Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 11 - Bab 17

แน่นอนว่าพวกมันไม่ได้อยู่บริเวณนี้แล้ว แต่ไม่เป็นไร อย่าให้เจออีกแล้วกัน นางจะจัดการให้สาสมเลย คอยดู!นอกจากความทรงจำ ยังมีทุกความรู้สึกจู่โจมถาโถม ทั้งเงียบเหงาเดียวดาย เปล่าเปลี่ยวอ้างว้าง โศกเศร้าอาดูร น้อยเนื้อต่ำใจ ด้อยค่าตัวเอง สรุปได้ว่า ‘ตัวคนเดียวไร้ที่พึ่ง’ จนอยากตายซ้ำๆ อีกสักร้อยหนหลิ่งหลินยกมือขึ้นกุมหน้าอกตน รับรู้ถึงความรู้สึกอันหนึบหน่วงในหัวใจที่บอบช้ำ กระแสเย็นจัดชนิดหนึ่งแล่นลามจนหนาวเหน็บเข้าไปถึงกึ่งกลางขั้วหัวใจสตรีผู้หนึ่งถูกคาดหวังให้เกิดมาเป็นบุรุษ ท้ายที่สุด เมื่อมิได้ดังใจหมาย กลับกลายเป็นบุตรสาวไร้ค่า ไร้ตัวตน ไม่มีใครชายตามองนางอย่างรักใคร่ห่วงใยเลยสักคน มีเพียงผลักไสให้ไกลตา นางจึงทำได้เพียงยอมรับชะตา กลายเป็นคนอ่อนแอและยอมแพ้แม้แต่เรียกร้องวาสนาที่ควรเป็นของตนยังมิกล้าคิดไปคิดมาจากนั้นพลันส่ายหน้าพรืด ไม่ยินดีสักนิด บ้าไปแล้ว มัวแต่รู้สึกแบบนั้นช่างเสียเวลาชีวิตยิ่งนัก สาวน้อยเอ๋ย ผู้อื่นไม่รัก เราก็แค่รักตัวเองสิ!นอกจากรักตัวเองแล้วยังต้องทำตนให้ยิ่งใหญ่ด้วย...หลิ่งหลินแค่นเสียงเฮอะ มัวแต่เศร้าช่างโง่เขลา เราต้องไต่เต้าเกริกไกรรอวันกลับมาเอาคืน

ขณะแต่งตัว เสียงผู้หนึ่งพลันดังเข้ามาถึงในห้อง “คุณหนูใหญ่ วันนี้คุณชายใหญ่กลับจากสำนักศึกษา นายท่านกับฮูหยินจึงให้บ่าวมาเรียกท่านไปรับมื้ออาหาร เพื่อต้อนรับคุณชายใหญ่พร้อมหน้ากันที่โถงรับรองเจ้าค่ะ”หลิ่งหลินเลิกคิ้วสูง กลอกตาไปมาครุ่นคิดครู่หนึ่ง พี่ชายของสวีหลิงเยี่ยนไปร่ำเรียนในสำนักศึกษาหลวงแบบค้างคืนกินนอนที่นั่น แต่ชอบกลับจวนมาโอ้อวดบ่อย ๆ ทุกครั้งเจ้าของร่างก็ต้องไปนั่งฟังอย่างต่ำต้อยด้อยค่า ถูกเปรียบเทียบต่างๆ นานาเฮ้อ มาอาศัยอยู่ในร่างเขาเรือนเขาก็ต้องทำตัวให้เป็นปกตินั่นแล หญิงสาวหมุนตัวเดินออกไปเปิดประตูตอบสั้นๆ ว่า “ได้...” กำลังหิวข้าวพอดีขณะก้าวเท้าเนิบนาบไปตามทางเดินของลานเรือนที่ปูด้วยแผ่นศิลาชิงสือผ่านประตูฉุยฮวา หลิ่งหลินถือโอกาสสำรวจบริเวณโดยรอบเรื่อยเปื่อย จวนสกุลสวีแห่งนี้เล็กเกินไปในความรู้สึกของนาง เพราะมันต่างจากสำนักไพรีพิฆาตที่กินพื้นที่ทั้งหุบเขาปีศาจ แม้เจ้าของจวนสวีจะเป็นถึงขุนนางแห่งราชสำนักต้าอันที่รุ่งเรือง แต่กลับมิได้ยิ่งใหญ่เทียบฐานะในอดีตของนาง เพราะที่นั่น นางคือจักรพรรดินีอย่างไรล่ะเวลาเดียวกัน สาวใช้หันมามองอย่างฉงนในแววตา เหตุใดคุณหนูใหญ

“จ่ะ เจ้า...” แต่สวีหย่งกังถึงขั้นพูดไม่ออกเถียงมิได้ เพราะเขาเป็นสหายร่วมเรียนก็จริง แต่ตอนศึกษาในชั้น ไม่เคยได้เข้าใกล้ท่านอ๋องเลย พระองค์ไม่ชายตาแลด้วยซ้ำ อาจเพราะมีสหายร่วมเรียนมากมายหลายคนจนเกินไปเห็นบุตรชายอึกอัก กัวเหมยจึงเอ่ยกับสวีหลิงเยี่ยน “ตายจริง ข้าไม่คิดว่าคุณหนูใหญ่จะปากคอเราะรายเช่นนี้ เห็นทีฮูหยินใหญ่คงไม่ว่างอบรม มิสู้ให้ข้าช่วยสั่งสอนแทน ดีหรือไม่เจ้าคะ?”แน่นอนว่ามิใช่ความหวังดีปรารถนากล่อมเกลาผู้ใด เพียงต้องการหักหน้าเหยาซื่อที่มิอาจดูแลบุตรสาวตัวเองได้ เช่นนี้ยังเหมาะจะครองตำแหน่งภรรยาเอกหรือไร ไยมิใช่สมควรปลดออกไปแล้วให้นางขึ้นแทนเสียทีหึ! เหยาซื่อมีสกุลบ้านเดิมที่ดีกว่านางแล้วอย่างไร เห็นได้ชัดว่าโง่ทั้งแม่ทั้งลูก ไม่คู่ควรให้สนทนาด้วยซ้ำ คิดพลางหันไปทางสามี บุรุษที่นางใช้เสน่ห์มารยาช่วงชิงอย่างไม่เปลืองแรงผู้นี้ล้วนเชื่อคำนาง “ท่านพี่ดูเถิด หลิงเยี่ยนคงอิจฉาที่หย่งกังได้เรียนที่สำนักศึกษาหลวง มิแน่ว่าอยากเข้าไปเรียนด้วย แต่นางคงลืมไปว่าการเป็นสหายร่วมเรียนกับราชนิกุลไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครก็ทำได้ต้องฝึกฝนร่ำเรียนจนชำนาญแตกฉานและต