ตอนที่ 4 ลาออก5

โต๊ะตัวนั้นศิษย์รุมล้อม พวกเขาพูดคุยโต้ตอบไปมาช่วยพิจารณาออกความเห็นพัลวัน

อีกโต๊ะไม่ห่างกัน หลิ่งหลินนั่งฟังขณะจิบชากินขนมหลังมื้ออาหารกลางวันนิ่งๆ ท่าทีของนางผ่อนคลายสบายใจ คล้ายไม่เกี่ยวข้องอันใดทั้งนั้น

หญิงสาวลอบยิ้มหยัน อันที่จริงนังพวกนั้นสมควรถูกเหวี่ยงร่างขึ้นไปกลางอากาศ ฉีกทึ้งเนื้อหนังออกเป็นชิ้นๆ ให้เลือดสดๆ ฉีดกระฉูดซ่านเซ็นรอบทิศทางถึงจะสาสม

นางชอบดูพิรุณโลหิตเป็นที่สุด

น่าเสียดายที่กำลังภายในและพลังปราณที่ติดมากับแก่นวิญญาณมิได้แข็งแกร่งไร้เทียมทานดุจร่างเก่า จึงมิอาจเหวี่ยงร่างแล้วเอาชีวิตโดยง่าย ทำได้เพียงเหวี่ยงใบไผ่แห้งๆ ให้กลายเป็นใบมีดเล็กเท่านั้น เฮ้อ...ปล่อยให้สามคนนั้นลาออกจากสำนักศึกษาเสียได้ หาไม่ วันนี้คงมีถึงสามศพ!

ขณะคิดอย่างเข่นเขี้ยวเสียงหนึ่งพลันดังขึ้น

“ข้านั่งด้วยได้หรือไม่?”

เสียงทุ้มนั้นดังอยู่เหนือศีรษะ หลิ่งหลินเหลือบตาขึ้นมองเห็นเป็นฉู่เฉิง นางวางถ้วยชาลงบนโต๊ะดังปึก เกือบแตก

“ไม่ให้นั่ง!”

เห็นคนงามปฏิเสธเพียงแข็งอย่างหาได้ยากยิ่งนั้น นอกจากไม่โกรธ ฉู่เฉิงยังยกยิ้มเปี่ยมเสน่ห์ “เยี่ยนเอ๋อร์ เจ้าเปลี่ยนไปจริงๆ” กล่าวพลางตีหน้ามึนน