All Chapters of NINONG JONAS (SPG): Chapter 71 - Chapter 80

JONAS Tumungga ako ng tequila at isinayaw ko nalang ang lungkot ko. Tutal wala naman si Cassandra at ayaw niyang magpahanap sa akin, ganito nalang ang gagawin ko sa buhay ko. I'm a fucking civil engineer. I'm a CEO. My company is great. Nakatira ako sa Mansyon. May malaki akong Hacienda. Marami akong pera! kung tutuusin hindi ko na nga kailangan pang magtrabaho dito bilang male entertainer pero nandito ako ngayon at inuubos ang oras ko. Para akong nauupos na kandila ngayong wala na si Cassandra. Sinimulan kong gumiling sa saliw ng malaswa at mabagal na tugtog. nakasuot ako ng jogger pants, naka-combat shoes at naka-manipis na sandong itim.Nagsilapit ang mga magagandang babae sa stage kung saan naroroon ako at lahat sila ay kapwa may mga perang hawak. Nagsihiyawan sila nang biglakong punitin sa harap nila ang suot kong sando. Tumambad sa kanila ang namumutok kong abs. Lahat sila ay busog na busog ang mga mata sa pagtingin at gustong hawakan ang aking katawan. “Pogi, lower please

CASSANDRANang makauwi kami ni Serafina sa Mansyon ng mga Zobel ay naabutan namin si Giovanni na nakaupo lang sa sala at animo'y malalim ang iniisip nhunit hindi iyon alintana ni Serafina at nilapitan si Giovanni. Umupo si Serafina sa kandungan niya at ipinakita yung mga pinamili niyang damit ng mga baby. Inaya na naman kasi ako ni Serafina para mag shopping. “Love, tignan mo ‘tong nabili ko, ang cute! bagay na bagay ‘to sa little Giovanni ko.” saad ni Serafina na hinimas pa ang bilugan niyang tiyan. “Little Giovanni? is that a… boy?” tanong ko kay Serafina. “Yes, Cassandra. Hinihiling ko nga na sana babae naman yung baby mo eh para pag arrange marriage natin sila!” saad ni Serafina na natawa. Napatingin naman ako sa sinapupunan ko at hinawakan iyon. Lumalaki na ang anak namin ni Ninong Jonas sa loob ng tiyan ko. “Oh, biglang sumakit.” saad ni Serafina. “Maybe you should get some rest, Love.” saad naman ni Giovanni na puno ng lambing. Malamlam siyang tumingin kay Serafina na pa

CASSANDRAMabilis lang dumating ang mga buwan at araw. Ganun pa rin ang ginagawa ko. Nagtatrabaho ako sa kapatid kong si Giovanni habang buntis at tinuturuan niya rin ako tungkol sa mga ilang bagay na dapat kong matutunan. Anim na buwan na akong buntis habang si Serafina naman ay nagsilang ng isang malusog na batang lalaki at pinangalanan nila itong Vitorri Zobel. Sunod sa pangalan ng yumao naming ama na si Victorio Zobel. Kamukha daw kasi ni daddy. Iyon ang sabi ni kuya. Hinimas naman ni Serafina ang tiyan ko, “Naku, sana babygirl ka. Nga pala, alam mo na ba ang gender ng baby mo Diana?” Diana na ang itinawag nila sa akin simula nung malaman ni Giovanni na kapatid niya ako. Nagu-guilty daw kasi siya at naaalala niya kung paano niya ako pinagmalupitan kapag Cassandra ang itinaawag niya sa akin.“Uhm, hindi pa eh hindi pa kasi ako nakapag-pa check up sa OB. Next month pa naman ang balik ko.” saad ko kay Serafina.“Sige, sasamahan ka nalang namin, vaccine din kasi ni baby Vitorri eh.”

CASSANDRA“Boss! may sumusunod sa atin?!” bulalas ng isa sa mga bodyguards ni kuya sa backseat na si Carlo. “Ano?! fuck! ngayon pa!” saad ni kuya at binilisan ang pagmamaneho. “Kuya, anong nangyayari?!” “Hindi ko alam! marahil isa yan sa mga kaaway ko! sorry, Diana!” “Ano?! pano na yan?!” tanong ko sa kanya, mabilis ang tibok ng puso ko at tila natatakot sa nagbabadyang panganib. Mahigpit ang kapit ko sa car seat ni Sanjo. “Diana, yuko!” bulalas ni kuya nang bigla kaming paulanan ng bala ng mga sumusunod sa amin. Mabilis na kinuha ng mga bodyguards ni kuya na sina Carlo at Paulo ang mga baril nila at binuksan ang likod na pinto ng van.“Madami sila, Boss!” singhal ni Paulo at pinaulanan ng bala ang mga iyon. Kaagad namang hinugot din ni kuya ang baril sa tagiliran niya at binuksan ang bintana ng driver's seat kung saan naroroon siya at gumanti ng pagputok ng baril. Hingal na hingal siya at pawis na pawis na. “Diana, yumuko ka lang. Kami ng bahala dito.” Niratrat din nila an

CASSANDRANagising ako sa Ospital na wala akong naaalala. Sino ako? saan ako nakatira? sino ang mga magulang ko? ngunit may isang lalaki na pilit ipinapaliwanag sa akin ang lahat. Ang sabi niya ay kapatid ko siya, kuya ko. Ang pangalan niya ay Giovanni at ang pangalan ko daw ay Diana. Bumisita siya sa akin nang magising siya at naka-hospital gown pa. Sinasabi niyang siya ang kasama ko nang maaksidente kami. “Diana please, try to remember everything!” saad niya sa akin ngunit wala. Walang pumapasok sa akin na ala-ala kahit isa pero mukhang pamilyar siya sa akin at nagsasabi siya ng totoo. Maya-maya ay pumasok ang isang babae na may dalang bata. “Diana! Diana, salamat at ayos ka lang! mabuti naman at nagising ka na!” saad nito sa akin ngunit hindi ko siya maalala. “Walang palya sa pag-iyak itong anak mo simula nang maaksidente ka, hindi siya mapakali, hinahanap ka niya!” saad pa ng babae na tinutukoy ang bata na buhat niya na anak ko raw. Iyak nga ito ng iyak at mugto na ang mga