Lahat ng Kabanata ng เมียเสือ: Kabanata 201 - Kabanata 210

"ใช่ค่ะ ถึงยังไงหนูก็จะไปให้ได้ ถ้าขอไปดีๆ แล้วพี่ไม่ยอมให้หนูไป หนูก็จะหาวิธีแอบไป และถ้าหนูมีโอกาสได้ใช้วิธีที่สอง พี่จะไม่มีทางรู้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่หนูทำ" มือบางประคองที่ใบหน้าหล่อเหลา นิ้วสวยลูบไล้ไปมาเบาๆหากระยะเวลาที่รู้จักกัน เขาเรียนรู้ในสิ่งที่เธอเป็นบ้าง เขาจะรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดเธอจริงจังมากแค่ไหน"งั้นรอก่อน...พี่จะเป็นคนไปส่งเธอที่สนามบิน""หนูต้องเดินทางไปที่นั่นตอนนี้ เผื่อเวลาเดินทางสามสิบนาที ถ้าเวลาไม่ได้ตามนี้หนูก็จะไปที่สนามบินด้วยตัวเอง""โอเค พี่จะไปส่งเธอชุดนี้ พี่ขอหยิบเสื้อตัวเดียวก็พอ" ซาเฟียร์พยักหน้ารับ ก่อนจะปลีกตัวไปเก็บเอกสารที่สำคัญทันทีภพนิพิฐตรงดิ่งไปคว้าโทรศัพท์ เขารู้ดีว่าเธอพยายามกดดันเพื่อไม่ให้เขามีสิทธิ์ถ่วงเวลาหรือทำอะไรได้ แม้ในยามที่เขากำลังพยายามโทรออกหาใครบางคน เสียงเร่งเร้าก็ดังขึ้นมาเสมือนกับว่าเธอเองก็รู้ทันเขาทุกอย่างเช่นกัน"หนูรีบค่ะ จำเป็นต้องออกจากที่นี่แล้ว" คนทางปลายสายที่หนุ่มหล่อพยายามโทรหายังไม่กดรับ ภพนิพิฐ กระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะรีบไปคว้าเสื้อยืดมาสวมใส่ คว้ากระเป๋าสตางค์แล้วขยับตัวไปหาคนที่เตรียมตัวพร้อมทั้งใส่รองเท

"จะว่าไปแล้วเราก็ชอบอาหารไทยกันมากๆ เลยนะคะ เราทานอาหารไทยเป็นหลักด้วยซ้ำ""ก็แม่ของเราเป็นคนไทยนี่นา แม่ของเราคงรักเรามากแหละ เราสองคนถึงชอบทุกอย่างเหมือนแม่""หนูอยากให้ลูกของหนูเป็นผู้หญิงจัง อยากให้หน้าเหมือนหนูด้วย""พ่อมันก็หล่อนะ ไม่อยากให้ได้พ่อเลยเหรอ""จะเหมือนก็ได้นะคะ แต่อย่าใจดำและไร้หัวใจเหมือนเขาก็พอ""เฮียแทบไม่อยากเชื่อเลยนะว่ามันจะยอมปล่อยให้เธอมา เฮียคิดว่ามันจะลักพาตัว หรือไม่ก็ใช้เส้นสายปิดกั้นการเดินทางของเธอ เหมือนก่อนหน้านี้ตอนที่เธอบอกว่าจะมาที่นี่พร้อมเฮียไง ตอนนั้นมันยังใช้วิธีสกปรกเพราะไม่อยากให้เธอมาเลย""จริงๆ หนูก็ขู่เขาไว้หลายอย่าง ถ้าเขาไม่ยอมให้หนูมาดีๆ ต่อจากนั้นไม่ว่าค่ะหนูจะทำอะไร เขาก็จะไม่รู้อะไรอีกเลย เขาคงกลัวว่าหนูจะขู่เรื่องลูกนั่นแหละ""ขู่ได้น่ากลัวแฮะ มันยอมให้มาเลยใช่ไหมล่ะ""ช่างเถอะค่ะ หนูมาที่นี่เพราะหนูอยากมาพักผ่อน มีอะไรหลายๆ อย่างที่หนูอยากทำ หนูไม่อยากคิดถึงเขาหรอก เวลาคิดถึงเขา...หนูรู้สึกใจหายทุกทีเลย""แบบไหนที่น้องรักของเฮียต้องการ หนูจะได้ทุกอย่าง เฮียสัญญา"อัศวราช[ โทรมาบ่อยเกินไปนะ รู้หรือเปล่าว่ามันน่ารำคาญ ] เสียงของซานย

หมับ~ซาเฟียร์คว้าหมับที่ข้อมือหนา ตามด้วยการกระชากคนตัวโตออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วขณะนี้ใบหน้าสะสวยแดงก่ำ รู้สึกร้อนวูบที่แก้มลามไปหาใบหูเล็กออกมาจากตรงนั้นไม่นานด้วยซ้ำ มือของเธอกลับถูกกระตุกด้วยน้ำมือของอีกฝ่าย ซาเฟียร์เสียหลัก แต่เป็นการเสียหลักเข้าไปในอ้อมกอดที่แข็งแรงของเขาแทนสองแขนโอบรัดร่างบางแน่น ปลายคางแนบลงที่ศีรษะ ซาเฟียร์ถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ สัมผัสกับกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย แทบตั้งตัวไม่ทันกับการกระทำที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว"ตัวก็เล็กแค่นี้เอง ทำไมถึงน้อยใจได้ขนาดนี้กันนะ""คิดว่าการที่หนูกลับบ้านมันเป็นเพราะหนูน้อยใจงั้นเหรอคะ""คิดว่าพี่ไม่รักใช่ไหมล่ะ" เสียงถามที่ออกไปทางหยอกล้อส่งผลให้ดวงตากลมสวยตวัดขึ้นมองสบตากับคนตัวโตกว่าทันที"สิ่งที่หนูคิดมันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอคะ""มันไม่ถูกเลยต่างหากล่ะ" ซาเฟียร์นิ่วหน้า การเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเขาในระยะประชิดมันลำบากเกินไป หญิงสาวจึงเลือกที่จะผลักอกแกร่งออกห่าง เลือกที่จะเผชิญหน้ากับเขาแทน"พี่พูดแบบนี้หมายความว่าไง""ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้พี่หวั่นไหวได้...คือเธอ""หนูน่ะเหรอที่ทำให้คนอย่างพี่หวั่นไหว หนูแทบมองไม่เห็นความ

"ขยันทำให้กูหมั่นไส้แล้วหนึ่ง เพิ่งรู้ว่าคนอย่างมึงมันก็ช่างมั่นหน้าเป็นเหมือนกัน" ภพนิพิฐยักคิ้วอย่างอารมณ์ดี หนุ่มหล่อมองแก้วไวน์ก่อนจะเชิญชวนเพื่อนรักหวังที่จะสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเขาและซานย์ให้มันแน่นแฟ้นเหมือนเดิม"ดื่มกับกูหน่อยดิ รินทิ้งไว้แบบนี้มันเสียของนะเว้ย""เป็นแค่น้องเขยไม่ควรใช้มึงใช้กูนะเว้ย กูเป็นพี่ของซาเฟียร์ ซาเฟียร์เรียกกูว่าเฮีย""ครับเฮีย ดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ" ซานย์กลั้วขำ แค่เห็นว่าเพื่อนรักของเขาที่บินข้ามประเทศมาหาน้องสาวของเขาจนถึงที่นี่เริ่มมีอารมณ์สุนทรีย์ สิ่งนี้มันกำลังบอกว่า น้องสาวของเขามีอิทธิพลต่อไอ้เพื่อนคนนี้อย่างแท้จริง"...อะไรของพวกเขาเนี่ย" ซาเฟียร์นั่งกุมขมับ มองพี่ชายของตัวเองและพ่อของลูกกำลังชนแก้วและพูดคุยกันอย่างออกรถออกชาติโดยที่ไม่ยอมส่งเสียงให้เธอที่นั่งมองอยู่ห่างๆ ให้ได้ยินด้วยเลยว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันหรือการที่พี่ชายของเธอ ยังยอมนั่งอยู่ตรงนั้นเกือบๆ สองชั่วโมงเห็นจะได้มันเป็นเพราะพี่ชายของเธอปรับความเข้าใจกับเพื่อนแล้วใช้เวลาอยู่นานที่ซาเฟียร์พยายามสังเกตทุกอย่าง สุดท้าย ในยามที่เห็นพี่ชายของเธอตวัดวงแขนพาดบนบ่าแกร่งข

"หนูรำคาญจะคุยกับพี่ เอาที่พี่สบายใจก็แล้วกัน" ซาเฟียร์หมุนตัวกลับ ในขณะที่อีกคนยิ้มกว้างแล้วรีบเดินตามอย่างรวดเร็วคนตัวโตเดินสำรวจห้องนอนอีกครั้ง เป็นจังหวะที่เจ้าของห้องนอนปรายสายตามองบนร่างของคนตัวโตที่มีเสื้อและกางเกงตัวเล็กของเธอถูกนำไปสวมใส่อยู่บนนั้นอดที่จะรู้สึกขำไม่ได้ มันเหมือนผู้ใหญ่ใส่เสื้อผ้าของเด็ก แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าคนระดับอย่างเขาจะกล้าทำแบบนี้ออกมา"ใช้ผ้าห่มคนละผืนนะคะ กลางคืนมันหนาว" ภพนิพิฐหันมามองคนตัวเล็กที่นำผ้าห่มสีหวานมาวางในตำแหน่งที่คาดว่าจะให้เขานอนหนุ่มหล่อก้าวขาตามประกบขึ้นไปบนเตียง เป็นอีกครั้งที่เขามีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเธอ"ช่วงนี้ยังหิวบ่อยๆ อยู่ไหม ถ้ายังหิวบ่อย พรุ่งนี้ไปซื้อของมาเข้าตู้เย็นกันดีหรือเปล่า เวลาเธอหิวพี่จะได้ทำให้เธอกินได้""หนูถามจริงๆ นะคะ พี่จะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน""อาจจะหนึ่งเดือนถ้าเธอรักษาคำพูด" คนตัวเล็กเงียบกริบ ขณะที่คนตัวโตยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ"ก็เธอรับปากว่าจะมาอยู่ที่นี่หนึ่งเดือนไง ถ้าเธอรักษาคำพูด พี่ก็จะได้อยู่ที่นี่หนึ่งเดือนเท่าเธอ""แค่พูด จำเป็นต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้เลยเหรอ" ซาเฟียร์ตั้งท่าจะถอ