Semua Bab บุปผาวารีสลับวิญญาณสยบมังกร: Bab 31 - Bab 40

ทางฝั่งหลิ่งหลิน นางกำลังคิดถึงความหลังที่ฝังใจ จึงเผลอจับจ้องจ้าวหมิงอวี่ไม่วางตา ในใจรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างมิอาจห้ามได้ เขาบ้ามากก็จริง แต่นางกลับบ้าระห่ำยิ่งกว่า ถึงขนาดหักขาทำลายวรยุทธเขาจนสาหัสปานนั้น คงแค้นมากกระมัง? และเมื่อสบตาโดยไม่ตั้งใจ หญิงสาวพลันรู้สึกชาวาบ ตะลึงวูบแล้วรีบหมุนตัวหลบตามสัญชาตญาณของคนที่มี ‘ชนักติดหลัง’ ท่าทีหลบหลีกคล้ายคนร้ายแฝงตัวกระนั้นจ้าวหมิงอวี่ที่มองอยู่พลันนิ่วหน้าหรี่ตา นางมีพิรุธ!“ฟ่านเจิน”“เพคะ”“นางผู้นั้น” เอ่ยเสียงเย็นพร้อมชี้เป้าทางสายตา ฟ่านเจินมองตามอย่างไม่พลาดเป้า “สตรีชุดแดง ไร้การปักปิ่นแต่งกายอย่างประณีตบรรจง ท่าทางคงเพียงแต่งกายให้กลมกลืนแต่มิอยากโดดเด่นจนเป็นที่จับสังเกต” วิเคราะห์จบพลันเบิกตากว้าง “หรือว่า...นักฆ่าแฝงตัว!”นี่มิใช่เรื่องแปลกยิ่งมิใช่ครั้งแรกที่มีศัตรูปลอมตัวมาเพื่อลอบสังหารองค์ชายสี่ ทุกคราพวกมันล้วนเปลี่ยนโฉมปรับแผนการเข้ามาเล่นงานครั้งแล้วครั้งเล่า เชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์ที่เป็นองค์ชายทั้งเป็นตัวเลือกที่ดีบนเส้นทางแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทนี้ ย่อมมิอาจหลีกเลี่ยงผู้มีจิตคิดคดริษยา ต้องการดึงลงมาให้พ้นเส้นทางเดียวก

‘นางเกิดมาเพื่อฆ่า ทว่ากรรมที่เคยก่อคงถึงเวลาต้องชดใช้ บุรุษผู้นี้ข้าจะปกป้องท่านตลอดไป’หลิ่งหลินจวนสกุลสวีทันทีที่ข่าวการได้รับคัดเลือกให้เป็นสหายร่วมเรียนกับองค์ชายสี่มาถึง ฐานะของสวีหลิงเยี่ยน เรียกได้ว่ากลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ สวีจงสือรีบตกรางวัลให้บุตรสาวเป็นอาภรณ์หีบใหญ่ ยังเชิญคนของร้านผ้า ร้านเครื่องประดับ เครื่องประทินโฉมมาประโคมแต่งกายให้นางจนงามพร้อม นอกจากนี้ยังซื้อแป้งผัดหน้า เครื่องประเทืองผิว น้ำมันบำรุงเรือนร่างต่างๆ ใส่ห้องอาบน้ำ เปลี่ยนคันฉ่องให้คนส่องหน้าได้ชัดเจนกว่าเดิมถึงสามเท่าสวีจงสือกระตือรือร้นมาก จะให้เขานิ่งเฉยได้อย่างไร ในเมื่อสวีหลิงเยี่ยนได้ร่วมเรียนกับองค์ชายถึงในตำหนัก แต่สวีหย่งกังได้เรียนกับท่านอ๋องในสำนักศึกษาหลวงเท่านั้น เขายังกำชับสาวใช้ “ดูแลปรนนิบัติคุณหนูใหญ่ให้ดี นางต้องสะคราญโฉมไร้ที่ติ สะสวยมากกว่าคนอื่น เผื่อเป็นที่ต้องพระทัยองค์ชายสี่ จะได้ขยับฐานะจากสหายร่วมเรียนเป็นพระชายา ฮ่าๆ”ให้ตายเถอะ ตาเฒ่านี่ช่างไร้สาระเสียจริง!หลิ่งหลินค่อนขอดในใจจังหวะนั้นสวีจงฉือไล่สาวใช้ออกจากห้องไป เมื่ออยู่เพียงสองคนพ่อลูก เขาเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่

ฝั่งตะวันตกเฉียงใต้เยื้องจากพระราชวังส่วนหน้า ตำหนักหมิงเฟิ่งตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น ตำหนักแห่งนี้ร้างผู้เป็นนายมาเนิ่นนานหลายปี กระทั่งจ้าวหมิงอวี่ย้ายตัวเองกลับเข้ามาพำนักไม่มีใครรู้ว่าจ้าวหมิงอวี่ถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวง ถูกองค์จักรพรรดิรับสั่งกักตัว ยิ่งไม่มีใครรู้เรื่องการบาดเจ็บถึงขั้นเกือบเดินมิได้ครึ่งปี แม้จะรักษาร่างกายจนหายปกติดีแต่กลับมิอาจต่อสู้ด้วยกำลังยุทธผสานลมปราณได้อีก กระนั้นบ่าวไพร่ก็แสนดีใจเป็นล้นพ้นที่ตำหนักนี้ มีเจ้านายสูงศักดิ์ประทับเสียที สถานที่กว้างใหญ่โอ่อ่าหรูหราสมฐานะราชนิกุลซึ่งห้อมล้อมด้วยเรือนหลายหลังคล้ายดาวล้อมเดือนที่เคยเงียบเหงา บัดนี้จึงค่อนข้างคึกคักขึ้นมากทีเดียว ภายใต้ความสงบดุจเดิมของตำหนักหมิงเฟิ่งนั้น ตั้งแต่องค์ชายสี่เข้ามาปกครอง รอบด้านพลันสว่างไสว ไม่ว่าองค์ชายสี่ย่างกรายไปทางใด บ่าวไพร่ให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าและตือรือร้นอยากปรนนิบัติรับใช้ยิ่งนัก ทุกทิศให้ความรู้สึกถึงบรรยากาศคล้ายอยู่บนสรวงสวรรค์ที่มีท่านเซียนหนุ่มเดินเหินสง่างามกระนั้นอีกทั้งยามนี้ยังเปิดตำหนักรับศิษย์จากสำนักศึกษาเข้ามาร่วมเรียนยิ่งเพิ

เรือนหมิงอัน“วันนี้สตรีผู้นั้นไม่มา” จ้าวหมิงอวี่เปรยเสียงเรียบ นึกแปลกใจไม่เบาในขณะที่ฟ่านเจิ้งกับฟ่านเจินขมวดคิ้วมองหน้ากัน สตรีผู้นั้นผิดแผกเกินไปกระมัง จ้าวหมิงอวี่สั่งการฟ่านเจิน “เจ้าไปสืบมา”“เพคะ” ฟ่านเจินรีบออกไปอย่างว่องไวไม่นานก็กลับมา“ทูลองค์ชาย ทราบแล้วเพคะ”จ้าวหมิงอวี่ปรายตามอง “ว่ามา”ฟ่านเจินรับน้ำชาจากพี่ชายมาจิบก่อนอึกหนึ่งว่าต่อ “วันนี้คุณหนูสวีเอาแต่เดินเที่ยวในตลาดไปทั่ว เข้าร้านนั้นออกร้านนี้”ฟ่านเจิ้งร้องหะ? “นางหนีเรียนไปเที่ยวรึ? ช่างกล้า” ขนาดองค์ชายสี่ยังไม่หนีเลยจ้าวหมิงอวี่พอฟังถึงกับมิอาจกล่าววาจาใดฟ่านเจินส่ายหน้า “ไม่ใช่”“อ้าว” ฟ่านเจิ้งนิ่วหน้าจ้าวหมิงอวี่เพียงเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถามผู้ไปสืบข่าวจึงรายงานต่อ “เดิมทีนายท่านใหญ่สวีมอบเสื้อผ้าสะสวยชุดใหม่ เครื่องประดับมากมาย ให้นางแต่งกายงดงามมาเข้าเรียนกับองค์ชาย แต่นางกลับนำสิ่งของทั้งหมดไปขายจนเกลี้ยงเลย”ฟ่านเจิ้งร้องหะ? อีกรอบ ในขณะที่จ้าวหมิงอวี่เพียงถามเสียงเนิบ “มิใช่นำเงินไปสั่งทำอาวุธลับกระมัง”ตอนแรกฟ่านเจินก็คิดเช่นนั้น แต่พอสืบต่อกลับไม่ใช่ “นางนำเงินไปซื้อสาวงามเพคะ”“ซื้อสาวงาม!”

คืนนั้นหลิ่งหลินลงทุนลงแรงเฝ้ายามให้สวีจงสือได้เข้าหอกับอนุคนใหม่ ในศาลาหน้าเรือนนางนั่งจิบชากินขนมอย่างรื่นรมย์ขณะชื่นชมดาราและดวงจันทร์ โอ้! ดาวสวยดีกัวเหมยยังคงมาพร้อมแผนการขัดขวางมากมาย “ข้าต้องการพบนายท่าน” นางตะเบ็งเสียงดังใส่หน้าสาวใช้หน้าประตูเรือน ข้ามหัวบุตรีฮูหยินใหญ่ที่นั่งอยู่ใกล้ๆหลิ่งหลินถือจานขนมลุกขึ้น กินไปด้วยเดินมาด้วย ช่วยไม่ได้มันอร่อยจนติดใจ“ฮูหยินรองมีสิ่งใดบอกกล่าวแก่ข้าก็ได้ รอจนสว่าง ข้าค่อยไปบอกท่านพ่อให้”กัวเหมยหันมา “ล้วนเป็นเรื่องของผู้อาวุโส เกรงว่าจะไม่เหมาะกับแม่นางน้อยเช่นเจ้า”หลิ่งหลินแค่นเสียงหยัน แววตาดุดัน “เหมาะหรือไม่ ย่อมต้องเป็นข้าที่มีฐานะบุตรสาวภรรยาเอก ช่วยตัดสินใจแทนบิดาได้ อนุเช่นเจ้าไม่นับเป็นอันใด จงกลับห้องไปรออย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวดีกว่า”กัวเหมยสีหน้าเคร่งเครียด คิ้วงามดุจคันศรขมวดมุ่น ตั้งแต่เมื่อใดกันที่สวีหลิงเยี่ยนเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้“เด็กน้อยเช่นเจ้าต่างหากต้องเจียมตัว อย่าลืมว่าข้าเป็นหญิงในดวงใจอันดับหนึ่งของนายท่าน เป็นเช่นนั้นตั้งแต่เจ้าเพิ่งลืมตาดูโลก!” นี่คือการตอกย้ำได้หนำใจที่สุด เพราะตอนแรก ตัวนางแค่ได้ความโปรด