All Chapters of Punish me, Sir! (SPG): Chapter 11 - Chapter 20

HAPON na nang makalabas si Isobel. Pagdating sa campus, ramdam niya ang kaibahan ng pakiramdam. Parang ibang mundo ang pinanggalingan niya sa probinsya—doon, puro kabayo, bundok, at sariwang hangin. Ngayon, balik siya sa mga gusali, maingay na estudyante, at pamilyar na amoy ng chalk at papel.Habang naglalakad sa corridor, ilang estudyante ang napapatingin sa kanya, pabulong-bulong pa ang ilan. Hindi na bago kay Isobel iyon. Lalo na ngayon, na alam ng karamihan kung sino ang kanilang guro: si Professor Leandro Salazar, ang tinutukoy nilang gwapo pero strict.Sa likod ng isip niya, napapangiti siya. Kung alam niyo lang… hindi lang siya strict na guro, kundi siya rin ang lalaking kayang buhatin siya na parang wala siyang bigat.Napahinto siya at napailing. “Focus, Isobel. Clearance muna, bago ka mag-daydream.”Pumunta siya agad sa registrar’s office. Maikli lang ang pila kaya mabilis niyang nakuha ang forms. Ngunit habang naglalakad papunta sa faculty room para ipa-perma, may hinahanap

MAINIT ang sikat ng araw nang araw na iyon, ngunit ramdam ni Isobel ang lamig na bumabalot sa kanya. Parang kahit anong init sa paligid, hindi nito matabunan ang lungkot at bigat na nasa dibdib niya. Dalawang araw na siyang halos hindi nagpapakita kay Leandro. Hindi siya umuuwi sa condo nila, at sa halip ay nanatili sa isang hotel na malapit lang sa campus. Kahit paulit-ulit siyang tinatawagan at tine-text ng lalaki, nanatiling tikom ang kanyang bibig at sarado ang kanyang puso.Ayaw niya munang makita si Leandro. Ayaw niyang bumigay sa yakap at boses nito, baka isang titig lang muli ng mga mata ng lalaki ay bumigay na siya at makalimutan ang sakit na nakita niyang halik mula sa ibang babae. At iyon ang ayaw niyang mangyari: ang maging bulag sa katotohanan.Kaya naman sa mga klase niya, kadalasan ay nagtatago siya sa library. Doon siya nagbababad kasama ng mga kaibigan niyang si Ana at Krisha. Wala namang alam ang mga ito sa tunay na nangyayari. Tuwing nagtatanong sila kung bakit para

MADALING-ARAW pa lang ay gising na si Isobel. Mahina niyang binuksan ang mga mata, unti-unting nakasanayan ang manipis na liwanag na pumapasok mula sa bintana ng hotel room. Ang unang tanaw niya ay ang mukha ni Leandro, nakahiga sa tabi niya, payapang natutulog sa unang pagkakataon matapos ang maraming araw na pagod at kalungkutan.Marahan niyang pinagmasdan ang binata. Ang maamo nitong mukha, ang pilik-mata na bahagyang gumagalaw sa bawat paghinga, at ang mga labi nitong bahagyang nakabuka. Noon lang niya natanaw si Leandro na ganito kapayapa, walang bigat ng responsibilidad, walang maskara ng pagiging propesor na laging matatag at kontrolado.Parang bata lang siya kapag natutulog, naisip ni Isobel habang pinipigilan ang ngiti.Hindi niya alam kung anong oras nakatulog si Leandro kagabi. Ang huli niyang natatandaan ay nakadantay ito sa balikat niya, at ramdam niya ang bigat ng lahat ng emosyon nitong bumuhos. Sa huli, pinili niyang manatili roon—hindi para sagutin ang lahat ng tanong

[SPG Reminder]: Ang chapter na ito ay naglalaman ng mature scenes. For 18+ readers only.PAGBAGSAK nila sa kama, parehong humihingal sina Leandro at Isobel. Pero hindi pa tapos ang init na nagliliyab sa pagitan nila. Ramdam ni Isobel ang mabilis na tibok ng puso niya habang nakahiga sa tabi ni Leandro. Mainit ang balat nito, mabango, at may halong amoy ng lalaking kanina pa niya ninanais.Marahan siyang bumangon, nakatingin sa lalaking nakahiga. May kakaibang apoy sa mata ni Leandro—parang pinipigil ang sarili, pero ramdam niyang kahit kailan ay bibigay din ito.“Leandro…” bulong ni Isobel, halos pabulong lang, pero sapat para mapalingon siya rito.Umupo si Leandro, pero hindi pa niya inaasahan ang susunod na ginawa ni Isobel. Hinawakan siya nito sa balikat at marahan siyang itinulak pabalik sa kama. Siya na mismo ang umibabaw, ang mga mata ay kumikislap sa determinasyon.“I want to do this,” mahina pero mariing wika ni Isobel. “Ako naman ang mauuna.”Hindi nakagalaw si Leandro nang d

Tahimik lang ang gabi. Sa loob ng condo, tanging mahinang ugong ng air conditioner at mga huni ng lungsod mula sa labas ang naririnig.Nakahiga si Isobel sa sofa, yakap ang unan, habang si Leandro ay abala sa kusina, nagtitimpla ng tsaa. Ang mukha ni Leandro ay kalmado pero halatang pagod; may bakas ng isipin sa mga mata nito—parang iniisip kung paano mapoprotektahan ang kanilang lihim.Paglapit niya, iniabot ang tasa kay Isobel. “Green tea. Para makalma ka,” sabi niya, malumanay ang boses.“Thanks,” sagot ni Isobel, tinanggap iyon. “Hindi mo kailangang gawin ‘to lagi. Kaya ko naman sarili ko.”“Gusto ko,” maikli pero matatag na sagot ni Leandro. “Gusto kong maalagaan ka.”Napayuko si Isobel, napangiti. “Minsan nakakalimutan kong professor ka. Ang sweet mo masyado.”Umupo si Leandro sa tabi niya. “Professor pa rin ako. Pero sa’yo, ako lang si Leandro.”Sandaling katahimikan. Tanging paglagok ng tsaa ni Isobel ang naririnig.“Babe…” tawag nito. “May naririnig ka bang tsismis sa school?