่างประหลาดสิ้นดี น่ารำคาญอันใดเช่นนี้ เมื่อก่อนสวีหลิงเยี่ยนมองไม่ออกรึ?ว่านลู่ชิงยังคงพล่ามไม่หยุด “จริงสิ! วันนี้ได้ข่าวว่าชั้นเรียนของเจ้ามีคุณหนูสามคนลาออกนี่นา เช่นนี้ย่อมมีโต๊ะว่างแล้ว เจ้าช

เมื่อถึงวันแข่งขัน ศิษย์ทุกคนในชั้นเรียนของอาจารย์ซ่งจวินเดินทางเข้ามายังจวนเหลียน ขุนนางใหญ่ผู้เป็นตัวแทนจัดสถานที่คัดเลือกวันนี้เหล่าบุรุษล้วนแต่งกายสง่างามภูมิฐาน ส่วนเหล่าสตรีต่างพากันแต่งกายสะสวยสะคราญโฉมยิ่งกว่านางสวรรค์บนชั้นฟ้า แต่ละคนประเทืองผิวดีเยี่ยมประโคมเครื่องประดับและเสื้อผ้าสีสันตระการตา เรียกได้ว่ามีครบทุกสีในใต้หล้า ทุกชุดล้วนเป็นของใหม่ ชุดที่ใครก็ไม่เคยเห็นพวกนางสวมใส่โดยเฉพาะว่านลู่ชิง นางแต่งตัวแต้มชาดหยาดเยิ้ม เสื้อผ้าอาภรณ์มีลวดลายทั้งอ่อนช้อยและประณีตบรรจง เรียกได้ว่าสวยสดงดงามไร้ที่ติ คล้ายต้องการรับคัดเลือกให้เป็นพระสนมมิใช่สหายร่วมเรียนกระนั้นคงมีเพียงหลิ่งหลินที่แต่งชุดสีแดงปานเพลิงตัวเดิม ซื้อใหม่ทำไมสิ้นเปลือง!บรรดาศิษย์ทุกคนรวมตัวกันที่ลานประลองฝีมือ เหนือลานพิธีมีแท่นประธาน องค์ชายสี่ผู้ลือเลื่องเรื่องรูปโฉมต้องมานั่งประทับอยู่ตรงนั้นพวกเขาล้วนตั้งตารอคอยอย่างใจจดจ่อ ปรารถนายลโฉมเหลือเกิน“องค์ชายสี่เสด็จ...”เสียงขันทีดังขึ้น ดึงสายตาทุกคนให้หันมองทันที แน่นอนว่าล้วนตรึงความสนใจของพวกเขาได้ชะงัดทันใดบนทางเดินริมระเบียงเหนือลานพิธีการประลองค่อ