All Chapters of You are my Sunshine: Chapter 11 - Chapter 20

Daphne's POVHindi ko alam kung paano ako napapayag ni Wilbert. "You'll stay here for a while. I can't let you stay alone in that tiny apartment while you're still recovering," sabi niya habang inaakay ako papasok sa napakaluwag at eleganteng condo niya."Wilbert, sobra naman 'to. Parang ang OA. Hindi naman ako helpless," reklamo ko, pero totoo, natatakot akong ma-overwhelm sa kagandahan ng lugar. Ang linis, ang bango, at para bang isang luxury hotel ang bawat sulok."Helpless or not, I feel better if you're here," sagot niya, seryoso. "At least I can watch over you."Nakaupo kami sa sofa, tahimik lang habang umiinom ako ng tea na siya mismo ang naghanda."Daphne," bigla niyang tanong, "do you have family I can call? Parents? Siblings?"Napatigil ako. Hindi ko agad nasagot. Napatingin lang ako sa tasa ng tsaa, at ramdam ko ang biglang pagsakit ng dibdib ko."Daphne?" mahinahon ang tono niya.Huminga ako nang malalim. "Wala na sila.""What do you mean?" tanong niya."Naaksidente sila..

Daphne's POVNang makatulog si Wilbert, nakaupo lang ako sa gilid ng kama niya, pinagmamasdan ang maamo niyang mukha habang natutulog. He doesn't deserve this pain... he doesn't deserve me.Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang sinabi ng mama niya:"Leave him before you ruin him."At oo... baka tama siya. Paano kung isang araw hindi na ako magising? Paano kung iwanan ko siya dahil sa sakit ko? Hindi ko kayang makita siyang masaktan nang dahil sa akin.Kinabukasan, habang nasa business meeting si Wilbert, kinuha ko ang maliit kong bag. Inayos ko ang lahat ng gamit ko sa condo. May iniwan akong maliit na sulat sa lamesa.Dear Wil

Daphne's POVDalawang taon. Dalawang taon ng laban, luha, at sakit. Hindi ko akalain na maaabot ko pa ang araw na ito—buhay, nakatayo, at humihinga nang walang takot.Matapos ang mahabang gamutan, unti-unti akong gumaling. At ngayong araw, hawak ko ang dokumentong nagpapatunay: I am cancer-free. Napaluha ako habang pinagmamasdan ang papel. I survived.Pero kasabay ng saya, may kirot pa rin sa puso ko. Dalawang taon na rin mula nang huli kong makita si Wilbert. Dalawang taon mula nang ako mismo ang nagtulak sa kanya palayo."Wilbert..." bulong ko, habang nakatingin sa malayo. Miss na miss na kita. Pero baka huli na ang lahat.Ngayon, nagtatrabaho na ako sa isang maliit na café. Tahimik lang ang buhay ko sa probinsya, pero lagi kong naiisip, Ano na kaya siya? Masaya kaya siya? May iba na ba siyang mahal?Minsan, naiisip ko kung tama ba ang ginawa ko noon. Pinrotektahan ko siya mula sa sakit ko, pero ngayon na wala na ang panganib... handa pa kaya akong harapin siya?Isang normal na hapo

Daphne's POVNapaluha ako at hinawakan ang kamay niya. "Mrs. Bryd... matagal ko na pong pinatawad ang mga sinabi niyo. Naiintindihan ko po na mahal niyo lang si Wilbert at gusto niyo siyang protektahan. Pero... salamat po sa paghingi ng tawad. Malaking bagay 'yon para sa akin."Ngumiti siya at hinaplos ang kamay ko. "Anak, tawagin mo na lang akong Mama. Soon, magiging pamilya na tayo."Nang bumalik si Wilbert galing sa opisina at nakita ang eksena, halatang gulat siya. "Mom?" Ngumiti si Mrs. Bryd. "I just made peace with your fiancée, anak. And... I'm happy for both of you."Isang araw, habang pauwi ako mula sa café, may isang itim na luxury car na biglang huminto sa harap ko. Bumukas ang pinto at bumaba ang isang matandang lalaki na elegante ang itsura, parang galing sa ibang mundo."Daphne Dior?" tanong niya, gamit ang boses na mababa at may awtoridad.Napatigil ako. "Yes... ako po. Sino kayo?"Ngumiti siya, ngunit halatang may bakas ng lungkot at pangungulila. "Ako si Andres Dior

Daphne's POVMula pa lang sa umaga, ramdam ko na ang tensyon at saya sa paligid. Maaga pa lang ay gising na sina Mom at Lolo Andres, abala sa paghahanda. Ako naman ay tahimik na nakaupo sa harap ng salamin, habang inaayos ng makeup artist ang mukha ko.This is it, Daphne... today you'll become Mrs. Bryd."Anak, are you ready?" tanong ni Mom habang nakatingin sa akin sa salamin. "Honestly? Kinakabahan po ako," sagot ko, habang pilit na ngumiti. "Huwag kang kabahan, apo," sabi naman ni Lolo Andres na nakatayo sa likod ko. "You're the most beautiful bride I've ever seen. And you deserve this happiness."Nang makarating kami sa venue, halos manghina ang tuhod ko sa ganda ng setup. Hindi ito sobrang engrande, pero simple at elegante-isang garden wedding, may mga puting bulaklak at fairy lights na parang bituin. Eksakto sa gusto ko.Naririnig ko ang pagplay ng weddi